Λίγες ώρες μετά το τραγικό δυστύχημα, άρχισε μια απίστευτη επικοινωνιακή διαχείριση από τα παπαγαλάκια του συστήματος. Μια διαχείριση που συνεχίζεται αμείωτη και που υπερβαίνει κατά πολύ όσα έχουμε συνηθίσει αγγίζοντας τα όρια της ύβρης.

Η Μαρία Σαράφογλου στον ΑΝΤΕΝΝΑ, δημοσιογράφος ούσα, δεν είχε λέει ποτέ της ακούσει για τις κραυγές αγωνίας των εργαζομένων σχετικά με την έλλειψη των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας καθώς και για τα εξώδικα που έχουν αποστείλει για το λόγο αυτό  προς το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων και την Hellenic Train .

Ο Προκόπης Παυλόπουλος και ο Δημήτρης στον ΣΚΑΪ ανακαλύπτουν και εκθειάζουν την άμεση ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού (μετά το δυστύχημα, όχι πριν). Θαυμάζουν ακόμη το σεβασμό με τον οποίο διαχειρίζεται η κυβέρνηση την κατάσταση (δεν ξέρω αν εννοούν το ξυλοφόρτωμα που ρίχνουν τα αδέσποτα σκυλιά τους στον κόσμο που ΄χει βγει στο δρόμο). Βεβαιώνουν μάλιστα πως τα δάκρυα του Πλεύρη και του Καραμανλή του Γ’ είναι πραγματικά

Ο Άρης Πορτοσάλτε διαπιστώνει πως πρέπει να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι για να εκσυγχρονίζεται το οδικό και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Κάτι ανάλογο διατυπώνει και ο Παύλος Τσίμας για το ίδιο θέμα

Ο Βασίλης Χιώτης, διευθυντής του ΣΚΑΪ, δίνει οδηγίες στην κυβέρνηση για το πώς θα διαχειριστεί επικοινωνιακά το θέμα συμβουλεύοντάς την να το συγκρίνει με τη φωτιά στο Μάτι.

Ο Κώστας Πρετεντέρης ( ο γνωστός και ως great pretender) απορεί ποιος άλλος πιο ψηλά από το σταθμάρχη μπορεί να φταίει, λέγοντας ειρωνικά στη Ράνια Τζίμα που άρθρωνε τα αυτονόητα «Μήπως φταίει και ο Θεός;».

Ο Άδωνις Γεωργιάδης, σε μια αντιστροφή των ρόλων, υπερασπίζεται τον Άρη Πορτοσάλτε και το Βασίλη Χιώτη

Διαβάσαμε το απίστευτο σκονάκι που έδωσαν οι επικοινωνιολόγοι στον Καραμανλή τον Γ’ για το πώς θα αποφύγει τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μάθαμε ότι η παραίτηση του Καραμανλή του Γ’ δεν σημαίνει απώλεια της βουλευτικής του έδρας, ούτε επίσης του στερεί το δικαίωμα της υποβολής υποψηφιότητας στις επερχόμενες εκλογές. Με άλλα λόγια, μάθαμε πως είναι μια παραίτηση που δεν του κόστισε τίποτα.

Είδαμε τον Μητσοτάκη τον Β’ σε απευθείας μετάδοση να βγάζει πόρισμα για τραγικό ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και δυο μέρες μετά να ζητάει συγγνώμη μέσω facebook, όχι μόνο για λογαριασμό του αλλά και για όλους όσοι κυβέρνησαν τη χώρα. Για τέτοια ειλικρινή συγγνώμη μιλάμε. Φταίμε κι εμείς, αλλά φταίνε κι οι άλλοι, άρα δε φταίει κανείς

Η προχθεσινή εκπομπή του Ράδιο Αρβύλα ήταν μια δυνατή σφαλιάρα στα παπαγαλάκια, που αποτελούν το μεγάλο δεκανίκι του σάπιου συστήματος που τους ταΐζει. Και έχει μεγάλη αξία το ότι αυτή η κλωτσιά έρχεται από τα μέσα, γιατί έτσι πονάει πιο πολύ

Ο Βάρναλης κάποτε έγραφε:

“Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη/της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα/και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι/του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!”

Κάποιοι άλλοι το λένε πιο απλά : “Aλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι”

Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο
Μη λες πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως
Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο
Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος.

