Από την Παρασκευή 3/8/2018 η είχε προαναγγείλει την κατάθεση μήνυσης κατά παντός υπευθύνου, για τα γεγονότα της 23ης Ιουλίου 2018, την πυρκαγιά η οποία ξεκίνησε από το Νταού Πεντέλης, έκαψε περίπου 13.000 στρέμματα γης στην ανατολική Αττική και σκότωσε σχεδόν 100 ανθρώπους, πέρα από τις καμένες ζωές. Παράλληλα την ίδια ώρα, η πυρκαγιά στα Γεράνεια στη δυτικη Αττική, έκαψε 60.000 στρέμματα δάσους και σπίτια, ευτυχώς δίχως ανθρώπινες απώλειες εκεί.

Η προαναγγελία είχε ως εξής (από το facebook προφίλ της Ζ. )

Την Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018 στις 12.30 το μεσημέρι καταθέτουμε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών μήνυση, όπως προαναγγείλαμε στις 25 Ιουλίου:

-για την ανθρωποκτονία των συνανθρώπων μας που είτε αφέθηκαν αβοήθητοι να καούν και να πεθάνουν είτε οδηγήθηκαν προς την πυρκαγιά και την παγίδα θανάτου, έγκλημα που συνιστά το κακούργημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση κατά συρροή με ενδεχόμενο δόλο.

-για την υπαίτια έκθεση σε κίνδυνο ς όσων τελικώς διασώθηκαν, οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν στο έλεος της πυρκαγιάς, και στη θάλασσα, παλεύοντας αβοήθητοι επί ώρες

-για το σύνολο των πράξεων και παραλείψεων κάθε υπευθύνου, που προκάλεσαν και διόγκωσαν την τραγωδία

-για την απόπειρα συγκάλυψης του εγκλήματος, την προσπάθεια απόκρυψης των πρώτων θυμάτων και της υπόθαλψης των υπαίτιων για πολιτικούς λόγους, πριν αποκαλυφθεί στο πανελλήνιο το μέγεθος της τραγωδίας.

Ζητάμε Δικαιοσύνη και Αλήθεια για τους πολίτες αυτής της χώρας, για τα θύματα της εθνικής τραγωδίας και για τις οικογένειές τους, για τους τραυματίες, για όσους κατάφεραν και γλίτωσαν και για όλους τους Έλληνες.

Ζητάμε την τιμωρία των υπαιτίων του πρωτοφανούς εγκλήματος που βύθισε στο πένθος τόσες οικογένειες κι ολόκληρη τη χώρα.

Απευθύνουμε στους πολίτες όλης της χώρας κάλεσμα συμμετοχής στον αγώνα μας για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, αγώνα που ήδη έχει ξεκινήσει.

Η ανήθικη και άτιμη προσπάθεια της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, γκρεμίζοντας σπίτια για να ξεχαστούν οι νεκροί, δε θα περάσει.

Η μνήμη των νεκρών και το κοινό αίσθημα των Ελλήνων δε θα αφήσουμε να προσβληθεί από τους εγκληματίες και αυτούς που τους υποθάλπουν, από αυτή τη μακάβρια Κυβέρνηση, που αναζητά λίγους μήνες ακόμη “εξουσίας”.

Έχουμε αυτήν την ευθύνη.

Σε ένα κείμενο, η κα. συνόψισε τις σκέψεις που έχει κάνει κάθε Έλληνας που δεν ανήκει στις ομάδες εξουσίας που οδήγησαν στην τραγωδία. Κάθε Έλληνας που αναρωτιέται ποιος είναι ο ρόλος  του Κράτους απέναντι σε αυτά που εκ των υστέρων, το ίδιο το Κράτος καταγγέλλει.

Κάθε Έλληνας που αναρωτιέται ποιος είναι ο ρόλος της Περιφέρειας απέναντι στα γεγονότα στα οποία προηγήθηκαν της πυρκαγιάς και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Στην οποία βρέθηκε η Αττική, κατά την ανακήρυξη της από την ίδια την περιφερειάρχισσα (τα μουστάκια του περιφερειάρχη δεν ταιριάζουν όταν μιλάμε για γυναίκα). Αυτό που θα έπρεπε να προηγηθεί αλλά δεν προηγήθηκε, τελικά ήταν ένα σχέδιο πολιτικής προστασίας, που όφειλε να έχει καταρτίσει, όπως ορίζεται από τον ίδιο τον ιδρυτικό νόμο των περιφερειών, τον Καλλικράτη. Και όχι μόνο να έχει καταρτίσει ένα σχέδιο αλλά να έχει φτιάξει και την κατάλληλη περιφερειακή δομή, την επιφορτισμένη με την εφαρμογή του.

