Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΌλη η αλήθεια σε 2 εικόνες
Αφενός η διαδικτυακή προβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υποτίθεται πως προστατεύει τη βιοποικιλότητα και αφετέρου χωματουργικά μηχανήματα σε εκβολή ποταμού, σταθμό της μεταναστευτικής ορνιθοπανίδας και τόπο αναπαραγωγής της.
Όλα στην μεσαιωνική, σκοταδιστική Ελλάδα του 2023..
Πρόκειται για ακόμα ένα φαινόμενο σαπίλας, υποτίμησης της ανθρώπινης νοημοσύνης και προφανούς ξεπλύματος εξόφθαλμης παρανομίας, τόσο από την κυβέρνηση των άχρηστων (η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει δώσει άλλο νόημα στο λήμμα "άχρηστος" για τους λεξικογράφους) όσο και από την δουλοπρεπή και ανάξια αποκαλούμενη "τοπική αυτοδιοίκηση". Η καταφανής διαστρέβλωση κάθε έννοιας νομιμότητας από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του υπουργείου περιβάλλοντος και ενέργειας, όσο και από την καταχρηστικά αποκαλούμενη "τοπική αυτοδιοίκηση" αποκτά κολοσσιαίες διαστάσεις στην περίπτωση του περιβαλλοντικού εγκλήματος που εξελίσσεται στον -ενταγμένο στο μητρώο υγροτόπων της Αττικής- υγρότοπο "Μαρίκες" στη Ραφήνα.
Όπως καταγράφεται και στο δημοσίευμα του Τάσου Σαραντή με τίτλο «Το υπουργείο Περιβάλλοντος «νομιμοποιεί» τις παραλείψεις του για της Μαρίκες», στην Εφημερίδα των Συντακτών (16.10.2022): το καθ΄ ύλην αρμόδιο για την προστασία των υγροτόπων Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας με το έγγραφό του στις 13-10-2022 με θέμα: «Έργα σε περιοχή του Μητρώου Προστατευόμενων Περιοχών με ονομασία «Παράκτιο Έλος Μαρίκες/Αμμοθινικό οικοσύστημα», απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, απάντησε ότι «…η περιοχή παραλία Μαρίκες δεν εμπίπτει στα όρια των προστατευόμενων περιοχών που εντάσσονται στο πλαίσιο αρμοδιοτήτων της υπηρεσίας τους».
Από την κοινή σε όλους εμπειρία στις συναλλαγές μα ως πολίτες με το ΥΠΕΝ η ανωτέρω διατύπωση σημαίνει ξεκάθαρα και σε λαϊκή γλώσσα, «μη μας ενοχλείτε με θέματα που απαγορεύεται να αγγίξουμε αφού είμαστε απλοί υπάλληλοι». Πετάνε δηλαδή την μπάλα στην εξέδρα και επικαλούνται ως «απλοί υπάλληλοι» την ανυπαρξία εναρμόνισης του εθνικού με το Ενωσιακό Δίκαιο, γεγονός που συνιστά αν όχι παρανομία (γεγονός για το οποίο θα αποφασίσουν τα αρμόδια όργανα*), εξόφθαλμη ανικανότητα και ολιγωρία. Την ίδια ώρα οι Μαρίκες περιλαμβάνονται στο Μητρώο Προστατευόμενων Περιοχών του ν.4672/2017 των Σχεδίων Διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών Αττικής (Οδηγία 2000/60/ΕΚ για τα νερά) ως «περιοχή που προορίζεται για την προστασία οικοτόπων και ειδών». Είναι χαρακτηρισμένος υγρότοπος Α’ Προτεραιότητας (όπως είναι όλοι οι υγρότοποι που εντάχθηκαν στο Μητρώο) και όφειλε να έχει εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα Προστασίας το αργότερο έως το 2019. Αλλά είπαμε. Η Υπηρεσία -για κάποιους λόγους (;;) δεν ασχολήθηκε με το θέμα (!!!).
