- Μα σε παρακαλώ να μην ξεχνάς πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή από την ανοχή μας

- Και γιατί δεν κάνεις κάτι;

- Πως δεν κάνω. Περιμένω

Έτσι κι εμείς. Σαν τον ήρωα του τραγουδιού. Περιμένουμε. Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Μέχρι να μας πάρει κάποιος από το χέρι. Μέχρι να έχουν χαθεί όλα. Μέχρι τελικά να ξεχάσουμε

Ο Χρήστος Θηβαίος τραγουδάει σε ποίηση του Γιώργου Δουατζή και σε μουσική του φίλου και συντοπίτη Χάρη Γιούλη

Τούτος ο κόσμος μας πνίγει

αυτός που έρχεται μας σκοτώνει

Γύρω μάτια οθόνες παγωμένες

χέρια τυφλού ζητούν προορισμό

Κάνες βενζιναντλίας στον κρόταφο

και φερμουάρ πασίκλειστα στο στόμα

Οι ήχοι είναι πυρκαγιάς μέσα σε μαύρες νύχτες

υποταχτήκαμε σε κάρτες πλαστικές

και δεν ακούσαμε νεκρούς σοφούς

για τα απειλητικά σημάδια

Τι να τραγουδήσω, τι;

Εκείνοι δεν ακούν παρά σκιές του παρελθόντος

μονώθηκαν από καιρό

μα το τραγούδι μου υπάρχει μόνο

όσο υπάρχουν αποδέκτες

Γιατί δεν κάνεις κάτι;

Πως δεν κάνω. Περιμένω

Ζωή λιτή κι ανάλαφρη

λάθη και ενοχές στη λήθη

κι όσο πιο λίγα έχω ανάγκη

τόσο πιο λίγα αναζητώ

Μιχαήλ Αγγέλου χέρια απλωμένα

τα όνειρά μας, χωρίς αφή

Τόσοι και τόσο μακριά

πού και πώς, πώς και πού

να φτάσει ο ένας τον άλλο

Ποτέ δε μετρηθήκαμε

Είμαστε απασχολημένοι

κρίνοντας τους άλλους

για να νιώσουμε ισχυρότεροι

Τι να τραγουδήσω, τι;

Εκείνοι δεν ακούν παρά σκιές του παρελθόντος

Μα σε παρακαλώ να μην ξεχνάς

πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή

από την ανοχή μας

Σε κάθε σκάνδαλο που σκάει, έχουμε το ίδιο πάνω κάτω μοτίβο:  

α) Αρχική άρνηση του σκανδάλου

β) Μόλις τα δεδομένα είναι τέτοια που το σκάνδαλο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, βγαίνει μπροστά ο Μητσοτάκης και παριστάνει τον θυμωμένο και τον ανήξερο

γ) προκαλεί διάχυση ευθυνών ισχυριζόμενος ότι το σκάνδαλο είναι συνέπεια μιας χρόνιας παθογένειας του συστήματος, παραβλέποντας προκλητικά το γεγονός ότι ο ίδιος κυβερνά τη χώρα επί έξι συναπτά έτη

δ) και τέλος, υπόσχεται πως θα βάλει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο, πως θα αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που πρέπει και πως δεν πρόκειται να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο

ε) σε κάποιες παραλλαγές του μοτίβου, μέλη της κυβέρνησης και δημοσιογραφικά παπαγαλάκια αφήνουν να εννοηθεί ότι ο πρωθυπουργός γνώριζε από την αρχή τα πάντα και βοήθησε στην αποκάλυψη του σκανδάλου

Βίντεο Μητσοτάκη, έτοιμο να παιχτεί για κάθε σκάνδαλο που αποκαλύπτεται. Προέρχεται από επιλογή και συρραφή τμημάτων από το διάγγελμα Μητσοτάκη όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ιδανικό για το κλείσιμο του δελτίου ειδήσεων του ΣΚΑΪ

Σε όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα, το μοτίβο πετύχαινε το στόχο του. Άλλωστε, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είχε την τύχη (;) να απολαμβάνει την ασυλία της δικαστικής εξουσίας και τη στήριξη σχεδόν όλων των μεγάλων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Σημαντικός ήταν επίσης και ο ρόλος της διαδικτυακής αυτοαποκαλούμενης «Ομάδας Αλήθειας», η οποία αποδείχθηκε ότι είναι όργανο της Νέας Δημοκρατίας και μισθοδοτούμενη μέσω μιας τριγωνικής συναλλαγής. Στο θέμα των Τεμπών βέβαια, είχαμε για πρώτη φορά την αποστασιοποίηση του MEGA από την Ομερτά της Σιωπής των Μέσων. Μια αποστασιοποίηση η οποία μπορεί να συνέβη εξαιτίας της διαρρηχθείσας σχέσης του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εν τούτοις όμως είχε αρχίσει να προκαλεί ρωγμές στη στιβαρή μέχρι τότε εικόνα της κυβέρνησης

Όπως είπαμε, επί έξι χρόνια το μοτίβο αυτό δούλευε ρολόι. Όποιος άνοιγε την τηλεόραση μεταφερόταν σε ένα εικονικό σύμπαν, όπου όλα λειτουργούσαν τέλεια, η οικονομία πήγαινε πολύ καλά και η χώρα έκανε τεράστια βήματα προόδου. Παράλληλα, οι υπουργοί της κυβέρνησης – όσο γελοίοι ή διεφθαρμένοι μπορεί να φαίνονταν στα μάτια ενός μέσου πολίτη - αντιμετωπίζονταν από τα Μέσα ως αξιόπιστα πρόσωπα που άξιζαν το σεβασμό

