Σήμερα 12/1/2022,  λάβαμε ηλεκτρονική επιστολή από κατοίκους της περιοχής "Μπλε ΛΙμανάκι" της Ραφήνας, οι οπόιοι μας κοινοποίησαν την καλή τύχη και της πρόσθετης παρέμβασης υπέρ των αιτούντων την παύση των παράνομων, δίχως περιβαλλομτική αδειοδότηση, εργασιών επί της ακτογραμμής της Ραφήνας, στο Μπλε (αλλά και το Πράσινο) λιμανάκι.

Την δημοσιεύουμε και ευχόμαστε στο εξής να τηρείται αυτονόητα η νομιμότητα, από αυτούς που έχουν θεσμική υποχρέωση να την τηρούν, ώστε να μη χρειάζεται οι κάτοικοι και δημότες να προσφεύγουν στη δικαστική οδό. Εϊναι εξέχον θέμα σοβαρότητας και αξιοπιστίας της διοίκησης, η οποία ξεπερνά τα όρια των εκ του νόμου αρμοδιοτήτων της. Η όλη περίπτωση και η έως σήμερα δικαστική εξέλιξη της, έρχονται να μας επισημάνουν πως οι πολίτες πρέπει να επαγρυπνούμε στο θέμα της τήρησης της νομιμότητας, ειδικά σε ό,τι αφορά στο φυσικό περιβάλλον, να ξεχωρίζουμε το νομότυπο από το νόμιμο και τελικά πως η υπεράσπιση του περιβάλλοντος, απέναντι σε όσους το επιβουλεύονται με φανερούς ή κρυφούς σκοπούς,  είναι ύψιστη υποχρέωση μας.

Ακολουθεί η ηλεκρονική επιστολή των κατοίκων με τα σχετικά συνημμένα

Μια μεγάλη νίκη για το περιβάλλον της Ραφήνας, χάρη στις κινητοποιήσεις των κατοίκων!

Υπό την πίεση της σημερινής (12.1.2022) συζήτησης της από 4.11.2021 αίτησής μας ασφαλιστικών μέτρων (βλ. συνημμένη), στο πλαίσιο της οποίας 90 κάτοικοι της περιοχής θα ασκούσαν πρόσθετη παρέμβαση υπέρ των αιτούντων, το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών έσπευσε να σταματήσει την εκτέλεση του παρανόμως εκτελούμενου έργου στο Μπλε Λιμανάκι Ραφήνας. Για πρώτη φορά αναγνωρίζεται ρητά τόσο η έλλειψη προηγούμενης περιβαλλοντικής αδειοδότησης (με εκτενείς παραπομπές στο σχετικό περιεχόμενο της αίτησής μας ασφαλιστικών μέτρων) όσο και η έλλειψη προηγούμενης έγκρισης του Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, κατά το μέρος του έργου που εκτελείται στην Χερσαία Ζώνη Λιμένος και τον αιγιαλό. Μάλιστα η απόφαση αυτή καταλαμβάνει και τις (για τον ίδιο λόγο) παράνομες εργασίες, που πρόσφατα ξεκίνησαν στο γειτονικό Πράσινο Λιμανάκι Ραφήνας, μέσα στην κοίτη του ρέματος, που εκβάλλει σ’ αυτό.

Ειδικότερα, με το συνημμένο από 11.1.2022 έγγραφο του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών αναφέρονται τα ακόλουθα:

