«Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν.  Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις», έγραφε ο Τζωρτζ Όργουελ*.

Ο αφορισμός του Όργουελ αποκτάει ιδιαίτερο σφρίγος και ορθώνεται ολοζώντανος στην εποχή μας, όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) αποτελούν στόχο ελέγχου από τις εξουσίες,. Μικρές και μεγάλες. Ο έλεγχος των ΜΜΕ  είναι ένα θέμα αμφιλεγόμενης ηθικής. Μάλιστα στην περίπτωση εκείνη που ένα μέσο θέτει εαυτόν αυτοβούλως ως υποπόδιο ή ως ποδόμακτρο του κάθε εξουσιαστή, η ηθική τόσο του ίδιου του μέσου όσο και του «ελεγκτή» του παύει να είναι αμφιλεγόμενη και είναι ξεκάθαρα εκφυλισμένη.

Η δημοσιογραφία θα έπρεπε ιδανικά να είναι ανεξάρτητη, αντικειμενική και χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις. Αυτά είναι θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αληθινής δημοσιογραφίας. Ο δημόσιος λόγος πάλι, δεν οφείλει να είναι άχρωμος αλλά να διαθέτει ιδεολογικό υπόβαθρο. Να έχει ιδεολογικές αναφορές και σε καμία περίπτωση να εκφράζει δουλοπρεπή προσωπολατρεία. Για να καταλάβουμε καλύτερα τη διαφορά, ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος δημοσιολογεί αλλά δεν προπαγανδίζει ούτε λατρεύει ούτε θαυμάζει πρόσωπα, που υποτίθεται πως ελέγχει.. Ως εκπρόσωπος της αποκαλούμενης «τέταρτης εξουσίας» οφείλει να ενοχλεί τα κέντρα εξουσίας με στόχο την εδραίωση της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οφείλει να είναι παρατηρητής, σχολιαστής και κριτής. Να είναι δηλαδή η ενοχλητική για τα κέντρα εξουσίας φωνή, που κάνει διαρκώς αισθητή τη –σταθερά   κριτική-  παρουσία της.

Όποιος  εκφράζει δημόσιο λόγο (που δημοσιολογεί) δεν μπορεί να μην έχει ιδεολογική συγκρότηση. Η έλλειψη  ιδεολογικής συγκρότησης σηματοδοτεί την έλλειψη συνείδησης, αφού η συνείδηση αποτελεί το λίκνο του στοχασμού και των ιδεολογιών. Για παράδειγμα ένας φασίστας δεν διαθέτει ιδεολογία, αφού «ο φασισμός είναι λαϊκισμός, είναι δηλαδή  κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς.»** και «….στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα» (ό.π) Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ένας αληθινός δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και το λειτούργημα του, οφείλει να έχει πλήρη ιδεολογική συγκρότηση. Συγκρότηση που θα χαρακτηρίζει το έργο του, για να μην αποτελεί αυτό αλλά και ο ίδιος λαϊκιστικό φερέφωνο (λόγω έλλειψης συνείδησης) κατάλληλο μόνο για  τον επηρεασμό των μικροαστικών μαζών.

Δυστυχώς σήμερα πλέον, στα γραφεία σύνταξης των μέσων κυριαρχεί και επιβάλλεται η  σκιά των άμεσων χρηματοδοτήσεων ή των έμμεσων εισπράξεων δια των διαφημιστικών εσόδων. Αυτή η όζουσα ατμόσφαιρα επικρατεί σε μια περίοδο όπου τα πάντα έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση. Τα έντυπα ΜΜΕ και η ραδιοτηλεόραση, η κυρίαρχη πηγή πληροφόρησης των πολιτών, αναζητούν με κάθε τρόπο  πηγές εισοδημάτων ενώ παράλληλα ανταγωνίζονται τα ψηφιακά μέσα και την πληθώρα δωρεάν ειδήσεων. Στο κυνήγι αυτό (των εσόδων και όχι της είδησης) οργιάζει η παραπληροφόρηση και  μάλιστα κορυφώνεται στην πιο αηδιαστική της μορφή, εκείνη του συστηματικού «γλειψίματος» της εξουσίας. Μίας εξουσίας που έχει φροντίσει να αναδειχθεί σε βασικό παράγοντα για την επιβίωση ενός μέσου ενημέρωσης..