Επίσης για τις Μαρίκες (όπως και για άλλους 50 υγροτόπους της Αττικής) έχει ξεκινήσει η διαδικασία οριοθέτησης σύμφωνα με το ν.3937/2011 (εφαρμογή της Οδηγίας για τη βιοποικιλότητα) με την καταγραφή και επιστημονική τεκμηρίωση της οριοθέτησης του από το Ελληνικό Κέντρο Βιοτόπων-Υγροτόπων (ΕΚΒΥ).
Ανεξάρτητα όμως από την κωλυσιεργία του ΥΠΕΝ στην έκδοση Προεδρικών Διαταγμάτων Προστασίας, ο υγρότοπος Μαρίκες, όπως και όλοι οι υγρότοποι που εντάχθηκαν στο Μητρώο Προστατευόμενων Περιοχών (Α’ Προτεραιότητας), μέχρι την οριοθέτησή τους υπόκεινται στις ρυθμιστικές διατάξεις του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας που αφορούν την «απαγόρευση δόμησης, επιχωμάτωσης, άσκησης οχλουσών δραστηριοτήτων και κάθε δραστηριότητας που υποβαθμίζει την οικολογική τους κατάσταση».
Και καταλήγει το άρθρο του Τάσου Σαραντή: «Συνεπώς η οποιαδήποτε εργασία μέσα στην καρδιά του «υπό οριοθέτηση» υγροτόπου των Μαρικών όπου καταγράφονται οικότοποι προτεραιότητας, αποτελεί μία παράνομη πράξη, υπεύθυνοι για την οποία δεν είναι μόνο το ΥΠΕΝ, η ΕΥΔΑΠ και η ανάδοχος εταιρία του έργου, αλλά και οι οικείες τοπικές αρχές που γνωρίζουν το νομικό καθεστώς στην περιοχή αρμοδιότητάς τους και παρόλα αυτά έχουν σύσσωμες γνωμοδοτήσει θετικά υπέρ των χωροθετήσεων των έργων αποχέτευσης μέσα σε προστατευόμενες περιοχές», γεγονός που άλλωστε επισημαίνεται και από την Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας
Ο δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών, Τάσος Σαραντής, μάλιστα σημειώνει «Χαρακτηριστικό είναι ότι η -περιέχουσα τη μισή μόνον αλήθεια- απάντηση αυτή του ΥΠΕΝ, εργαλειοποιήθηκε υπέρ της συνέχισης του έργου από τον Δήμαρχο Ραφήνας-Πικερμίου Ευ. Μπουρνούς, που με ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο fb πανηγύρισε, σχολιάζοντας: «Η πρόοδος(!!!) σε τούτο τον τόπο θα προχωρήσει, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον, σε πείσμα όσων επιδιώκουν την οπισθοδρόμηση για ψηφοθηρικά οφέλη με ανακρίβειες και ατεκμηρίωτες υποκριτικές ευαισθησίες». Για έναν πραγματικό δημοσιογράφο, το να πανηγυρίζει ένας αιρετός για την προφανή διαστρέβλωση της αλήθειας και την εκτελούμενη παρανομία, αποτελεί παράδοξο, για τους δημότες της περιοχής όμως αυτό είναι το σύνηθες και το αναμενόμενο, από τον συγκεκριμένο δήμαρχο.
