Μία ακόμα ευγενική προσφορά από την Γκέλυ Τουλή, μετά από τα "Εκείνη", "Τα τηλεφωνήματα" και το "Μικρός χώρος". Ένα διήγημα σε πολύ ιδιαίτερη μορφή, άχρονο και γι' αυτό παντοτινό. Ένα έργο που ερεθίζει την ιστορική μας μνήμη μαζί με το τρισυπόστατο της ανθρώπινης μας φύσης. Διεισδύει εξίσου στο θυμικό, το επιθυμητικό αλλά και στο λογικό, κάνοντας μας παράλληλα να επαναπροσδιορίσουμε ενδεχομένως τις ιδέες μας για τη ζωή στο τώρα, μπορεί και στο "μετά". 

Ευχαριστούμε τη συγγραφέα και για τη νέα της προσφορά, που αισθανόμαστε πως τιμά και αναβαθμίζει το συνολικό εγχείρημα της ηλεκτρονικής μας επιθεώρησης,

Attica Voice

Ο φύλακας της Γέφυρας

20 Ιανουαρίου 2031

Αγαπητέ Αρχιστράτηγε Φον Βάιξ,

Στον συνειδησιακό κόσμο των νεκρών έψαξα για να απευθυνθώ σε κάποιον που ενεπλάκη σε εγκλήματα πολέμου και έμεινε ατιμώρητος. Η ανάγκη μου έχει δυο σκέλη. Το ένα είναι να εκθέσω τους προβληματισμούς μου. Αυτούς που υπήρχαν όσο έλιωνα στο χώμα αλλά και  εξακολουθούν να υφίστανται ακόμα. Το δεύτερο σκέλος της ανάγκης μου θα σας το εκθέσω εν καιρώ. Τώρα αν τα μόρια της υλικής μου υπόστασης βρίσκονται ακόμα στον ζωντανό κόσμο, αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου πια. Η συνειδησιακή μου οντότητα όμως που δεσπόζει σαν σβωλαράκι, θα καταφέρει να βρεθεί εντός των Τειχών όταν ξεμπλέξει με όλες αυτές τις ίνες των ερωτημάτων και ίσως να λυτρωθεί.

Σας ζητώ λοιπόν, Αρχιστράτηγε Φον Βάιξ, να μου απαντήσετε στα ερωτήματα που θα σας θέσω.  Προηγουμένως όμως αφήστε με να σας συστηθώ για να γνωρίζετε με ποιον μιλάτε. Δεν θα πω πολλά, μόνο αυτά που χρειάζονται για να κατανοήσετε αν αξίζει να επικοινωνήσετε με κάποιον σαν και μένα.

Ονομάζομαι Εμβέρ Ίβιτσα κι ήμουν μουσουλμάνος από αυτούς που έζησαν το 1992 τον πόλεμο στην τωρινή Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Γεννήθηκα στο Μόσταρ το 1970. Στη μικρή μου πόλη οι Μουσουλμάνοι ζούσαν και ζουν ειρηνικά εδώ και εκατοντάδες χρόνια  με τους Χριστιανούς , Καθολικούς κι Ορθόδοξους. Ώσπου ήρθαν κάποτε οι μάχες. Εγώ ήμουν στην άκρη της Γέφυρας  όταν οι Σέρβοι την βομβάρδισαν κι έπεσα μαζί με τα  συντρίμμια της στον ποταμό Νερέτβα.

Δεν θα μακρηγορήσω λοιπόν. Εσείς Αρχιστράτηγε, που λιώσατε πια μέσα στο χώμα, αλλά παλιότερα ζήσατε έναν άλλον πόλεμο, εκεί που διατάξατε  γύρω στο 1940 την σφαγή και τον βιασμό χιλιάδων ανθρώπων, σας ερωτώ: «Πώς αισθάνεστε -ή καλύτερα πώς διαχειριζόσαστε- το δικαίωμα που αυτοβούλως υπηρετήσατε να αφαιρείτε την ζωή των άλλων;» Και σας ρωτώ ακόμα πιο απλά: «Όσο ζούσατε, πώς κοιμόσασταν τα βράδια;»

Με την ελπίδα ότι θα κάνετε τον κόπο να μου απαντήσετε

Ο νεκρός Εμβέρ Ίβιτσα

2 Φεβρουαρίου 2031

Κύριε Ίβιτσα,

Παραξενεύτηκα πολύ όταν έλαβα την επιστολή σας. Ομολογώ τώρα που γυρνώ κι εγώ σαν σβώλος δεν με απασχολούν καθόλου αυτά τα θέματα.

