" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ

Αν οι κραυγαλέες αντιφάσεις είναι καθημερινότητα στη νεοελληνική πραγματικότητα, το κοινωνικό αυτό φαινόμενο αποτελεί κανόνα στη Θεσσαλονίκη. Μία πόλη «διπολική» που αν κανείς τη ζήσει ως μετανάστης, προσωρινός ή μόνιμος, πρόθυμος να αφεθεί στην αγκαλιά της ή από άποψη να μείνει αποστασιοποιημένος από τη ζωή της, θα έχει πάντα αυτή τη γλυκόπικρη γεύση που αφήνει ο αέρας της, που είναι τελικά η ίδια η ιστορία της. Η προχθεσινή επίθεση, το ζεργκάρισμα  σε δύο παιδιά μόνο και μόνο επειδή απλά ήταν διαφορετικά από το πρότυπο που επέβαλλαν και εξακολουθούν ξέπνοα να επιβάλλουν τα απομεινάρια της  νεκρής πια «Αγίας Ελληνικής Οικογένειας», θύμισε την άλλη  ομαδική επίθεση, οπαδικού χαρακτήρα,  στον Άλκη Καμπανό που δυστυχώς δεν γλίτωσε από τους φονιάδες. Σε αυτή την επίθεση πρωταγωνίστησαν τα απομεινάρια της νεκρής πια νεοελληνικής κοινωνίας. Της νεκρής από την ποικιλόμορφη βία και τη μόνιμη αφασία.

Μιλώντας για τη Θεσσαλονίκη, την Κυριακή πρόβαλλε μία γνωστή και επικίνδυνη όψη της. Είναι η όψη εκείνη της πόλης στην οποία έχουν τη θέση τους και μεγαλύτερης έκτασης και έντασης, ιστορικά  γεγονότα. Με διαστάσεις πογκρόμ κατά όσων δεν εγγράφονται στο πλαίσιο όπως το περιέγραφε παλιά το χουντικό τρίπτυχο και η διαχρονική ματσίλα, που σε ένα αποτρόπαιο σμίξιμο γνωρίζουν άνοδο στη χώρα σήμερα, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Με διαφορετική έκφραση κατά τόπους,  όπως είναι και λογικό. Η ακραία  συντηρητικοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπως την ξέρουμε,  δεν μπορεί να αποτελεί ούτε εξήγηση αλλά ούτε και άλλοθι για όσα φριχτά συνέβησαν στην πλατεία Αριστοτέλους την Κυριακή το βράδυ. Δεν στέκει αλλά ούτε και η φρίκη πήγασε σε «συνθήκες εργαστηρίου». Δεν προέκυψε από το πουθενά.

Αν δεν είναι κοινότοπο, το να αναφέρουμε τα μεγάλα πογκρόμ κατά των «διαφορετικών» που έλαβαν χώρα στην πόλη της Θεσσαλονίκης, θα είναι λάθος και ανισοβαρές για μία σύντομη αναφορά στο γεγονός, όπως αυτή εδώ. Αν όχι και άδικο αφού ο εμπρησμός και το πογκρόμ κατά των Εβραίων του συνοικισμού 151 και του Κάμπελ για παράδειγμα ή τα εγκλήματα των ιδεολογικών απογόνων των υποκινητών τους -πιο κοντινά στους καιρούς μας-  όπως η δράση των παρακρατικών της δεκαετίας του 1960, είχαν άλλες διαστάσεις και άλλες επιπτώσεις. Επιπλέον τα πογκρόμ με θρησκευτικό κίνητρο δεν είχαν στόχους μεμονωμένα άτομα  ή μία μειονότητα, αλλά την πλειονότητα των κατοίκων της πόλης τον καιρό που έγιναν, ενώ οι ένοχοι για αυτά ήταν η πραγματική θρησκευτική και πληθυσμιακή μειονότητα. Η δράση του παρακράτους στην πόλη έχει μεγαλύτερη συνάφεια με τα γεγονότα της Κυριακής, όλα όμως  έχουν στον πυρήνα τους αυτό που επέβαλλε στην πόλη το κλείσιμο της στον εαυτό της. Η πόλη  που εγκλωβίστηκε σε έναν σωβινισμό, που τράφηκε με μπόλικο βυζαντινισμό αλλά και πολιτική και εκκλησιαστική καμαρίλα για να παραδώσει τα κλειδιά της στην Εκκλησία και στη μισαλλοδοξία που αυτή καλλιεργεί. Τι και αν υπήρξαν -πράγματι ηρωικές-  προσωπικότητες που έδωσαν με το παράδειγμά τους προτάσεις και λύσεις για τον απεγκλωβισμό της πόλης από τα συνειδησιακά δεσμά που της  φόρεσαν η Εκκλησία και οι ωφελούμενοι από αυτή, όπως οι υπερσυντηρητικοί πολιτικοί της;