Για τους νοήμονες ανθρώπους, όπου γης, ο Τ. Σαραντής διαπιστώνει πως «Αποτελεί πραγματικό πρόβλημα ότι για ορισμένους η καταπάτηση περιοχών προστασίας της φύσης θεωρείται “πρόοδος”, ενώ ο αγώνας για την προστασία τους “οπισθοδρόμηση”»,
Η Κίνηση για τη Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας ζητά την άμεση ανάκληση του ως άνω εγγράφου του ΥΠΕΝ, και πάντως τη συμπλήρωσή του όσον αφορά το καθεστώς προστασίας που απολαμβάνει η περιοχή του οικοσυστήματος στην παραλία Μαρίκες της Ραφήνας με βάση τις ενωσιακές Οδηγίες, ανεξαρτήτως της μη έκδοσης του προβλεπομένου Π.Δ. και δηλώνει πως «Αν επέμβουν ξανά οι μπουλντόζες, θα είναι πολύ αργά. Προς τούτο επιφυλασσόμαστε να προβούμε σχετικά σε κάθε ενδεδειγμένη ενέργεια σε εθνικό και ενωσιακό επίπεδο»,
Συνημμένο το Δελτίο Τύπου της Κίνησης για τη Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (ΚΠΑΜΡ)
Το σχετικό άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών εδώ
*Δείτε και το άρθρο της LIFO από το 2020 με τίτλο: Καταδικαστική απόφαση εξέδωσε για την Ελλάδα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σχετικά με την προστασία της βιοποικιλότητας
Ανατρέχουμε πίσω, στο 1995 και διαβάζουμε το κείμενο που συνοδεύει την Ανακοίνωση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η ανακοίνωση αφορούσε το πρόγραμμα «Στόχος Αειφορία».
Η Ε.Ε., ήδη από το 1975 ως ΕΟΚ τότε, έτρεχε προγράμματα προστασίας του περιβάλλοντος αναγνωρίζοντας τον ύψιστο ρόλο του, όχι μόνο στην ποιότητα της ζωής του ανθρώπου αλλά και στην Οικονομία. Άλλωστε η ΕΟΚ δεν ήταν παρά μία οικονομική κοινότητα. Από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, η εντατική ανάπτυξη της βιομηχανίας είχε προκαλέσει τεράστιες ζημιές στους φυσικούς υδάτινους αποδέκτες στην Ευρώπη, οι οποίοι μόλις πρόσφατα έδειξαν σημεία ανάκαμψης. Όχι στην Ελλάδα, αφού δεν έχει τα ίδια πολιτισμικά χαρακτηριστικά, αλλά στην Ευρώπη. Η ίδια πίεση ασκούταν και στους ακόμα πιο ευαίσθητους (και πιο σημαντικούς ως μεταιχμιακά συστήματα) υγροτόπους. Έτσι η ΕΕ (όπως ονομάστηκε από το 1993 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ η ΕΟΚ) εντατικοποίησε τα προγράμματα της και σήμερα έχουμε ένα ισχυρό Ενωσιακό Δίκαιο για την προστασία των υγροτόπων.
Αφορμή για την αναδρομή στο 1995 και την Ανακοίνωση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι τα όσα βρίσκονται σε εξέλιξη για το θέμα του αντλιοστασίου του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων, που χωροθετήθηκε στον υγρότοπο των Μαρικών στη Ραφήνα. Προφανώς δόθηκε προτεραιότητα στην τεχνική διευκόλυνση της εγκατάστασης έναντι του οικοτόπου, αποδεικνύοντας πως πολιτισμικά, ως χώρα βρισκόμαστε ακόμα αρκετές δεκαετίες πίσω. Φυσικά υπάρχουν ποινές σήμερα για αυτές τις παραβιάσεις των Ενωσιακών οδηγιών, αλλά ποιος θα μας δει εδώ, στην παρασκιά του πολιτισμού που βρισκόμαστε;
Το πλήρες κείμενο της αρχικής (και βασικής) ανακοίνωσης επισυνάπτεται στο τέλος της ανάρτησης
Ανακοίνωση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Έτος 1995. Πρόγραμμα: «Στόχος Αειφορία»
Συνετή χρήση και διατήρηση των υγροτόπων
Το 5ο Πρόγραμμα Δράσης της Κοινότητας, «Στόχος Αειφορία», στην επιδίωξη του να επιτύχει μία σταθερότερη ισορροπία ανάμεσα αφενός στις ανθρώπινες δραστηριότητες και την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη και αφετέρου τους πόρους και την αναγεννητική ικανότητα της φύσεως, καθορίζει επτά τομείς προτεραιότητας για την ανάληψη δράσεως.
