Για όσους παρακολουθούν από κοντά τη hip-hop σκηνή στην Ελλάδα, ο Λεξ είναι ίσως ο επιδραστικότερος και πιο ποιητικός εκπρόσωπός της αυτή τη στιγμή. Ο ίδιος, χαμηλών τόνων και ακριβοθώρητος, εντελώς έξω από το παιχνίδι του marketing, αρνείται αυτό το χαρακτηρισμό.

«Ποτέ δεν υπήρξα ποιητής και ποτέ δεν ένιωσα ότι υπήρξα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν θεωρώ ότι έχω παιδευτεί αρκετά σε πνευματικό επίπεδο ώστε να παράγω ποίηση, τουλάχιστον όπως την έχω στο μυαλό μου» γράφει στο βιβλίο «ΛΕΞ, Ένα Αστέρι από τσιμέντο» που κυκλοφόρησε πέρυσι.

Το λέει και στα τραγούδια του άλλωστε: “Με λένε ποιητή του περιθωρίου, ευχαριστώ για το εγκώμιο / Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν ποιητής, όμως ξέρω από περιθώριο”».

Πριν από λίγες ημέρες, ο Θεσσαλονικιός ράπερ κυκλοφόρησε το ΜΕΤΡΟ, τον τρίτο κατά σειρά δίσκο του, με εννιά τραγούδια που μιλούν για μια γενιά που επί χρόνια βλέπει την κρίση να μεγαλώνει και τα δικά της όνειρα να μικραίνουν. Την ώρα που τα κυρίαρχα Μέσα πλασάρουν μια χρυσή βιτρίνα μιας δήθεν ευμάρειας, κάποιοι ποιητές του δρόμου και του περιθωρίου, όπως ο Λεξ, μπορούν να βλέπουν πίσω από αυτήν. Γιατί ζουν πίσω από αυτήν. Γιατί ζουν και κινούνται μέσα στον πραγματικό κόσμο

«Δεν είμαι αυτός που νομίζουν πως είμαι, δεν ήμουνα πάντα σωστός / Μα αν το παιδί σου αγαπάω σαν παιδί μου, μάλλον σημαίνει πως είσαι αδερφός / Ξέρω τι λένε πως έκανε ο γιος σου, για να μην είναι φτωχός / Ξέχνα το μάνα, συγχώρεσέ τους, το ξέρεις ο κόσμος κακός»