Είναι γεγονός ότι οι ρεαλιστές έχουν μια λογική μου μπορεί να πείσει. Ότι δηλαδή με την ανυπακοή και τη ρήξη τα πράγματα θα εξελιχθούν χειρότερα από ό,τι  θα εξελιχθούν αν υπακούσουμε στις εντολές. Με λίγα λόγια υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο πράγματι θα φέρει κακά, αλλά αν δεν υπακούσουμε τα κακά θα είναι περισσότερα.

Δικαίωμά τους είναι η στροφή προς το "ρεαλισμό". Δικαίωμά τους είναι ο επανακαθορισμός. 

Αυτό που δεν είναι δικαίωμά τους είναι να συνεχίζουν να διεκδικούν όρους που δεν τους ανήκουν. Γιατί επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί; Γιατί επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως μέλη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς; Γιατί επιμένουν να επικαλούνται τους αγώνες του ΕΑΜ, τον Τσε Γκεβάρα, το Φιντέλ Κάστρο, τον Αλιέντε, το Πολυτεχνείο;

Η τελευταία φωτογραφία του Σαλβαδόρ Αλιέντε λίγο πριν πεθάνει 
με το όπλο στο χέρι πολεμώντας για το λαό και τις ιδέες του

Αυτό που επίσης δεν είναι δικαίωμά τους είναι να χρησιμοποιούν το λαό για τα βρώμικα παιχνίδια τους. Το κακό γι΄αυτούς είναι ότι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη την οργή που διακατέχει τον κόσμο που θεωρεί ότι εξαπατήθηκε από αυτούς. Και η οργή αυτή δεν είναι τόσο για τη συμφωνία-μνημόνιο αυτή καθεαυτή, όσο για το ότι ο κόσμος ένιωσε ότι πιάστηκε κορόιδο και χρησιμοποιήθηκε σε ένα παιχνίδι στημένο εξ αρχής μετέχοντας σε ένα δημοψήφισμα, του οποίου το αποτέλεσμα αγνοήθηκε προκλητικά και ασύστολα.

Τα κανάλια της διαπλοκής ήδη πήραν το μέρος των ρεαλιστών και δουλεύουν νυχθημερόν υπηρετώντας τα αφεντικά τους. Τα σκυλιά της "ενημέρωσης" ειρωνεύονται το Βαρουφάκη, χλευάζουν την Κωνσταντοπούλου, συκοφαντούν το Λαφαζάνη σε ένα κρεσέντο άθλιας και κατευθυνόμενης προπαγάνδας. Και σα να μην έφτανε αυτό  τους απειλούν πλέον ευθέως για προδοσία (!) χωρίς οι άνθρωποι αυτοί να τυγχάνουν υποστήριξης από το ίδιο τους το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση ! 

Ντροπή και θλίψη νοιώθει κάθε αριστερός ακούγοντας  τη Μπακογιάννη και το Βενιζέλο να μιλάνε στην Κωνσταντοπούλου σα να είναι τελειωμένη και κανείς από την κυβέρνηση να μην αντιδρά σ΄ αυτό το αίσχος.

\

Η χαμένη τιμή της αριστεράς ξεδιπλώνεται μπροστά μας ανερυθρίαστα και οι κομμένες κεφαλές παίζουν το χαβά τους. Μιλάνε για την αναγκαιότητα της στήριξης της κυβέρνησης της Αριστεράς. 

Μιας Αριστεράς η οποία ψηφίζει μνημόνια με τη Δεξιά. 

Μιας Αριστεράς  που λέει ότι το προεκλογικό της πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν δεσμευτικό για αυτήν · αυτό δήλωσε ο Δραγασάκης λέγοντας ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν ακριβώς πρόγραμμα και ότι θα ίσχυε μόνο με τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας! 

Μιας Αριστεράς που αρχίζει σιγά σιγά να ξηλώνει όσα ελάχιστα θετικά μέτρα είχε αρχίσει να παίρνει.

Μιας φαντασιακής Αριστεράς τελικά που "πρέπει να κυβερνήσει για να μην έρθουν οι άλλοι" . Μόνο που αυτοί οι «άλλοι» έχουν συνταχθεί ήδη δίπλα στην αριστερή κυβέρνηση και ψηφίζουν τα νομοσχέδια που συνθλίβουν τις  ζωές και τις ελπίδες μας.