«…λαμβάνοντας υπόψη τα κάτωθι διαλαμβανόμενα:
….
11. Την από 4-11-2021 αίτηση ασφαλιστικών μέτρων της δικηγόρου κας Πετρόγλου Παναγιώτας, στην οποία αναφέρεται ότι: α) ότι το επίμαχο έργο «ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΗΠΙΑΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ-ΔΙΑΦΥΓΗΣ ΑΜΕΑ στην παραλία «Μπλε Λιμανάκι» δεν έχει τύχει περιβαλλοντικής αδειοδότησης κατά παράβαση των διατάξεων του Ν. 4014/2011 καθώς και της Οδηγίας 2014/52/ΕΕ. Β) ότι «η διάνοιξη του επίμαχου διαδρόμου μέσα στη χερσαία ζώνη λιμένος Ραφήνας στο Μπλε Λιμανάκι δε εξυπηρετεί τους σκοπούς της άμεσης αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, και δη εν προκειμένω της φονικής πυρκαγιάς της 23.7.2018, από την οποία έχουν παρέλθει 3 και πλέον έτη, ήδη δε μετά την 26.7.2021 και συνακόλουθα κατά τον παρόντα χρόνο εκτέλεσης του έργου η Κοινότητα Ραφήνας του Δήμου Ραφήνας έχει πλέον παύσει να τελεί σε κατάσταση ανάγκης» και γ) ότι «εκφεύγει του σκοπού και του πεδίου εφαρμογής της εν λόγω προγραμματικής σύμβασης γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για επισκευή υπάρχουσας οδού, αλλά για διάνοιξη νέας τσιμεντένιας οδού πλάτους 2,5 μ. και μάλιστα εντός χερσαίας ζώνης λιμένος και πλησίον του υπάρχοντος ρέματος και με εγκάρσια επικάλυψη αφού υφίσταται από μακρού χωρίς ουσιώδη μεταβολή κατά την λήψη του εν λόγω μέτρου
…
13. Το ότι στις 08-11-2021 εκδικάστηκε και απορρίφθηκε η προσωρινή διαταγή για διακοπή των εργασιών εντός της Χερσαίας Ζώνης Λιμένα Ραφήνας και ορίσθηκε ότι η οριστική εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων θα συζητηθεί στις 12-01-2022….

Μετά τα παραπάνω και επειδή έως και σήμερα έχει παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα…από την 08-11-2021 απόρριψη της προσωρινής διαταγής για διακοπή των εργασιών εντός της χερσαίας Ζώνης Λιμένα Ραφήνας, όπου κατέστη με σαφήνεια η αναγκαιότητα της προαναφερόμενης έγκρισης και καθόσον έως σήμερα δεν έχει εκδοθεί η σχετική απόφαση (του Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής), γνωρίζοντας ότι η εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων θα εκδικαστεί στις 12-01-2022 και δεν εκδόθηκε η απαιτούμενη εγκριτική απόφαση από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, αλλά ούτε έχει εκδοθεί η σχετική άδεια παραχώρησης χρήσης χερσαίας ζώνης λιμένα Ραφήνας για την εκτέλεση των εν λόγω εργασιών,

σας γνωστοποιούμε ότι δεν είναι εφικτή η κατασκευή του έργου «Αποκατάσταση ζημιών των οδικών υποδομών και των συνοδών τους υδραυλικών έργων του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου περιφερειακής Ενότητας Ανατολικής Αττικής, που επλήγη από την φυσική καταστροφή της 23ης Ιουλίου 2018», αναδόχου εταιρίας ΙΝΤRAKAT, εντός του χώρου που ευρίσκεται μεταξύ της οδού Καβουνίδου και των παραλιών Μπλε και Πράσινου Λιμανάκι, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του άρθρου 17 Ε.Σ.Υ. και ως εκ τούτου δεν θα εκτελεστούν οι συγκεκριμένες εργασίες στο πλαίσιο του έργου του θέματος, που χωροθετούνται σε διακριτά τμήματα εντός της χερσαίας ζώνης του Λιμένα καθώς και εκείνες οι εργασίες που επεκτείνονται σε γειτνιάζουσα περιοχή εντός του Δήμου Ραφήνας».

