Αυτό, βέβαια, είναι μία πραγματικότητα, αλλά δεν είναι δα κάτι τόσο φοβερό που θα πρέπει να οδηγήσει στην εκδίωξη των παιδιών, των ποδηλάτων, των παιχνιδιών.

Κατά τον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου ο δημόσιος χώρος πρέπει να συρρικνωθεί και να δοθεί σε όσους έχουν να πληρώσουν.
Συντριβάνια από τη μια, πέργκολες για τα μαγαζιά από την άλλη.

Πολλές πέργκολες, λίγα παιδιά.

Η χαρά θα λείψει από την πλατεία .....
Τα γέλια θα ακούγονται ολοένα και λιγότερο....

Εδώ πεθαίνουν τα όνειρα και σβήνουν τα γέλια χιλιάδων παιδιών .....

Γιατί όλα αυτά;
Για μία ψευτο-ανάπλαση και για να εισπραχθούν χρήματα για τις πέργκολες;

Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό για το Δήμο.

Ο δημόσιος χώρος απειλείται...
Ο δημόσιος χώρος συρρικνώνεται....

Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, πλατεία Ραφήνας ....
Από το κακό στο χειρότερο ......»

Ραφήνα, Ιανουάριος 2018

Αυτά γράφτηκαν τον Ιανουάριο του 2018 ενόψει του αμφιλεγόμενου σχεδίου ανάπλασης της πλατείας Ραφήνας.

Ο καιρός περνάει γρήγορα.

Τον Ιούνιο του 2020 το μεγαλύτερο μέρος της πλατείας θα γεμίσει τραπέζια, καρέκλες και ομπρέλες.

Με το πρόσχημα του κορονοϊού τα παιδιά εκδιώκονται και με τη βούλα.

Ακόμα και με την απειλή του κορονοϊού ο δημόσιος χώρος αποτελεί αναμφισβήτητο δικαίωμα για όλους.

Ο καθένας έχει δικαίωμα στην πλατεία.

Τα τραπεζοκαθίσματα. Μέσο μετατροπής του δημόσιου, ελεύθερου χώρου σε ιδιωτικό

Ο περιορισμός του δημόσιου χώρου είναι στόχος του δήμου.

Μία στενή λωρίδα δημόσιου χώρου ανάμεσα σε μεγάλες ομάδες τραπεχοκαθισμάτων.

Για μία ακόμα φορά οι αρχές αποδεικνύουν πόσο καλά ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις.

Αυτό που δεν έκαναν το 2018 θα το κάνουν τώρα.

Ο κόσμος κινείται πια στον αστερισμό του κορονοϊού.

Και ο Δήμος στον αστερισμό της εκμετάλλευσης του δημόσιου χώρου.

Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται ο δημόσιος χώρος σε όλο τον κόσμο.

Σε όλες τις παρεμβάσεις πρέπει υπάρχει ένα μέτρο.

Εδώ ξεπερνιέται κάθε έννοια του μέτρου.

Και του χρόνου, ανεξάρτητα της πορείας του ιού, οι καρέκλες θα μονιμοποιηθούν....

Τα παιδιά και οι μεγάλοι μπορούν να περιμένουν το φθινόπωρο...

 Ο Μάνος Χατζιδάκις για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται παντοτινά επίκαιρος.

Οι στίχοι του τραγουδιού «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο» μοιάζουν σαν να γράφτηκαν την εποχή της τρέλας και του παραλογισμού που γεννήθηκε στην εποχή του κορονοϊού:

 «Τα παιδιά δεν έχουν μνήμη

τους προγόνους τους πουλούν

και ό,τι αρπάξουν δε θα μείνει

γιατί ευθύς μελαγχολούν»