1. Ένας από αυτούς, η διαχείριση των φυσικών πόρων σύμφωνα με την αρχή της αειφορίας, (έδαφος, νερό, φυσικές περιοχές και παράκτιες ζώνες), αποτελεί το θέμα αυτής της ανακοινώσεως, η οποία επικεντρώνεται σε έναν από τους σημαντικότερους, αλλά ωστόσο περισσότερο απειλούμενους, τύπους ενδιαιτημάτων που απαντά σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως: τους υγροτόπους (έλη, βάλτοι ή εκτάσεις καλυπτόμενες από αβαθή ύδατα).
2. Υγρότοποι είναι οικοσυστήματα τεράστιας σημασίας, όχι μόνο επειδή είναι τόσο σπάνιοι ή επειδή απειλούνται, αλλά επειδή επιτελούν πολύ σημαντικές λειτουργίες, διαθέτουν φυσικούς πόρους που αξιοποιούνται από έναν μεγάλο αριθμό κοινωνικών ομάδων και αποτελούν ανεκτίμητη πολιτιστική και φυσική κληρονομιά. Για τους λόγους αυτούς, οι υγρότοποι είναι το μοναδικό σημαντικό οικοσύστημα που διέπεται από μία διεθνή σύμβαση, τη σύμβαση Ramsar, η οποία έχει συναφθεί πριν από είκοσι χρόνια και στην οποία όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ είναι συμβαλλόμενα μέρη, με εξαίρεση το Λουξεμβούργο που σήμερα βρίσκεται στη διαδικασία να προσχωρήσει στη σύμβαση ως συμβαλλόμενο μέρος.
3. Οι υγρότοποι είναι πολύπλοκα οικοσυστήματα, τόσο από τη σύνθεση τους, όσο και από τη δομή τους και αυτό τους επιτρέπει να επιτελούν ορισμένες λειτουργίες και να αποτελούν τόπους αναπαραγωγής φυτικών ειδών, ειδών της άγριας πανίδας και χλωρίδας, αλιευμάτων και δασικών προϊόντων. Ο συνδυασμός αυτών των λειτουργιών και των προϊόντων καθώς και η φυσική και πολιτιστική αξία των υγροτόπων, καθιστά αυτά τα οικοσυστήματα ανεκτίμητα για τον άνθρωπο. Πολλοί υγρότοποι παρέχουν ευκαιρίες για ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων και για αναψυχή και φιλοξενούν μεγάλους πληθυσμούς ψαριών, οστρακόδερμων, βοοειδών ή άγριας πανίδας και χλωρίδας.
Οι λειτουργίες των υγροτόπων οι οποίες είναι κοινωνικά ωφέλιμες είναι οι εξής:
4. Παρά την αξία τους, η απώλεια υγροτόπων είναι εκτεταμένη. Οι υπάρχουσες πληροφορίες δείχνουν ότι περίπου δύο τρίτα όλων των Ευρωπαϊκών υγροτόπων που υπήρχαν στις αρχές αυτού του αιώνα έχουν σήμερα χαθεί.
Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, οι ακόλουθοι τύποι υγροτόπων έχουν υποστεί μείωση της επιφάνειας τους:
Υπερβολικές ποσότητες αζώτου και φωσφόρου από τα αστικά λύματα και τις απορροές από καλλιεργήσιμα εδάφη προκαλούν συχνά ευτροφισμό.
Η αυξανόμενη κατανάλωση του υπόγειου νερού με σκοπό την άρδευση ή την ύδρευση απειλεί να ξηράνει πολλούς υγροτόπους,
Η κατασκευή τοίχων και φραγμάτων εντός των υγροτόπων είναι δυνατόν να προκαλέσει διάβρωση της ακτογραμμής επειδή παύει η μεταφορά ιζημάτων.
5. Η δραστηριοποίηση της ΕΕ για την διατήρηση των υγροτόπων χρονολογείται από την συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον η οποία πραγματοποιήθηκε στην Στοκχόλμη το 1972 και άρχισε με to πρώτο πρόγραμμα δράσεως για το περιβάλλον που εγκρίθηκε το 1973.