Η δημοσιογραφία της «άποψης»

«Η επικρατούσα άποψη, που συμμερίζονται πολλοί δημοσιογράφοι και πολίτες σήμερα, είναι πως τα γεγονότα της πραγματικότητας, όπως εξελίσσονται καθημερινά, απουσιάζουν από τα ρεπορτάζ που ακούμε, κυρίως γιατί επικρατεί η «δημοσιογραφία της άποψης». Αυτή δια μέσου της οποίας, ο/η ίδιος/α δημοσιογράφος εκφράζει τη δική του/της άποψη για το θέμα που παρουσιάζει. Μα αυτός δεν είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου, ούτε ο σκοπός του λειτουργήματος που προσπαθεί να φέρει εις πέρας.»***

Τα παραπάνω μας μεταφέρει η Μαρία- Χριστίνα Δουλάμη σε άρθρο της στη διαδικτυακή επιθεώρηση Huffington post. Είναι απόλυτα σωστή θέση σε ό,τι αφορά στα μέσα τα οποία αυτοαναγορεύονται σε «δημοσιογραφικά». Η δημοσιογραφία στα μέσα αυτά υποφέρει για τον απλό λόγο πως της απαγορεύεται να αναπνεύσει. Αντί της δημοσιογραφίας, στα μέσα κυριαρχεί η στρατευμένη άποψη. Στρατευμένη στην κατεύθυνση της εξασφάλισης εσόδων (διαφημιστικών ή άμεσων) και της επιβίωσης τους. Έτσι φτάνουμε στο σημείο στο οποίο τα μέσα που οφείλουν να στέκονται κριτικά απέναντι στα κέντρα εξουσίας, να χρηματοδοτούνται από αυτά τα ίδια κέντρα και τελικά τα αυτοαποκαλούμενα «δημοσιογραφικά μέσα» να μετατρέπονται σε λιβανιστήρια της εξουσίας. Της κάθε εξουσίας που τα χρηματοδοτεί για να την χαϊδεύουν (και στην πιο αηδιαστική περίπτωση να τη γλείφουν).

Η αξίωση της «αξιοπιστίας»

Τα πλαγίως εξαγορασμένα μέσα, παρότι γνωρίζουν πως ο λόγος τους είναι ελεγχόμενος από αυτούς που θα έπρεπε να ελέγχουν, αξιώνουν δάφνες αξιοπιστίας. Είναι παράλογη η αξίωση αυτή αλλά η αξιοπιστία αποτελεί το προϊόν που εμπορεύονται και φυσικά κάθε απαξίωση του προϊόντος αυτού, αποτελεί πλήγμα για τα ίδια τα μέσα. Αποτελεί ηθικό και οικονομικό πλήγμα. Το θέμα είναι πως τα ίδια αυτά μέσα έχουν κάνει την αρχή, απαξιώνοντας μόνα τους την αξιοπιστία τους. Κάποια φροντίζουν να «σκεπάσουν» τα κακώς πεπραγμένα τους με επιδερμικές δημοσιεύσεις (συνήθως εξωτερικές όπως δελτία τύπου ή ανακοινώσεις) της αντίθετης από τους χρηματοδότες τους, πλευράς. Άλλα πάλι αδιαφορούν και περνάνε σε κλιμάκωση του χαϊδέματος του υποστηρικτή τους και παράλληλα «κατακεραυνώνουν» τις αντίθετες φωνές.

Και οι δύο περιπτώσεις είναι ορατές από μερίδα του κοινού στο οποίο απευθύνονται και η συνέπεια είναι να διαβάζουμε πως ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν πιστεύει τα μέσα, ποσοστό το οποίο έχει αυξηθεί δραματικά από τον καιρό που έγινε η μέτρηση του Reuters, από την οποία πήραμε τα δεδομένα****.

Συμπέρασμα: Όσα και αν γραφούν, από οιονδήποτε για τον εκφυλισμό της δημοσιογραφικής ενημέρωσης στην Ελλάδα και σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της ελληνικής διοίκησης, δεν μπορούν να απαξιώσουν περαιτέρω τα μέσα. Δεν μπορούν να τα απαξιώσουν περισσότερο από όσο τα ίδια έχουν φροντίσει –αυτοκτονικά- να απαξιώσουν τον εαυτό τους, υποβαθμίζοντας την ποιότητα των ειδήσεων που μεταφέρουν και αντικαθιστώντας τις με «απόψεις» ή εύπεπτο lifestyle, καταβαραθρώνοντας έτσι τελικά την ίδια την αξιοπιστία τους.

