Ξημερώνει 17 Νοέμβρη και εμείς, κόντρα στο ρεύμα, επιλέγουμε ν’ ακούσουμε δυο τραγούδια που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, ηρωϊκά. Δυο τραγούδια που μιλούν για τη ματαίωση. Των προσδοκιών, των ελπίδων, των οραμάτων

Δεν είμαστε από αυτούς που με την ευκολία του ανιστόρητου και ίσως με την κουτοπονηριά του κρυπτοφασίστα, μιλούν απαξιωτικά για τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Όσοι το κάνουν, γνωρίζουμε πως το πιο πιθανό είναι να νοσταλγούν τη γενιά της χούντας ή των έκτακτων στρατοδικείων της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Προφανώς, δεν είμαστε από αυτούς. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την αδιαμφισβήτητη διαπίστωση πως κανένα από τα τρία ζητούμενα - ούτε το ψωμί, ούτε η παιδεία, ούτε η ελευθερία - ήρθαν τελικά σ΄αυτό τον τόπο και αποτελούν ακόμη και σήμερα ζητούμενα

17 Νοέμβρη σήμερα. «Η τηλεόραση έχει σβήσει προ πολλού, μα ο πατέρας μου κοιτάζει σαν χαμένος. Κι είναι όλα γι’αυτόν ψεύτικα και όμως σοβαρά, αφού ξέρει πως την πάτησε ξανά» τραγουδάει ο Φοίβος Δεληβοριάς στην «επέτειο», στο τραγούδι που έγραψε όταν ήταν μόλις 16 ετών. Σαν απάντηση έρχεται η φωνή του Διονύση Τσακνή στο «Νοέμβρη του’90» : « Κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να σας πω, τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν»

Δεν ξοφλήσαμε. Μπορεί να μη νικήσαμε, μπορεί να μη νικήσουμε ποτέ, μα δε θα πάψουμε να ελπίζουμε και να παλεύουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, για έναν καλύτερο κόσμο. Το όραμα πάντα θα μένει, ελπιδοφόρο και ζωντανό, τροφοδότης και φάρος της ύπαρξής μας. Όπως, ακριβώς, τα όνειρα των ερωτευμένων