Ουδέποτε υπήρξε η λεγόμενη “κανονικότητα” της καθημερινότητας.

Οι άνθρωποι πάντα σκάρωναν νοητικές κατασκευές που θα τους έκαναν τη ζωή ευκολότερη.

Πάντα συγκέντρωναν την προσοχή τους – προσπαθούσαν τουλάχιστον – στο εδώ και το τώρα, στο μικρόκοσμο της καθημερινότητας, φοβούμενοι το χάος μιας συνολικής χωροχρονικά θέασης της ζωής.

Ή μήπως...αντίστροφα; Ή μήπως ο γράφων πάντα συγκεντρωνόταν στη συνολική εικόνα της ζωής, φοβούμενος τον ...εγκλωβισμό στο μικρόκοσμο της καθημερινότητας;

Ποιός θα κρίνει τον κανόνα ή την εξαίρεση;

Ποιός θα ήταν, ας πούμε, ένας αντικειμενικός; παρατηρητής;

Μα ποιός άλλος από το κομμάτι μας εκείνο που εθελουσίως μπορούμε να το βαφτίσουμε “αντικειμενικό παρατηρητή” (Α.Π.)

Και ποιά θα ήταν η χρησιμότητα ενός Α.Π. σε έναν κόσμο που δεν αισθάνεται να έχει την ανάγκη ενός Α.Π.;

Μα έτσι δεν ήταν πάντα; Ποιός χρειαζόταν τους φιλοσόφους και τους ποιητές;

Μα ποιός άλλος από το κομμάτι μας εκείνο που εθελουσίως θέλει και μπορεί να αποστασιοποιηθεί από το εδώ και το τώρα και να αγκαλιάσει τη συνολική εικόνα της ζωής!

Έχουμε όλοι ένα τέτοιο κομμάτι;

Ο γράφων μου γνέφει καταφατικά. Εν υπνώσει έστω, όλοι μας έχουμε ένα τέτοιο κομμάτι.

Όσο πλησιάζει το βιολογικό μας τέλος, τόσο μεγαλώνει η ελπίδα να αφυπνιστεί το κομμάτι αυτό.

Και γιατί μιλάμε για ελπίδα;

Μα επειδή αυτό είναι το προνομιακό κομμάτι ημών, των homo sapiens, το φαντασιακό, αυτό που κυρίως μας διαχωρίζει από την υπόλοιπη βιόσφαιρα.

Και γιατί παρακαλώ, τέτοια έγνοια για διαχωρισμό από την υπόλοιπη βιόσφαιρα, από τα άλλα ζώα, όπως συνηθίζουμε να λέμε;

Μα επειδή ο γράφων, αλλά και ο αναγνώστης, τυχαίνει να ζουν στο συγκεκριμένο ιστορικό χωροχρόνο, όπου με γεωμετρικά αυξανόμενη ταχύτητα τρέχουμε καταπάνω στον τοίχο που θα μας συντρίψει – ή στο κενό, αν προτιμάτε τις πτώσεις από ψηλά.

Και ο τοίχος αυτός δεν είν’ άλλος από τον τοίχο που χτίσαμε εμείς οι ίδιοι, με ίδια μας τα χέρια και μυαλά. Και το όνομα αυτού;

Πολιτισμός; Τεχνολογία; Καπιταλισμός; Ανάπτυξη; Διαλέξτε όνομα της αρεσκείας σας, αλλού είναι το θέμα, όχι στο όνομα… (Δεν είναι λίγες οι φορές που εγκλωβιζόμαστε στις λέξεις αντί να απελευθερωνόμαστε με τη βοήθειά τους)

Το μόνο βέβαιο είναι το αυτοκτονικό μας τέλος. Μιάς και δεν καταφέραμε να γίνουμε ανθρώπινη σύνθεση-συλλογικότητα-κοινωνία, αλλά παραμείναμε ένα σκέτο άθροισμα δισεκατομμυρίων ατόμων.

Δεν υπάρχει θεία δίκη ούτε και θεία ανταμοιβή. Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε.

Στο μεγαλοδύναμο, σοφό(;) χέρι μας είναι η απόφαση ζωής και η απόφαση θανάτου.

That’s all folks!

Από το ανέκδοτο βιβλίο "Ανορθολογικαί Αποδράσεις" του Theo