4 Αυγούστου 2021. Μαύρη μέρα, φορτισμένη και με πιο μαύρες θύμησες, ήδη από τις χθεσινές πυρκαγιές. Το χθες, το παραλήρημα της Μεταξικής δικτατορίας, μας θυμίζει το σήμερα. Στη χώρα και στην πόλη. Στο σήμερα και στο όποιο αύριο.

Διαβάζοντας τα χθεσινά δελτία προπαγάνδας, ετοιμάσαμε ένα αφιέρωμα στον παραλογισμό και την υστερία που μας πουλάνε για λογική. Ένα αφιέρωμα στα ψέματα που μας σερβίρουν οι κυρίαρχοι, που μας καθοδηγούν. Εκείνοι που αποκτηνώνουν τους ανθρώπους κι ύστερα τους καταντάνε σκλάβους, αυτόβουλα υποταγμένους, για ένα κεραμίδι και ένα κομμάτι βρώμικο ψωμί

……………………………………………………………………………….

Αναμφισβήτητα η χώρα κινείται σε τροχιά εκλογών. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης, από εκείνους με το  «κληρονομικό χάρισμα» για να καταλάβει πως ο κάτοχος του κληρονομικού δικαιώματος της δυναστείας Μητσοτάκη, που οργώνει παραλίες και θάλασσες με πρωθυπουργικό μαγιώ, έχει δώσει τη σχετική οδηγία στους  πάρ’ αυτού  λείχοντες και έρποντες.

Ήδη ανακοίνωσε την «ενίσχυση λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας του κορωνοϊού» προς τα ΜΜΕ για να εξασφαλίσει τις ορδές λιβανιστών και δουλικών. Το ξέρει άλλωστε πως τα εκατομμύρια που δίνει με πρόσχημα τις «επιπτώσεις της πανδημίας», διοχετεύονται στις κατάλληλες τσέπες. Και φυσικά αυτές δεν βρίσκονται στα ενδύματα των εργαζομένων στον τύπο, οι οποίοι πλήττονται από φτώχια και οικονομική δυσπραγία, αλλά στους ιδιοκτήτες ων μέσων, που ήδη έχουν στήσει το πανηγύρι τους. Αυτοί είναι που θα νοικιάσουν μαριονέτες  με ταυτότητα ΕΣΗΕΑ ή και χωρίς αυτή, που θα αναπαράγουν το γελοίο αφήγημα για τα ανδραγαθήματα του «κυβερνήτη» και της «υπέρκομψης συζύγου του»

Μαζί με τα εκατομμύρια στην ομάδα των απαραίτητων «διαμορφωτών» κοινής γνώμης (κάτι σαν influencers με γραβάτα), άλλα «πακέτα» κατευθύνονται προς τις τσέπες των επί δεκαετίες γνωστών – αγνώστων συνδαιτημόνων της εξουσίας, εργολάβων. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στους εργαζόμενους ή σε εργολάβους που θα αναλάβουν κατασκευές χρήσιμες και απαραίτητες για την κοινωνία, αλλά για «θηρευτές της ευκαιρίας» άρπαγες του πλούτου ως αντάλλαγμα άχρηστων και επικίνδυνων για τον τόπο, έργων. Με αποκορύφωμα εκείνους που αναλαμβάνουν έργα, παγκόσμια αναγνωρισμένα, ως έργα καταστροφής. Έργα τα οποία επιτείνουν τις επιπτώσεις της επιτάχυνσης της κλιματικής αλλαγής, την ίδια ώρα που ζούμε στο πετσί μας τις επιπτώσεις αυτές.

Τις μέρες αυτές, του τέλους του Ιουλίου του 2021 και των αρχών του Αυγούστου, ζούμε  μνημειώδεις καταστροφές. Στην Βαρυμπόμπη, η καταστροφή 12.500 στρεμμάτων δάσους και δασικής έκτασης, και η καταστροφή πολύτιμης παραρεμάτιας βλάστησης, γεγονότα που ευνοούν την περαιτέρω υποβάθμιση της Αττικής. Με την καταστροφή να συνεχίζεται σε Εύβοια, Μεσσηνία και στο πρώην πια, πανέμορφο δρυοδάσος των Γρεβενών, στο Φελλί και κάτω από -πανελληνίως επικρατούσες- θερμοκρασίες κόλασης, με το θερμόμετρο να κινείται από 32 μέχρι και 47 βαθμών Κελσίου, διαβάζουμε ειδήσεις που μας ενημερώνουν πως

«Σύμφωνα με έγγραφο (ημερομηνία 29/07) της αρμόδιας διεύθυνσης του υπουργείου (Γ.Δ. ΥΔΡΑΥΛΙΚΩΝ, ΛΙΜΕΝΙΚΩΝ & ΚΤHΡΙΑΚΩΝ ΥΠΟΔΟΜΩΝ), εγκρίθηκε η δέσμευση ποσού 85,696 εκατ. ευρώ (με ΦΠΑ) και η διακήρυξη των τευχών δημοπράτησης για τη σύναψη δημόσιας σύμβασης έργου με τίτλο: «ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΡΕΜΑΤΟΣ ΡΑΦΗΝΑΣ». Η δημοπράτηση και υλοποίηση του έργου είναι απολύτως αναγκαία και επείγουσα, δεδομένου ότι τα προτεινόμενα αντιπλημμυρικά έργα αποσκοπούν στην αντιπλημμυρική προστασία της ευρύτερης περιοχής του ρέματος Ραφήνας».

