Με ένα δοκίμιό του στο περιοδικό Harper’s Monthly, το Νοέμβριο του 1916, ο Μαρκ Τουέιν περιγράφει με το μοναδικό του τρόπο τη διαδικασία με την οποία η σιωπή των αμνών δίνει χώρο στις κραυγές των λύκων και το πώς οι αμνοί σιγά-σιγά μετατρέπονται και αυτοί σε λύκους. (Από το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου «Η αμερικανική τζιχάντ», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003)

Ως συνήθως, η μικρή φούχτα των φωνακλάδων θα κραυγάζει για πόλεμο. Ο άμβωνας, προσεκτικά και συνετά, θα έχει κατ’ αρχήν αντιρρήσεις. Το μεγάλο, αποβλακωμένο τμήμα του έθνους θα τρίψει τα νυσταγμένα μάτια του, θα προσπαθήσει να καταλάβει γιατί χρειάζεται πόλεμος και θα πει, αγανακτισμένο: «Είναι άδικος, ανέντιμος, δεν υπάρχει καμία ανάγκη γι’ αυτό»

Τότε η φούχτα θα φωνάξει ακόμη πιο δυνατά. Λίγοι συνετοί άνθρωποι από την απέναντι πλευρά θα αντιταχθούν με λογικά επιχειρήματα στον πόλεμο, με το λόγο και την πένα τους. Πριν περάσει πολύς καιρός θα δείτε το εξής περίεργο: Οι ομιλητές θα λιθοβολούνται πάνω στο βήμα και ο ελεύθερος λόγος θα στραγγαλίζεται από τις ορδές των αποχαλινωμένων που, αν και στα βάθη της καρδιάς τους θα συμφωνούν ακόμη με τους ομιλητές, δεν θα έχουν το κουράγιο να το πουν δημόσια. Και, τότε, ολόκληρο το έθνος – μαζί και ο άμβωνας – θα αρχίσει τις πολεμικές κραυγές και θα ουρλιάζει μέχρι να ξελαρυγγιαστεί και θα ποδοπατά κάθε τίμιο άνθρωπο που θα τολμάει να ανοίξει το στόμα του.

Στη συνέχεια, οι κρατικοί αξιωματούχοι θα εφεύρουν φτηνά ψέματα, ρίχνοντας το ανάθεμα στο έθνος εναντίον του οποίου επιτίθενται, και ο καθένας θα είναι ευχαριστημένος με αυτά τα ψέματα που θα ελαφραίνουν τη συνείδησή του