Πέντε χρόνια πριν συνέπεσε πάλι το Πάσχα με την Πρωτομαγιά, αναμειγνύοντας ξανά τα συναισθήματα. Σταύρωση και ανάσταση του Χριστού, σταύρωση χωρίς ανάσταση για τον κόσμο της εργασίας - και της ανεργίας, μιας και αυτό είναι το μόνιμο μοτίβο που μας επιφυλάσσει η επερχόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση.

Ζούμε μια διαρκή αναδιανομή της πίττας επί το χείρον για την κοινωνία. Στη χώρα μας (τη χώρα της ιστορικής μνήμης χρυσόψαρου) είχαμε μέχρι στιγμής 5 καλές στιγμές για τους άρχοντες την τελευταία 20ετία:

1. Φαγοπότι χρηματιστηρίου 1999,

2. Φαγοπότι από την είσοδο στο ευρώ 2002,

3. Φαγοπότι των Ολυμπιακών αγώνων 2004,

4. Φαγοπότι τα μνημονιακά χρόνια 2010 έως τώρα,

5. Φαγοπότι επί κορωνοϊού, το ζούμε τώρα, με τις μεγάλες επιχειρήσεις (τύπου Τζάμπο, αλυσίδες σούπερ-μάρκετ, τράπεζες, κλπ.) να εμφανίζουν κέρδη σε καιρό κοινωνικής & οικονομικής κατάρρευσης.

Φυσικά το τελευταίο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, τα πλατειά χαμόγελα των Τζεφ Μπέζος, Μπιλ Γκέιτς, και λοιπών ολιγαρχών μαρτυρούν το αληθές, καθώς και η διαχρονική ρήση «Κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία».

Στους αγνοούντες τα οικονομικά να επιστήσω την προσοχή στον απλό αριθμητικό τύπο του κέρδους: ΚΕΡΔΟΣ = ΕΣΟΔΑ – ΕΞΟΔΑ. Για να αυξηθεί το κέρδος πρέπει είτε να αυξηθούν τα έσοδα είτε να μειωθούν τα έξοδα είτε και τα δύο. Άρα είναι φανερό ότι δεν είναι απαραίτητο να έχεις τρελούς τζίρους (έσοδα) για να έχεις τρελά κέρδη, είναι αρκετό να έχεις πολύ χαμηλά έξοδα. Ένα από τα βασικά στοιχεία εξόδων (κόστους) για την επιχείρηση είναι το εργατικό κόστος, το οποίο καταβαραθρώνεται με την οικονομική κρίση αφού μεταφράζεται σε τρελή αύξηση της ανεργίας. Από τη στιγμή που η ανεργία δεν κοστίζει πολιτικά στις κυβερνήσεις, ίσα-ίσα τις βολεύει, αφού ρίχνει κατακόρυφα το εργατικό κόστος και εκτοξεύει στα ύψη τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Και με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Και εδώ ισχύουν τα ίδια, με τη διαφορά ότι το μεγάλο κεφάλαιο δεν τις αντιμετωπίζει με «συναδελφική αλληλεγγύη» σε καιρό κρίσης, αλλά ως μεζεδάκι. Από την εποχή του Μαρξ, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (μικρομάγαζα, μικροί παραγωγοί, μικροί αγρότες, κλπ.) υπέφεραν περισσότερο και από την εργατική τάξη από τις οικονομικές κρίσεις.

Στην εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού ζούμε τον θάνατο του εμποράκου. Μετά από τη βασανιστική ασθένεια της εποχής των μνημονίων, μπαίνουμε στην τελική φάση «εκκαθάρισης εκκρεμοτήτων». Οι μικρομεσαίοι θα απορροφηθούν από τους μεγάλους ή θα σβηστούν από το χάρτη, αυτός είναι ο αδυσώπητος νόμος της συγκέντρωσης κεφαλαίου. Και φυσικά η διεθνοποίηση της οικονομίας δεν αφήνει περιθώρια για αντιστάσεις. Όταν τα κέντρα αποφάσεων είναι έξω από τη χώρα σου, δεν έχεις και πολλά να κάνεις αν είσαι μικρομεσαίος. Κλασσικοί τρόποι άμυνας & επιβίωσης απομένουν η φοροδιαφυγή, η υπερεκμετάλλευση των εργαζόμενων σε σένα υπαλλήλων, και κάποια άλλα μικροκολπάκια.

Πρωτομαγιά λοιπόν, 2021 μ.Χ. όχι με αναστάσιμα ευχολόγια, αλλά με ευχές για θετική σκέψη & περίσκεψη για το πώς θα βγούμε από τη φυλακή όπου μας έριξαν, 200 χρόνια μετά το ’21, οι «εθνικοί μας παγκοσμιοποιητές».