Τι κι αν είχε δήμαρχο έναν «μπαρμπα Γιάννη» (τον Μπουτάρη) που προσπάθησε να την καθαρίσει από την καμαρίλα και να ξεπληρώσει το χρέος της απέναντι στα παιδιά της, που η ίδια είχε αποκληρώσει;

Τι κι αν γέννησε και εξακολουθεί να γεννά φωτισμένα μυαλά και δημιουργικούς ανθρώπους  που στολίζουν το νεοελληνικό πολιτισμό; Η μαυρίλα που την καλύπτει κάνει όλους αυτούς τους λαμπρούς ανθρώπους να μοιάζουν με εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

PicThess

Η επίθεση (το »ζεργκάρισμα» σε μία διαρκώς εξελισσόμενη αργκό) της Κυριακής στην Αριστοτέλους θα μπορούσε να έχει συμβεί και στην Αθήνα, κανείς δεν αμφιβάλλει γι’ αυτό. Είναι όμως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Θεσσαλονίκης που χρωματίζουν και τονίζουν την κυριακάτικη φρίκη. Φονικές μαζικές επιθέσεις με ρατσιστικά κίνητρα, όπως για παράδειγμα η επίθεση των ναζί  χρυσαυγιτών στους Αιγύπτιους  ψαράδες στο Πέραμα το 2012, κολάστηκαν από τη δικαιοσύνη και μέχρι στιγμής δεν έχουν επαναληφθεί εκεί. Στη Θεσσαλονίκη όμως, μόλις πέρυσι, οι ναζί έκαναν ένα ντου σε έκθεση του βορειομακεδόνα καλλιτέχνη Αντρέεφσκι στην Αρετσού.  Ευτυχώς χωρίς λιντσαρίσματα. Και δυστυχώς δίχως κολασμό.

Σίγουρα τη φρίκη των διαλυμένων ζωών που γεννά η φτώχεια και  μάλιστα σε συνθήκες παπαδοκρατίας (είναι γνωστός ο αποφασιστικός ρόλος της Εκκλησίας** στη Θεσσαλονίκη) δεν μπορεί να την πολεμήσει καμία παρέμβαση κοινωνικού χαρακτήρα εντός του υπάρχοντος πολιτικού και οικονομικού πλαισίου. Τα διδάγματα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού γίνονται θρύψαλα από τη σιδερένια οικονομική, ηθική, πνευματική φτώχεια.  Τη φτώχεια που κλείνει τα μυαλά και τοποθετεί το άτομο σε μόνιμη θέση άμυνας απέναντι σε ό,τι διαφορετικό. Που χαλαρώνει τη συνείδηση και ωθεί το άτομο να επιτίθεται στο διαφορετικό, στον «εχθρό», για να τον τιμωρήσει, να τον αφανίσει γιατί πιστεύει πως  αν δεν προλάβει, ο εχθρός θα κυριαρχήσει πάνω του.

Αν θέλουμε ως κοινωνία να εξαλείψουμε αυτά τα φαινόμενα θα πρέπει να εξαλείψουμε τις αιτίες που τα παράγουν. Τη φτώχεια, τις ανισότητες, την αγραμματοσύνη, την ανεργία, την αδικία. Τους ίδιους παράγοντες που χρειάζεται το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο για να λειτουργεί και να συνεχίσει να αποδίδει κέρδη για τους αρμοστές του.  Η καταστολή απλά παραπλανά την κοινωνία που επιμένει να θέλει να τιμωρεί το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια. Τα δε, "ποτέ ξανά" που χωρίς ίχνος ντροπής εκστομίζουν οι υπεύθυνοι για τη διαιώνιση της αδικίας και της φτώχειας, μόνο σαν κατάμουτρη προσβολή και ειρωνεία μπορούν να εκληφθούν.