____

Παραπομπές:

*          The Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell Volume 1 – An Age Like This 1945–1950 - «Why I Write» (Penguin)

**        Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974   (1993, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Βασίλης Ραφαηλίδης

***      Η δημοσιογραφία υπό αμφισβήτηση: Ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν πιστεύει στα ΜΜΕ (Huffpost -Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη)

****    Greeks are the only Europeans that trust social media more than their country’s legacy media

Διαβάζοντας ένα κείμενο της Δέσποινας  Κουτσούμπα* σχετικά με την ειδησεογραφία της 3ης Δεκεμβρίου σχετικά με τη σύλληψη ανώτατου δικαστικού αναδιφούμε στα σχετικά δημοαιεύματα του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού

Ιστορικό μίας πολύ περίεργης υπόθεσης

Στις 4/12/2021 δημοσιεύτηκε κυρίως στον ηλεκτρονικό τύπο η είδηση πως  την προηγούμενη μέρα (Παρασκευή - 3/12), ανώτατος δικαστικός συνελήφθη και οδηγήθηκε στο τμήμα, όταν στο σπίτι του ανιχνεύθηκαν ναρκωτικές ουσίες. Ο δικαστικός είναι ο αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Παναγιώτης – Κίμωνας Ευστρατίου, όπως πρώτα πρώτα μας πληροφόρησαν τα σκανδαλοθηρικά, κατακίτρινα έντυπα και οι ηλεκτρονικές τους εκδόσεις.

Η υπόθεση ξεκίνησε όταν βρέθηκε ποσότητα κοκαΐνης σε νεαρούς, έξω από το σπίτι του, που είπαν στους αστυνομικούς ότι τους την είχε προμηθεύσει ο ανώτατος δικαστικός, ο οποίος  συνταξιοδοτείται τον Ιούνιο, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες σχετικές με όσα ακολούθησαν,  δέχεται πιέσεις για να υποβάλλει άμεσα την παραίτηση του.

Πρώτο αποκάλυψε την υπόθεση το TVXS.gr χωρίς όμως να προβεί σε αναφορές ονομάτων και λεπτομερειών. Τελικά το όνομα του δικαστικού αποκαλύφθηκε από άλλα έντυπα, όπως η εφημερίδα «Δημοκρατία» και το έντυπο «ΜΠΑΜ».

Η Δέσποινα Κουτσούμπα* κάνει μία αντιπαράθεση των όσων δόθηκαν στη δημοσιότητα μέσω των πρώτων ρεπορτάζ και όσων άρχισαν ακολούθως να δημοσιεύονται σχετικά με την υπόθεση.:

Σύμφωνα λοιπόν με την Espresso που κρατάει το χρονολόγιο της υπόθεσης:

Αναταράξεις προκαλεί στην κυβέρνηση και την ηγεσία της Δικαιοσύνης το τεραστίων διαστάσεων σκάνδαλο ηθικής τάξης με την εμπλοκή του αντιπροέδρου του ΣτΕ Παναγιώτη – Κίμωνα Ευστρατίου σε υπόθεση χρήσης κοκαΐνης από μια παρέα ανήλικων –κατά δήλωσή τους- αλλοδαπών και Ρομά, οι οποίοι συνελήφθησαν έξω από το σπίτι του ανώτατου δικαστικού λειτουργού στην Ηλιούπολη.

Η εμπλοκή του στενού φίλου της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου και φερόμενου ως συντρόφου της τέως προέδρου του ΣτΕ Μαίρης Σαρπ στην υπόθεση έχει προκαλέσει αναστάτωση στον δικαστικό κόσμο της χώρας, καθώς οι τρεις συλληφθέντες υποστηρίζουν ότι αυτός τους προμήθευσε τα ναρκωτικά.

Η υπόθεση αποκαλύφθηκε εντελώς τυχαία, όταν άνδρες της Ομάδας ΔΙΑΣ Νοτιοανατολικής Αττικής, που περιπολούσαν στην περιοχή, εντόπισαν γύρω στις 2 τα ξημερώματα της Πέμπτης τους τρεις ανηλίκους, έναν Ρομά, έναν Αλβανό Ρομά και έναν Ινδό, να βγαίνουν (!) από την πολυκατοικία όπου κατοικεί ο δικαστικός και τους σταμάτησαν για έλεγχο.

