Της χυδαιότητας του ενόχου που κουνάει το δάχτυλο και αναρωτιέται ως άλλος βασιλιάς Ληρ, της δεκάρας, που να βρίσκονται τάχα οι επικριτές του, αυτοί που του επισήμαιναν τον στραβό του δρόμο και την κακιά του μοίρα.

Της εξουσιολαγνείας που προσδιορίζει το μέγεθος της αδιαφορίας για την πραγματικότητα, που τον αναδεικνύει αν όχι ένοχο, τότε συνένοχο και με το αίμα τόσων αθώων ψυχών στο λαιμό του, ως μακάβριο περιδέραιο.

Της αλαζονείας που τον οδηγεί στην άρνηση  του κόστους που καλείται να πληρώσει ως κατά το νόμο υπεύθυνος, κατ’ επέκταση ηθικός αυτουργός της μεγαλύτερης τραγωδίας που έχει συμβεί ποτέ, στα σύγχρονα χρόνια στην Αττική.

Διαλέξτε όποιο πρόσωπο από τα παραπάνω θέλετε. Όλα είναι παραλλαγές του ίδιου προσώπου, του ίδιου τέρατος. Του τέρατος που εμείς τρέφουμε και συντηρούμε  κάθε μέρα, με την αδιαφορίας μας. Διαλέξτε ένα, δύο, τρία, τέσσερα από τα τοξικά αυτά πρόσωπα που δηλητηριάζουν τις ζωές μας με τα ψέματα τους και με τα ανόσια έργα τους. Όπως δηλητηρίασαν και εξόντωσαν τόσες δεκάδες ψυχές με το δηλητήριο της ανευθυνότητας τους.

Διαβάζοντας την ελεγειακή δημιουργία του Ομοτίμου Καθηγητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ Δημητρίου Η. Παπαστερίου, για την «καμένη» Δευτέρα 21 Ιουλίου 2018, στεκόμαστε στο ότι ο καθηγητής παρατηρεί πως μέχρι σήμερα – ως μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο- δεν πήραμε κανένα μάθημα.

Η στάση του τέρατος με τα πολλά πρόσωπα, τα λόγια του, το στόμα του που ζέχνει διαρκεί πείνα όσο μιλάει, επιβεβαιώνουν τον καθηγητή.

Τόσες κραυγές

«Κουφάρια» ανθρώπων που κραυγάζουν· «κουφάρια» σπιτιών που κραυγάζουν· κουφάρια ζώων που κραυγάζουν∙ «κουφάρια» δένδρων που κραυγάζουν. Ένα επικίνδυνο βουητό για όλους μας.

 Τόσες κραυγές και να μην ακούονται από την Πολιτεία.

 Τόσες κραυγές από «κάποιο λιμανάκι».

 Τόσες κραυγές από 88+ θύματα. Και από τις οικογένειες, τους συγγενείς και φίλους.

 Τόσες κραυγές από 50 έως 100 αγνοουμένους.

 Τόσες κραυγές χωρίς ντροπή, χωρίς συγγνώμη.

 Τόσες κραυγές και όμως αμηχανία, αδιαφορία, ανικανότητα, έντεχνη συγκάλυψη ευθυνών, τριήμερο πένθος και μεσίστιες σημαίες.

 Τόσες και τέτοιες κραυγές που δεν κατάφεραν να ενημερώσουν, ενώπιον του Ελληνικού λαού, τον Πρωθυπουργό στη σύσκεψη το βράδυ της «καμμένης» Δευτέρας.

 Τόσες κραυγές που δεν ήταν αρκετές στη σύσκεψη του υπουργού κ. Τόσκα και των συνοδοιπόρων υπευθύνων – ενώπιον του Ελληνικού λαού –  να μεταβάλλουν την προγραμματισμένη θέση τους.

 Τόσες κραυγές που ώθησαν τον Πρωθυπουργό στο Υπουργικό Συμβούλιο να αναλάβει την –χωρίς συγγνώμη- πολιτική ευθύνη και να ζητήσει από τους Υπουργούς του (!!) να την αναλάβουν και αυτοί.  Τι έγινε;

 Τόσες κραυγές απέναντι σε μια πολιτεία, που ένα χρόνο πριν με προεδρικό διάταγμα του Μαρτίου 2017 έκρινε ότι ορισμένα οικοδομικά τετράγωνα στο «κόκκινο λιμανάκι» καλώς έχουν.