Με τις σκέψεις αυτές τα περιθώρια για τις αλλαγές που χρειάζονται δείχνουν να μικραίνουν ως αφανισμού. Δεν υπάρχει βούληση γιατί οι ισχυροί χρειάζονται το τέρας που έφτιαξαν και αργά ή γρήγορα θα μας καταναλώσει όλες και όλους.

 

-----------

*Για όσους βιαστούν να κρίνουν από το γεγονός πως οι καταδικασθέντες για το φόνο του Άλκη ήταν Έλληνες και αλλοδαποί, καλό θα είναι να σκεφτούν πως όλοι είναι παιδιά που μεγάλωσαν στην Ελλάδα, άρα είναι μέλη της νεοελληνικής κοινωνίας

 **Η καταδίκη της ομοφοβικής επίθεσης από τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης ήταν ένα βήμα αλλά η συγκεκριμένη μητρόπολη έχει να διανύσει ακόμα πολύ δρόμο για να αποκαταστήσει το έργο των προηγούμενων

 

 

Η παρούσα ανάρτηση βουτάει σε έναν παλιότερο, σκοτεινό κόσμο. Γυρνάει 50 χρόνια πίσω, όταν διωκόταν ο ελεύθερος λόγος από το καθεστώς και η τέχνη από εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις. Όταν βασίλευε το γελοίο (αλήθεια πότε έπαψε να βασιλεύει το γελοίο στη χώρα μας) και όταν το σκοτάδι είχε επιβάλλει ένα νομικό οπλοστάσιο για να διώκει την ελευθερία. Οι ελεύθεροι άνθρωποι άλλωστε, πάντα διώκονταν από το σκοτάδι των ερεβωδών εξουσιών.

Αναφερόμαστε στην δικαστική περιπέτεια του λογοτεχνικού περιοδικού ΤΡΑΜ της Θεσσαλονίκης, κατά την πρώτη περίοδο της έκδοσης του. Ένα περιοδικό που στήριξε ο Γιώργος Σαββίδης, καθηγητής της Φιλοσοφικής και διακεκριμένη μορφή των λογοτεχνικών και όχι μόνο, πραγμάτων της χώρας. Ένα περιοδικό που δημοσίευσε ανέκδοτα έργα του Σεφέρη, του Σαχτούρη, του Ελύτη. Αυτό το περιοδικό καταδίωξε και φυλάκισε την εκδοτική του ομάδα, η παραθρησκευτική και παρεκκλησιαστική «αδελφότητα θεολόγων η Ζωή» και ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, μέσα στη Χούντα. Επρόκειτο για μία δίωξη τόσο αστήρικτη και τόσο σκοτεινή -όπως όλες οι διώξεις που έχουν στόχο την ελευθερία της έκφρασης.

 Δυστυχώς το φαινόμενο δεν έσβησε μαζί με την Χούντα. Επιβιώσεις του έφτασαν και στις μέρες μας και μάλιστα δείχνουν πως το ίδιο έκείνο σκοτάδι επανακάμπτει, με μεγαλύτερες αξιώσεις , πατώντας πάνω στην αδιαφορία ενός κόσμου που έχει ξεχάσει την αξία της τέχνης αλλά κυρίως έχει ξεχάσει την αξία της ελεύθερης έκφρασης.

 

Ένα λογοτεχνικό ΤΡΑΜ και οι περιπέτειες του

Τον Οκτώβριο του 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Τραμ». Το τεύχος 1 περιείχε  κείμενα του Γ. Σεφέρη, του Χ.Λ. Μπόρχες και άλλων. Η εκδοτική ομάδα αποτελούταν από τη Μ. Καρδάκου, τον Π. Θεοδωρίδη, τον Δ. Καλοκύρη και τον Μ. Σουλιώτη. Τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος, το οποίο περιείχε κείμενα του Ελύτη αλλά και άλλων λογοτεχνών, νεότερων ή παλαιότερων.

