Το κοινό, το οποίο δεν ασχολείται, αφού είναι πια κουρασμένο από τη διαφθορά και τις καθημερινές όψεις της, δεν έφαγε το δόλωμα. Απόδειξη η γελοία δημοσκόπηση της ακόμα πιο γελοίας Athens Voice, όπου ανίχνευε συμφωνίες και διαφωνίες του κοινού σχετικά με το βίντεο του ΣΥΡΙΖΑ.

Περιμένοντας –ως ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερο έντυπο και ακραιφνώς φιλοκυβερνητικό- πως τουλάχιστον οι αναγνώστες της, θα "καταφέρουν συντριπτικό πλήγμα" στο βίντεο του «εχθρού», απογοητεύτηκαν. Το αποτέλεσμα έδωσε 84-16 συμφωνίας των συμμετεχόντων με το βίντεο. Πράγμα που σημαίνει πως το «αλήτες   - ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» είναι ζωντανό στην ελληνική κοινωνία, όσον αφορά αυτούς που διαμορφώνουν την «εικόνα του Έλληνα δημοσιογράφου».

Αυτή η εικόνα βέβαια δεν περιλαμβάνει τους πραγματικούς δημοσιογράφους, τους ερευνητές, τους μορφωμένους, τους ψαγμένους, τους έντιμους επαγγελματίες. Αυτοί είναι για να δουλεύουν. Είναι για να ιδρώνουν χωρίς αμοιβή, χωρίς την αναγνώριση των αφεντικών.

Η εικόνα του δημοσιογράφου στην Ελλάδα διαμορφώνεται από τους καλοπληρωμένους και καλοβολεμένους της κάθε εξουσίας. Τους εξωνημένους και γι’ αυτό προβεβλημένους.

Η μεγάλη εικόνα, σχεδόν πάντα, αντανακλά στην μικρή καθημερινότητα. Αν στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες η διαφθορά αποτελεί «προνόμιο» της άρχουσας τάξης, των διακεκριμένων και μόνο, στελεχών επιχειρήσεων ή κυβερνητικών αξιωματούχων, στην Ελλάδα (με τον sui generis καπιταλισμό) είναι καθετοποιημένη. Ξεκινά από το υψηλά στρώματα αλλά διατρέχει όλη τη διαδρομή μέχρι τους κατώτερους υπαλλήλους και μικροαξιωματούχους. Έτσι το θλιβερό φαινόμενο της εξωνημένης δημοσιογραφίας, δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των μεγάλων συγκροτημάτων του τύπου  στη χώρα. Είναι συχνότατο (και ίσως πιο διαδεδομένο) στα κατώτερα στρώματα. Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες, ακόμα και δημοτικοί σύμβουλοι ή τοπικοί αντίστοιχοι, εξαγοράζουν την υποστήριξη «μέσων» για να εξασφαλίσουν προβολή. Διαμεσολαβητικό μέσο είναι το χρήμα της διαφήμισης, της καταχώρησης κλπ.

Έτσι, ο τύπος από τον ρόλο στον οποίο θα τον ήθελε ο Τ. Κάρλαϊλ ή ο Μοντεσκιέ, δηλαδή από το ρόλο του ελεγκτή της εξουσίας, μετατρέπεται σε μειράκιο και λιβανιστήρι της.

Είναι πολλά τα λεφτά και ποιος μπορεί να τα αφήσει, σε τέτοιους καιρούς; Μόνο όποιος έχει συνείδηση απορρίπτει τα δώρα της αμαρτίας, αλλά η συνείδηση ούτε λογαριασμούς πληρώνει,  ούτε το πιάτο στο τραπέζι γεμίζει.  Έτσι λοιπόν αρχίζουν οι εκπτώσεις, με πρώτο θύμα τη συνείδηση του «δημοσιογράφου» αν ποτέ διέθετε. Το επόμενο θύμα είναι ο κόσμος, ο οποίος αδιαφορώντας για τις λεπτομέρειες, πέφτει εύκολα στην παγίδα των εξωνημένων, οι οποίοι φροντίζουν να διανθίζουν την προπαγάνδα τους, πάντα με μπόλικες δόσεις lifestyle.

Θέλει αρετή και τόλμη η δημοσιογραφία. Θέλει και πελατεία, θα πείτε, αλλά τότε μάλλον έχετε μπερδέψει την δημοσιογραφία ως λειτούργημα ανθρώπων με σκέψη και κρίση, με τη δουλειά του τυπογράφου που φτιάχνει τον τουριστικό οδηγό της περιοχής σας. Τίμιος επαγγελματίας και ο διαφημιστής ή ο τυπογράφος, αλλά δεν δηλώνουν «δημοσιογράφοι» αλλά απλά δημιουργοί ενός διαφημιστικού, τουριστικού οδηγού

Αν βαριέστε να διασταυρώνετε την πληροφορία ή να ψάχνετε διεξοδικά την αλήθεια, σας προτείνουμε να μην διαβάζετε ειδήσεις που αποτελούν μαρκίζα για ψητοπωλεια, επιπλάδικα, μπακάλικα, καφενεία, γυμναστήρια κλπ Επίσης αποφεύγετε την τοξική πληροφόρηση που μυρίζει λιβάνι και απηχεί οσφυοκαμψία.

Τελικά η ενημέρωση σας είναι στο δικό σας χέρι, δική σας ευθύνη και δικό σας πρόβλημα