Τις πράξεις μου τις εμπεριέχω και το μόνο που συμβαίνει εδώ είναι να προσκρούω συνεχώς στα Τείχη χωρίς να γνωρίζω τίποτα αλλά και χωρίς να με απασχολεί τίποτα.

Δεν θα απαντήσω σ’ αυτά που με ρωτάτε αν δεν μου δώσετε εσείς πρώτος μερικές απαντήσεις. Γιατί επιλέξατε εμένα; Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου και δεν τιμωρήθηκαν. Γιατί δεν απευθύνεστε στους υπαίτιους του δικού σας χαμού; Γιατί όχι στους σύγχρονούς σας; Εγώ πέθανα το 1954 κι εσείς το 1993.

Με ή χωρίς εκτίμηση

Ο νεκρός Αρχιστράτηγος Μαξιμίλιαν Φον Βάιξ

ΥΓ 1:  Η έννοια της ελευθερίας που υποστηρίζουν κάποιοι ουδόλως εμπεριέχεται στο δικό μου υπαρξιακό  στερέωμα. Τα πράγματα οφείλουν να είναι  δομημένα κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο.

ΥΓ 2: Ο πόλεμος υπήρξε και θα υπάρχει. Δεν τον εφηύραμε εμείς.

12 Ιουνίου 2031

Αρχιστράτηγε Φον Βάιξ,

Άργησα να σας απαντήσω γιατί με κατακλύζουν πολλές σκέψεις κι είμαι υποχρεωμένος για τον στόχο που έχω  τοποθετήσει εμπρός μου, να ακολουθώ συγκεκριμένους δρόμους. Αυτό ίσως να το καταλάβετε αργότερα.

Εις απάντηση λοιπόν του ερωτήματός σας «γιατί εσάς;» θα πω ότι έχοντας μπροστά μου όλο το Αρχείο Πληροφοριών (απ’ αυτό άλλωστε δεν συλλέξατε κι εσείς πληροφορίες για μένα;) θα μπορούσα  να επιλέξω οποιονδήποτε της κατηγορίας σας. Απ’ όλους όμως που έπεσαν στην αντίληψή μου είστε ένας φοβερός κατά συρροήν δολοφόνος ανθρώπων κι εξυπηρετείτε κάλλιστα τον σκοπό μου, όσο πιο γρήγορα σας οδηγήσω στην Γέφυρα.

Τα θυμάστε όλα καλά; Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην τα θυμάστε; Ήταν η ζωή σας. Διοικητής του Σώματος του Γερμανικού Στρατού στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο λάβατε μέρος στην πολιορκία της Βαρσοβίας κι ήσασταν ο εντολέας για τον βιασμό και την σφαγή εκατοντάδων ανθρώπων. Το 1940 σφάξατε στην Γαλλία πάνω από δυο χιλιάδες ως Αρχηγός της 2^ης Στρατιάς  και το 1941 καταλάβατε την Γιουγκοσλαβία με αντίτιμο πάλι χιλιάδων νεκρών (καλωσήρθατε και στα μέρη μας!). Με την 6^η Στρατιά φτάσατε στο Στάλιγκραντ όπου τα κατορθώματά σας σε νεκρούς ξεπέρασαν τις προσδοκίες. Τινάξατε τα ρωσικά κεφάλια στον παγετό και θάψατε χιλιάδες στους ομαδικούς τάφους. Ακόμη και το 1943 κυνηγήσατε τους  Γιουγκοσλάβους και τους Έλληνες αντάρτες  και δίκαια γίνατε  Διοικητής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης όπου ευθύνεστε για πάμπολλες αιματοχυσίες στα Βαλκάνια. Οι θάνατοι που οφείλονταν σε σας αριθμούσαν το 1945  περί τις εκατό χιλιάδες. Όταν σας αιχμαλώτισαν οι Αμερικάνοι το 1945 γλυτώσατε την Νυρεμβέργη και το 1949 ελευθερωθήκατε. Πεθάνατε το 1954, περίπου μια εικοσαετία πριν γεννηθώ.   Αυτό το νούμερο των εκατό χιλιάδων νεκρών κάνει δελεαστικό τον σκοπό μου. Γιατί όσο πιο κοντά σας  οδηγήσω στην Γέφυρα τόσο πιο εύκολα θα την περάσω εγώ. Είστε το εισιτήριό μου.   Μόνο με σας ξεμπερδεύω. Αριθμείτε εκατό χιλιάδες νεκρούς.  