Και αυτά συμβαίνουν όταν και τα νήπια πια γνωρίζουν πως οι επιπτώσεις του περιβαλλοντικού αυτού βιασμού δεν είναι αναστρέψιμες.

Μετά τις φωτιές και τις εκχερσώσεις που ρουσφετοπολιτικοί που ζουν 200 χρόνια πίσω, εκτέλεσαν, τώρα έρχονται να συνεχίσουν το έγκλημα. Δεν τους ενδιαφέρει το ότι παγκόσμια οι κατευθύνσεις στη διαχείριση των ρεμάτων έχουν αλλάξει, αλλά μόνο η ανάγκη τους για ψήφους. Και για την κερδοφορία συγκεκριμένων, που προτείνουν τις «συμφέρουσες» για τους ίδιους προφανώς, λύσεις.

Καταστρέφουν τη βιοποικιλότητα και επιτείνουν τις επιπτώσεις της επιτάχυνσης της κλιματικής αλλαγής. Μπροστά στα εκατομμύρια όμως και τις χρηματοδοτήσεις, οι επιπτώσεις περνούν σε έσχατη μοίρα.

«Ποιος νοιάζεται για τον τόπο; Τα εκατομμύρια να πάρουμε και θα βρούμε άλλον τόπο. Και air condition θα πάρουμε και πετρέλαιο για τον χειμώνα». Κάπως έτσι σκέφτεται ο «υπεύθυνος» και ο «αρμόδιος» την ώρα που δυναμώνουν το air condition για να ξεφύγουν από τις θερμοκρασίες κόλασης, αδιαφορώντας πως με την υπογραφή τους και με το κλιματιστικό τους -ο καθένας με το μερίδιο του, σφραγίζουν τον τάφο του τόπου.

«Τόπο; Θα βρούμε άλλον. Λεφτά έχουμε άλλωστε…» σκέφτονται πλήρη αναισθησίας, τα εξουσιαστικά παχύδερμα. Οι ρινόκεροι των δημαρχιακών, περιφερειακών και κυβερνητικών γραφείων. Αυτοί που διαλαλούν πως ο ανθρωπισμός είναι νεκρός και όσοι τον ακολουθούν είναι απλώς γραφικοί.

Ναι, οι ρινόκεροι έχουν κατακλύσει την πόλη και η φωνές της Φύσης, της Γης και της Λογικής, δεν ακούγονται. Ακόμα και αν μας δείχνουν το μέλλον, με ακραίες χιονοπτώσεις, κρύα και πλημμύρες, καύσωνες και ακραία θερμοκρασιακά μέγιστα και ελάχιστα, οι ρινόκεροι με τα μουγκρητά και την εικόνα τους καλύπτουν τα πάντα. Και δείχνουν τον δρόμο. Του ολέθρου τον δρόμο τον ανεπίστρεπτο.

Δεν υπάρχει ελπίδα. Τα μικροσυμφέροντα και η μικροπολιτική που τρέφεται από αυτά, επικρατούν. Ένας φαύλος κύκλος που αποτελεί την καρδιά της τοπικής, περιφερειακής, κεντρικής εξουσίας, αποτελεί παράλληλα και το κυρίαρχο πνεύμα. Την «κοινή λογική» και την αφετηρία της μαζί.

Όπως και τον καιρό του Ιονέσκο, όταν με τον παραβολικό λόγο και την αλληγορία, ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας έδειχνε τους ανθρώπους να μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους. Δηλαδή να χάνουν την ανθρωπιά τους, να αποκτηνώνονται και να ενσωματώνονται στη νέα, ζωώδη και κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων. Σε αυτό που αποκαλούμε σήμερα «διοίκηση» και «επικρατούσα αντίληψη».

Ακόμα και στη δυστοπία αυτή, μόνη ελπίδα παραμένει η ανθρωπιά.

«Θα πολεμήσω ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου;» ουρλιάζει ο ήρωας του Ιονέσκο στρεφόμενος προς τα κεφάλια των ρινόκερων που πλημμύρισαν την πόλη.

«Εναντίον όλου του κόσμου. Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου εναντίον όλου του κόσμου Δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι. Δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!»