Οι Damirah είναι μια τετραμελής μπάντα, που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2016 στην Πάτρα. Για όσους αρέσκονται στις κατηγοριοποιήσεις, οι ειδικοί μας πληροφορούν πως ο ήχος τους κινείται ανάμεσα στο post rock και την ψυχεδέλεια

Το 2017, το συγκρότημα ηχογράφησε το πρώτο του album με τίτλο “Lights and Guns and Fire“, που κυκλοφόρησε στις 11 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Το album περιέχει έξι συνθέσεις ορχηστικής μουσικής

Εμείς, επιλέξαμε να παρουσιάσουμε ένα από τα κομμάτια αυτού του δίσκου, το “As a Child, I Always Dreamed of Fire“, του οποίου την απογειωτική μουσική συνοδεύουν οι σπαρακτικοί στίχοι του Δημήτρη Γκιούλου και του Κωνσταντίνου Παπαπρίλη-Πανάτσα. Οι στίχοι είναι αποσπάσματα από το «Σημείο 0» και την ποιητική συλλογή «Αντάρτικο2»

Χρειάζονται δύο άνθρωποι. Δυο τουλάχιστον.
Ένας να φτιάχνει τις λέξεις κι ένας να τους βάζει φυτίλι, να τις ανάβει και να τις πετάει.
Αλλά τι σας λέω κι εσάς, σάμπως πεινάσατε ποτέ τόσο ώστε να μπείτε ολόκληροι μέσα σ’ έναν άλλο άνθρωπο;

Ίσως αν καείτε,
να μάθετε.

Να σας μάθω για πείνα λοιπόν.
Ή για βουτιές σε σώματα ξένα,
από κείνες που γραπώνεσαι από φλέβες κι όργανα,
να δεις τι έχουν να σου πουν
για το βράδυ που ξεκίνησε.
Και για φωτιές,
να κλείσετε λίγο περισσότερο τα μάτια σας.

Μάθημα πρώτο.
Μαζί τα μάθαμε.
Κι αν φάγαμε κάτι,
δεν ήταν τίποτ’ άλλο από τα μούτρα μας.
Κι αυτά θα συνεχίσουμε να τρώμε.
Μαθητευόμενοι μάγοι αλλά όπως λέει κι ο σοφός
«αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις»
Κι από παιδί
φωτιές ονειρευόμουν.

Ξέρεις,
απ’ αυτές που σε τυλίγουν,
να χεις μέρα κι όταν κλείνεις τα βλέφαρα,
όταν ζητάς το τομάρι σου να σώσεις.
Μα, όσο το σκέφτεσαι ξανά,
είναι φορές που σε προκαλούν
να χορέψεις μέσα τους,
να μάθεις πόσο το δέρμα σου αντέχει.

Αντοχή υλικού,
μάθημα δεύτερο.

Την αντοχή των ανθρώπων θα ‘πρεπε να μετράμε.
Πως η αντοχή μετριέται, θα μου πεις.
Κοιτώντας το δέρμα μας.
Όσο πιο πολλές χαρακιές,
όσες περισσότερες πληγές,
τόσο πιο πολύ αντέχει.
Οι άλλοι, οι σκληρότεροι, αιμορραγούν απ’ τα μέσα.
Και φεύγουν πρώτοι.

Φεύγουν,
να μείνουν οι χαραγμένοι,
να δείχνουν με καμάρι τα σημάδια τους όλα,
λίγο πιο άσχημοι,
σ’ έναν κόσμο μ’ όμορφους καθρέπτες,
να τρέμουν, όσες με αίμα ευγενικό
περιμένουν λευκές επιδερμίδες
για να φωτίσουν σκοτεινά δωμάτια
Αφού προτιμούν το αίμα μας για να φωτιστούν,
ένα να θυμούνται:
Να τρέμουν, γιατί ξεκινήσαμε,
μακρύς ο δρόμος και διψάμε.
Κι ας ξέρουν πόσο όμορφα θα φώτιζαν του κόσμου το σκοτάδι, μ’ έναν τους οργασμό.

Μάθημα τρίτο.
Όσοι μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και δεν έκαναν,
είναι ένοχοι.
Κι οι ένοχοι θα πληρώσουν.
Είναι ζήτημα επιβίωσης.
Ποινικό δίκαιο.
Το σύστημα σωφρονισμού μας.
Είναι καιρός να μάθει
πως πρέπει να τιμωρούνται όσοι έμειναν να κοιτούν ταβάνια και τοίχους ασπρισμένους.
Να κορνιζώσεις τις μέρες,
τους οργασμούς και το αίμα σου,
να τα χαζεύεις
κάθε που θα ψάχνεις αυτά που έχασες.

Σε διάδρομο που θέλει βάψιμο.

Ομόφωνα ένοχος.
Άλλωστε, πως ξέρεις αν ο τοίχος θέλει βάψιμο
αν εσύ πρώτος δεν έστειλες τις σκέψεις σου
με χίλια χιλιόμετρα να καρφωθούν πάνω του;
Κομμάτια να γίνουν.
Ήταν άραγε ποτέ λευκά τα ταβάνια μας;

Δεν μάζευαν την κάπνα
απ’ όσα φτιάχναμε προσάναμμα τις νύχτες;
Δεν γέμιζαν σώματα,
σκιές και σιλουέτες,
να ’χεις να προσεύχεσαι
και να θυμάσαι;
Δεν ήταν ποτέ τους λευκά,
να το ξέρεις,
και μην τολμήσεις να μου πεις
πως δεν σ’ το φώναξα.

Αν κάτι ήταν ποτέ λευκό,
μονάχα τα κελιά μας.
Αλλά αυτά ήταν στο κεφάλι μας, δεν μετράνε.
Τις φυλακές μας, εμείς τις κουβαλάμε, τις ποινές μας, τις εκτίουμε ολάκερες.
Γι’ αυτό κι η τιμωρία σας να ζητάτε αίμα, ολάκερη θα είναι.
Είπαμε, ο ένας θα φτιάχνει τις λέξεις,
ο άλλος θα βάζει φωτιά στο φυτίλι
και θα τις πετάει.
Μη ζητάτε επιείκεια,
είναι ένα μάθημα που δε μάθαμε ποτέ.
Αν είχαμε, θα περπατούσαμε λέφτεροι, δε θα βάφαμε τοίχους.

Καλώς ήρθατε.

*Από τη συλλογή “Αντάρτικο2”, Εκδόσεις Κουρσάλ, 2016.