Σε μία πόλη που η προφανής αδιαφορία των δημοτών για τα κοινά έχει αφήσει ελεύθερο πεδίο σε εκείνους  -ας τους αποκαλέσουμε ευφημιστικά "επενδυτές της διοίκησης και αυτοδιοίκησης"- να αλωνίζουν ασύδοτα και να προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημιές για το κοινωνικό σύνολο και το μέλλον του τόπου, υπάρχουν ακόμα κάποποιοι που αντιστέκονται. Και αντιστέκονται με όπλο και συμπαραστάτη το δίκαιο του ανθρώπου που θέλει να προστατέψει τη γη και το περιβάλλον από τους κάπηλους αλλά και την ίδια τη νομοθεσία του ελληνικού κράτους. Άλλες φορές οι αγώνες αυτοί χάνονται και άλλες κερδίζονται, αλλά όσο υπάρχουν αυτοί που κερδοσκοπούν πάνω στην επέκταση του πολεοδομικού τέρατος της Αθήνας μέχρι να σκεπάσει όλη την Αττική, τόσο θα υπάρχουν και εκείνοι που αντιστέκονται*. Το δίλημμα είναι ένα. Με το τέρας ή μετον άνθρωπο; Οι -συνδεδεμένοι με τους πακτωλούς της εξουσίας- "οραματιστές - επενδυτές" το έχουν λύσει το πρόβλημα. Είναι με το τέρας, αφού αυτό ξερνά τσιμέντα και ρύπανση άρα και λεφτά. Είναι απλό και μάλιστα υποστηρίζόμενο και επιδοτούμενο από κρατικές υπηρεσίες, τράπεζες και κυβερνήσεις μαζί με τους διάφορους αόρατους, εκτελεστικούς  βραχίονες τους.

Οι απέναντι μένουν να αγωνίζονται με κόπο και δικά τους έξοδα, αφού η αξιοπρέπεια και το ανάστημα έχουν και έξοδα και κόπο. Αλλιώς μία θέση εξ ευωνύμων του τέρατος θα ήταν πάντα διαθέσιμη γι΄αυτούς. Αλλά εκείνοι επιμένουν να αγαπούν τον τόπο τους και να παίρνουν θέση αντίθετη στο τέρας και τους υπηρέτες του, Μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και οι άνθρωποι που αγωνίζονται κατά της επιχείρησης αλλοιωσης της ακτογραμμής της Ραφήνας, σε Πράσινο και Μπλε Λιμανάκι, από τα τσιμεντένια οράματα που τελικά αποτελούν αναπτυξιακές παραισθήσεις και εντέλει καταδίκη σε αφανισμό, ενός ακόμα όμορφου τμήματος της ανατολικής ακτής της Αττικής. Στην Attica Voice έχουμε φιλοξενήσει πολλάκις δημοσιεύματα και καταγγελίες κατοίκων για την παράνομη δραστηριότητα που οργιάζει στις δύο αυτές περιοχές. Σήμερα αναρτούμε κείμενο των κατοίκων όπου συνοψίζουν τα τελευταία γεγονότα και μας προσφέρουν συνολική ενημέρωση για τα όσα έχουν συμβεί μέχρι σήμερα με τα παράνομα έργα στο Μπλε Λιμανάκι. Παράνομα μεν συνεχιζόμενα δε αφού οι προαναφερθέντες "βραχίονες" εξασφαλίζουν μία ασυλία στους παρανομούντες με νομότυπα ή άλλα μέσα.

Συνημμένο το κείμενο των κατοίκων σε αρχείο PDF που προσφέρεται και για download αλλά και για online ανάγνωση και φυσικά και για διαμοιρασμό (share)

 *Είναι άραγε τυχαίο πως πολλοί παλιοί κάτοικοι της ανατολικής Αττικής ονειρεύονται για τον τον τόπο τους ένα τσιμεντένιο μέλλον ενώ μεγάλο μέρος όσων κατοίκησαν εκεί,  προερχόμενοι από το κέντρο της Αθήνας και μεγαλωμένοισ' αυτό, αγωνίζονται για τη διατήρηση της φύσης και του χαρακτήρα του νέου τους τόπου;

«Ας έμενε η Πεντέλη ανέγγιχτη από τους ανθρώπους, κι ας μην είχαμε ποτέ τον Παρθενώνα», εύχεται το ανέφικτο, σε ένα δραματικό δίλημμα -λυμένο από χρόνια- ο συγγραφέας του τρίτομου, μνημειώδους για την εποχή μας  έργου, με τον κεντρικό τίτλο «ΠΕΝΤΕΛΗ». Είναι ένα έργο εμπνευσμένο από την Πεντέλη, το μικρότερο, αλλά ταυτόχρονα το πιο επιβλητικό βουνό της Αττικής γης. Είναι έργο – αποτέλεσμα της αγάπης για το βουνό, που νιώθει όποιος το επισκεφθεί και ίσως μέρος των δεινών του οφείλονται σε αυτή, τη διεστραμμένη κατά κάποιο τρόπο, αγάπη.