Στην κατοχή τους κατασχέθηκε ποσότητα κοκαΐνης, την οποία υποστήριξαν ότι τους προμήθευσε ο 66χρονος αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τους τρεις νεαρούς και τους οδήγησαν στο Τμήμα Ασφαλείας Ηλιούπολης, όπου κλήθηκε και ο Παναγιώτης – Κίμων Ευστρατίου, ο οποίος παραδέχτηκε πως τους γνωρίζει. Ακολούθησε επικοινωνία της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, ο οποίος άναψε το πράσινο φως για να γίνει έρευνα στην κατοικία του δικαστικού. Το κλιμάκιο της Ασφάλειας που έφτασε εκεί κατάσχεσε ένα μπουκαλάκι με υπολείμματα κοκαΐνης.

Σε βάρος των τριών ανηλίκων έχει σχηματιστεί δικογραφία, ενώ ο αντιπρόεδρος του ΣτΕ δεν συνελήφθη καθώς ισχύει ακαταδίωκτο και ακολουθείται άλλη διαδικασία λόγω της ιδιότητάς του για τους δικαστικούς. Ωστόσο, εξετάζεται ο βαθμός εμπλοκής του στην υπόθεση, ενώ ως τώρα αντιμετωπίζει την πλημμεληματική κατηγορία της κατοχής ναρκωτικών για προσωπική χρήση. Όμως δημιουργείται τεράστιο θέμα ηθικής τάξης, αν αποδειχθεί η… ιδιαίτερη προσωπική σχέση του ανώτατου δικαστικού λειτουργού με τους τρεις νεαρούς και μάλιστα υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Και παρακατω

…….τι ήθελαν οι ανήλικοι, μέσα στη νύχτα, στο σπίτι του 66χρονου και τι σχέση μπορεί να είχε μαζί τους ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣτΕ! Τι μπορεί να έκαναν οι τέσσερίς τους πίσω από την κλειδωμένη πόρτα του σπιτιού του; Όπως και να έχει, η εφιαλτική, όπως αποδείχτηκε, νύχτα για τον κ. Ευστρατίου μοιάζει να κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν με όσα διαδραματίστηκαν και στο σπίτι του προφυλακισμένου Δημήτρη Λιγνάδη με την παρέλαση ανήλικων αλλοδαπών και τη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών σε νύχτες ακολασίας.

Και εμπλέκονται και άλλα πρόσωπα

Ο κ. Ευστρατίου φέρεται ως σύντροφος της τέως προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Μαίρης Σαρπ, την οποία, επίσης, είχε επιλέξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι τη συνταξιοδότησή της το περασμένο καλοκαίρι. Τα σπίτια των δύο δικαστών, οι οποίοι διδάσκουν στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών, είναι μεσοτοιχία, δηλαδή σε απόσταση αναπνοής από το διαμέρισμα όπου συναντιόταν ο Π. Ευστρατίου με τους τρεις νεαρούς, τους οποίους φέρεται ότι προμήθευε με κοκαΐνη. Μάλιστα, το ζευγάρι Ευστρατίου – Σαρπ έχει πολύ καλές φιλικές σχέσεις με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πρώην πρόεδρο του ΣτΕ Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον σύντροφό της.

Η ανάρτηση της Δέσποινας Κουτσούμπα και οι προφανείς μηχανισμοί προπαγάνδας πίσω από την είδηση

Η Δέσποινα Κουτσούμπα στην ανάρτηση της επισημαίνει πως τελικά από τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν μάθαμε πως:

-Οι "3 ανήλικοι (κατά δήλωσή τους)" ή σκέτο "ανήλικοι" τελικά είναι ένας 26χρονος Έλληνας, ένας 32χρονος από τις Φιλιππίνες και ένας 24χρονος αλβανικής καταγωγής

-Η "τυχαία σύλληψη" από άντρες της ΔΙΑΣ ή το "τηλεφώνημα περίοικων" τελικά είναι ότι ο στατικός φρουρός της οικίας της πρώην προέδρου του ΣτΕ Μ. Σαρπ πήρε τηλέφωνο το ΑΤ Ηλιούπολης!

-Τα "τρία ανήλικα" που ήταν στο σπίτι του δικαστικού, τελικά ήταν ο 26χρονος που ανέβηκε πάνω και οι άλλοι δύο περίμεναν κάτω στο αυτοκίνητό τους.