Κώστας Βάρναλης

«Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι»»

Κώστας Βάρναλης, Πρωτοχρονιάτικο

Σίγουρα πολλοί από εμάς δεν πέσαμε από τα σύννεφα, ούτε βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, όπως ο αθώος και ανυποψίαστος δημοσιογράφος των ΝΕΩΝ Γ.Παπαχρήστος, όταν ακούσαμε την είδηση για την Εύα Καϊλή. Όχι ότι γνωρίζαμε κάτι συγκεκριμένα γι αυτήν, αλλά πάντα μας προκαλούσε απέχθεια και αποστροφή όλο αυτό το σινάφι που ανεβαίνει στην εξουσία πατώντας πάνω στο βήμα της πλαστής πραγματικότητας που διαμορφώνουν τα, διαπλεκόμενα με το σινάφι αυτό, Μέσα Ενημέρωσης.

Αυτό το σινάφι που δε χάνει την ευκαιρία να κατηγορεί και να υπονομεύει ο,τιδήποτε δημόσιο, αλλά από την άλλη πλευρά δεν ντρέπεται να μασουλάει δημόσιο χρήμα και να χρησιμοποιεί το δημόσιο για τους αθέμιτους σκοπούς του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τους δημοκράτες, υποκλέπτοντας στην ουσία τις ψήφους ενός ανενημέρωτου και απαίδευτου λαού.

Αυτό το σινάφι που επικαλείται τους νόμους λέγοντας πως «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ενώ όποτε οι νόμοι δεν το βολεύουν τους αλλάζει

Αυτό το σινάφι που μιλάει για επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις και εννοεί απευθείας αναθέσεις και βόλεμα των δικών του

Αυτό το σινάφι που σε κάθε ευκαιρία θα συκοφαντήσει τους αγώνες των εργαζομένων, παίζοντας τα βρώμικα παιχνίδια του πίσω από κλειστές πόρτες.

Αυτό το σινάφι που θα το δείτε να χαριεντίζεται με κόλακες σφουγγοκωλάριους δημοσιογράφους

Αυτό το σινάφι που αποκαλεί τεμπέληδες τους άνεργους, την ώρα που αυτό τρώει με χρυσά κουτάλια.

Αυτό το σινάφι που κυνηγάει τους σύγχρονους Αγιάννηδες αυτού του κόσμου, ενώ αυτό είναι υπεύθυνο για την περιθωριοποίησή τους.

Αυτό το σινάφι που θα φιλήσει σταυρούς και θα φορέσει σημαίες για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου και να κάνει πιο εύκολα τη βρώμικη δουλειά του.

Αυτό το σινάφι που παριστάνει τον κεντρώο και υποστηρίζει πως οι ιδεολογίες είναι ξεπερασμένες, για να υπηρετήσει τελικά το μόνο Θεό που γνωρίζει , το χρήμα

Αυτό το σινάφι που στην τελική σου λέει κατάμουτρα πως αν έχεις λεφτά θα ζήσεις, αν όχι θα πεθάνεις.

Όχι, λοιπόν, δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Και ούτε πρόκειται να πέσουμε από τα σύννεφα αν αύριο ακούσουμε για τον Ανδρέα Λοβέρδο, για τον Άδωνι Γεωργιάδη, για το Δημήτρη Αβραμόπουλο, για το Μαργαρίτη Σχοινά ή για κάποιον άλλον. Ας πούμε δε, ότι τα παραπάνω ονόματα τα λέμε στην τύχη. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να μη φάμε πάλι καμιά μήνυση. Μην κοιτάτε τώρα που με τη σύλληψη της Εύας Καϊλή άνοιξαν τα στόματα πολλών. Αυτό έγινε γιατί ξέρουν ότι τώρα η Καϊλή δεν έχει τη δύναμη να τους κάνει μήνυση.

«Αν έχετε στοιχεία, να τα πάτε στον Εισαγγελέα», λένε όλοι αυτοί όπου βρεθούν και όπου σταθούν. Και ποιος θα αντέξει τις εξοντωτικές μηνύσεις που θα δεχθούν; Μηνύσεις που έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, η πιο εύκολη μέθοδος που έχουν όλοι αυτοί για να κρατάνε κλειστά τα στόματα. Και ποιος Εισαγγελέας θα τολμήσει να αναλάβει την υπόθεση και να τα βάλει μαζί τους και να τρέχει και να μη φτάνει σαν την Τουλουπάκη;

