Πάντα ήταν ήσυχη η Ιθάκη. Φέτος είναι ακόμη πιο ήσυχη. Μόνο κάποιες ελάχιστες φορές αυτές τις ημέρες, διέκοπτε την ησυχία ο θόρυβος από κάποιο πυροσβεστικό ελικόπτερο που πήγαινε προς την Κεφαλονιά. Ο μεγάλος γείτονας καίγεται επί μέρες. Στην πραγματικότητα, καίγεται επί χρόνια. Αργά και μεθοδικά. Οι φωτιές πάντα μπαίνουν τις κατάλληλες ημέρες και οι εστίες τους είναι πολλές. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να προλάβει η φωτιά να επιτελέσει το καταστροφικό της έργο

Στη μικρή Ιθάκη με παρόμοια χλωρίδα και γεωμορφολογία, οι φωτιές είναι σπάνιες. Φαίνεται πως το μικρό νησί δεν προσφέρεται για το είδος των «αναπτυξιακών» σχεδίων για τα οποία προορίζεται η Κεφαλονιά. Εδώ, όπως φαίνεται, τα αναπτυξιακά σχέδια δεν έχουν ανάγκη από πυρκαγιές. Χιλιάδες στρέμματα που κάποτε ανήκαν σε πολλούς, τώρα ανήκουν σε λίγους και προορίζονται για έναν all inclusive τουρισμό. Για έναν τουρισμό, δηλαδή, από τον οποίο η τοπική κοινωνία το μόνο που μπορεί να αποκομίσει θα είναι χαμηλά αμοιβόμενη εποχιακή απασχόληση. Για έναν περιφραγμένο τουρισμό, που μαζί με όλα τα άλλα θα περιφράξει – και ας μην έχει κανείς αμφιβολίες για αυτό – και παραλίες

Ησυχία φέτος στην Ιθάκη, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Αν δεν είσαι επαγγελματίας που περιμένει να ζήσει από τον τουρισμό, θα έχεις την ευκαιρία να απολαύσεις ένα ειδυλλιακό και γαλήνιο τοπίο. Δεν μπορεί, όμως, να μη σε προβληματίζει το γεγονός πως αυτός ο τόπος – και όλη η χώρα γενικότερα – εξαρτάται τόσο καθοριστικά από τον τόσο εύθραυστο – όπως αποδεικνύεται – τουρισμό. Και δε γίνεται να μη σε επηρεάζει ο αμήχανος και συγκρατημένος τρόπος με τον οποίο χαιρετάς αγαπημένους ανθρώπους που έχεις να τους δεις έναν ολόκληρο χρόνο

 Όπως βλέπουμε τους χιλιομετρητές στις εθνικές οδούς, έτσι βλέπουμε φέτος στην Ιθάκη τις ταμπέλες “for sale”, που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρο το νησί βρίσκεται σε διαδικασία ξεπουλήματος. Κληρονόμοι απόγονοι πουλάνε άκοπα όσα οι πρόγονοί τους δούλευαν με κόπο και ιδρώτα. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έλεγαν: “Δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας, τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας”. Εδώ, στον βίαιο κόσμο του εύκολου - και χωρίς ηθικά όρια - κέρδους και της αλόγιστης «ανάπτυξης», αυτές οι παροιμίες δεν έχουν θέση. Εδώ όλα πουλιούνται. Χωράφια, παλιά σπίτια, παλιά ελαιοτριβεία. Ήρθαν οι μεσίτες, έμπηξαν τους πασσάλους στη γη και διαλαλούν την πραμάτειά τους παίζοντας κι αυτοί το δικό τους καταλυτικό ρόλο σε αυτή την έκρηξη ξεπουλήματος. Real estate αποκαλούν το επάγγελμά τους δίνοντάς του μια επίφαση κύρους και έναν κοσμοπολίτικο αέρα. Όμως, σήμερα, δεν θα μιλήσουμε γι αυτούς. Για το ξεπούλημα και για την καινούργια εποχή που έχει ξημερώσει θα μιλήσουμε.