 Τόσες κραυγές απέναντι σε μια πολιτεία που αναγκάστηκε να μη δώσει προς το παρόν μια υπερβολική αύξηση σε προέδρους και διευθυντές ενός «διαθέσιμου» ποσού σε βάθος χρόνου. Άραγε, το ποσό αυτό θα επαρκούσε να καλύψει τις ανάγκες του Πυροσβεστικού Σώματος; Μήπως θα μπορούσε να ενισχύσει οικονομικά το Πυροσβεστικό, το Λιμενικό σώμα, την ομάδα ΔΙΑΣ και άλλα δοκιμαζόμενα σώματα;

 Τόσες κραυγές που μπορεί να καταστήσουν αναποτελεσματική τη δεκαπενταμελή επιτροπή των ειδημόνων για τα αυθαίρετα στα δάση.

 Τόσες κραυγές που επιβάλλουν να εγκαταλειφθεί αμέσως το αναμενόμενο σχέδιο νόμου για τις «οικιστικές πυκνώσεις».

 Το βουητό υπάρχει και εντείνεται. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

 Η Αληκτώ, η Τισιφόνη και η Μέγαιρα, γεννημένες από το αίμα του Ουρανού, είναι οι Ερινύες που με το μουγκρητό τους θόλωναν τον ανθρώπινο νου.

 Κανένας θνητός ή «αθάνατος» δεν μπορεί να ξεφύγει από την οργή τους.

Δημήτριος Η. Παπαστερίου

___________________________________________

Τα κτήνη περιτριγυρίζουν στα μέρη που θα κάψουν, που θα καταστρέψουν και καθησυχάζουν τους αγωνιούντες για την τύχη των «οικιστικών πυκνώσεων», για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που θα τους αποδώσει «Περιουσία» και «Αξία». Για την καταστροφή του ρέματος που θα τους προσφέρει «ασφάλεια» και περιουσία. Περιμένουν με αγωνία και χαρά τα επίχειρα της ανήθικης πράξης τους. Δεν βλέπουν όμως πως αυτός που τους τα υπόσχεται είναι το τέρας το ίδιο που αφάνισε τους συμπολίτες τους. Πάλι υποσχόμενο «Περιουσία» και «Αξία» ή απλά ένα σπιτάκι κοντά στη θάλασσα.

Με άλλο πρόσωπο κάθε φορά, δεν θα διστάσει να εξαφανίσει και αυτούς τους ίδιους, γιατί το τέρας δεν διστάζει μπροστά στους αναλωσίμους.

Γιατί το τέρας με τα πολλά πρόσωπα, ξέρει καλύτερα ποια είναι τα επίχειρα της προδοσίας της γης.

Βλέπει τους υποψήφιους καμένους, βλέπει τους υποψηφίους αγνοουμένους και χαμογελά, πίσω από τα λευκά του δόντια και το κατασκότεινο βλέμμα του. Τους βλέπει, τους χαϊδεύει στοργικά και τους υπόσχεται περιουσίες, φτιαγμένες από εξαπάτηση και αυθαιρεσία. Του υπόσχεται «πολεοδομήσεις», «διευθετήσεις» και «τακτοποιήσεις». Τους υπόσχεται τον Παράδεισο. Όχι όμως τον μεταφορικό, εκείνον τον  επί της γης.

Είναι μία παρεξήγηση. Μία ολέθρια παρεξήγηση, που ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει, γιατί το Τέρας είναι πιο πονηρό και έχει πολλά πρόσωπα.

Δύστυχοι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχατε κι εσείς, πως θα κυβερνούσαν βασιλιάδες, υπουργοί, δήμαρχοι και περιφερειάρχες.

Τελικά είστε το θαύμα του κόσμου, που χωρίς εσάς καμία εξουσία δεν θα υπήρχε. Η κατανάλωση σας κινεί τον κόσμο

Καλό Παράδεισο αγαπητοί.