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος

«Αλλά τα κορίτσια; Δεν εννοούμε τα κορίτσια του νησιού. Αυτά τα βλέπεις δεν τα βλέπεις! Πρέπει να μπεις στα σπίτια για να ιδείς όταν… σφουγγαρίζουνε τις πλάκες της αυλής κι ασπρίζουνε τους τοίχους ή να πας στην εκκλησία την Κυριακή να… μετανοήσεις για τα αμαρτήματά σου, οπότε και θα… αμαρτήσεις περισσότερο. Εννοώ τα κορίτσια της Αθήνας, που παραθερίζουνε τα καλοκαίρια στα νησιά. Άνθη ξωτικού παραδείσου, ανάερα, διάφανα, καημός και αλλοφροσύνη. Στα μπάνια, στο μόλο, στα καφενεία, στον περίπατο, στο χορό με το γραμμόφωνο, παντού όπου υπάρχει αέρας να τον ανασάνουν και γης να την πατήσουν και θάλασσα να την κομματιάσουν, παντού φέρνουν τα θάμα –με τα μάτια, με τα χείλια, με την πνοή!

Ο καπετάν Αντρίκος, ένας καμπούρης κι ασθενικός ανθρωπάκος, που όλο ξερόβηχε, δεν έβγαινε καθόλου από τη βάρκα του. Την είχε δεμένη στο μουράγιο, αντίκρα στα φώτα των μαγαζιών, κι από κει αντιμετώπιζε τον πλανήτη. Το νερό τον εχώριζε από τον άλλο κόσμο. Κι αυτού ήταν η ησυχία του. Όταν καμιά παρέα ήθελε να κάνει μια βουτιά στ’ ανοιχτά με το φεγγάρι κι έπαιρνε τη βάρκα του Αντρίκου, αυτός έβαζε τα κουπιά στους σκαρμούς, έλυνε τα σκοινιά και άρχιζε να λάμνει χωρίς να μιλά. Υπήρχε όμως μια παρέα τρελοκόριτσα, που τον παίρνανε ταχτικά το μεσημέρι για να πηγαίνουνε μακριά έξω από το λιμάνι κι εκεί κολυμπούσανε. Πετάγανε τα φουστάνια τους, μένανε με το μαγιό και μπλούμ! μια μια πέφτανε το νερό. Γέλια, φωνές, σκαρφαλώματα στη βάρκα, ξαναβουτήματα κτλ. Κι ο Αντρίκος καθισμένος στην πρύμνη κάπνιζε… Ποιος τόνε λογάριαζε, σακάτη άνθρωπο! Νεράιδες αυτές, σγόμπος εκείνος!

Έτσι όλο το καλοκαίρι η τρελή παρέα κολυμπούσε έξω από το λιμάνι και γινότανε ανάμεσα ουρανού και πελάου («μάγεμα, λάγγεμα, τρεμούλα»!) μέσα στη βάρκα του Αντρίκου και μάτι δεν τις έβλεπε. Το μάτι του Αντρίκου ήτανε γυάλινο! Και η καρδιά του; Εκείνος το ήξερε!»

Αυτά έγραφε ο Κώστας Βάρναλης σ΄ένα χρονογράφημα του 1941, στην εφημερίδα Πρωΐα με την οποία συνεργαζόταν, όπως διαβάζουμε στο πάντα ενδιαφέρον ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου. Κι έτσι μάθαμε κι εμείς την ιστορία του όμορφου αυτού τραγουδιού του Μίκη Θεοδωράκη

Όπως σημειώνει ο Νίκος Σαραντάκος, ο Αντρέας ήταν υπαρκτό πρόσωπο, όπως και τα τέσσερα κορίτσια. Ο Αντρέας λεγόταν Γελαδάκης, ενώ η Ζωή ήταν η Ζωή Γιαννούλη. Η Κατερίνα και το Αντιγονάκι ήταν αδερφές: Κατίνα και Αντιγόνη Ζέρβα, ενώ η αρχηγίνα της κοριτσοπαρέας ήταν η Ζηνοβία Μπήτρου, από μεγάλη οικογένεια του νησιού, που έφερε κι άλλα καινά δαιμόνια στην Αίγινα, όπως το ότι οδήγησε αυτοκίνητο.

Ολόκληρο το ενδιαφέρον άρθρο, όπως και ολόκληρο το ποίημα του Βάρναλη που ένα μέρος του μελοποίησε ο Μίκης, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ

 Οι πόνοι της Παναγιάς - Κώστας Βάρναλης (1927)

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου ‘τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ ύστερα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

 Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
– Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο …-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!