Δεν είμαστε αιθεροβάμονες και μπορούμε να κατανοήσουμε πως δεν είναι απαραίτητα κακό να πουλάει κανείς, πόσο μάλλον εάν βρίσκεται σε ανάγκη. Δεν είναι, επίσης, κακό να αγοράζει κανείς, ιδιαίτερα εάν γνωρίζουμε ότι θα σεβαστεί τη γη που του προσφέρεται. Αυτό που πληγώνει και τρομάζει, είναι η έκταση του φαινομένου που όμως και αυτή, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, έρχεται απλώς να επικυρώσει το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής, η οποία στην πραγματικότητα έχει παρέλθει εδώ και αρκετές δεκαετίες και δεν έχει κανένα νόημα να τη νοσταλγούμε παθητικά. Όπως λέει και ο ποιητής, η ζωή προχωράει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Οι συνθήκες μεταβάλλονται και, αναπόφευκτα, έρχονται οι αλλαγές. Το ζητούμενο, είναι πώς εμείς οι υπεύθυνοι και ανήσυχοι πολίτες θα δράσουμε ώστε αυτές οι αλλαγές να μην είναι καταστροφικές για το περιβάλλον και, τελικά, για το ανθρώπινο είδος

Μετρίου αναστήματος, όπως θα ξεκινούσε ένας συγγραφέας την περιγραφή του ήρωά του. Ένας Μικρός Ναπολέων που, σε αντιστάθμισμα, ποζάρει με κορδωμένο ύφος και βλέμμα που ατενίζει στο άπειρο – ή στο πουθενά.

Επιτυχημένος, καπάτσος, καταφερτζής, έχει κατορθώσει να έχει την αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους της τοπικής κοινωνίας. Ο λαός ξέρει, λένε κάποιοι. Ο λαός ξέρει την τύφλα του, λένε κάποιοι άλλοι

Επικοινωνιακός, με άνεση στη χρήση των social media, με επιμελές ντύσιμο, του αρέσουν οι φωτογραφίες, οι χειραψίες και οι φιέστες. Κατά την περίοδο της καραντίνας δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει την υποχρέωση των συμπολιτών του ­για κοινωνική ευθύνη και τήρηση των μέτρων κοινωνικής απόστασης. Μόνο όταν έπρεπε να βγάζει τις απαιτούμενες για την προσωπική του προβολή φωτογραφίες, έκανε ειδική συμφωνία κατάπαυσης πυρός με τον Covid-19 ώστε να μπορεί να έρχεται κοντά στους συνεργάτες του και να ανταλλάσσει μαζί τους χειραψίες

Όλα καλά πήγαιναν για το μικρό μας άρχοντα. Ακόμη και ο κορονοϊός δεν πλησίαζε το νησί του. Άλλωστε, το είδος του τουρισμού που υπηρετεί το νησί του, δεν ευνοούσε τη διασπορά του ιού. Όλα καλά για τον άρχοντα. Μέχρι χθες …

Μέχρι χθες που έμαθε πως κάποιοι απολίτιστοι έγραψαν συνθήματα στο παλιό σχολείο του χωριού. Κάποιοι comme il faut συμπολίτες του, από αυτούς που μπορούν να καταπιούν την κάμηλο, αλλά θα διυλίσουν τον κώνωπα, από αυτούς που είναι ακριβοί στο πίτουρο αλλά φτηνοί στο αλεύρι, τον ενημέρωσαν για την αποτρόπαια πράξη των βάνδαλων συμπολιτών του.

Η μήνυση που κατέθεσε εναντίον των εγκληματιών συνθηματογράφων συγκέντρωσε την επιδοκιμασία και τα likes των υποτακτικών ακόλουθών του. Κάποιοι - λιγότεροι είναι αλήθεια - είπανε πως ο άρχοντας θα μπορούσε να ενεργήσει διαφορετικά και με πραγματική αρχοντιά. Με σύνεση, κατανόηση και αποτελεσματικότητα μαζί. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, την επόμενη μέρα να πάει να βάψει το κτίριο. Κάτι, λένε, που θα έπρεπε να είχε κάνει ήδη από πολύ καιρό, ώστε το κτίριο να μη δίνει την εντύπωση πως είναι εγκαταλειμμένο και αφημένο στην έρημη τύχη του

Κάποιοι άλλοι λένε, μάλιστα, πως ανάλογη ευαισθησία έπρεπε να είχε δείξει και όταν κάποιοι, πριν από λίγους μήνες, έκοψαν τα πεύκα που στόλιζαν την αυλή του παλιού σχολείου. Εκτός αν τα πεύκα τα έκοψε ο ίδιος, οπότε όλα καλά. Κάποια καλή δικαιολογία θα είχε