Το 1979 εκδόθηκε η οδηγία του Συμβουλίου 79/ 409/ΕΟΚ σχετικά με τη διατήρηση των άγριων πτηνών, η οποία απαιτεί από τα κράτη μέλη να επιδείξουν ιδιαίτερη προσοχή στην προστασία των υγροτόπων.
Μεταξύ του 1984 και του 1992, βάσει των κανονισμών του Συμβουλίου, (ΕΟΚ) αριθ. 1872/84 και 2242/87 σχετικά με δράσεις της Κοινότητας που αφορούν το περιβάλλον (ACE) και του κανονισμού του Συμβουλίου (ΕΟΚ) αριθ. 3907/91 σχετικά με δράσεις της Κοινότητας για τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος (ACNAT), περίπου δύο τρίτα των πόρων ( δηλαδή πάνω από 27 εκατομμύρια ECU) διατέθηκαν σε 60 έργα, τα οποία απέβλεπαν στη διατήρηση, την αποκατάσταση ή τη βελτίωση υγροτόπων. Πολλές από αυτές τις περιοχές χαρακτηρίστηκαν ως περιοχές ειδικής προστασίας (βάσει της οδηγίας του Συμβουλίου 79/409/ΕΟΚ) και/ή καθορίστηκαν ως υγρότοποι διεθνούς σημασίας σύμφωνα με την σύμβαση Ramsar.
Άλλες Κοινοτικές πρωτοβουλίες και κανονισμοί του Συμβουλίου, όπως είναι τα προγράμματα ENVIREG, MEDSPA, και NORSPA προσέφεραν ενισχύσεις σε μία σειρά έργων που αφορούσαν τη διατήρηση υγροτόπων με τη βοήθεια μέτρων για τη διαχείριση των υδατικών πόρων.
Το 1992, η οδηγία του Συμβουλίου 92/43/ΕΟΚ σχετικά με τη διατήρηση των φυσικών ενδιαιτημάτων και της άγριας πανίδας και χλωρίδας καθορίζει, μεταξύ άλλων, τις λιμνοθάλασσες, τα Μεσογειακά προσωρινά τέλματα, τους ενεργούς τυρφώνες, τα υγρολίβαδα και τους ασβεστούχους βάλτους ως προτεραιότητες μεταξύ των ενδιαιτημάτων που δρέπει να διατηρηθούν.
Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα εξέδωσε τον κανονισμό του Συμβουλίου (ΕΟΚ) αριθ. 1973/92 για τη δημιουργία ενός χρηματοδοτικού μέσου για το περιβάλλον (LIFE). Μολονότι οι πόροι, οι οποίοι διατίθενται για τη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος στο πλαίσιο αυτού του κανονισμού είναι πολύ περιορισμένοι συγκρινόμενοι με του πόρους που διατίθενται στο πλαίσιο άλλων πολιτικών της ΕΕ που έχουν επιπτώσεις στους υγροτόπους, το 1992, το 1993 και το 1994 χορηγήθηκαν ενισχύσεις συνολικού ύψους 30 εκατομμυρίων ECU σε έργα σχετιζόμενα με τους υγροτόπους στο πλαίσιο του LIFE.
Το 1993, η συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση θέσπισε ως κύριο στόχο την αειφόρο ανάπτυξη, η οποία σέβεται το περιβάλλον. Αυτό συνεπάγεται μια περιβαλλοντική πολιτική που αποβλέπει σε ένα υψηλό επίπεδο προστασίας και την ενσωμάτωση των σχετικών απαιτήσεων στις άλλες Κοινοτικές πολιτικές. Στο πνεύμα αυτό διατυπώθηκε το Πέμπτο Πρόγραμμα Δράσεως για το περιβάλλον, "Στόχος Αειφορία". Η αρχή της αειφορίας η οποία καθορίζεται στο πρόγραμμα είναι ταυτόσημη με την αειφόρο χρήση, η οποία είναι συμβατή με την διατήρηση των φυσικών πόρων και ως εκ τούτου, αντιστοιχεί στην αρχή για τη συνετή χρήση των υγροτόπων, όπως ορίζεται στη σύμβαση Ramsar.
