Στην Ομηρική Ιθάκη ο Οδυσσέας επέστρεψε μόνος του χωρίς κανέναν σύντροφο. Έτσι φτάνει και ο Τσίπρας στη δική του Ιθάκη, σχεδόν μόνος του. Ενώ ο Οδυσσέας όμως μιλούσε με αγάπη και νοσταλγία για τους χαμένους συντρόφους του, δεν ισχύει το ίδιο για τον πρώην πρωθυπουργό∙ για τον Τσίπρα οι πρώην σύντροφοί του ήταν “γραφικοί”, “παλαιοκομματικοί”, “ναρκισσιστές”, “εμμονικοί”, "χωρίς επαφή με την πραγματικότητα" κλπ κλπ.

Όπως σημειώνει ο βιβλιοφάγος και βιβλιοκριτικός Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο του στην Καθημερινή: «Στην “Ιθάκη” το περιεχόμενο είναι ήδη στο εξώφυλλο: στη φωτογραφία του συγγραφέα. Μονολεκτικό το όλον μήνυμα: “Εγώ”. Ίσως αυτός θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος. Το “Αλεξιάς” το πρόλαβε η Άννα Κομνηνή»

Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο

--------------------------------------------------------------------------------------

Δεν είναι ακριβώς σαιξπηρικής βαρύτητας το δίλημμα «Να γράψει κανείς ή να μη γράψει για ένα βιβλίο που το ξέρει εξ αποσπασμάτων», κάποια αξία πάντως την έχει. Εννοώ την καβαφικών παρά ομηρικών συμπαραδηλώσεων «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα («Gutenberg»)

Διχάζομαι λοιπόν ανάμεσα σε δύο παλαιότερους τίτλους, ίσως γνωστούς και στον νεοπροσήλυτο της συγγραφής πρώην πρωθυπουργό. Ο πρώτος, «Όχι από το εξώφυλλό του», κατονομάζει ένα από τα ισχυρότερα διηγήματα του Φίλιπ Κ. Ντικ, προκρίθηκε δε ως γενικός τίτλος σε βιβλίο όπου συστεγάζονται τέσσερα διηγήματα του Αμερικανού μάστορα της επιστημονικής φαντασίας (μτφρ. Γιάννης Ανδρέου, «Απόπειρα»). Ο δεύτερος τίτλος, «Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει», αφορά ένα προκλητικό δοκιμιακό βιβλίο του Γάλλου ψυχαναλυτή και καθηγητή Λογοτεχνίας Πιερ Μπαγιάρ (μτφρ. Ελπίδα Λουπάκη, Πατάκης).

«Αυτό που μετράει σε κάθε βιβλίο», λέει ο Μπαγιάρ, «είναι τα βιβλία που βρίσκονται δίπλα του» – κι εδώ, αναγκαστικά, ευχόμαστε να είχαν διαβάσει οι πολιτικοί μας πολύ περισσότερα βιβλία, κάθε είδους, απ’ όσα (δεν) αποκαλύπτει ο πενιχρός δημόσιος λόγος τους. Όσο αξίζει το περιεχόμενο ενός βιβλίου, προσθέτει, αξίζει και η «περίσταση μέσα στην οποία εντάσσεται». Tην «περίσταση» της «Ιθάκης» τη γνωρίζουμε: Ένας πολιτικός που αδράνησε πλήρως επί διετία ως βουλευτής, χωρίς καμιά διάθεση «να αφουγκραστεί τον λαό», και ο οποίος ουσιαστικά παρέδωσε το κόμμα του στον πολιτικώς δραματικά ανυπόληπτο Στέφανο Κασσελάκη, εμπιστευόμενος λέει το κριτήριο του Παύλου Πολάκη, επανακάμπτει χρησιμοποιώντας τα τόσο πρόωρα Απομνημονεύματά του σαν εμβρυουλκό του νέου κόμματός του και συγχρόνως σαν σιλωαμική κολυμβήθρα. Αυτοκριτικός; Αυτό δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο.

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να κρίνει ποιος επιστράτευσε περισσότερες φορές, ναρκισσιστικότερα, τον απατηλό βιβλικό όφι: ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Μητσοτάκης; Ο Οδυσσέας ιστορήθηκε φιλέταιρος, παρότι ολοκλήρωσε τον νόστο του χωρίς έναν σύντροφο πλάι του. Μιλάει με κανέναν από τους παλιούς εταίρους του ο κ. Τσίπρας, πλην του κ. Καμμένου;

Στο διήγημα του Ντικ το περιεχόμενο των βιβλίων αλλοιώνεται αν έχουν εξώφυλλο από δέρμα γουμπ, ενός πλάσματος του Αρη. Στην «Ιθάκη» το περιεχόμενο είναι ήδη στο εξώφυλλο: στη φωτογραφία του συγγραφέα. Μονολεκτικό το όλον μήνυμα: «Εγώ». Ισως αυτός θα ήταν πιο ταιριαστός τίτλος. Το «Αλεξιάς» το πρόλαβε η Αννα Κομνηνή.

