Ο συνδυασμός των παραγόντων τροφοδότησε το τρίγωνο της φωτιάς (βλ. εικόνα) με μία ισχυρή και αρκετά μεγάλη βάση (η καύσιμη ύλη – βιομάζα). Ενδεχομένως μία παρατεταμένη ζεστή και ξηρή περίοδος μέσα στο καλοκαίρι, αποβεί μοιραία. Αυτό φυσικά το απευχόμαστε. Αλλά….

Το κακό έχει τη ρίζα του –τουλάχιστον φέτος- στην αυξημένη βιομάζα, νεκρή και ζωντανή, που παρήχθη από την βλαστητική έκρηξη της ημερολογιακής άνοιξης. Μία άνοιξης που έμοιαζε περισσότερο με κατώφλι. Έμοιαζε με διαδικασία μετάβασης  και όχι με εποχή. Έμοιαζε με θεατρικό δρώμενο ενός χειμώνα που αποχωρούσε και διαρκώς το ανέβαλλε και επανεμφανιζόταν, ενώ ένα καλοκαίρι –το ίδιο αναποφάσιστο με τον χειμώνα- μπαινόβγαινε, απρόθυμο να εγκατασταθεί στον τόπο. Μία παράσταση που κράτησε ελάχιστα. Ίσα ίσα 2 δεκαήμερα. Μέχρι που το καλοκαίρι εγκαταστάθηκε επιτέλους.

Βρισκόμαστε στο τέλος του πρώτου μισού του πρώτου –ημερολογιακά- καλοκαιρινού μήνα, ενώ ακόμα δεν έχει ουσιαστικά μπει το κανονικό καλοκαίρι, το οποίο θα μπει σύμφωνα με το ηλιοστάσιο σε μία εβδομάδα, την Κυριακή  21/6. Ακόμα η μεγάλη ποσότητα βιομάζας βρίσκεται απλωμένη στο έδαφος. Ζωντανά και νεκρά (ξερά) χόρτα καλύπτουν τις επιφάνειες των κατοικημένων αλλά αδόμητων περιοχών της Αττικής. Το Πεντελικό βουνό, έχοντας το θλιβερό προνόμιο να φιλοξενεί ετσιθελικά στις πλαγιές του οικισμούς που βρίθουν στο πράσινο και την ομορφιά, έχει ταυτόχρονα και τη φρικτή αγωνία για κάθε λεπτό του φετινού καλοκαιριού που κυλάει. Για κάθε βαθμό που ανεβαίνει η θερμοκρασία, για κάθε ποσοστιαία μονάδα μείωσης της σχετικής υγρασίας, για κάθε μέτρο ανά δευτερόλεπτο που κερδίζει σε ταχύτητα ο επικρατών άνεμος. Έχει αυτή τη μεγάλη αγωνία γιατί βλέπει την αυξημένη βιομάζα που ουδείς θέλησε (ή δεν σκέφτηκε) να απομακρύνει. Οι αρμόδιοι μάλιστα, έχοντας την εμπειρία παλαιότερων τραγωδιών, που επέρριψαν τις ευθύνες σε άλλους, όπως συνήθως κάνουν, έχουν ξεθαρρέψει και προετοιμάζουν τους «ενόχους»  της επόμενης μέρας. Πάνω τους να μην είναι και ας κάτσει όπου θέλει, η ευθύνη. Ενώ ο νόμος προβλέπει (π.χ.) για οικόπεδα που δεν καθαρίστηκαν από ξερά χόρτα, να επέμβει ο δήμος (π.χ.) σε εφαρμογή των σχετικών διατάξεων και ποινών, ο «αρμόδιος» επιμένει να μην επεμβαίνει, περιμένοντας αυτούς που δεν έδρασαν, να ….δράσουν. Νομίζει πως αν συμβεί το κακό, οι ευθύνες θα πέσουν στους «αδιάφορους ιδιοκτήτες» ενώ ο νόμος καθιστά τον δήμο (π.χ.) υπεύθυνο, εφόσον δεν μερίμνησε στα πλαίσια που του δίνει ο νομοθέτης, να προλάβει το κακό. Πως; Με το να μαζέψει εγκαίρως χόρτα και σκουπίδια, χωρίς να ψάχνει τρόπο να ρίξει την ευθύνη αλλού, ως ανεύθυνος μαθητής που συνελήφθη να κάνει ζημιές στο προαύλιο.

Αν ο ιδιώτης είναι ανεύθυνος, αυτό ίσως δικαιολογείται αλλά θα δοκιμάσει την τιμωρία εκ του νόμου. Αν ο δήμος είναι ανεύθυνος, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Καμία απολύτως και κάθε δικαιολογία που πιθανόν να προβάλλει, απλά οδηγεί στον αυτοεξευτελισμό του.

Το πρόβλημα τελικά δεν είναι πρόβλημα πρόβλεψης και προστασίας, αλλά θέμα επίρριψης ευθυνών και του γνωστού παιχνιδιού με την «εικόνα του αθώου», όταν η ζημιά έχει ήδη γίνει. Ίσως να είμαστε τόσο αφελείς, τόσο χαζοί που να καταπίνουμε αμάσητους τους ισχυρισμούς περί αθωότητας του κάθε πραγματικού ενόχου, που κρύβεται πίσω από μία ψεύτικη εικόνα που του φτιάχνουν κάποιοι επιτήδειοι. Ίσως. Αλλά τουλάχιστον αυτό που δεν θα μπορεί να ισχυριστεί, ειδικά φέτος,  είναι το ότι «δεν ήξερε».

Οι συνθήκες, όπως καταγράφηκαν από την ΕΜΥ μας προειδοποίησαν για την εικόνα που ακολούθησε. Ακόμα όμως δεν έχει γίνει κάτι σοβαρό

Ευχόμαστε το φετινό καλοκαίρι να κυλήσει δίχως άλλη τραγωδία. Ειδικά στην Αττική που οι τραγωδίες των πυρκαγιών αποτελούν μόνιμες σχεδόν καταστάσεις που συνοδεύουν τα καλοκαίρια μας. Η τύχη και η συγκυρία μόνο μπορούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά, αφού παρά τον ορατό κίνδυνο, οι αρμόδιοι έχουν ήδη αρχίσει να προετοιμάζουν την αναγκαία γι’ αυτούς μετάθεση των ευθυνών, αφού δεν κάνουν τίποτα το σοβαρό για να αποτρέψουν εγκαίρως την ενδεχόμενη απειλή.

Τελικά, τι να περιμένουμε από το καλοκαίρι του 2020, πέρα από αυτό που μας δείχνει η εικόνα του τόπου; Τι να περιμένουμε, εκτός από την τύχη και τη συγκυρία να κάνουν τη δουλειά, που οι επιφορτισμένοι με αυτή την υποχρέωση, αρνούνται να κάνουν.