Από τα αρχαία χρόνια, μόλις τα εργαλεία των ανθρώπων της κλασικής αρχαιότητας το επέτρεψαν, εγκαταλείφθηκε η εξόρυξη πωρόλιθου από τα υψώματα του Πειραιά και τα νέα σιδερένια και πιο ισχυρά εργαλεία χτύπησαν πάνω στο αψεγάδιαστο λευκό, το ανέγγιχτο και λαμπερό, πεντελικό μάρμαρο. Κάπως έτσι ξεκίνησε ο διαμελισμός του βουνού.

Σήμερα εκχερσώσεις «νόμιμες», νομότυπες και παράνομες, πυρκαγιές, αναδασμοί υπέρ των «αξίων της πατρίδας τέκνων» -λες και η κάθε πατρίδα οφείλει «δώρα» στα τέκνα της- συνεταιρισμοί, οικοπεδικοί και οικοδομικοί, σύλλογοι εισβολέων με τη μηχανοκίνητη βαρβαρότητα, σχέδια χωροταξικά, πολεοδομικά, ρυμοτομικά και άλλα, φύσης και ανθρώπου εξευτελιστικά, έχουν υποβαθμίσει μεγάλο μέρος του βουνού. Ακόμα και εκεί που το βουνό αντιστέκεται, έρχεται η «φυσιολατρία της κατανάλωσης»  να σπρώξει προς την περεταίρω υποβάθμιση.

Δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά για κάθε περίπτωση της καταναλωτικής φυσιολατρίας. Ο ποταμός Βαλανάρης με τους καταρράκτες του, το ρέμα και οι καταρράκτες της Ραπεντώσας, η Σπηλιά (παρά τα όσα έχει υποστεί από το 2004), ο Άγιος Πέτρος κ.ά είναι τα μέρη που υποφέρουν από τους εκδρομείς τα Σαββατοκύριακα και από τους δημοτικούς άρχοντες όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Αυτά είναι κάποια από τα ειδυλλιακά μέρη. Μέρη που άξεστοι και αμόρφωτοι στα περί της ύπαρξης και της αισθητικής, τα ονειρεύονται «αναπτυγμένα» που σημαίνει απογυμνωμένα από φύση και ενδεδυμένα οικονομικά προσοδοφόρο, σκυρόδεμα.

Eκτός από τα απαστράπτουσας  ωραιότητας μέρη, υπάρχουν και άλλα. Όμορφες πλευρές του Πεντελικού, φορτωμένες Ιστορία και Μύθο. Μέρη που, κάποια από αυτά,  κουβαλούν το ανθρώπινο αποτύπωμα μίας άλλης εποχής. Τα αρχαία λατομεία, ή τα εναπομείναντα, υψηλής συγκόμωσης δάση του Πεντελικού, είναι τέτοιοι τόποι.  

Στον άνθρωπο, ειδικά τον κάτοικο της Αττικής  αρέσει η ασχήμια. Είτε είναι συνεπαγόμενο της χρηστικής θεώρησης της καθημερινότητας (πχ τα γνωστά απαίσια διώροφα με τις αναμονές, οι πολυκατοικίες χωρίς ελεύθερο χώρο) είτε η ασχήμια είναι εγγενής μας άποψη (πχ η ομορφιά που βρίσκουμε π.χ. στο μπιτσόμπαρο και τις φωταψίες, στη δυνατή μουσική στην παραλία τις καλοκαιρινές νύχτες). Οι  οικονομικοί ανεγκέφαλοι, παίρνουν την κακογουστιά και μας τη σερβίρουν αφειδώς, ωφελούμενοι από την κακογουστιά μας. Η ασχήμια που επιβάλλουμε στον πλανήτη, είναι πάντα στα πλαίσια της άποψης μας, πως όλα μας ανήκουν, αφού είμαστε το κυρίαρχο είδος. Στο πνεύμα και τη λογική αυτή, τα δάση της Πεντέλης έχουν γεμίσει με «ορειβατικές διαδρομές» ή το χειρότερο ακόμα, πίστες μότο κρος κα εσχάτως, σε μία βόλτα στο Πεντελικό πουθενά, στα αρχαία λατομεία, διαπιστώσαμε πως οι ιδέες «αξιοποίησης» δεν στέρεψαν. Δεν εξαντλήθηκαν..

