Η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος είναι ένα θέμα συζήτησης που σε άλλες εποχές θα θεωρούταν «βαρύ» και πληκτικό για την καλοκαιρινή  περίοδο την οποία διανύουμε. Αντίθετα όμως σήμερα, όλοι το συζητάνε και μάλλον με έκδηλη αγωνία να εκφράσουν την άποψη τους πρώτοι. Μία αγωνία για να μιλήσουν πριν προλάβει ο συνομιλητής τους να εκφράσει την άποψη του, συνθήκη που απαντάται κυρίως σε συζητήσεις αθλητικού περιεχομένου όπου οι επαΐοντες περισσεύουν. Ο σχεδόν αστείος αυτός ανταγωνισμός γίνεται εντονότερος όταν η συζήτηση φτάνει στο σημείο των συμεπερασμάτων, ειδικά των συμπερασμάτων που θέλουν τα πάντα να ήταν προδιαγεγραμμένα. Συμφωνημένα πίσω από την πλάτη του λαού και πιο ακριβέστερα, πίσω από την πλάτη των ψηφοφόρων, οι οποίοι διεκπεραίωσαν και αυτή τη φορά με επιτυχία τον ρόλο  τους και ξαναπερνούν στην παρασκιά των γεγονότων και της Ιστορίας. Ούτως ή άλλως, τα τελευταία 45 χρόνια έπαψαν εκουσίως να είναι  πρωταγωνιστές.

Πέρα από την αλλαγή στις κυβερνητικές καρέκλες, το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται στην συνολική πολιτική πρόταση του νικητή των εκλογών, Μία πρόταση που κανονικά θα έπρεπε  να έχει μακρινό ορίζοντα, αλλά στις αναμενόμενες αποφάσεις και ενέργειες του, το επόμενο διάστημα των 1 εώς 2 ετών. Με δεδομένη την θέση των αφεντικών (θεσμοί, ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ κλπ) η προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» αποτελεί το πρώτο μέλημα των επανεμφανισθέντων. Γνωστοί από τα παλιά, οι ίδιοι και οι θέσεις τους. Ανίκανοι να εφαρμόσουν δίχως αντίδραση, όσα εφάρμοσε ο ΣΥΡΙΖΑ δίχως να ανοίξει ρουθούνι, έρχονται με «νωπή λαϊκή εντολή» και ξεπλυμένοι στον καταρράκτη των «λαθών» της προηγούμενης κυβέρνησης, να διαμορφώσουν τη νέα κατάσταση.

Την προλείανση των αντιλήψεων την πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεκατίζοντας με φορολογικά μέτρα όσους αποτελούσαν την φυτοζωούσα οικονομικά και λαθεμένα αποκαλούμενη ως «μεσαία τάξη».

Αποδεκάτιζε πλατιές λαϊκές ομάδες, επικαλούμενος την ανακούφιση των «εξαθλιωμένων», σε μία ψευδοαριστερή πολιτική που άφηνε άθικτο το μεγάλο κεφάλαιο να αλωνίζει. Εφαρμόζοντας τα χειρότερα μνημονιακά μέτρα, με την επίκληση άλλες φορές του ανύπαρκτου προγράμματος Θεσσαλονίκης, άλλες φορές ενός παράλληλου προγράμματος και άλλες φορές των αντιμέτρων, δοκίμασε επαρκώς τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας. Τις δοκίμασε και παράλληλα προετοίμασε τον πληθυσμό για την εφαρμογή των ακόμα χειρότερων, καλυμμένων με τον φερετζέ της «ανάπτυξης» και της «εξέλιξης», πολιτικών ισοπέδωσης των τελευταίων νομοθετημάτων κοινωνικής προστασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο πολιτικός σχηματισμός που  έπεισε την κοινωνία πως διψάει για αλλαγές,  για «ανάπτυξη*» με κάθε τίμημα. Ακόμα και αν αυτό το τίμημα είναι η επικράτηση της απόλυτης ζούγκλας και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε μία κοινωνία καταπονημένη από τα αδιέξοδα και έτοιμη να παραδοθεί στην οικονομική, εργασιακή, περιβαλλοντική ζούγκλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κρίσιμη για τον ελληνικό καπιταλισμό περίοδο, στάθηκε συμπαραστάτης και διασώστης του**.

