" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ

Μία λίμνη, μία ιστορία, ένα παράδειγμα προς μίμηση, για το σήμερα Κύριο

Η λίμνη της Ζαραβίνας όπως φαίνεται από την οδό Καλπακίου - Κακαβιάς Η λίμνη της Ζαραβίνας όπως φαίνεται από την οδό Καλπακίου - Κακαβιάς

Στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια έχει σηκωθεί ένα τεράστιο κύμα ιδιωτικοποιήσεων. Τρέχουν οι εξουσίες, οι ντόπιες διοικήσεις και αυτοδιοικήσεις (με ελάχιστες εξαιρέσεις) να παραχωρήσουν, να ξεπουλήσουν τα πάντα. Να μετατρέψουν την κοινή περιουσία του ελληνικού λαού σε ιδιωτική. Κατά κανόνα έναντι ευτελούς ανταλλάγματος. Είναι όρος της ελεύθερης (διάβαζε ασύδοτης) αγοράς που «αυτορυθμίζεται, πάντα προς όφελος του πλουσίου και εις βάρος του φτωχού. Μαζί με την δημόσια περιουσία στον πάγκο του χασάπη (ΤΑΙΠΕΔ) έχουν μπει και αγαθά, όπως το νερό. Το ηλεκτρικό ρεύμα έχει ήδη μπει και οι τηλεπικοινωνίες είχαν μπει πρώτες - πρώτες. Οι (πρώην) εθνικές οδοί πήραν τον ίδιο δρόμο. Στον ίδιο πάγκο, ο χασάπης επιδεικνύει στην πελατεία του και λιμάνια, παραλίες, φυσικά αποθέματα, δάση και δρυμούς, ποτάμια λίμνες και γενικά ό,τι μπορεί να προσφερθεί  έναντι ταπεινού τιμήματος, σε φίλους και συμφέροντα, αγαπημένους ασυνεργάτες και συνεταίρους ενίοτε.

Στην Αττική που οι αξίες γης είναι υψηλότερες μάλιστα, έχει εφευρεθεί ένας πιο πονηρός τρόπος για την ιδιωτικοποίηση των παραπάνω. Πέρα από τους καινοφανείς  «σωτήρες αναδόχους αποκαταστάσεων» που εμφανίστηκαν μετά τις τελευταίες καταστροφές σε Αττική και Εύβοια, υπάρχουν και οι ήδη εγκατεστημένοι παραχωρησιούχοι των μεγάλων υποδομών, που απαιτούν επεκτάσεις των υποδομών αυτών και εντατικοποίηση της αγοράς, εξυπηρέτηση του real estate, το οποίο θα αρχίσει να ρευστοποιεί την υψηλή αξία της Αττικής γης. Ένας αναπτυξιακός εφιάλτης δηλαδή. Σαν εκείνον της Περσεφόνης του Θριασίου, πριν 50 χρόνια. Ίσως και χειρότερος. Ήταν όμως πάντα έτσι; Ήταν όμως παντού έτσι;

Η λίμνη της Ζαραβίνας. Μία ιστορία παράδειγμα, απέναντι στο σημερινό ξεπούλημα

IMG 20211027 102409

Η λίμνη της Ζαραβίνας όπως φαίνεται από ττον δρόμο που κατεβαλινει από το Κρυονέρι

Πριν από 15 χρόνια, το 1996 ένα φυσικό απόθεμα της Ηπείρου, η λίμνη Ζαραβίνα στη Δ.Ε. Πωγωνίου Ιωαννίνων, ήταν αντικείμενο διαμάχης ως διεκδικούμενο περιουσιακό στοιχείο,  μεταξύ ιδιωτών και του ελληνικού δημοσίου. Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα  zaravina.gr

Tο 1860, για τον Στούπη, η Ζαραβίνα και το Κρυονέρι αποτελούν τα φτωχότερα χωριά της περιοχής 43 ενώ ήδη από το 1875, η Οθωμανική Αυτοκρατορία έχει αρχίσει και βάζει πωλητήρια σε διάφορες περιοχές της. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο η Ζαραβίνα ως αυτοκρατορικό τμήμα (τσιφλίκι) βγαίνει στο... σφυρί (και την ακολουθεί το Κρυονέρι)! Στον πλειστηριασμό που γίνεται πλειοδοτούν, κατά τα φαινόμενα, οι Βησσανιώτες Γεώργιος Μέντζος, Μιχαήλ Μέντζος (τροφοδότης του οθωμανικού στρατού κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78, τιμημένος με παράσημο για τη συνεισφορά του και -εκ των πραγμάτων- πανίσχυρος για τα δεδομένα της περιοχής 44), Νικόλαος Μέντζος και Αθανάσιος Κοκκάλης αποκτώντας την, κατά πλήρη συγκυριότητα 1/4 εξ αδιαιρέτου. Αργότερα ο Κοκκάλης, φαίνεται, ότι πούλησε το μερίδιό του στους Αδελφούς Μέντζου. Η αγοραπωλησία του χωριού, βάσει των ισχυρισμών τους, ολοκληρώνεται με το υπ. αρίθμ. 9999/1885 κτηματικό συμβόλαιο (ταπί) ενώ το "αγρόκτημα" της Ζαραβίνας (μαζί με τη λίμνη) οριοθετείται μετέπειτα με το υπ. αρίθμ. 11233/1888 αυτοκρατορικό τίτλο του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β'.

