«Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι»»

Κώστας Βάρναλης, Πρωτοχρονιάτικο

Σίγουρα πολλοί από εμάς δεν πέσαμε από τα σύννεφα, ούτε βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, όπως ο αθώος και ανυποψίαστος δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ Γ.Παπαχρήστος, όταν ακούσαμε την είδηση για την Εύα Καϊλή. Όχι ότι γνωρίζαμε κάτι συγκεκριμένα γι αυτήν, αλλά πάντα μας προκαλούσε απέχθεια και αποστροφή όλο αυτό το σινάφι που ανεβαίνει στην εξουσία πατώντας πάνω στο βήμα της πλαστής πραγματικότητας που διαμορφώνουν τα, διαπλεκόμενα με το σινάφι αυτό, Μέσα Ενημέρωσης.

Αυτό το σινάφι που δε χάνει την ευκαιρία να κατηγορεί και να υπονομεύει ο,τιδήποτε δημόσιο, αλλά από την άλλη πλευρά δεν ντρέπεται να μασουλάει δημόσιο χρήμα και να χρησιμοποιεί το δημόσιο για τους αθέμιτους σκοπούς του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τους δημοκράτες, υποκλέπτοντας στην ουσία τις ψήφους ενός ανενημέρωτου και απαίδευτου λαού.

Αυτό το σινάφι που επικαλείται τους νόμους λέγοντας πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ενώ όποτε οι νόμοι δεν το βολεύουν τους αλλάζει

Αυτό το σινάφι που μιλάει για επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις και εννοεί απευθείας αναθέσεις και βόλεμα των δικών του

Αυτό το σινάφι που σε κάθε ευκαιρία θα συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων, παίζοντας τα βρώμικα παιχνίδια του πίσω από κλειστές πόρτες.

Αυτό το σινάφι που θα το δείτε να χαριεντίζεται με κόλακες σφουγγοκωλάριους δημοσιογράφους

Αυτό το σινάφι που αποκαλεί τεμπέληδες τους άνεργους, την ώρα που αυτό τρώει με χρυσά κουτάλια.

Αυτό το σινάφι που κυνηγάει τους σύγχρονους Αγιάννηδες αυτού του κόσμου, ενώ αυτό είναι υπεύθυνο για την περιθωριοποίησή τους.

Αυτό το σινάφι που θα φιλήσει σταυρούς και θα φορέσει σημαίες για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου και να κάνει πιο εύκολα τη βρώμικη δουλειά του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τον κεντρώο και υποστηρίζει πως οι ιδεολογίες είναι ξεπερασμένες, για να υπηρετήσει τελικά το μόνο Θεό που γνωρίζει , το χρήμα

Αυτό το σινάφι που στην τελική σου λέει κατάμουτρα πως αν έχεις λεφτά θα ζήσεις, αν όχι θα πεθάνεις.

Όχι, λοιπόν, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Και ούτε πρόκειται να πέσουμε από τα σύννεφα αν αύριο ακούσουμε για τον Ανδρέα Λοβέρδο, για τον Άδωνι Γεωργιάδη, για το Δημήτρη Αβραμόπουλο, για το Μαργαρίτη Σχοινά ή για κάποιον άλλον. Ας πούμε δε, ότι τα παραπάνω ονόματα τα λέμε στην τύχη. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη φάμε πάλι καμιά μήνυση. Μην κοιτάτε τώρα που με τη σύλληψη της Εύας Καϊλή άνοιξαν τα στόματα πολλών. Αυτό έγινε γιατί ξέρουν ότι τώρα η Καϊλή δεν έχει τη δύναμη να τους κάνει μήνυση.

«Αν έχετε στοιχεία, να τα πάτε στον Εισαγγελέα», λένε όλοι αυτοί όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Και ποιος θα αντέξει τις εξοντωτικές μηνύσεις που θα δεχθούν; Μηνύσεις που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, η πιο εύκολη μέθοδος που έχουν όλοι αυτοί για να κρατάνε κλειστά τα στόματα. Και ποιος Εισαγγελέας θα τολμήσει να αναλάβει την υπόθεση και να τα βάλει μαζί τους και να τρέχει και να μη φτάνει σαν την Τουλουπάκη;

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος