Ο τελάλης πρέπει να είναι εργατικός, συστηματικός κόλακας και συμβιβασμένος, σφυοκάμπτης και συγκρατημένος (προτιμότερο δειλός), καταρτισμένος για όλα τα γραφειοκρατικά και διοικητικά δρώμενα.  Ο τελάλης για να διαλαλήσει οποιαδήποτε πραμάτεια έχει το αφεντικό για σπρώξιμο, πρέπει να την ξέρει. Καλύτερο είναι να του μοιάζει ή τουλάχιστον να θέλει (η πραμάτεια) να του μοιάσει στην κολακεία, την οσφυοκαμψία, τη δειλία. Τότε τα πράγματα γίνονται ευκολότερα για τον τελάλη.

Η δυσκολία σ’ αυτό είναι το ότι υπάρχουν αξεπέραστα, φυσικά όρια. Δεν μπορείς να πάρεις τον κατιμά και να τον πουλήσεις για μπον φιλέ ή έστω για λάπα. Όσο κι αν το τελαλήσεις. Είναι πρόκληση για τον τελάλη να πουλήσει τον κατιμά για μπον φιλέ ή έστω για λάπα και την υπηρεσία αυτή –αν ήταν στο χέρι του- θα την χρέωνε ακριβά. Ο πελάτης όμως έχει πάντα δίκιο. Και περισσότερο δίκιο όταν είναι και μοναδικός πελάτης

Αυτά σκεφτόταν καθώς έβλεπε την φωτογραφία του εμπορεύματος. Το καταλάβαινε όσο κι αν απείχε από την πραγματική αγορά, την «πιάτσα», εκεί που διαμορφώνονται οι αξίες και οι  τιμές. Ο τελάλης ήξερε τουλάχιστον  να ξεχωρίζει τις πατσές από τα κόντρα φιλέτα και η φωτογραφία που είχε μπροστά του έδειχνε πατσές και μάλιστα άπλυτες. Πως να τις διαλαλήσει; Πως να τις διαφημίσει; Πως να τις προωθήσει για «εκλεκτό κρέας» και για «πρώτο πράμα»;

Μία ιδέα που ερχόταν από πολύ παλιά ήταν να τις πλασάρει για «καινοτομία», για «νέα μόδα», για «νέα κουλτούρα στη γαστρονομία». Καλή ιδέα ήταν, αλλά δεν έπρεπε να υπερβάλλει στην προώθηση. Όπως κάνουν άλλωστε και οι ασχολούμενοι με το πολιτικό marketing στην Ελλάδα.  Το πρότυπο του ευπώλητου  στην Ελλάδα είναι ο Έλληνας ο πλαγίως βολεμένος (χωρίς να αναφέρεται το ότι είναι και ξεπουλημένος). Είναι το πρότυπο του «Μέσου Πολίτη». Μία πρόταση με εσωτερική αντίφαση. Μία πρόταση που ο ένας όρος της αναιρεί τον άλλο.

Ο «Μέσος» δεν μπορεί να γίνει πολίτης, ούτε και ο πολίτης είναι «Μέσος». Και γι΄ αυτό, η αντιφατική αυτή πρόταση περιγράφει το επικρατούν πολιτικό υποκείμενο, με τόση επιτυχία.

«Όμως αρκετά με τις θεωρίες», σκέφτηκε ο τελάλης. «Αν αρχίσω να το ψειρίζω δεν θα πουλήσω τίποτα και τότε θα χάσω και τη σύμβαση που μου ανάθεσε το αφεντικό για να πουλήσω την σαβούρα της αποθήκης».  Διαπίστωσε έκπληκτος πως για πρώτη φορά, χαιρόταν που τη «δουλειά» δεν την είχε πάρει «αποκλειστικότητα» αλλά την είχε μοιράσει το αφεντικό σε όλους τους τελάληδες του.

«Δεν μπορεί» σκέφτηκε. «Κάποιος θα πετύχει, αλλά όλοι θα πληρωθούμε. Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». Και έβγαλε ένα στεναγμό ανακούφισης…

Ρίχτηκε στη σκέψη. Άλλοι για να φτάσουν τον μέσο όρο απλά αφήνονται στην ξεφτίλα, μέχρι να τον φτάσουν. Η πτώση είναι πάντα εύκολη. Ο κατιμάς που είχε να πουλήσει όμως, έπρεπε να αναβαθμιστεί σε μέσο όρο. Ήταν ήδη πολύ πιο κάτω από το χάλι του «μέσου όρου». Ο τελάλης αποφάσισε να χρησιμοποιήσει  την «κοινή λογική». Το ήξερε καλά πως «κοινή» δεν σημαίνει απαραίτητα και «ορθή». Αυτό ήδη του ενέπνεε μία τρελή προοπτική επιτυχίας

Μετά από πολλή σκέψη και εντατική χρήση της «κοινής λογικής» του, το αποφάσισε: Όπως οι χρήστες του facebook ξέρουν πως η φωτογραφία του σκύλου σου έχει μεγαλύτερη απήχηση από τη δική σου, ακόμα και αν φοράς 5 ολυμπιακά μετάλλια, έτσι και ο τελάλης θα διαφήμιζε την άχρηστη πραμάτεια του με τη φωτογραφία ενός σκύλου. Του δικού του σκύλου μάλιστα που θα φορούσε και μαύρα vintage Ray-Ban που θα ερέθιζαν τη φαντασία του «μέσου πολίτη» προκειμένου να τον στρέψει στην «επιλογή του μετρίου». Ναι! Η σκέψη ήταν τέλεια.

Ήδη ο τελάλης προγραμμάτισε την περιφορά της πραμάτειας του στην αγορά. Όχι του ίδιου του πωλούμενου αλλά του σκύλου του. Άλλωστε ξόδεψε τόση φαιά ουσία για να φτιάξει το σχέδιο της επιτυχίας. Δεν θα αυτοκτονούσε βγάζοντας στην πιάτσα τον ίδιο τον πατσά, αλλά τον συμπαθέστερο, αν και απορημένο με την κατάσταση, σκύλο του.

-Εδώ το φρέσκο το πράμα, χωρίς κόκκαλα, δίχως πέτσες και μυαλό!!!!. Πάρε-πάρε-πάρε!!!

Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας Σταμάτη Σαλιάρη για την τιμητική του προσφορά να μας ζητήσει να δημοσιεύσουμε ένα από τα τελευταία διηγήματα του. Το δημοσιεύουμε με χαρά. Το διήγημα του Σταμάτη Σαλιάρη το λάβαμε μόλις πριν μία ώρα και χωρίς να χάσουμε χρόνο το διαβάσαμε, παρατώντας ό,τι κάναμε εκείνη τη στιγμή. Το απολαύσαμε, αλλά και μας προβλημάτισε η αλληγορία του. Αλλά έτσι είναι τα διηγήματα του Σταμάτη Σαλιάρη και αυτή είναι η άγρια ομορφιά τους