" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν Τίποτα παραπάνω από το ότι Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό Και από τους θεατές περιμένουμε Τουλάχιστον να ντρέπονται"
Έλαια σιλικόνης … Αναφλέγονται ή δεν αναφλέγονται; Σε πρωϊνή εκπομπή του MEGA, ο καθηγητής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Μιχάλης Χάλαρης, σε σχετική ερώτηση που του έγινε, είπε πως για να αναφλεγούν απαιτούνται τρεις ταυτόχρονες προϋποθέσεις: α) θερμοκρασία πάνω από 3000C (που είχαμε) β) ισχυρή πηγή ανάφλεξης (που είχαμε από τη δημιουργία του ηλεκτρικού τόξου) και γ) υψηλή πίεση (που δεν είχαμε).
Δεν συνέτρεχαν λοιπόν και οι τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι της εκπομπής βιάστηκαν να βάλουν υπότιτλο «Τα έλαια σιλικόνης αναφλέγονται σε θερμοκρασία πάνω από 3000C». Είναι βέβαιο πως αν οι υπεύθυνοι της εκπομπής ήταν μαθητές του συγκεκριμένου καθηγητή, θα κόβονταν στο συγκεκριμένο μάθημα. Αλλά προφανώς δεν είναι και δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια
Δυστυχώς, όλη η συζήτηση για τα Τέμπη έχει μετατοπιστεί στο αν αναφλέγονται τα έλαια σιλικόνης και όχι στο έγκλημα αυτό καθ’ εαυτό (που είναι η σύγκρουση των δύο τρένων που κινούνταν αντίθετα στην ίδια τροχιά) και στο έγκλημα που έγινε στη συνέχεια (αυτό του μπαζώματος του χώρου του εγκλήματος).
Είναι σα να έχει γίνει δολοφονία και ο κατηγορούμενος να προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν έκλεψε τον δολοφονημένο. Και κάτι τέτοιο να αρκεί για την αθώωσή του
Εν πάσει περιπτώσει, και άσχετα με τα προηγούμενα - έτσι είναι το ανθρώπινο μυαλό, πετάει από θέμα σε θέμα όπως οι μέλισσες από λουλούδι σε λουλούδι - αυτή η επίμονη επανάληψη της φράσης «Έλαια σιλικόνης»… «έλαια σιλικόνης» είχε κολλήσει στο μυαλό μας. Κάτι μας θύμιζε. Και όχι από τη Χημεία. Μετά από καιρό το θυμηθήκαμε και το παρουσιάζουμε
Μόνο που δεν ήταν τα «έλαια σιλικόνης» αλλά τα «όνειρα σιλικόνης» από τον πρώτο δίσκο των Υπόγειων Ρευμάτων που κυκλοφόρησε το 1994.
"Ο μάγος που κοιτάζει την πόλη" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γέννημα μιας εποχής που ανέδειξε πλήθος ελληνόφωνων ροκ συγκροτημάτων
Ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου ήταν και οι μελοποιήσεις δύο ποιημάτων. Τα «Ανδρείκελα» του Κώστα Καρυωτάκη και η «Βροχή» του Χ.Λ.Μπόρχες. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου ήταν και το «όνειρα σιλικόνης» …που δεν παν πουθενά