Δημιουργός του αξιόλογου και πρωτοποριακού λογοτεχνικού περιοδικού ήταν ο Δημήτρης Καλοκύρης μαζί με τους προαναφερθέντες συμφοιτητές του της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Συμμετείχαν και άλλοι νέοι τότε λογοτέχνες όπως οι  Πάνος Θεοδωρίδης, Μανόλης Ξεξάκης, Γιώργος Χουλιάρας. Είχε μάλιστα και την υποστήριξη του τότε καθηγητή τους στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, Γιώργου Σαββίδη, ο οποίος –ως άνθρωπος μεγάλου κύρους- εξασφάλισε για το περιοδικό ανέκδοτες συνεργασίες  των Ελύτη, Καβάφη, Σαχτούρη, Σεφέρη .

Στο δεύτερο κιόλας χρόνο της έκδοσής του άρχισαν οι περιπέτειες. Το 1972, επί Χούντας, το έσυρε σε δίκη  ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας. Ο Λεωνίδας ήταν ο «ιεράρχης» που είπε σε επίσημη δοξολογία στην Αγία Σοφία: «αξιωθήκαμε να έχουμε δύο Δέσποινες :  την μία εν Ουρανοίς και την άλλη επί γης», δείχνοντας «αβρά» στην πρώτη σειρά των «ευσεβών επισήμων» την σύζυγο του δικτάτορα Παπαδοπούλου, τη γνωστή εκείνη την εποχή με το μικρό της, τη Δέσποινα.

Οι κατηγορίες με τις οποίες έγινε η παραπομπή σε δίκη από τον μητροπολίτη, ήταν ότι δημοσίευσε στο 3-4 τεύχος του δύο συνεργασίες: ένα ποίημα «Το σώμα» (του Ηλία Πετρόπουλου), και ένα πεζογράφημα με τίτλο «Το όνειρο» (του Θ. Λιβεριάδη). Ο χουντικός μητροπολίτης θεώρησε πως «προσβάλλουν καταφώρως την δημοσία αιδώ».

Petropoulos

Ο Ηλίας Πετρόπουλος

Ο τότε νόμος περί τύπου της Χούντας προέβλεπε πως αν οι δημιουργοί κρίνονταν ένοχοι στο Πρωτοδικείο, οι εκδότες (οι υπεύθυνοι της έκδοσης κατά τον νόμο) θα οδηγούνταν στη φυλακή και μάλιστα με ποινή μη εξαγοράσιμη. Ο Ηλίας Πετρόπουλος αναμένοντας την καταδίκη του στο Πρωτοδικείο της Χούντας, έφυγε για το Παρίσι και έτσι δικάστηκε και καταδικάστηκε ερήμην. Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, η εκδοτική ομάδα (Μ. Καρδάκου και Δ. Καλοκύρης) οδηγήθηκαν στην φυλακή και το ΤΡΑΜ διέκοψε την έκδοση του.

Το 1976 ξανάνοιξε και η πορεία του κράτησε μέχρι το 1979, οπότε διέκοψε και πάλι, για διαφορετικούς λόγους. Η Τρίτη διαδρομή του περιοδικού άρχισε  το 1987 με επίβλεψη του Δ. Καλοκύρη αλλά με νέο εκδότη τον Γιώργο Κάτο. Σημαντική ήταν η βοήθεια για την τρίτη αυτή εκδοτική απόπειρα, από τον  «Όμιλο Δημητρέλη» (τις γνωστές σχολές σχεδίου, διακόσμησης και αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων) και τον βιβλιοπώλη και εκδότη Μανόλη Μπαρμπουνάκη. Η έκδοση κράτησε μέχρι το 1991.

Το ΤΡΑΜ της τρίτης περιόδου είχε μεγάλη απήχηση στην πόλη και ιδιαίτερα στην φοιτητική κοινότητα του ΑΠΘ και όχι μόνο στην κοινότητα των φοιτητών της Φιλοσοφικής και του τότε κυλικείου της. Το περιοδικό είχε διάδοση και στο στέκι του Βιολογικού και στου Πολυτεχνείου, αλλά και γενικά σε όλους τους χώρους φοιτητικών μαζώξεων.