Μέσα στην "καρδιά" των αρχαίων λατομείων, κάποιοι «εξωραΐζουν», ανακαινίζουν ή αναπαλαιώνουν, παλιό νταμαροκάλυβο (=πρόχειρο τόπο διαμονής λατόμων).  Οι σφραγισμένες πόρτες τα ολόκλειστα παράθυρα μαρτυρούν πως η χρήση του παλιού νταμαροκάλυβου είναι αυστηρά ιδιωτική. Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για μία νέα αντίληψη περί αναψυχής ή αποτελεί βάση περεταίρω αξιώσεων διακατοχής, αλλά με όσα έχουν συμβεί τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια στο Πεντελικό βουνό, είμαστε εξαιρετικά επιφυλακτικοί ως καχύποπτοι. Οι φωτογραφίες που πήραμε, ελπίζουμε να σας δώσουν μία εικόνα της κατάστασης στην οποία αναφερόμαστε.

Και αν αξιώσεις περί διακατοχής, γης και χρήσης, είναι ενδεχομενες, μία άλλη χρήση που σταθερά υποβαθμίζει επί χρόνια το Πεντελικό και τη φύση του, έδινε το παρόν μπροστά μας. Ή καλύτερα, δίπλα μας. Η βοσκή και μάλιστα η βοσκή από κοπάδια γιδιών, τα οποία δεν αφήνουν τίποτα να φυτρώσει και να μεγαλώσει, αφού δεν κόβουν την τροφή τους, αλλά την ξεριζώνουν αποκλείοντας κάθε πιθανότητα αναγέννησης.

Το κοπάδι των γιδιών δεν έχει μόνιμη «έδρα» τα αρχαία λατομεία. Σαν κοπάδι που είναι, περιφέρεται και εκχερσώνει τη φτωχή αναγέννηση που συναντάμε στο Πεντελικό. Περιφέρεται  Και όχι μόνο αυτό το κοπάδι. Είναι και άλλα κοπάδια με επικεφαλής κάποιον ιδιοκτήτη ή τον τσοπάνη τους, στον ρόλο του επικεφαλής τράγου. Από Ανατολή, Νταού, Μαυρηνόρα, Δασαμάρι και όπου τολμήσει η γης και βλαστήσει. Άδικα παλεύουν τα -κηρυγμένα ως αναδασωτέες εκτάσεις- καμένα να ξεπεταχτούν και να ξαναγεννήσουν το δάσος που κάηκε, το δάσος που έκλεψαν από το μέλλον και από τα παιδιά. Τα γίδια εκτιμούν πολύ ως μεζέ τα αρτίφυτρα του μέλλοντος μας. Μαζί και ο ιδιοκτήτης τους, ο οποίος σίγουρα πιστεύει πως το βουνό, τα γίδια και το μέλλον είναι ιδιοκτησία του, βεβαιωμένη με συμβολαιογραφική πράξη, στο υποθηκοφυλακείο του άρρωστου μυαλού του

.

Δεν συνηθίζουμε να «δίνουμε φόρα παρτίδα» τα προσωπικά στοιχεία κανενός. Στις φωτογραφίες έχει θολώσει ο αριθμός κυκλοφορία του αυτοκινήτου του βοσκού – ιδιοκτήτη. Δεν είναι αυτός το θέμα. Το θέμα είναι το διπλό ή και τριπλό έγκλημα του. Και η δική μας ανοχή και σιωπή. Όπως απέναντι σε κάθε έγκλημα που ενώ το βλέπουμε να συμβαίνει, κλείνουμε τα μάτια και μετά, όταν πια τίποτα δεν διορθώνεται ….πέφτουμε από τα σύννεφα.

Αλλά είπαμε, ο τσοπάνης, ο ιδιοκτήτης, ο κάθε βιαστής του βουνού, θεωρεί εαυτόν ιδιοκτήτη και ασκεί δικαίωμα ιδιοκτήτη επί της γης τουA. Επί της Πεντέλης του παρελθόντος, του ανάπηρου παρόντος και του αμφίβολου μέλλοντος μας.