Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές

φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας

οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές

αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

(στίχοι Αντώνης Ανδρικάκης)

Χθες παίχτηκε άλλη μία πράξη ενός έργου στο οποίο συμμετέχει ολόκληρη η χώρα

Λίγα λόγια για το έργο

Πριν από 15 χρόνια, ένα πλοίο που επί τρεις δεκαετίες το κυβερνούσαν εναλλασσόμενα δύο οικογένειες καπεταναίων, έπεσε στα βράχια

Το πλήρωμα του πλοίου εξεγέρθηκε και έβαλε στο τιμόνι έναν νέο δόκιμο καπετάνιο, τον Ελπιδοφόρο που τους υποσχέθηκε πως θα ξεκολλήσει το πλοίο από τα βράχια και θα το οδηγήσει σε ήρεμες και όμορφες θάλασσες.

Ήταν νέος, ωραίος - και έλεγε και ποιήματα. “Η πιο όμορφη θάλασσα”, τους είπε, “είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει”

Δεν γνωρίζουμε εάν ο ίδιος ήξερε ότι το απόσπασμα ήταν του Αζίζ Νεσίν ή αν του το είχε σφυρίξει ο πιστός του φίλος, ο Θανάσης, μια παλιά καραβάνα που ήξερε πολλά πράγματα – όπως το να γράφει βιβλία και να υποστηρίζει πότε το ένα και πότε το αντίθετο. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το πλήρωμα ήταν ενθουσιασμένο και έτοιμο να σηκώσει πανιά

Αμ δε! Οι μέρες περνούσαν, αλλά μάταια περίμεναν το σύνθημα. “Γνωρίζουμε ότι το καράβι είναι στα βράχια, όμως εάν το ξεκολλήσουμε μπορεί να βουλιάξει” τους είπε ο Ελπιδοφόρος. “Ας το αφήσουμε έτσι όπως είναι . Θα τρώμε λιγότερο, θα ψαρεύουμε και λίγο και κάπως θα τη βγάλουμε”

Το πλήρωμα σήκωσε τους ώμους και ένευσε συγκαταβατικά. Όσο για τους αξιωματικούς που πίεζαν για δράση, τους παρέδωσε στην πυρά των δημοσιογράφων  

Πέντε χρόνια έμεινε καπετάνιος ο Ελπιδοφόρος με  το πλοίο κολλημένο στα βράχια. Δεν βούλιαζε, αλλά ούτε και προχωρούσε. Τα ύφαλα είχαν γεμίσει πρασινάδα και στρείδια και το πλήρωμα συνήθισε την ακινησία. Έπαιρνε και καμιά κονσέρβα και βολευόταν - πού να μπλέκεις τώρα με φουρτούνες και καρχαρίες;

Στο τέλος, τόσο είχε συνηθίσει στην ακινησία, που αποφάσισε να αλλάξει καπετάνιο και να βάλει στη θέση του έναν από τις παλιές οικογένεις – αυτές ακριβώς που είχαν ρίξει το πλοί στα βράχια. “Αφού έτσι κι αλλιώς το καράβι δεν κουνιόταν, όποιος και να είναι καπετάνιος το ίδιο κάνει”, σκέφτηκε το πλήρωμα και έστειλε τον Ελπιδοφόρο στην καμπίνα του, όπου αυτός έπεσε σε έναν βαθύ ύπνο

Έξι χρόνια πέρασαν με το νέο καπετάνιο. Το καράβι έγινε ένα με τα βράχια. Η πρασινάδα στα ύφαλα είχε πια γίνει δάσος. Οι προμήθεις του πληρώματος λιγόστευαν. Αντίθετα, ο καπετάνιος, κλεισμένος στην καμπίνα του, μαζί με τους αξιωματικούς, γλεντούσε καθημερινά με χαβιάρι και σαμπάνια. Όποιος τολμούσε να διαμαρτυρηθεί, έτρωγε ξύλο και παραδιδόταν στον Αρη Πορτοσάλτε, τον δήμιο του πλοίου

Οι αναταραχές ξύπνησαν τον Ελπιδοφόρο, που έφτιαξε έναν καφέ, απελευθέρωσε ένα περιστέρι που είχε κλειστεί μαζί του στην καμπίνα και άρχισε να γράφει ένα βιβλίο

Tο πλήρωμα του πλοίου έσπευσε να το αγοράσει. “Τουλάχιστον θα διαβάζουμε για να ξεχνάμε την πείνα μας”, σκέφτηκαν. ”Και ίσως, αν τον ξαναβάλουμε καπετάνιο, μπορεί να τρώμε περισσότερο φαγητό και λιγότερο ξύλο. Είναι κι αυτό μια κάποια λύσις”

Η συνέχεια του έργου σε κάποιο άλλο θέατρο, σε κάποια άλλη πόλη