Kalokyris

Ο Δημήτρης Καλοκύρης

Η δίκη του ΤΡΑΜ

Η δίκη του ΤΡΑΜ επί Χούντας, είχε πάρει μεγάλη δημοσιότητα. Τόσο στο ραδιόφωνο όσο και σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων. Όλων σχεδόν των εφημερίδων Θεσσαλονίκης και Αθήνας. Η σκληρή και πάντα ανόητη  «μητροπολιτική» λογοκρισία έδωσε αφορμή και βήμα  στους δημοσιογράφους και στους σχολιαστές να κάνουν τη δική τους. έμμεση και όσο μπορούσαν πιο ξεκάθαρη, αντίσταση προς την δικτατορία και τις  ελληνοχριστιανικές της παραισθήσεις που τις ονόμαζε «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη».  

Δημοσιεύματα υπήρξαν και στον ξένο τύπο, με ενημερωτικές πρωτοβουλίες γνωστών πνευματικών μας δημιουργών που ζούσαν διωγμένοι ή «αυτοεξόριστοι», λόγω Χούντας, στη Γαλλία, την Ιταλία και Γερμανία, όπως αναφέρει σε μεταγενέστερο δημοσίευμα του ο Δ. Καλοκύρης.

Οι «μάρτυρες»

articlejpgΚαι μόνο τα πρόσωπα και οι ισχυρισμοί των μαρτύρων κατηγορίας  κατά τη δικονομική αντιπαράθεση, ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου θα σεβόταν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, θα αρκούσαν για να θέσουν υπό αμφισβήτηση τις κατηγορίες. Μάρτυρες κατηγορίας ήταν 2 ιερείς, ένας Διευθυντής δημοτικού Σχολείου, που συστεγαζόταν στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα του οικοδομικού τετραγώνου Αγ. Σοφίας – Μητροπόλεως - Πρ. Κορομηλά & Κούσκουρα, που λειτουργούσε  υπό την «αιγίδα» της ...Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και ένας συμβολαιογράφος (που κατά ορισμένες-συγκεκριμένες μαρτυρίες που προσκόμισε η υπεράσπιση εμφανιζόταν και σαν ύποπτος συμπεριφοράς ...κίναιδου).  Όλοι ανήκαν στην αδελφότητα θεολόγων «Η Ζωή», οργάνωση που μαζί με το αποσχισμένο παρακλάδι της, τον «Σωτήρα» αποτελούσαν ό,τι πιο συντηρητικό, «μαύρο» και σκοταδιστικό έχει εμφανιστεί ποτέ στα εκκλησιαστικά χρονικά της χώρας.

Οι «μάρτυρες», μέλη της Ζωής, ήταν άμεσα εξαρτημένοι από τον Μητροπολίτη με πολλούς τρόπους. Από οικονομικούς μέχρι «οργανωτικούς» στην σκοταδιστική ομάδα τους. Η δε «Ζωή» είχε βραχίονες και μέσα στο δικαστικό σώμα, όπως και στον στρατό και την κυβέρνηση (και όχι μόνο τη χουντική, όπως αποδείχθηκε στα επόμενα χρόνια).

Από την άλλη πλευρά, οι μάρτυρες υπεράσπισης προέρχονταν από την αφρόκρεμα του πνευματικού κόσμου (καθηγητές Πανεπιστημίου, Φιλόλογοι, Τεχνοκριτικοί, ο Πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών, ο επί χρόνια Διευθυντής του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης). «Εκεί άλλωστε στηρίχτηκε κυρίως και η υπερασπιστική «γραμμή» των δικηγόρων των κατηγορουμένων, συνοψισμένη επιγραμματικά με το κύρος και την εξαιρετικά σύντομη : 3΄ μόνο λεπτά (!) αγόρευση του καλύτερου ίσως-τότε, ποινικολόγου της Θεσσαλονίκης : Ιπποκράτη Ιορδάνογλου,» μας πληροφορεί ο Δ. Καλοκύρης από τον ιστότοπο του.

