Μέγα μυστήριο ο τρόπος που συνδέονται οι γήινοι. Συνήθως υπάρχει μία αρχική ανάφλεξη, κάτι σαν μπιγκ μπανγκ, ο λεγόμενος “έρωτας”. Μετά έρχεται το στάδιο της σωματικής και ψυχικής αγάπης, αν βέβαια όλα πάνε καλά. Ο χρόνος περνάει και τα συνδετικά αισθήματα φθείρονται, περιέργως, σαν υλικά σώματα. Τα γήινα ζεύγη περνούν στο στάδιο των συγκρούσεων.

Οι συγκρούσεις τους πολλές φορές, περιέργως, τους συνδέουν

 περισσότερο από ότι η προηγούμενη αγάπη τους.

Τελικά, οικιοθελώς ζούνε μία ζωή βουτηγμένη στη δυστυχία, έχοντας χάσει επαφή ο καθένας με τον εαυτό που είχε πριν γνωριστούν και τροφοδοτούμενη από αναμνήσεις της πρώτης περιόδου, η οποία τείνει να γίνει μία κουκίδα στο χρονικό ορίζοντα.

Με τη φθορά των σωμάτων επέρχεται, περιέργως, και ο φόβος του βιολογικού τέλους (Οι γήινοι δε διαθέτουν τη δική μας ενστικτώδη βεβαιότηταρί συνέχειας). Συνεπώς τα ζεύγη, εκτός των παραπάνω, συνδέονται μεταξύ των και με το φόβο.

Το πιό αξιοπερίεργο είναι ότι συχνά κάνουν επίδειξη αγάπης μπροστά σε φίλους κατά τη διάρκεια επετείων, εορτών, κλπ., αναφερόμενοι με έντονη συγκίνηση στο φόβο μοναξιάς, αν αποβιώσει πρώτος ο ένας από τους δύο.

Εδώ επισημαίνουμε έλλειμμα σαφήνειας: Δεν πρόκειται για φόβο μοναξιάς, αλλά φόβο ανυπαρξίας, αφού και οι δύο έχουν χάσει κάθε επαφή με τον εαυτό τους, έχοντας πλέον συνηθίσει να συν-υπάρχουν και όχι να υπάρχουν. Περιέργως...

Από το ανέκδοτο βιβλίο "Ανορθολογικαί Αποδράσεις" του Theo