Θυμάμαι την πρώτη φορά που πρωτάκουσα αυτό το δίσκο. Ήταν ένα μουντό πρωϊνό κι εγώ ήμουν στριμωγμένος σα σαρδέλα, σε ένα τρόλεϊ που πάσχιζε να προχωρήσει σε μια μποτιλιαρισμένη Πατησίων. Δεν υπήρχαν βέβαια τα smartphones, υπήρχαν όμως τα θρυλικά walkman και δεκάδες ραδιοφωνικοί σταθμοί που έπαιζαν καλή μουσική

Ήταν το «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά» το τραγούδι που με πήρε και μ' έκανε να πετάξω πάνω από την πόλη εκείνο το άχαρο πρωϊνό. Θυμάμαι και την ημέρα που αγόρασα το δίσκο αυτό. Αυτή τη φορά ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στην Πανεπιστημίου. Ο δίσκος ήταν «Ο μάγος κοιτάζει την πόλη», ο πρώτος – και καλύτερος δίσκος – των Υπόγειων Ρευμάτων.

Ο δίσκος αυτός στάθηκε ένας από τους πιο επιτυχημένους της ελληνικής ροκ σκηνής της δεκαετίας του ’90. Ο άνθρωπος που τους “ανακάλυψε” ήταν ο μουσικός παραγωγός Δημήτρης Χατζόπουλος ο οποίος, προλογίζοντας το δίσκο που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1994, γράφει: « Υπόγεια Ρεύματα σημαίνει μουσικές αναζητήσεις που ξεκινούν από τον προσωπικό κόσμο πέντε παιδιών, συγκροτούνται στο κέντρο της πόλης (περιοχή Ψυρρή, αν αρέσκεσθε στις λεπτομέρειες) και για πρώτη φορά καταγράφονται για να ταξιδέψουν στην πόλη και πέραν αυτής. Αγαπάμε την ποίηση, αγαπάμε τη μουσική … τώρα προσπαθούμε ν’ αγαπήσουμε και τους εαυτούς μας. Παιδιά καλό ταξίδι, υπόγεια και υπέργεια …»

Οι στίχοι των τραγουδιών είναι δικοί τους, εκτός από δύο ποιήματα, τα «Ανδρείκελα» του Κώστα Καρυυωτάκη και η «Βροχή» του Χ.Λ. Μπόρχες. Καλή ακρόαση!