Οι πολιτικοί σχεδιασμοί για τη χώρα είναι δεδομένοι. Υπακούουν σε ένα γενικότερο πλάνο που διαμορφώνεται από τα ευρωπαϊκά (διάβαζε γερμανικά) και παγκόσμια (διάβαζε αμερικάνικα) διευθυντήρια. Οι διεκπεραιωτές που εδώ παρουσιάζονται ως πολιτικοί φωστήρες, φαντάζουν όλο και πιο αστείοι όσο προσπαθούν να πείσουν για την πολιτική τους ευφυΐα. Ο πραγματικός τους ρόλος είναι εκείνος του διεκπεραιωτή των επιθυμιών των αφεντικών και τον ασκούν με πλήρη ευθύνη, παίζοντας ο καθένας τον ρόλο του. Βοηθώντας ο ένας τον άλλο στις κακοτοπιές, ακόμα και προστατεύοντας τον, όταν κινδυνέψει.

Το ότι η χώρα αποτελεί πια έρμαιο του  μεγάλου ευρωπαϊκού οικονομικού  σχηματισμού είναι αδιαμφισβήτητο και γι’ αυτό λείπουν οι εντάσεις, τα πάθη και οι ακρότητες στις προεκλογικές περιόδους. Οι πάντες το νιώθουν πως η εναλλαγή της τοπικής εξουσίας είναι ένας μακάβριος χορός, Με συγκεκριμένους χορευτές, με συγκεκριμένα βήματα και συγκεκριμένες αλλαγές. Όλοι θα πάρουν εξουσία. Ο καθένας στον χρόνο του και για όσο εφαρμόζει τα επιβεβλημένα.

Η κοινωνία μας είναι πια ώριμη να δεχτεί πρόθυμα αυτά που τον έκαναν να διαμαρτύρεται από το 2010 μέχρι το 2014.  Η μεγάλη σιωπή που επικράτησε από το 2015 μέχρι χθες, έπλυνε και τόνωσε τη μέχρι προχθές αποτυχημένη Νέα Δημοκρατία, που έρχεται με τα ίδια κεντρικά πρόσωπα να πείσει πως είναι το «νέο». Όπως έπεισε και ο ΣΥΡΙΖΑ πως έφερνε το νέο αλλά τελικά αποδείχθηκε ψέμα, έτσι η ώριμη μας κοινωνία δέχεται το ίδιο και για τους διαδόχους του.

Μέχρι να έρθει και πάλι η νομοτελειακή διάψευση. Αλλά η κοινωνία μας είναι πια ώριμη και έτοιμη να δεχτεί αδιαμαρτύρητα και με φανατισμό νεοπροσύλητου στην καπιταλιστική ανάπτυξη δίχως όρους και κανόνες, τα πάντα.

ΥΓ: Εκτός από τα αναμενόμενα (τους νέοκυβερνητικούς και αυτά που μας ετοιμάζουν) μία νέα ομάδα αδηφάγων λεόντων διαφαίνεται στον κυβερνητικό ορίζοντα. Τα νέα και παλιά τζάκια που επί 4 χρόνια επένδυαν στην επικράτηση των νικητών των χθεσινών εκλογών. Θα δούμε την επόμενη μακάβρια μοιρασιά της χώρας και αυτή τη φορά αντί για αντίδραση, η επέλαση των «επενδυτών» θα γίνει υπό τις ιαχές του αναπτυξιολάγνου πλήθους

*    Ενώ η παγκόσμια κοινωνία ζητάει την αποανάπτυξη, ως το μόνο μέσο που μπορεί να εξασφαλίσει την ισορροπία στον πλανήτη

** Με πρώτο και καλύτερο τον ανεκδιήγητο Κατρούγκαλο που δήωνε με θράσος και …κομμουνιστής