Αχ, αυτά τα άλλα αισθήματα,
χωρίς πάθος, φιλάσθενα.
Από πότε η αδελφότητα προσελκύει τα πλήθη;
Πότε η συμπόνια τερμάτισε πρώτη;
Πότε πραγματικά η αμφιβολία ξεσήκωσε τον όχλο;
Μόνο το μίσος κατέχει αυτό που παίρνει.

Προικισμένο, δραστήριο, δουλεύει σκληρά.
Χρειάζεται ν’ αναφέρουμε πόσα τραγούδια 
έχει συνθέσει;
Όλες τις σελίδες που πρόσθεσε στα ιστορικά μας
Βιβλία;
Πόσα ανθρώπινα χαλιά έστρωσε πάνω
σ΄αμέτρητες πλατείες και και γήπεδα;

Ας μην έχουμε αυταπάτες.
Ξέρει τον τρόπο να δημιουργεί ομορφιά.
Με τις εξαίσιες λάμψεις πυρκαγιών
στους ουρανούς τα μεσάνυχτα.
Με τις μεγαλόπρεπες εκρήξεις απ΄τις βόμβες του 
στα ρόδινα χαράματα.
Δεν γίνεται ν΄αρνηθεί κανείς το πάθος
που εμπνέει απ΄τα ερείπια. 
και κάποιο ανάρμοστο χιούμορ που ανακαλύπτουμε 
στη ρωμαλέα στήλη που προεξέχει ανάμεσά τους.

Το μίσος είναι ένας πάστορας της αντίθεσης 
ανάμεσα σε εκρήξεις και νεκρική σιγή,
κόκκινο αίμα και λευκό χιόνι.
Και πάνω απ’ όλα δεν κουράζεται ποτέ 
απ΄το πρωταρχικό μοτίβο του – του άψογου δήμιου 
που υψώνεται πάνω στο ρυπαρό θύμα του.
Είν΄έτοιμο πάντοτε στις νέες προκλήσεις.

Αν χρειασθεί να περιμένει, θα περιμένει.
Λένε πως είναι τυφλό. Τυφλό;
Έχει τα οξύτατο μάτι του ελεύθερου σκοπευτή
και ατενίζει ατρόμητα το μέλλον 
όπως μόνο αυτό μπορεί.