ΥΓ1. Είμαστε βέβαιοι πως αν τα συνθήματα ήταν γηπεδικού ή ερωτικού περιεχομένου, δεν θα έτρεχε κάστανο. Αυτό που ενόχλησε ήταν το περιεχόμενό τους

ΥΓ2. Απευθυνόμενοι προς τους συνθηματογράφους, θα τους συμβουλεύαμε να προσέξουν την αισθητική πλευρά της δουλειάς τους, ώστε να μη δίνουν την ευκαιρία στους άσχημους να μιλάνε για ασχήμια.

ΥΓ3. Προχθές η αστυνομία εκδίωξε από μια παραλία του νησιού τους κατασκηνωτές επικαλούμενη το σχετικό νόμο κλπ κλπ κλπ. Την ίδια στιγμή, όλα τα κότερα που ήταν αγκυροβολημένα μπροστά ακριβώς από την παραλία έμεναν στο απυρόβλητο, ελεύθερα να ρίχνουν πετρέλαια, λάδια, λύματα και απορρυπαντικά στους υπόλοιπους λουόμενους. Άλλοι πάλι λένε πως τα κότερα δε ρίχνουν ποτέ τίποτα. Οk. Τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας

Είπανε, λέει, στη γριά να κλ@σει κι αυτή ξεκολι@στηκε. Είπανε και στον Mr Bean που παριστάνει τον πρωθυπουργό να βγάλει ένα διάγγελμα κι αυτός νόμισε πως του είπαν να βγάζει ένα διάγγελμα την ημέρα. Σήμερα μάλιστα απευθύνθηκε στους νέους και είπε πως αντιλαμβάνεται μεν την ανεμελιά που τους χαρακτηρίζει, τους ζήτησε δε να επιδείξουν αυτή την κρίσιμη στιγμή τη δέουσα σοβαρότητα και να τηρήσουν τα μέτρα. Αυτά τα μέτρα που αλλάζουν κάθε ώρα και στιγμή.

Γιατί μπορεί η ανεμελιά να είναι πράγματι ένα χαρακτηριστικό των νέων, η ανοησία όμως είναι ανεξάρτητη της ηλικίας. Άμα την έχεις, την κουβαλάς μαζί σου εφ’ όρου ζωής. Αφού μετά από μερικούς μήνες η κυβέρνηση του Mr Bean αποφάσισε πως πρέπει να φοράμε μάσκες και αφού, μετά από άλλους τόσους, ο ίδιος ο Mr Bean έμαθε πώς να τη φοράει σωστά, η εμπιστοσύνη έχει πάει περίπατο και όλα επαφίενται πλέον στην ωριμότητα και υπευθυνότητα καθενός από εμάς. Γιατί, δυστυχώς, το μόνο σχέδιο που είχε αυτή η κυβέρνηση ήταν το lockdown του Μαρτίου. Πέραν τούτου, ουδέν

Εδώ, στην Ιθάκη, τα πράγματα είναι ακόμη ήσυχα παρόλο που ο Αύγουστος έφερε πολύ κόσμο στο νησί, σε αντίθεση με όσα προμήνυε ο πολύ υποτονικός Ιούλιος. Επειδή, όμως, αυτό που προσφέρει το νησί απέχει πολύ από το συνωστισμό του ξεσαλώματος άλλων νησιών, υπάρχει σχετική αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία όμως που στηρίζεται απλά και μόνο στις πιθανότητες και την στατιστική, καθώς οι ντόπιοι γνωρίζουν πολύ καλά τις τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και υλικοτεχνικές υποδομές του δημόσιου συστήματος υγείας στο νησί.

Γι αυτό το λόγο, οι ντόπιοι είναι οι μόνοι που ανησυχούν. Οι υπόλοιποι περνούν ειδυλλιακές και ανυποψίαστες στιγμές στο όμορφο νησί που πιθανό να αποτελεί και ένα παράδειγμα για το είδος του τουρισμού που θα έπρεπε να επιδιώξουμε να έχουμε συνολικά ως χώρα. Και όχι μόνο λόγω κορονοϊού, αλλά για πολύ περισσότερους λόγους