6. Η ευθύνη για το περιβάλλον ανήκει από κοινού σε όλους όσους συμμετέχουν στην οικονομική ζωή, όπως είναι οι δημόσιες αρχές, οι δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και, πάνω από όλα, το ευρύ κοινό. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η διατήρηση και η καλή λειτουργία των οικοσυστημάτων των υγροτόπων εξαρτάται περισσότερο από την επιτυχή εφαρμογή αυτής της αρχής παρά από την απλή διατήρηση των υγροτόπων που υπάρχουν. Επειδή αυτό δεν έχει μέχρι στιγμής εκφραστεί ρητά, η συμβολή της ΕΕ στην συνετή χρήση και την διατήρηση των υγροτόπων εξαρτάται κυρίως από την εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων και πολιτικών σύμφωνων με την αρχή της αειφορίας.
7. Κατά το παρελθόν υπήρξαν ορισμένα περιστατικά, τα οποία οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να έχει μία γενική προσέγγιση για την συνετή χρήση και διατήρηση των υγροτόπων, η οποία να περιγράφεται σε ένα μόνο έγγραφο. Σε πολλές περιπτώσεις, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέφρασε τις ανησυχίες του όσον αφορά την διατήρηση των υγροτόπων, π.χ. πολλές προφορικές και γραπτές ερωτήσεις αφορούσαν την ανάγκη για μία σαφή Κοινοτική πολιτική για τους υγροτόπους για την προώθηση της συνετής χρησιμοποιήσεως των υγροτόπων και για τη διάθεση πόρων για να ενισχυθεί η διατήρηση των υγροτόπων (Η-1056/91, Γ.Ε. 2543/91 και 701/92).
Από το 1987, η Επιτροπή συμμετείχε πιο έντονα στην ολοκληρωμένη διαχείριση των υγροτόπων, και ειδικότερα των υγροτόπων του Μεσογειακού τύπου (Εγγραφο C(87) 2291 τελικό).
Σε πρόσφατες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αναγνωρίζεται η υποχρέωση των κρατών μελών να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην προστασία των υγροτόπων (περιπτώσεις C-57/89 και C-335/90).
Αναγνωρίζοντας την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση των Ευρωπαϊκών υγροτόπων και την επείγουσα ανάγκη να αναληφθεί δράση για την αειφόρο ανάπτυξη τους, η Επιτροπή έχει περιλάβει στο σχέδιο εργασιών του 1994 για την εφαρμογή του Πέμπτου Προγράμματος Δράσεως την διατύπωση rhV irapousaV ανακοινώσεως της Επιτροπή προς το Συμβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σχετικά με τη συνετή χρήση και τη διατήρηση των υγροτόπων.
8. Αυτή η ανακοίνωση της Επιτροπής προσφέρει μια στρατηγική βάση για τη διατύπωση μιας πολιτικής που θα αποβλέπει στην αειφόρο χρησιμοποίηση των πόρων των υγροτόπων και την διατήρηση των λειτουργιών τους και της αξίας τους για τις επόμενες γενεές. Η ανακοίνωση δεν αφορά μόνο την επικράτεια της ΕΕ αλλά και Κοινοτικά προγράμματα και πολιτικές συνεργασίας με χώρες της Μεσογείου και της Βαλτικής (LIFE-International), της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας (PHARE, TACIS), της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού (ACP), της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής (ALA), αλλά και παγκόσμιες δεσμεύσεις, σε πλήρη συμφωνία με τις αρχές που καθορίζονται στην "Agenta 21".