Τώρα που χάσαμε αυτό το κομμάτι που ονομάσαμε Ζωή, θεωρούμε ότι δεν ήταν και τίποτα σημαντικό. Δημιούργησε όμως την δική μας συνειδησιακή κατανομή. Αν τώρα χτυπιόμαστε σαν σβώλοι πάνω στα Τείχη και δεν μπορούμε να λύσουμε τα νήματα που θα μας ελευθερώσουν για να περάσουμε στην άλλη μεριά, το οφείλουμε στις πράξεις μας και πώς τις διαχειριζόμασταν τότε και τώρα. Το έχετε καταλάβει αυτό;    Ή είστε στο στάδιο ακόμη να δεχόσαστε καρτερικά τις ισχυρές συγκρούσεις σας με τα Τείχη ως μοιραίες; Μήπως αυτή η κατάσταση δεν είναι εκείνο που ονομάζαμε Κόλαση όσο ήμασταν εν ζωή;  Τι έχετε καταλάβει κύριε Αρχιστράτηγε; Κι ήσασταν ένας καλός Χριστιανός… Εσείς κι η βαρόνη γυναίκα σας υπηρετούσατε την χριστιανική σας πίστη εξίσου καλά όσο κι εγώ προσκυνούσα τον Αλλάχ  στα τζαμιά του Μόσταρ. Γελάω, κύριε. Τόσο που να με φαντάζεστε να διπλώνομαι στα δυο.

Σας ρωτώ, κύριε,   πώς κοιμόσασταν τα βράδια; Κάτω από την λέξη καθήκον  το μαξιλάρι σας γινόταν ελαφρύ και μαλακό; 

Με την ειλικρινή ελπίδα  για  αλληλοβοήθεια

Σας χαιρετώ και αναμένω

Ο νεκρός Εμβέρ Ίβιτσα                       

3 Αυγούστου 2031

Αγαπητέ  Εμβέρ,

Αργοπόρησα κι εγώ να σας γράψω γιατί με την προηγούμενή σας επιστολή  ταράξατε την πορεία μου στον συνειδησιακό χώρο όπου ταξιδεύουμε. Το συμπέρασμά σας για το ότι είμαστε σβώλοι, στενά περιορισμένοι από τα νήματα των πράξεών μας , που προσκρούουν στα Τείχη, τα επεξεργάστηκα. Ενώ άρχισα να συνειδητοποιώ πως ενδεχομένως να έχουμε την δυνατότητα να μεταβούμε και σε μιαν άλλη κατάσταση, αγνοώ παντελώς το τι και το πώς. Απλοϊκά όταν ζούσαμε υπήρχαν οι έννοιες της ψυχικής συντριβής, της μετάνοιας, της συγχώρεσης.   Όλα αυτά εδώ φαντάζουν παιδαριώδη. Στην κατάσταση που ζούμε τώρα αδυνατώ να κατανοήσω  πώς θα μπορούσαμε να σπάσουμε τα νήματα που μας περιορίζουν και μας καθιστούν σβώλους που προσκρούουν στα Τείχη.

Ναι, η συνείδησή μου θα ήθελε την Ελευθερία. Όμως δεν γνωρίζω τον τρόπο. Όταν ζούσα γνώριζα τον τρόπο της εξουσίας που με οδηγούσε. Εδώ; Όταν πέθανα μόνο η αδιαφορία με κράτησε στο αιώνιο χάος. Μέχρι που ήρθε η πρώτη σας επιστολή.   Τώρα τα νήματα με περιορίζουν γιατί τα νιώθω συνεχώς.    