Αυτό που διευκόλυνε το Εφετείο να εκδώσει καταδικαστική απόφαση, ήταν η απόφαση του Ηλία Πετρόπουλου να εγκαταλείψει οριστικά την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Αποτέλεσμα ήταν να δικαστεί και να καταδικαστεί ερήμην. Ακολούθησε ως παρεπόμενο και η καταδίκη και φυλάκιση της εκδοτικής ομάδας.LiveriadisΣτον ιστότοπο του λογοτέχνη Θ. Λιβεριάδη καθώς και σε εκείνον του Δ. Καλοκύρη μπορούν οι αναγνώστες να βρουν τις προσωπικές μαρτυρίες των διωχθέντων πρωταγωνιστών αυτής της παρωδίας δίκης. Παραθέτουμε τα διωχθέντα έργα για να σχηματίσει και ο αναγνώστης που μαθαίνει για τη δίκη από τις σελίδες της Attica Voice, γνώμη για το τι σημαίνει σκοταδισμός και τον παραλογισμό των διωκτών της τέχνης και κάθε  ελεύθερης έκφρασης. Σημειώνουμε εδώ πως, αν και πέρασαν 50 χρόνια από τη δίκη του περιοδικού ΤΡΑΜ, ο σκοταδισμός εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη για να επιβάλλει το «μαύρο» στη ζωή μας. Με άλλους τρόπους αλλά τόσο όμοιας θέσης και αντίληψης.

Θέμης Λιβεριάδης

 

 

 

Παραθέματα:

Το σώμα, περιοδικό Τραμ, τεύχος  3/4, Θεσσαλονίκη, 1972

[1]

Τι τα θέλετε· μία γυναίκα γυμνή είναι θλιβερόν θέαμα.

Δυστυχώς δεν παρεφρόνησα εισέτι.

Η τέχνη έχει τη δική της ηθική.

Η ομορφιά νομιμότης της φύσεως.

Μπρος στο γυμνό γυναίκειο σώμα τα μικρά παιδιά απορούν

και τρομάζουν οι τρυφεροί γνήσιοι άνδρες.

Ένα γυναικείο γυμνό κορμί υποβάλλει μία συζήτηση περί προσωπικότητος.

Σώμα γλυκύτατο ολέθριο περίβλημα.

Της ημέρας σώμα και του μεσονυκτίου· σώμα της παρηγοριάς.

Δεν είναι φρόνιμο να βλέπουν όλοι οι άνθρωποι γυμνές τις ωραίες·

μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί και τους μαραγαρίτας τοις χοίροις.

Έχω στημένον πόλεμο βαθιά μου.

Θέα σημαίνει ιδεατή κατοχή.

Η ζωή είναι βουβή είναι. Όνειρα απαιτώ.

Η θλίψη μου αποτελεί την ευτυχία μου.

Σώμα, εσύ 'σαι η ψυχή.

Ω, αοίδιμον αιδοίον· ω, σχισμή αμφίστομη με την αργυρή υγρασία.

 

[2]

 Δια του μίσους δεν λησμονούν μιαν αγάπη.

Το μίσος μοιραία έρχεται σαν επιβραύευση του έρωτος.

Είναι ηθικόν ό,τι μου αρέσει.

Η ηδονή περιορίζει τη ρήξη με τον εαυτό μου.

Γυναίκα σε ανάκλιντρο, ένα θηρίο ξαπλωμένο μοιάζει,

και η ρέμβη το θρέφει.

Κάθε πτώμα είναι άρνηση ενός σώματος.

Κυρία μου, κοίταξέ με στα μάτια κι άκου το επιτύμβιο που εζήτησες

    ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ

    Η ΩΡΑΙΑ ΕΚΕΙΝΗ

    ΠΟΥ ΠΙΑ ΕΦΥΓΕ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ

    ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΜΟΥ.

Όπου τελειώνει ο έρως αρχίζει η συγκατάβαση τελειώνει όπου.

Σήμερα η ερωτική πράξη θεωρείται άσκηση.

Η κάθε μέρα που σβήνει, η κάθε αυγή που έρχεται,

δυναμώνει την ασέβειά μου.

Τα άσχημα σώματα είναι χαρακτηριστικά.

Ας τεθεί, επιτέλους, και η γυναικεία ωραιότης υπό απαγόρευσιν.

