Όταν υπουργοποιήθηκε ο Θανάσης Θεοχαροπουλος από τον Αλέξη Τσίπρα, η ενέργεια αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η κατάβαση κατά ένα ακόμα σκαλί στην κλίμακα της απαξίωσης του κόσμου των ιδεολογικών σχημάτων.  Της απαξίωσης της ίδιας της πολιτικής, ως διαδικασία βασισμένη στις παντοτινές αξίες, που αντιμάχονται μεταξύ τους. Δεν ήταν ο πρώτος ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος και φυσικά ούτε και ο τελευταίος. Απλά σατιρίστηκε υπερβολικά και όχι αδίκως.

Ο Αρκάς δεν χαριζόταν, κατά περίπτωση βέβαια (ala Carte)

Πολλές οι μετακινήσεις των φιλόδοξων πολιτικών υποκειμένων*. Από τα χρόνια του μεσοπολέμου, της μετεμφυλιακής περιόδου, των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων και ακόμα περισσότερα τον καιρό των μνημονίων.

Κορυφαίες στιγμές οι αναγκαστικές οικουμενικές ή οι κυβερνήσεις συνεργασίας, που  περιλάμβαναν τον Καρατζαφέρη μαζί με τον Σκανδαλίδη (πχ) στην ίδια πλειοψηφική βάση ή τον Κουβέλη με τον Μπαλτάκο. Αυτός ο χυλός, αυτή η ιδεολογική κατρακύλα ονομάστηκε «συναίνεση» και ανάλαβαν τα γνωστά πλυντήρια συνειδήσεων να την αναδείξουν ως απαραίτητη για τον τόπο και τον λαό. Δεν θα αναφερθούμε βέβαια και σε ψηφοφορίες που στηρίχθηκαν σε ψήφο ανοχής ή αποχή του εκτρωματικού κατασκευάσματος της Χ.Α. γιατί θα πρέπει να γράψουμε μόνο γι’ αυτά.

Εν ολίγοις, ένα σύστημα απέδειξε πως διαθέτει πάντα τις εφεδρείες του, όταν η κατάσταση πάει να του ξεφύγει ή απλά όταν απειλούνται συμφωνίες και προγραμματισμένες «δουλειές». Δεν τα επιτρέπει αυτά το δικό μας σύστημα. Είτε πρόκειται για την κεντρική κυβέρνηση, την ευρωπαϊκή επιτροπή, την περιφερειακή διοίκηση, τον δήμο και τις επιμέρους δημοτικές ενότητες του.

Η διοίκηση έχει συνέχεια φωνάζουν και καμαρώνουν κοροϊδεύοντας ευθέως τον ψηφοφόρο που προεκλογικά του πετούσαν συνθήματα τύπου «Ως Εδώ! Ώρα να αλλάξουμε σελίδα» ή «Νέο Ξεκίνημα» κλπ. Μετά τις εκλογές οι αντιπολιτεύσεις της «συναίνεσης» φοράνε ένα κοστουμάκι και με δήθεν σοβαρό ύφος (που τους καθιστά συνήθως γελοίους) μιλάνε για την συνέχεια που πρέπει να έχει η διοίκηση, για αποφάσεις ευθύνης και άλλα χιλιομασημένα. Και ενώ αναμασούν, ταυτόχρονα φτύνουν τους ψηφοφόρους τους. Τουλάχιστον τους συνειδητά και όχι επ’ ανταλλάγματι ψηφοφόρους τους.

Τελικά, όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί, οι στόχοι που το σύστημα που μας διοικεί έχει θέσει, θα πραγματωθούν στανικά και με κάθε τρόπο. Η πραγμάτωση των στόχων αυτοών  περνά πρώτα από την ικανοποίηση των αναγκών των διεκπεραιωτών τους. Οι ανάγκες αυτές είναι πάντα ίδιες και τις ικανοποιεί με απόλυτο τρόπο η συμμετοχή στη νομή της εξουσίας. Η συμμετοχή στη νομή, μεταφράζεται συνήθως σε αξιώματα, ή κατά την διαδεδομένη μεταφορά, σε παραχώρηση «καρέκλας». Αυτή η καρέκλα είναι ο μεγαλύτερος πόθος και συχνά ο μοναδικός στόχος των «οραματιστών» της πολιτικής πρακτικής, δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα και σε όλο τον πλανήτη, όπως διαπιστώνουμε συνέχεια.