Βοηθήστε με  και δείξτε μου έναν δρόμο. Υπάρχει άλλη μεριά;

Με εκτίμηση

Ο νεκρός Μαξιμίλιαν Φον Βάιξ

29 Αυγούστου 2031

Ήμουν ο Φύλακας της Γέφυρας  στην  μικρή μου πόλη το Μόσταρ. Τα τζαμιά κι οι μιναρέδες συνυπήρχαν με το μοναστήρι των Φραγκισκανών και με την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Στεφάνου. Οι πολιτισμοί ενώνονταν στην Γέφυρα κι από κάτω έρρεε ο ποταμός Νερέτβα. Στα νερά του πλενόμουν από παιδί και στα νερά του έπεσα νεκρός  στις 9 Νοεμβρίου   1993 από τα πυρά των αεροπλάνων.

Ήμουν ο φύλακας της Γέφυρας  και τώρα γίνομαι ξανά εδώ ο φύλακας μιας άλλης Γέφυρας. Δεν θα έπρεπε να είμαι σβώλος δεμένος από τα νήματα γιατί υπήρξα θύμα πολέμου. Αλλά έφταιξα κι εγώ. Γιατί ο πόλεμος είναι πόλεμος κι όποιος τον υπηρετεί  ανθολογεί τα δεσμά του. Τα δεσμά δεν είναι τιμωρία. Είναι η φυσική εξέλιξη της πεπλεγμένης μας ενέργειας και των πράξεών μας.  «Τα πράγματα οφείλουν να είναι  δομημένα κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο»

Αν κι εσείς κι εγώ είχαμε κλάψει  μια φορά στο μαξιλάρι μας για το όπλο που πιάσαμε ή που διατάξαμε άλλους να το πιάσουν για λογαριασμό μας και να υφαρπάξουμε ζωές άλλων, αυτή η ενέργεια ίσως ήταν λυμένη. Γάζωσα μια μάνα με σφαίρες για  να αποκτήσω το όπλο μου στη Γέφυρα του Μόσταρ.  Ήταν μια μάνα που είχε σπάσει, λίγους μήνες πριν, ένα ρόδι στο κατώφλι της για καλή τύχη. Κι οι δικοί σας νεκροί ανέπνεαν και τους στερήσατε την ανάσα. Δεν τους αφήσατε να γεράσουν ή να δουν τα παιδιά τους.

Εγώ φυλάω εδώ τώρα την άλλη Γέφυρα και σας οδηγώ προς τα δω. Είσαστε το εισιτήριό μου. Είστε η εξιλέωσή μου γιατί σας υπέδειξα τι ακριβώς ζητιέται από σας. Όπως και μένα κάποιος άλλος με οδήγησε πιο πριν στον σκοπό μου. Εσείς δεν θα μπείτε τώρα στα Τείχη. Θα μπω εγώ κι έτσι θα ελευθερωθώ. « Η έννοια της ελευθερίας που υποστηρίζουν κάποιοι ουδόλως εμπεριέχεται στο δικό μου υπαρξιακό  στερέωμα» είπατε. Ισχύει ακόμη;

Σας χαιρετώ                                                           

 Ο νεκρός  Εμβέρ Ίβιτσα                      

3 Σεπτεμβρίου 2031

Αγαπητέ,

Σας γράφω για να σας ικετέψω να συνεχίσετε να μου γράφετε. Αν έχετε έστω και την             παραμικρή πληροφορία για την διάρρηξη των νημάτων που μας συγκρατούν σαν σβώλους εδώ αιωνίως, παρακαλώ να μου την μεταφέρετε. Οι συγκρούσεις με τα Τείχη  γίνονται ολοένα ισχυρότερες επειδή τις συνειδητοποιώ και όσο σιγουρεύομαι πως μπορώ να ελευθερωθώ, όλο αυτό γίνεται αφόρητο. Πού είναι το δικό  μου πέρασμα από την Γέφυρα;

Αναμένω με αγωνία τις πληροφορίες σας

Ο φίλος σας

Ο νεκρός  Μαξιμίλιαν Φον Βάιξ

ΥΓ: Οι εκατό χιλιάδες νεκροί παίζουν ρόλο;

Τουλή  Γκέλυ