Δια της ηδονής ο έρως απαλλάσσεται της θλίψεως.

Η συνουσία η κορύφωση του εγωϊσμού η.

Δεν γνωρίζω κάτι πιο μελαγχολικό από ένα ολόγυμνο γυναικείο σώμα.

Ω αιδοίον, ορφανών ωδείον, κέρας της Αμαλθείας,

θηκάρι μου, Σκύλλα και Χάρυβδη.

 

[3]

Όχι το σώμα σου, αλλά τα αισθήματά μου ανατέμνω.

Έκαστον σώμα κι ένας κωδίκελος.

Στέφανός σου το μίσος σου.

Μόνον ιστορίες θανάτων αφηγείται το σώμα.

Η ηδονή η ηχώ των ποτέ.

Σιωπάς εσύ· αλλά σε ανακαλύπτω.

Οι αληθινές μας στιγμές είναι οι στιγμές της μοναξιάς.

Καθώς τα λουλούδια, κάθε γυναικείο σώμα έχει το άρωμά του.

Ο θάνατος αποτελεί την μόνη αξιοπρεπή πράξη του σώματος.

Αγνοώ πού ανήκω πού.

Ο άνδρας με τη βέβηλη καρδιά δεν χαίρεται την ωραιότητα

του γυναικείου σώματος την ομορφιά.

Ηδονή χαμόγελο τελείας πράξεως.

Πλαγιασμένη, γυμνή, με το περιδέραιο των δακρύων του στα στήθια της

σκέφτεται πως η ωραιότης παρέχεται από την φύση σαν ελεημοσύνη.

Έσο επιεικής με τις παρορμήσεις του σώματος.

Είμαι ανεύθυνος για το κακό που πράττω.

Ελάχιστα πιστεύω στη διανοητικότητα των γυναικών.

 

[4]

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.

Ο έρως δεν είναι σκοπός.

Οι άνδρες παραμένουν πιστοί μόνον προς την εργασία.

Οι άνδρες θεωρούν το έρωτα αλληγορικό διάλειμμα.

Η λήθη ο ανήθικος αυτός μηχανισμός η λήθη.

Η ωραία νεκρή μάλλον είναι αδύνατο να νιώθει υπερηφάνια.

Και την πατρίδα λησμονώ μπρος σ' ένα γυμνό νεανικό γυναικείο σώμα.

Η παρουσία της γυναίκας επιβάλλει την περισυλλογή.

Ναι, είναι ένας μύθος η δήθεν πλήρωση που προσφέρει ο έρως.

Ονομάζουν ζήλεια την αμοιβή του ερωτευμένου προς τη σύνευνόν του.

Η φιλολογία στον καιρό μας διέβρωσε και την σεξουαλική πράξη.

Ο έρως δεν εζήτησε την έγκρισή μας.

Οι άνθρωποι της Ανατολής εκ παραδόσεως και επί χιλιετίες,

είχανε το αρτιότερο σύστημα ιδιοκτησίας γυναικείων σωμάτων.

Το σώμα της γυναίκας είναι ένα οπτικό φαινόμενο,

που ορμητικά τείνει να γίνει ένα γεγονός αφής.

Η συνουσία είναι πάλη. Μόνο στο σκοτάδι δεν φοβάμαι.

Ρόγχος η συνουσία.

Ω, ιερόν αιδοίον και αηδές, ω, φιδομάνα και φιδότρυπα και φιδοφωλιά·

ω, αντι-ωραίον αιδοίον, προπύλαια της πλήξεως·

ω, γλυκιά μου τιμωρία.

 

[5]

Οι άνδρες, ενώπιον μιας γυμνής γυναίκας, είναι περισσότερο

ντροπάλοί απ' όσον υποθέτετε.

Αγκαλιασέ με και πνίξε με, η αισχρότης το καύχημά μου.

Για το χατίρι της αγαπημένης γίνομαι Λερναία Ύδρα.

Η δραματικότης της ανθρώπινης ψυχής, ερίδεται στην υποχρεωτική

συγχώρηση που παρέχει ο καθείς εις εαυτόν για την ανηθικότητά του.