Πηγή: 

https://www.kathimerini.gr/opinion/563938948/ochi-apo-to-exofyllo-toy/

«Σε βρήκα έξω απ’ την Ιεριχώ

να κλαις στων σαλπισμάτων το σκοπό

φωτόνια στην παλάμη να κρατάς

πέντε δηνάρια το ’να να πουλάς.

Και οι τυφλοί τα οράματα

πώς κοίταζαν κατάματα

παραμυθάκι μου ακριβό,

να ’ξερες πόσο Σ’ αγαπώ.

Και καθώς δεν επέφτανε τα τείχη

να φύγουμ’ είπες κι όπου μας βγάλει η τύχη

και πάει στη νύχτα ακέφαλη η πορεία

μας φέγγει μια ετερόφωτη λυχνία.

Τώρα ανακάλυψες μεμιάς

σαράντα αιώνες μοναξιάς

παραμυθάκι μου ακριβό,

βαλκανικά σε χαιρετώ»

Η “Ωδή σε ένα δρομέα ημιαντοχής” γράφτηκε από τον Άλκη Αλκαίο και το Θάνο Μικρούτσικο και συμπεριλήφθηκε στο δίσκο “Eμπάργκο” του 1982

Λέγεται ότι αποτελεί κριτική απέναντι στο Διονύση Σαββόπουλο και τις πολιτικές μεταμορφώσεις του

Ένα έργο τέχνης όμως δεν είναι ποτέ μονοσήμαντο – δε χωράει σε μία μόνο ερμηνεία. Κάθε ακροατής. θεατής ή αναγνώστης το αγγίζει και το προσαρμόζει στο σημείο όπου, κατά τη δική του κρίση, κουμπώνει καλύτερα

Και εμένα μου κούμπωσε στον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να έκανα λάθος – μπορεί και όχι. Είναι όλα θέμα ερμηνείας

«Παραμυθάκι μου ακριβό … των 28 ευρώ». Κρίμα …

Καταπληκτική παρουσίαση από την κονφερασιέ Πόπη, του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη.

Από τις κορυφαίες στιγμές της προεκλογικής περιόδου. Προτείνουμε να βρεθούν κι άλλα ταλέντα  για να καλύψουν τις παρουσιάσεις των υποψηφίων που στηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και στις δημοτικές εκλογές ανά την Ελλάδα.

Δύσκολο μεν αλλά κάτι θα βρεθεί έστω και σε Γ' Εθνική κατηγορία

«Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει», George Santayana, Ισπανοαμερικανός φιλόσοφος

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από το περίφημο δημοψήφισμα του Ιουλίου, την πιο ηχηρή επιβεβαίωση πως η δημοκρατία που βιώνουμε είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Η «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» είναι πλέον αντιπολίτευση. Στην κυβέρνηση βρίσκεται τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία σαν να μην ήταν αυτοί οι υπεύθυνοι της μνημονιακής κρίσης και όχι μόνο αυτό, αλλά πηγαίνουν αυτή την ήδη κουτσή δημοκρατία μας δεκαετίες πίσω, στα χρόνια της ΕΡΕ και - γιατί όχι, αν δει κανείς το πρόσφατο νομοσχέδιο περί απαγόρευσης των συγκεντρώσεων - στα χρόνια της χούντας. Ο Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου, ο Λαφαζάνης και άλλοι ενοχλητικοί αιθεροβάμονες έχουν φύγει από το ΣΥΡΙΖΑ. Τη θέση τους έχει πάρει η ρεαλιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, ο Ραγκούσης, ο Μπίστης, η Ξενογιαννακοπούλου, η Κατσέλη, η Τζάκρη, ο Κουρουπλής. Η ζυγαριά έχει γείρει πλέον ανεπανόρθωτα. Ο Τσίπρας μιλάει για βρώμικο ΄89, πιθανόν νομίζοντας πως είναι η μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η Περιστέρα δεν ξέρουμε αν κλαίει ακόμη. 

Θέλοντας να μεταφέρουμε το κλίμα εκείνων των ημερών και την απογοήτευση στο χώρο της Αριστεράς, μεταφέρουμε αυτούσιο ένα κείμενο όπως είχε γραφεί στο φιλικό ιστολόγιο της Μαύρης Οχιάς εκείνες τις ημέρες

" Η ρήξη τελικά έγινε. Όχι όμως αυτή που περίμεναν πολλοί από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά μια ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Θεωρούμε ότι έπρεπε να γίνει για να διαλυθούν από τη μία οι αυταπάτες και από την άλλη να βγει λόγος καθαρός, αληθινός. Ποιος είναι με τι, ποιος είναι με ποιον.

Από τη μία λοιπόν είναι οι ρεαλιστές που διατείνονται πως προσπάθησαν όσο μπορούσαν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε περισσότερο. Από την άλλη είναι οι οπαδοί της ρήξης, αυτοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η υπακοή σε μνημόνια είναι ένας φαύλος κύκλος που δε θα βοηθήσει σε τίποτα την πλειοψηφία του λαού και αντιθέτως θα επιφέρει μείωση του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του.