Ουδετερότητα η ευπώλητη

Ο Σόλωνας κατάγγειλε στον καιρό του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου θα πρέπει να θεωρείται άτιμος.

Ειδικά όταν τα κρίσιμα θέματα αφορούν στον θάνατο ή η ζωή μίας κοινωνίας, μίας «Πόλης», η ατιμία πολλαπλασιάζεται.

Γιγαντώνεται δε περαιτέρω, όταν ο ατιμασμένος «ουδέτερος» επικαλείται μία κατά συνθήκη αντίληψη περί δημοκρατίας. Μία αντίληψη περί  δημοκρατίας που ουδεμία σχέση διατηρεί με πολιτική δράση ή ιδεολογία. Μίας δημοκρατίας αγοραίας και τελικά εξωνημένης. Μίας «δημοκρατίας» επινοημένης και χρήσιμης μόνο σε στυγνούς εξουσιαστές και χρηματόδουλους «επιχειρηματίες» που αποτελούσαν πάντα το καλύτερο δεκανίκι των διαφόρων φυρερίσκων.

Οι επικλήσεις περί δήθεν πολιτικού πολιτισμού αποτελούν απλά δηλωτικά της έλλειψης του, αφού πολιτικός πολιτισμό διαθέτει μόνον εκείνος που παίρνει θέση στα μεγάλα ζητήματα του τόπου και του Δήμου. Η μη θέση σημαίνει έλλειψη γνώμης για τα κοινά. Είναι ιδιότητα του ιδιώτη και όχι του πολίτη. Δηλώνει δηλαδή ό,τι οι αρχαίοι Έλληνες περιλάμβαναν στην έννοια «ιδιώτης» την οποία απεχθάνονταν και την απέδιδαν στους αδιάφορους, τους οποίους θεωρούσαν αποσυνάγωγους των κοινών.

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως πολιτικό πολιτισμό

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως χρήσιμο εργαλείο για τον προσπορισμό οφέλους,. αφού η μη θεση τον καθιστά πρόθυμο συνεργάτη της κάθε εξουσίας

Τον μεταβάλει από άνθρωπο και Πολίτη  (αν ποτέ ήταν) σε εξουσιαστικό εργαλείο.

Ας είναι όμως. Τα εργαλεία αυτά δεν ήταν ποτέ τελικά τίποτα άλλο. Και αν κρύβονταν δεν ήταν γιατί το επεδίωκαν. Απλά οι υπόλοιποι είτε αδιαφορούσαν είτε δεν ήθελαν να το δουν.

Τέλος, είναι γεγονός πως αυτά τα εργαλεία με ανθρώπινη μορφή, έχουν στόχο μόνο το οικονομικό όφελος αφού αν πραγματικά τους ενδιέφερε η πολιτική, δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν τον συγγραφέα του «Ηγεμόνα», τον Νικολό Μακιαβέλι που δίδασκε από το 1500 μΧ πως

Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

Ο τύπος του «έτσι και αλλιώς» απλά περιμένει την είσπραξη και να χαιρετήσει