-Η κοκαΐνη που "έδωσε ο δικαστικός στα ανήλικα" ήταν 0,59 γραμμάρια που, όπως λέει ο 26χρονος στην απολογία του, τα είχε αγοράσει από άγνωστο άτομο στην Ομόνοια. Στο σπίτι του δικαστικού βρέθηκε φιαλίδιο φαρμάκου που εμπεριείχε υπολείμματα από χρήση κοκαΐνης. Ο 26χρονος λέει ότι την κοκαΐνη από την οποία έκαναν χρήση στο σπίτι του δικαστικού, την είχε ο δικαστικός, ο δικαστικός το αρνείται.

-Σύμφωνα με την κατάθεση του αστυνομικού, ο δικαστικός δεν αρνήθηκε ότι όντως κάλεσε τον 26χρονο στο σπίτι του μέσω γνωστής εφαρμογής γνωριμιών (και σημειώνω εγώ, μπράβο του που δεν είχε πρόβλημα να το πει ή δεν ξεκίνησε τα "δεν τους ξέρω", "κλεφτρόνια είναι" κλπ όπως θα έκαναν πλείστοι όσοι αξιοσέβαστοι της κλάσης του)

(Τα στοιχεία με βάση τις καταθέσεις που δημοσιεύονται αυτούσιες στην εφημερίδα ΜΠΑΜ -αν ξεπεράσετε το πρωτοσέλιδο ηθικού πανικού).

Οπότε τι μένει από την αρχική είδηση, που δόθηκε σε όλο το αστυνομικό ρεπορτάζ; "Ακολούθησε επικοινωνία της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. με τον υπουργό Δικαιοσύνης Κώστα Τσιάρα, ο οποίος άναψε το πράσινο φως για να γίνει έρευνα στην κατοικία του δικαστικού."

Αυτό μένει: ότι η ίδια η κυβέρνηση -για δικούς της λόγους- ήθελε να φαίνεται ότι ο δικαστικός δεν είναι πλέον της προτιμήσεώς της. Θυμίζω ότι ο Δ. Λιγνάδης, που ήταν της προτιμήσεώς της, με καταγγελίες για παιδοβιασμούς παρέμενε άσπιλος και αμόλυντος και ταχα-μου σπιλωμένος από "συκοφάντες" του διαδικτύου την ίδια ώρα που τα στοιχεία από το σπίτι του και τους υπολογιστές του έκαναν φτερά...

Προφανώς και η χρήση κοκαΐνης από ανώτατο δικαστικό αποτελεί θέμα, προφανώς θα πρέπει να δουμε τι θα καταθέσει και ο δικαστικός, αυτό όμως είναι άλλο θέμα από αυτό που παρουσιάστηκε.

Χρήσιμες υπενθυμίσεις

Η Δέσποινα Κουτσούμπα συνεχίζει με χρήσιμες υπομνηήσεις προς «ξεχασιάρηδες»

Θα ήθελα επίσης να θυμίσω ότι παρόμοιο "σκάνδαλο" είχε προκύψει στο ΣτΕ για τον Α. Ράντο, όταν "διέρρευσαν" ιδιωτικές ερωτικές συνομιλίες (και διέρρευσαν μέσα από το ΣτΕ, όπου είχαν μοιραστεί σε κάποιους) και παρουσιάστηκαν ως δήθεν συνομιλίες που αποδείκνυαν ότι ο Ράντος είχε υποκλέψει τα θέματα των εξετάσεων για να τα δώσει σε δικαστικό με την οποία ήταν ερωτευμένος.

Από το περιεχόμενο των συνομιλιών δεν προέκυπτε τίποτα τέτοιο, και το μόνο που έμεινε ήταν ο κιτρινισμός της Ζούγκλας και (φευ!) της Αυγής τότε, και κάτι ωραία πρόστιμα που (πολύ καλά έκανε και) επέβαλλε η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για παράνομη δημοσιοποίηση ιδιωτικής αλληλογραφίας, που δεν είχε τίποτε το επιλήψιμο (εκτός από έναν γεροντοέρωτα, που δεν αφορούσε κανέναν άλλον και δεν υπήρχε καμία ανάγκη να μάθει οποιοδήποτε "φιλοθεάμον κοινό" για αυτόν).

Και τότε μετρηθήκαμε όσοι και όσες θεωρήσαμε ανήθικη και χυδαία αυτή την επίθεση, ενορχηστρωμένη από την τότε κυβέρνηση, ακόμη κι αν ήμασταν εντελώς αντίθετοι με τις πολιτικές ή νομικές απόψεις του Α. Ράντου.

