" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ

11.00 έξω από τη ΔΟΥ Γαλατσίου. Μια ΔΟΥ που εξυπηρετεί (λέμε τώρα) το Δήμο Γαλατσίου και ένα μέρος του Δήμου Αθήνας, καθώς πρόσφατα η ΙΔ’ Αθηνών ενσωματώθηκε σε αυτήν. Στεγάζεται σε μια άθλια πολυκατοικία της δεκαετίας του ’80. Απέξω περιμένουν όρθιοι 15 - 20 άνθρωποι με μία μάσκα και μία απορία στο βλέμμα για το τι τους περιμένει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να φορούν μάσκα. Τίποτε άλλο δεν είναι βέβαιο.

Κάθε τόσο βγαίνει μια κυρία για να βάλει μερικούς ανθρώπους μέσα. Είναι συμπαθής και κάνει ό,τι μπορεί να βάλει τάξη σε μια τριτοκοσμική κατάσταση. Αφού θερμομετρούμαστε με κάθε επισημότητα και βάζουμε την υποχρεωτική μάσκα, μπαίνουμε στο θάλαμο αναμονής. Είναι ένας χώρος 10 το πολύ τετραγωνικών μέτρων, στον οποίο, μαζί με ένα στενό διάδρομο 5 τετραγωνικών, στοιβάζονται 10 - 15 άτομα. Κάθε τόσο ανοίγει μία πόρτα, βγαίνει ένας και μπαίνει ένας άλλος

Από ό,τι αρχίζω να καταλαβαίνω, κάποιοι έχουν έρθει με ραντεβού και προηγούνται. Σε ερώτηση που κάνω, μετά από δύο ώρες αναμονής, αν θα μπορέσω να εξυπηρετηθώ σήμερα, καθώς δεν είχα κλείσει ραντεβού, η συμπαθής υπάλληλος μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γνωρίζει τα μελλούμενα, αυτή ένας απλός υπάλληλος μιας ΔΟΥ ;

Κατόπιν αυτής της απάντησης, αποφασίζω να ζητήσω ραντεβού. Με βάζει στην αίθουσα του πόθου, έξω από την οποία ξεροστάλιαζα επί ώρες. Μια αίθουσα μεγαλύτερη των 50 τετραγωνικών με τρεις υπαλλήλους που κανείς τους δε φορά μάσκα. Εγώ είμαι ο μόνος πολίτης εκεί μέσα. Το χαλαρό κλίμα με κάνει προς στιγμή να νιώσω προνομιούχος και να βγάλω τη μάσκα

- Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση; ρωτώ προσεκτικά και ευγενικά μη τυχόν και εκνευρίσω την υπάλληλο - που δε φαίνεται να σηκώνει πολλά - και πάει χαμένη όλη η μέρα

- Μπορείτε παρακαλώ να φορέσετε τη μάσκα σας; μου απαντά με παγωμένο βλέμμα που το βλέπω σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, καθώς η ίδια δε φορά μάσκα

- Μπορώ να κλείσω ραντεβού γιατί φαίνεται πως σήμερα δεν θα προλάβω να εξυπηρετηθώ;

- Τρίτη 7 Ιουλίου

- Μα είναι πολύ μακριά, βιάζομαι.

- Τετάρτη 1 Ιουλίου τότε , θα σας στριμώξω με κάποιους άλλους

Το ύφος της δε σηκώνει άλλη διαπραγμάτευση. Βγαίνω έξω από την αίθουσα. Η ώρα είναι μία και τέταρτο. Απέξω ακριβώς, περιμένει ακόμη το ραντεβού των 12, ανέκφραστο, με το σώμα του κολλημένο πάνω στην πόρτα και το πρόσωπο κολλημένο πάνω στο κινητό. Στην είσοδο της πολυκατοικίας, η ουρά των ορθίων με τη μάσκα και την απορία στα μάτια δε λέει να μικρύνει.

Απομακρύνομαι με τη σκέψη πως έχασα τη μέρα μου. Και πράγματι θα την είχα χάσει, αν δεν μου έδινε την ευκαιρία να γράψω αυτό το κείμενο. Είναι κι αυτό μια κάποια λύση

 

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 30 Σεπτεμβρίου 2021 08:19

Προσθήκη σχολίου

Σιγουρευτείτε πως έχετε εισάγει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες με το σύμβολο (*). Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Youtube Playlists

youtube logo new

Χρήσιμα

farmakia

HOSPITAL

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.