Κάθε Έλληνας αναρωτιέται ποιος είναι τελικά ο ρόλος των δήμων στην αντιμετώπιση των καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.  Είναι άραγε η στάση που επέλεξε ο δήμαρχος Μαραθώνα, ο οποίος κάπου ήταν, κάτι είδε και τελικά τίποτα δεν έκανε; Ή είναι η στάση που επέλεξε ο δήμαρχος της Ραφήνας που επέλεξε να υποδυθεί τον ρεπόρτερ των καναλιών για να κερδίσει τη δημοσιότητα που τόσο είχε ανάγκη; Βέβαια και οι δύο κατόπιν εορτής οργανώνουν συσσίτια και προσποιούνται τους στρατηγούς του στρατού σωτηρίας, αλλά ο ρόλος τους μήπως θα έπρεπε να εντοπιστεί πριν συμβεί το κακό, με την οργάνωση των μονάδων περιβάλλοντος και πολιτικής προστασίας; Δηλαδή μονάδων υποβαθμισμένων γιατί προτιμούν τα όποια κονδύλια να τα στρέφουν στο τάισμα ημετέρων συλλόγων αι τη διασφάλιση ψήφων ή (όπως ο Ψινάκης) στις φιέστες του Μαραθωνίου, από κοινού με την περιφερειάρχισσα της πυρκαγιάς. Μήπως θα έπρεπε να φροντίσουν για την καθαριότητα του δημου τους και την συλλογή και απομάκρυνση ξερών κλαδιών και την αποψίλωση ιδιοκτησιών, έστω χρεώνοντας τους ιδιοκτήτες. Εκ των υστέρων, ότι και να κάνουν φαντάζει γελοίο και ύβρις στη μνήμη των θυμάτων.

Η κυρία αντιλαμβανόμενη τα απλά αυτά ερωτηματικά, που έχουν φωλιάσει στο μυαλό όλων των Ελλήνων, αλλά περισσότερο στα μυαλά των κατοίκων της Αττικής (της ανατολικής περισσότερο) υπέβαλλε τη μήνυση της κατά παντός υπευθύνου,

Θα μπορούσαν και οι πυρκαγιές της δυτικής Αττικής να έχουν προκαλέσει τραγωδία ίδιας ή παραπλήσιας κλίμακας αλλά εκεί η προνοητικότητα του αντιπεριφερειάρχη Πελοποννήσου, Π. Καλλίρη και του δημάρχου Μεγαρέων Γρ. Σταμούλη, δύο αυτοδιοικητικών που δεν βρίσκονται καν στην ίδια διοικητική μονάδα, γλίτωσε ζωές, ανθρώπους και τελικά και την ίδια την κυβέρνηση από μεγαλύτερες τραγωδίες.

Το 2007 είχαν ξαναυποβληθεί μηνύσεις για τις πυρκαγιές στην Ηλεία αλλά και στην Πάρνηθα. Οι υποθέσεις τελεσιδίκησαν (όσες τελεσιδίκησαν) μετά από 10 χρόνια χωρίς να διαπιστωθούν ευθύνες και να καταδικαστούν οι ένοχοι. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να γίνει το ίδιο και στην τωρινή περίπτωση με τις μηνύσεις κατά των υπευθύνων της Αττικής (και Ελληνικής τελικά) τραγωδίας.

Το αν θα τηρηθεί η νομιμότητα, το αν θα καταδικαστούν οι ένοχοι και αν τελικά θα εντοπιστούν οι υπεύθυνοι, είναι κάτι που θα πρέπει να υποστηριχθεί από εμάς τους ίδιους. Τον λαό, τους πολίτες και κυρίως τους δημότες των δήμων και των περιφερειών που υπέστησαν την τραγωδία. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξεχαστεί το θέμα γιατί είναι σαν να επιτρέπουμε ν ξεχαστούν τα θύματα της τραγωδίας. Είναι σαν να συμπαρατασσόμαστε μαζί με τους ενόχους που θέλουν να ρίξουν την ενοχή τους, όπου βρουν πιο εύκολα, λησμονώντας πως τις θέσεις ευθύνης δεν τους τις φόρτωσαν. Τις ζήτησαν και ο -πάντα γελασμένος λαός- τους τις εμπιστεύτηκε.

Ας κλαίνε, ας λουφάζουν. Είναι ένοχοι και η εκ των υστέρων μεταμέλεια του ς δεν αξίζει μία. Χάθηκαν ζωές και καταστράφηκαν άλλες, που δεν θα ξαναγυρίσουν. Και υπάρχουν υπεύθυνοι. Στο χέρι μας είναι να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβούν αυτά τα πράγματα, αν αποδείξουμε στην πράξη πως θυμόμαστε. Θυμόμαστε και τιμωρούμε σαν μέλη μίας δημοκρατικής -όσο της επιτρέπουν- πολιτείας