 Τα υπόλοιπα τα έχω γράψει σε προηγούμενή μου ανάρτηση

ΥΓ (της Δ. Κουτσούμπα) . Δεν έχω ανάγκη από ήρωες δικαστικούς, ούτε να πιστέψω ότι στα υψηλά κλιμάκια δεν υπάρχουν βόθροι. Αυτό που έχω ανάγκη είναι να μην καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρουν, ειδικά όταν είναι τόσο κακοσερβιρισμένο διάολε!

 Πηγή

*Αρχαιολόγος, συνδικαλίστρια, περιφερειακή σύμβουλος Αττικής (υποψήφια με τον Κ. Τουλγαρίδη), ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Ένα βίντεο που κυκλοφόρησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίδραση στην ασφυκτική φίμωση που έχει επιβάλει το χρυσοπληρωμένο δημοσιογραφικό κατεστημένο της χώρας, έγινε αφορμή για τον περεταίρω ευτελισμό της εμπορικής δραστηριότητας –όπως έχει καταλήξει- και που παραδόξως ακόμα, αποκαλείται δημοσιογραφία. Ξεκαθαρίζουμε πως αναφερόμαστε στους ψευδεπίγραφους «δημοσιογράφους» που αντί να ελεγχουν την εξουσία, αυτοί την γλείφουν..

Πολύ εύκολα και αβίαστα, το μεγάλο κανόνι που έβαλλε εναντίον του βιντεο και των απόψεων που πρόβαλλε (με αρκετά χοντρό χιούμορ), άρχισε να προβάλλει ως στόχο του βίντεο τους  πραγματικούς δημοσιογράφους. Ανθρώπους οι οποίοι τιμούν το λειτούργημα τους. Ερευνούν διασταυρώνουν ειδήσεις, ψάχνουν, δεν αναμασούν τη φρίκη και τελικά δεν πληρώνονται, ή πληρώνονται ελάχιστα. Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν σε ένα πεδίο βολής, επειδή εκεί τους τοποθέτησαν τα αφεντικά του τύπου. Τους τοποθέτησε η μεγάλη προπαγάνδα σαν ασπίδα προστασίας των μεγαλοδημοσιογράφων.  Ασπίδα απέναντι στις ευθείες βολές περί χρηματισμού τους.

Δεν αποτελεί είδηση. Χρόνια τώρα, όλοι σχεδόν οι Έλληνες ξέρουμε πως για να πληροφορηθούμε έγκυρα (ή σχεδόν έγκυρα), θα πρέπει να ανατρέξουμε σε ιστοσελίδες ξένων μέσων. Από τη μία η δημοσιογραφική δεοντολογία, η οποία επιβιώνει όπως-όπως ακόμα, σε αρκετά μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού και από την άλλη το γνωστό πια μπούκωμα με χρήμα, των ελληνικών ΜΜΕ, μας έχουν στρέψει σχεδόν ολοκληρωτικά, στα μέσα του εξωτερικού για να μάθουμε ό,τι διαδραματίζεται στη χώρα μας. Δυστυχώς.

Από κοντά και η αποκαλούμενη «κρίση» που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία ξεπουλώντας την αξιοπιστία τους, ξεπούλησαν και το μέλλον τους.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα, ευρέως στην Ελλάδα, η δημοσίευση του Politico (ηλεκτρονική έκδοση) για την προκλητική ποδηλατάδα του Κούλη Μητσοτάκη (του petit Koulis της ελληνικής εξουσιαστικής  δυναστείας κατά την έγκυρη Liberation). Το Politico εισάγει το δημοσίευμα του  χρησιμοποιώντας και τη διατύπωση πως (ο Κούλης) «…has come under fire for apparently breaking his own government’s lockdown rules…». Ήταν προφανής δηλαδή η παραβίαση του «δικού του « lockdown κατά το Politico. Αυτό δηλαδή που δεν είναι προφανές για τα καλοταϊσμένα, ελληνικά μέσα. Τα ελληνικά μέσα που διαδίδουν  πως «οι περιορισμοί δεν ισχύουν για πολιτικά πρόσωπα» (ακούστηκε από τον Ρ/Σ Παραπολιτικά FM το απόγευμα της 2/12/2020.

ΑΠΕ λοιπόν (Άμα Πιάσει Έπιασε)