Με αφορμή τη σημερινή ημέρα της γυναίκας και με τη βαθιά πεποίθηση πως, αν δεν γκρεμιστεί η εξουσιαστική πυραμίδα που έχουμε οικοδομήσει, δεν θα πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, θυμηθήκαμε το παρακάτω απόσπασμα από την Πτώση του Αλμπέρ Καμύ, όπου ο ήρωας μιλάει με σαρκασμό για την ανάγκη του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στους άλλους (εκδόσεις Ατραπός, μετάφραση Λίνα Ιγνατιάδου)

Ξέρω καλά ότι δε μπορεί εύκολα να παραιτηθεί κανείς από το να κυριαρχεί πάνω στον άλλον, να εξυπηρετείται απ΄ αυτόν. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τους σκλάβους όπως και τον καθαρό αέρα. Το να κυριαρχείς σημαίνει ν’ ανασαίνεις, δε νομίζετε; Ακόμα κι οι πιο κακότυχοι καταφέρνουν ν’ ανασαίνουν. Ακόμη κι ο τελευταίος στην κοινωνική κλίμακα έχει κάποιον που απάνω του κυριαρχεί: τη σύζυγο, το παιδί του. Αν είναι εργένης, έχει το σκύλο του.

Το βασικό είναι να μπορείς να θυμώνεις χωρίς ο άλλος να έχει δικαίωμα ν‘ αντιμιλάει. Γνωρίζετε τον κανόνα: “Στον πατέρα, δεν αντιμιλάνε». Από μια άποψη είναι περίεργος. Γιατί σε ποιον θα έφερνε κανείς αντίρρηση αν όχι σ’ αυτόν που αγαπάει; Από μιαν άλλη άποψη, είναι πειστικός. Κάποιος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο. Αλλιώς, σε κάθε λογική αντιτίθεται μια άλλη και δε θα τελειώναμε ποτέ. Αντίθετα, η ισχύς, θέτει σ‘ όλα τέλος. Μας πήρε καιρό, αλλά το καταλάβαμε.

Για παράδειγμα, πρέπει να το έχετε αντιληφθεί, η γηραιά μας Ευρώπη φιλοσοφεί σωστά. Δε λέμε πια όπως στους αφελείς καιρούς: «Εγώ νομίζω έτσι. Ποιες είναι οι αντιρρήσεις σας;». Γίναμε πιο σαφείς. Αντικαταστήσαμε το διάλογο με το ανακοινωθέν. Λέμε: «Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να την αμφισβητείτε, αυτό δε μας ενδιαφέρει. Σε λίγα χρόνια, η αστυνομία θα σας δείξει ότι έχουμε δίκιο»