Η οδηγία εξηγεί ότι οι υγρότοποι αποτελούν στοιχεία των φυσικών τοπίων, ότι επιτελούν ειδικές λειτουργίες, ότι αποτελούν χώρο ανθρώπινων δραστηριοτήτων και ότι συνιστούν πολιτιστική και φυσική κληρονομιά (Κεφάλαιο 1), παρουσιάζει συνοπτικά το ιστορικό της δραστηριοποιήσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σε θέματα υγροτόπων και αναφέρει την ανάγκη να ενσωματωθούν οι απαιτήσεις της προστασίας των υγροτόπων σε όλες τις πολιτικές της ΕΕ, τόσο στην επικράτεια της ΕΕ όσο και στο εξωτερικό (Κεφάλαιο II), αναφέρει τους παράγοντες που επηρεάζουν σήμερα αρνητικά τους υγροτόπους και παρέχει ένα διάγραμμα δράσεων που πρέπει να αναληφθούν ώστε να παύσει και να αντιστραφεί η απώλεια και η περαιτέρω υποβάθμιση των υγροτόπων στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο (Κεφάλαιο III), αναφέρει ειδικά μέτρα τα οποία θα πρέπει να ληφθούν σε έναν αριθμό στρατηγικών περιοχών με σκοπό να υπάρξει μία συντονισμένη πολιτική και δράση για την αντιμετώπιση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών αιτίων για την καταστροφή και τη υποβάθμιση των υγροτόπων (Κεφάλαιο IV), περιγράφει πως πρέπει να ενσωματωθούν τα παραπάνω μέτρα στις βασικές πολιτικές της ΕΕ (Κεφάλαιο V) και περιλαμβάνει τελικά συμπεράσματα και πολιτικές κατευθύνσεις.
Στην Ελλάδα, μαζί με τους νεοέλληνες, έχουν την ατυχία να επιβιώνουν περίπου 12 διαφορετικά είδη δρυός, εκ των οποίων μία είναι η πιο διαδεδομένη χωρικά (το πουρνάρι – Quercus coccifera) και δύο είναι ενδημικές, με περιορισμένη εξάπλωση. Η μία στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, Quercus aucheri (με σχετική εξάπλωση και στην Τουρκία και το υποείδος της μακεδονικής δρυός (trojana) Quercus trojana subsp euboica, σπάνιο και τρωτό είδος, ενδημικό της βορειοανατολικής Εύβοιας.
Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, οι πυρκαγιές της Β. Εύβοιας δεν άφησαν ανέπαφο την σπάνια, τρωτή και ενδημική δρυ. Θεωρητικά το είδος πρέπει να χαρακτηρίζεται «προσωρινά εξαφανισμένο» από τη γη και μόνο η ριζο -πρεμνοβλαστική ικανότητα που χαρακτηρίζει τις δρύες, μπορεί να το επανεμφανίσει και να το σώσει.
Αναμένεται η αναβλάστηση του μικρού ενδημικού πληθυσμού και αφού είναι και ολιγαρκέστατο, η υποβάθμιση των εδαφών του βιότοπου του δεν θα το εμποδίσει να ξαναμεγαλώσει. Μέχρι η νεοελληνική ανάπτυξη επιτύχει την οριστική εξαφάνιση και του είδους και των βιοτόπων του.
Όταν εντοπίστηκε και περιγράφηκε το σπάνιο, τρωτό και ενδημικό υποείδος, το 1948, φυόταν σε θέσεις ανάμεσα στα χωριά Στράφοι, Κερασιά, Τσαπουρνιά, Βασιλικά και Παπάδες. Πληθυσμός δεν είχε καταγραφεί. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια, στην πυρκαγιά του 1977 στη βόρεια Εύβοια, σε συνδυασμό με τη βόσκηση τα έτη που ακολούθησαν, οι πληθυσμοί της ευβοϊκής δρυός μειώθηκαν.
