της Μαριάννας Λαζαρή

Θυμάσαι;

Βήματα στον αέρα,

Μάτια γεμάτα όνειρα,

Μυαλό γεμάτο τρέλα...

Θυμάσαι;

Τεράστια χαμόγελα

στις πιο μικρές αιτίες

πειρατικό ο καναπές

γι’ άγνωστες παραλίες...

Θυμάσαι;

Φιλίες γεννημένες μέσα σε μια στιγμή

κάθε νέο Σάββατο κι υπέρλαμπρη γιορτή...

Θυμάσαι;

Συνωμοσίες και σχέδια και γέλια και φωνές,

απέραντο το αύριο

κι αιώνες πριν το χθες...

Θυμάσαι;

Το θείο δώρο η ξεγνοιασιά,

κι ίσως η μόνη που θα έχουμε ποτέ,

αγνή, γλυκιά ευτυχία,

Η μόνη που ετόλμησε στον χρόνο αταξία

Και τώρα,

σαν φίλος παιδικός,

σε μια γωνιά κρυμμένη,

μας συντροφεύει.

τώρα που όλα τα σύννεφα βαφτήκαν γκρίζα,

ο κάποτε άνεμος γλυκός λυσσομανάει, αγέρι,

πνιγήκανε τα κάστρα

κι η άμμος μουλιασμένη.

Τώρα που τα όνειρα στέκονται ένα βήμα απ’ τον γκρεμό

κι εσύ δεν ξέρεις άμα θα τα προφτάσεις

κι είναι ίσως η μοναδική φορά που νοιάζεσαι αν θα χάσεις,

κάνεις να τρέξεις μα ειν’ ο ανήφορος πολύς κι η εξάντληση επιμένει.

Μία άσπρη πεταλούδα

πάνω από τα νεογέννητα λουλούδια φτερουγίζει.

Κι ο κόσμος απ’ την μία τραγουδά

κι απ’ την άλλη ραγίζει.

Ποτέ δε κατάλαβες γιατί για να κυνηγήσεις τα όνειρα σου

πρέπει να δολοφονήσεις τη ψυχή και τη καρδιά σου.

Θυμάσαι;

Βήματα στις λιακάδες,

Μάτια γεμάτα θάλασσα,

Και στο μυαλό αχιβάδες...