Μίσος έρως μαύρος.

Η ιδεώδης ερωτική πράξη με δάκρυα λήγει.

Στου φιλώ τα μάτια, γιατί κι εσυ νιώθεις ότι ο έρως

αποτελεί το απαράδεκτον λάθος της φύσεως.

Δύο εραστές δύο συνένοχοι δύο.

Όποιος επαφίεται στη μοίρα ζει στην αλήθεια.

Όμως και τα αισθήματα αποταμιεύονται.

Τώρα σ' αγαπώ, και τώρα νιώθω σα νάχω βγάλει φύλλα.

Με γιασεμιά στολίζω τις μουχλιασμένες σου μασχάλες.

( Είναι φορεύς συνειδήσεως ο ερωτευμένος; )

Κάτι το ζωώδες ενυπάρχει στην λατρεία της γυναικείας ομορφιάς.

Το κάλλος η φιλοδοξία της νεότητος.

Ω, αιδοίον, χοάνη του διαβόλου: ω, αιδοίον, δοξασμένε νεροχύτη·

ω, αιδοιον, Μέκκα των λογισμών μου· ω, μακεδονικέ ουρανέ.

 

[6]

Εκπορεύεται από την αγάπη η μελαγχολία,

αλλά και συντρίβει την αγάπη η μελαγχολία.

Η ηδονή απωτάτη εκδίκηση του χρόνου.

Μισανθρώπους αποκαλούν τους φίλους της οικουμένης οι μισάνθρωποι.

Η γραμματική των φιλιών εξίσου απαραίτητη

με την γραμματική των λέξεων.

Κακή νίκη η των σωμάτων συνουσία.

Το μέλλον θα καταδείξει αν έρως σημαίνει εξαγρίωση

ηθών και αισθημάτων.

Αυτά και κάποια άλλα που με τρομάζουν και που δεν γράφονται,

σκέφτομαι σαν βλέπω γυμνές γυναίκες.

........................

Το όνειρο, του Θ. Λιβεριάδη μπορείτε να το βρείτε στην βιβλιοθήκη του greek-language.

Λόγω στενότητας χώρου δεν μπορούμε να το αναδημοσιεύσουμε

covertram

 

Πηγές και πηγές εικόνων: δημοσιεύματα  και αρχείο περιοδικού, όπως  οι αναφερόμενες με συνδέσμους  στο κείμενο ιστοσελίδες των Θ. Λιβεριάδη και Δ, Καλοκύρη

Χιπ χοπ χάνομαι μεσ’ τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.

Εδώ είν’ ωραία Mister

(Ετήσια παράνοια του Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη)

 

Αν δεν μας είχε ταράξει στο ψέμα, δεν θα ψάχναμε την αλήθεια πίσω από τα λόγια του.

Κλείνοντας κάθε ορυμαγδό ψεμάτων πάντα με την επωδό «Ήταν δίκιο – έγινε πράξη» η κοροϊδία δείχνει ακόμα μεγαλύτερη,

Τέλος πάντων, εκλογές έρχονται. Όλη η ελληνική κοινωνία γονατισμένη από την λιτότητα που επέβαλαν οι δανειστές αλλά που εφάρμοσε πρόθυμα και με βάρβαρη επιτυχία η «μικτή» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρακολουθεί τον βασικό συντελεστή, το κύριο υπεύθυνο  της κυβέρνησης, να ανοίγει το πανέρι με τα καθρεφτάκια τις υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, στο βήμα της Selanik Segisi*

Επειδή δεν μπορεί ο βασικός υπεύθυνος να πει ανοιχτά τι σχεδιάζει, το λέει συγκαλυμμένα, πίσω από «ητανδικιοεγινεπράξη» εκφράσεις. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Όταν κατόπιν εορτής επισημαίναμε τα ψέματα, η απάντηση ήταν ότι το είχε πει, αλλά εμείς δεν το καταλάβαμε. Για να μην την ξαναπάθουμε και να ξέρουμε τι σχεδιάζει, παίρνουμε ανά χείρας δύο πολύτιμα εργαλεία, φυλαγμένα από

Youtube Playlists

youtube logo new

Χρήσιμα

farmakia

HOSPITAL

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.