Πριν από δύο ημέρες, στις 19 Νοεμβρίου, ήταν η παγκόσμια ημέρα του άντρα. Οι παγκόσμιες ημέρες δε μας λένε απολύτως τίποτα, μάλλον το γέλιο μας προκαλούν. Απλά, μερικές φορές αποτελούν κάποια ορόσημα που μας δίνουν αφορμή να μιλήσουμε για κάτι. Και αυτό που θέλουμε να πούμε σήμερα, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα του άντρα, είναι πως ίσως έχει έρθει η ώρα για τον άντρα να απελευθερωθεί από τα στερεότυπα με τα οποία τον μεγάλωσαν ο πατέρας και η μάνα του, αλλά και ολόκληρος ο κοινωνικός περίγυρος.

Ίσως ήρθε η ώρα για τον άντρα να αναθεωρήσει πως πρέπει να «φέρεται αντρίκια», πως δεν πρέπει να κλαίει «σαν κοριτσάκι», πως δεν πρέπει να φοβάται «σαν γυναικούλα», πως αυτός «φοράει παντελόνια». Ίσως ήρθε η ώρα να του δοθεί και αυτού το λυτρωτικό δικαίωμα να κλάψει. Και τότε, ίσως,  ο κόσμος να γίνει καλύτερος

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,
ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,
πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,
αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
«εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,
οι άλλοι απ’ έξω δώστου χτυπήματα στην πόρτα.
Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές
— ακούς εκεί διαστροφή να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.
Και μόνο εκείνη η γυναίκα,
θα ‘ρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,
την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

[απόσπασμα από την Καντάτα του Τάσου Λειβαδίτη]