Και επιμένουν οι θλιβεροί "ρεαλιστές" μονότονα στο ερώτημα «Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;» Υποτίθεται ότι έμπειροι οικονομολόγοι της κυβέρνησης έπρεπε να είχαν εκπονήσει προγράμματα και εναλλακτικά σχέδια για κάθε περίσταση. Στην καλύτερη περίπτωση αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και κατώτεροι των περιστάσεων

Και τέλος πάντων, πριν από αυτό το ερώτημα έπρεπε ο κάθε ένας από τη διαπραγματευτική ομάδα να έχει στο μυαλό του και το ερώτημα «Τι δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε». 

Και αυτό ήταν να μην προδώσουνε τον κόσμο που στήριξε το Σύριζα στις εκλογές του Γενάρη και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. 

Και όμως αποδείχθηκαν  ανάξιοι της εμπιστοσύνης ενός λαού που κόντρα σε θεούς και δαίμονες ψήφισε το συγκλονιστικό ΟΧΙ .

Αυτό που επίσης δεν επιτρέπεται στην Αριστερά είναι να παραδίδεται στη μοιρολατρία και να αποδέχεται ότι "δεν υπάρχει άλλη λύση" απέναντι στην πιο ακραία νεοφιλελεύθερη και αντιδημοκρατική ηγεμονία των αγορών και των τραπεζών. 

Αν όμως δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν υπάρχει ούτε αριστερά, δεν υπάρχει ούτε ελπίδα. 

Απευθυνόμενοι  τώρα στους ουδέτερους, σε αυτούς που ταλαντεύονται ανάμεσα στο ρεαλισμό και στο όραμα για αλλαγή, έχουμε να πούμε μόνο πως όσο δε λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και αρχίζουμε τα «ναι με αλλά…» και τα «ήξεις αφήξεις» αυτά θα συνεχίζονται εις το διηνεκές. 

Ή θα είσαι Αριστερά ή θα είσαι Δεξιά. 

Δυστυχώς για κάποιους, το Κέντρο δεν υπάρχει. Το Κέντρο είναι ένας χώρος που "κουνιέται συνέχεια σαν εκκρεμές  μία προς τα δεξιά και μία προς τα αριστερά για να ισορροπεί πάντα απ΄τα δεξιά" όπως εύστοχα είχε πει ο Β.Ραφαηλίδης

Ο χρόνος είναι εξαιρετικά συμπυκνωμένος και αν δεν αντιδράσουμε γρήγορα σε αυτά που συμβαίνουν, δεν έχουμε κανένα μέλλον. Πρέπει όλοι να πάρουν θέση και να μην περιμένουν καμία γραμμή που θα έρθει από τη σοφή καθοδήγηση. Δεν είμαστε πρόβατα και  αυτό πρέπει να καταστεί σαφές σε όσους το νομίζουν.

Δυστυχώς γι΄αυτούς, δε θα καταλήξουμε σαν τον ήρωα του Όργουελ στο 1984, να λατρέψουμε αυτό που μισούμε, να αγαπήσουμε αυτό που μας συνθλίβει

".. ο νέος Ουίνστον κοίταξε το τεράστιο πρόσωπο. Του χρειάστηκαν πάνω από σαράντα χρόνια για να μάθει τι είδους χαμόγελο κρυβόταν πίσω από το μαύρο μουστάκι. Ω σκληρή, ανώφελη παρεξήγηση! Ω πεισματάρη που εξορίστηκες με τη θέλησή σου από την πατρική αγκαλιά! Δυο δάκρυα που μύριζαν τζιν κύλησαν στα πλάγια της μύτης του. Αλλά όλα ήταν εντάξει, όλα πήγαιναν καλά, ο αγώνας είχε τελειώσει. Είχε κερδίσει τη μάχη με τον εαυτό του. ΑΓΑΠΟΥΣΕ το Μεγάλο Αδελφό." 

Εμείς δε θα γίνουμε έτσι. 

Ο Σύριζα μπορεί να  τελείωσε με δική του επιλογή, όχι όμως και η Αριστερά "