Στο σήμερα
Μεταπτυχιακή Διατριβή (2010) του δασολόγου Δ. Δογάνου στο τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου της Πάτρας, με θέμα «Η κατάσταση στη φύση και η δημιουργία μόνιμων επιφανειών παρακολούθησης του ενδημικού φυτού Quercus trojana Webb subsp. euboica Papaioannou) K. I. Chr.» βρήκε ότι το είδος έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τις περιοχές των Στράφων και της ευρύτερης περιοχής προς τους Αμέλαντες και την ευρύτερη περιοχή του Τσαπουρνιά. (βλ. πηγές)
Εντοπίσθηκαν και ορισμένες ομάδες της Ευβοϊκής βαλανιδιάς προς την παραλία των Βασιλικών όπου δεν είχε βρεθεί μέχρι το 2010. Η θέση στο Προκόπι εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια της χαρτογράφησης πεδίου των ενδιαιτημάτων και τύπων βλάστησης της προταθείσας για ένταξη στο δίκτυο Natura 2000 περιοχής «Όρος Κανδήλι –Κοιλάδα Προκοπίου – Δέλτα Κηρέα». Παρ’ όλες τις ενέργειές των ερευνητών το είδος δεν επετεύχθη να μπει σε καθεστώς νομικής προστασίας έως σήμερα. Παρ’ όλο που έχει χαρακτηριστεί ως Τρωτό (VU) στην κατηγοριοποίησης της IUCN (2001), συνεχίζει να απειλείται και να υπόκειται σε έντονες ανθρωπογενείς επιδράσεις.
Η μεγαλύτερη απειλή για το είδος είναι η βόσκηση, αφού είναι ολιγαρκές και αντέχει την υποβάθμιση των εδαφών και με την ριζοβλαστική και πρεμνοβλαστική του ικανότητα ανταπεξέρχεται και στις πυρκαγιές.
Πρεμνοφυής Quercus trojana subsp. euboice - διακρινονται τα πρεμνοβλαστήματα
Η παραπάνω μελέτη κατέδειξε πως σχεδόν το σύνολο των ατόμων της Ευβοίκής δρυός προέρχονταν από ριζοβλαστήματα των ατόμων που επιβίωσαν από τη φωτιά του 1977. Αυτά κάηκαν φέτος και περιμένουμε να δούμε τα νέα ριζοβλαστήματα μέχρι την προσεχή άνοιξη. Η βόσκηση όμως η οποία λόγω των καταστροφών, βρίσκεται υπό πίεση, είναι ικανή να εξαφανίσει τα βλαστήματα μόλις εμφανιστούν. Γι’ αυτό, πέρα από την αναγκαία προστασία από τη βοσκή, πρέπει να υπάρξει πρόνοια για την ικανοποίηση των διατροφικων αναγκών των κοπαδιών από ειδικά προσανατολισμένους πόρους.
Η βιοποικιλότητα απειλείται διαρκώς στην Ελλάδα των πάνω από 6.000 βοτανικών ειδών, με τα 900 να είναι προστατευόμενα με ποικίλους τρόπους.
Εχθρός της βιοποικιλότητας παραμένει ο ίδιος ο άνθρωπος και ειδικότερα το ενδημικό υποείδος του, που κατοικεί στο νότιο άκρο της Βαλκανικής, ο Neoellinopithecus Skupidius. Φανατικός οπαδός της «ανάπτυξης με κάθε τίμημα» και θιασώτης των δεινών της χώρας, αρνείται να καταλάβει πως πρέπει να υποχωρεί όταν η Φύση το επιτάσσει, αλλιώς το τίμημα της απώλειας θα είναι τρομερό.
Φυσικά ο Neoellinopithicus skupidius θα αποδώσει τα κακά στην κλιματική κρίση ή οπουδήποτε αλλού, αφού αυτός ισχυρίζεται πως είναι «πάντα αθώος σαν την περιστερά», αλλά η βρώμα των έργων του τον ακολουθεί και δεν σταματά να τον προδίδει. Όπως η βρώμα που αναδίδεται από την επικείμενη εξαφάνιση του οικοτόπου ιτιάς -πλατάνου στην Πετρέζα Αττικής και στα πλαίσια των έργων διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Πόσες καταστροφές αντέχουμε;
Πηγές:
Αθανασιάδης Ν. Δασική Βοανική Μέρος Β, 1986 Θεσσαλονίκη – Γιαχούδη - Γιαπούλη
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