Η αγοραπωλησία ολόκληρων χωριών, μαζί μα τους κατοίκους τους, δεν ήταν κάτι σπάνιο τότε στην Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως και στο πρόσφατα (τότε) ελευθερωμένο νεοελληνικό κράτος, το οποίο δεν είχε εντάξει ακόμη στην επικράτεια του την περιοχή. Έτσι τα χωριά, οι κάτοικοι τους και η λίμνη έγιναν ιδιοκτησία των αδελφών Μέντζου, αποκτημένα από τον Σουλτάνο συνεργάτη τους. Το ελληνικό κράτος, μετά το 1912-1913 δεν άλλαξε κάτι στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των Μέντζων ή στη σύσταση του τσιφλικιού.

Εκατό και πλέον χρόνια (1990) μετά την παραχώρηση προς τους Μέντζους και ενώ δε νοείται πια ιδιοκτησία επί χωριών και κατοίκων (τσιφλίκι), το ελληνικο δημόσιο δια της ΚΕΔ συντάσσει πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής των Μέντζων, από τη λίμνη. Μαζί με το ελληνικό δημόσιο (την ΚΕΔ) συμπαρατάσσονται ο δήμος Δελβινακίου με πρωτεργάτη τον δήμαρχο Θ . Μποζιάρη.  Δόθηκε σκληρός αγώνας από τον δήμαρχο για την απόδοση της λίμνης στο Δημόσιο. Η ένσταση επί των άρθρων του Αστικού Κώδικα (αρ. 967-968ΑΚ) ήταν  αν η Ζαραβίνα είναι μικρή ή μεγάλη, βάλτος ή λίμνη. Το 2009, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ιωαννίνων (απόφ.110/2009), απέδωσε μεν τη λίμνη στο Δημόσιο, χαρακτηρίζοντάς την όμως μικρή, (βασιζόμενο σε γνωμάτευση του ΙΓΜΕ). Λογικό ήταν να εφεσιβληθεί η απόφαση. Τελικά, το Εφετείο Ιωαννίνων δικαίωσε το Ελληνικό Δημόσιο και κατέστησε τη λίμνη κοινόχρηστη, χαρακτηρίζοντας την «μεγάλη» (απόφ. 209/2011). Το 1996 μάλιστα είχε  ψηφιστεί και ο Ν. 2386 ΦΕΚ 43 Α'/07.03.1996 που (με καθυστέρηση) έκλεινε αυτά τα θέματα, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο 2011 για να κλείσει η συγκεκριμένη υπόθεση.

 

Ήταν μία μικρή ιστορία για το πως ένα φυσικό υδάτινο απόθεμα που με τα γνωστά οθωμανικά ταπιά, είχε αποσπαστεί από την περιουσία του ελληνικού λαού, ξαναγύρισε σ’ αυτόν μετά από αγώνες δήμου, δημάρχου και του ίδιων των κατοίκων. Αντιπαραθέστε την ιστορία της λίμνης της Ζαραβίνας με την ιστορία που ζούμε σήμερα με τη διευθέτηση του ποταμού της Ραφήνας, από την οποία θα εξαιρεθούν δια της διευθέτησης,  τεράστιες δημόσιες εκτάσεις, οι οποίες θα παραχωρηθούν στην ανάπτυξη του Real Estate, των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, των εμπορικών πάρκων, της οικοδόμησης της πεδιάδας των Σπάτων και της επέκτασης υποδομών για την εξυπηρέτηση των παραπάνω.

Όπως με τα ταπιά και τα χοτζέτια οι Οθωμανοί ή με διοικητικές πράξεις το νεοελληνικό κράτος του 19ου αιώνα, παραχωρούσε φύση, γη και ανθρώπους σε τσιφλικάδες, έτσι και σήμερα το πράττει με πιο κομψές διαδικασίες. Διαδικασίες που τελικά εκπαιδεύουν και τους υποψήφιους νέο – κολίγους, να τις ζητούν μετ’ επιτάσεως. Γυρνάμε ολοταχώς 200 χρόνια πίσω και μάλιστα, με τη δική μας θέληση.

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
Τελευταία τροποποίηση στις Δευτέρα, 13 Δεκεμβρίου 2021 12:40

Προσθήκη σχολίου

Σιγουρευτείτε πως έχετε εισάγει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες με το σύμβολο (*). Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Youtube Playlists

youtube logo new

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.