Στον δήμο που ζούμε, στον «δήμο της καρδιάς μας» όπως λέμε στην AtticaVoice (αν και διαγκωνίζεται με τον δήμο Σπάτων – Αρτέμιδας για την «καρέκλα» αυτή) πρόσφατα το ζήσαμε και αυτό. Η έλλειψη πλειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο για την παράταξη του δημάρχου, του δημιούργησε την ανάγκη για μία επιπλέον ενίσχυση σε συμβούλους. Και βέβαια, τα πράγματα έδειξαν πως τίποτα δεν είχε αφεθεί στην τύχη. Και το έδειξαν πριν ακόμα τη δεύτερη εκλογική Κυριακή.

Κατά τα εμπορικά ήθη του δυτικού κόσμου αυτές οι πράξεις δεν μπορεί να είναι μονσήμαντες, να περιγράφονται δηλαδή μόνο ως «δούναι» ή μόνο ως «λαβείν». Αυτές οι πράξεις περιέχουν την αμοιβαιότητα εξορισμού. Έτσι ο παρέχων πολιτική στήριξη λαμβάνει τα σχετικά επίχειρα, τα οποία συνοψίζονται σε ένα …έπιπλο. Μία καρέκλα, κατά το διαδεδομένο μεταφορικό σχήμα.

Και δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό σε μία συμφωνία που υπακούει στις επιταγές της ελεύθερης οικονομίας και στους κανόνες της αγοράς, αν πρόκειται για ένα εμπόρευμα όπως είναι ένα αυτοκίνητο, ένα αεροπλάνο ή ένας καφές. Αν η συνδιαλλαγή όμως αφορά έναν δήμο;  Αν αφορά την κοινωνία του, τον τόπο, την υγεία των κατοίκων του; Αν αφορά τα βουνά του και τα δάση του; Αν συνορεύει με υποδομές κλίμακας οι οποίες επιβαρύνουν την υγεία και την ποιότητα ζωής των κατοίκων; Μπορεί η συνδιαλλαγή και η «συμφωνία για την καρέκλα» να ίσταται υπεράνω αυτών των αξιών, ως ρυθμιστικός παράγοντας τους;

Η προηγούμενη δημοτική αρχή με τα καθημερινά τα έβγαζε πέρα με αρκετά προβλήματα που επιβάρυναν την κατάσταση. Τα διεκπεραίωνε. Εκεί που ήταν οικτρή ήταν στα μεγάλα. Στα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου, τα οποία έδειξε πως δεν τα θέλει γιατί θέλει να μετατρέψει τον δήμο σε αθηναϊκό προάστιο. Έδειξε πως θέλει να υποβαθμίσει τον τόπο για τους κατοίκους του και να τον καταστήσει αναλώσιμο επιχειρηματικό στόχο προς εκμετάλλευση. Άσχετα αν οι τόποι δεν καταναλώνονται και οι άνθρωποι δεν μπορεί να μετατραπούν σε εποχιακούς υπαλλήλους μεγαλοεπενδυτών ετσιθελικά.

«Απρίλης - Μάης, κοντά το θέρος» λέει η παροιμία και άσχετα αν το θέρος μόλις έφυγε, η ώρα της κρίσης είναι κοντά. Η ώρα που θα φανεί το μέγεθος της συνδιαλλαγής είναι σχεδόν τώρα. Αν και έχουμε τις δικές μας εκτιμήσεις, δεν θέλουμε να τις δούμε να επιβεβαιώνονται και  προτιμούμε να περιμένουμε τα γεγονότα και βέβαια τις αγαπημένες κατηχήσεις των συνδιαλλασσομένων περί "πολιτικού πολιτισμού". Εννοείται πως ο  πολιτικόες πολιτισμός εκτός εισαγωγικών δενταυτίζεται επουδενί με την κοροϊδία. Για να μη μπερδευόμστε.

Σεπτέμβρης – Οκτώβρης, κοντά και ο χειμώνας.

*Τα υποκείμενα αυτά που δυστυχώς υποκαθιστούν με τέτοιες ενέργειες, το πραγματικό υποκείμενο της πολιτικής, που είναι ο ίδιος ο λαός.