Την ίδια στιγμή βέβαια, από τα διεθνή Μέσα και από το Διαδίκτυο μπορούσαμε να μάθουμε πως υπάρχει και ένα άλλο σύμπαν - πέρα από το εικονικό - όπου η Ελλάδα κατατασσόταν ανάμεσα στις πρώτες χώρες στην Ευρώπη στη διαφθορά και στην περιστολή της ελευθερίας του τύπου και πως οι Έλληνες έχουν βρεθεί στην τελευταία θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε αγοραστική δύναμη

Ώσπου ξαφνικά (;) ήρθε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, ένα σκάνδαλο που δεν είχε την τύχη των προηγούμενων. Και αυτό γιατί η έρευνα έγινε από ευρωπαίους εισαγγελείς, οι οποίοι είχαν γνώση του εγχώριου συστήματος συγκάλυψης που θα κουκούλωνε το ζήτημα εν τη γενέσει του και δούλεψαν με μέθοδο αποκαλύπτοντας απίστευτους διαλόγους μεταξύ κυβερνητικών στελεχών και ανώτερων στελεχών Οργανισμών. Όχι πως πέσαμε από τα σύννεφα δηλαδή, αλλά είναι η πρώτη φορά που καταγράφονται και δημοσιοποιούνται τέτοιας μαζικής έκτασης διάλογοι με ύφος και περιεχόμενο που παραπέμπουν σε εγκληματική οργάνωση τύπου Μαφίας

Αυτή η έρευνα των Ευρωπαίων Εισαγγελέων απέδειξε κάτι που όλοι υποψιαζόμασταν σε όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα. Σκάνδαλα που είτε δεν έφταναν ποτέ στη Δικαιοσύνη, είτε όταν έφταναν οι κατηγορούμενοι έβγαιναν αλώβητοι και καθαροί. Απέδειξε πως υπάρχουν απειλές σε όσους δεν εναρμονίζονται με τις μαφιόζικες πρακτικές της εγκληματικής οργάνωσης, πως όσοι συνεργάζονται ανταμείβονται ποικιλοτρόπως και πως γίνεται συγκάλυψη με κάθε τρόπο

Ας γυρίσουμε όμως στο κλασσικό πλέον αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη πως δεν γνώριζε τίποτα, πως έπεφτε από τα σύννεφα και πως θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.

Τον ακούσαμε τον Αύγουστο του 2022, όταν ξεσκεπάστηκε η υπόθεση παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη, να λέει :

«…Είπατε ότι εγώ έδωσα εντολή παρακολούθησης Ανδρουλάκη… Εγώ κοίταξα τον ελληνικό λαό στα μάτια και είπα ότι ουδέποτε γνώριζα»

Μας κοίταξε στα μάτια, λέει ο σωσίας του Ρόουαν Άτκινσον. Κι εμείς τον πιστέψαμε και σκουπίσαμε στοργικά ένα δάκρυ που είχε αρχίσει να κυλάει στο μάγουλό του

Το ίδιο τροπάριο ακούσαμε λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στα Τέμπη: 

«Ένα πράγμα μπορώ να εγγυηθώ, ότι θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας…»

Δύο χρόνια αργότερα, το Φεβρουάριο του 2025, όχι μόνο δεν είχε δώσει τις απαντήσεις που υποσχέθηκε, αλλά με φόντο τη λαϊκή οργή προσπαθούσε να αποσείσει από πάνω του οποιαδήποτε υπόνοια προσωπικής ευθύνης λέγοντας : «Αν πάρθηκαν επιχειρησιακές αποφάσεις… αυτές δεν τις γνωρίζω και δεν οφείλω να τις γνωρίζω»

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ . Και εδώ ο Μητσοτάκης υπόσχεται έρευνα και διαλεύκανση του θέματος αναλαμβάνοντας, λέει,  την ευθύνη και για όσους άλλους κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν τίποτα! Μεγάλη καρδιά ο Μητσοτάκης! Σαν τον Ιησού που σταυρώνεται, παίρνοντας πάνω του τις αμαρτίες όλου του κόσμου!

«Αναμένω αποτελέσματα γρήγορα. Θα ερευνήσουμε άμεσα και εξαντλητικά τις περιπτώσεις σύμφωνα με την εσωτερική και ευρωπαϊκή νομοθεσία.[…] δεν θα διστάσω να αναλάβω την ευθύνη και στο όνομα όσων κυβέρνησαν και δεν άλλαξαν ένα κράτος που πρέπει να αλλάξει»

Το δούλεμα συνεχίζεται σε όλους τους τόνους. Όταν τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, ο Μητσοτάκης αυτοθαυμάζεται ως αυτός που κινεί τα νήματα της κυβέρνησης. Όταν όμως τα πράγματα στριμώχνονται, ο Μητσοτάκης παριστάνει τον ανήξερο

 Ο ...ήξερος και ο ανήξερος

Πόσο όμως μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση που εξελέγη με παραμύθια περί αριστείας και προσπάθειας καταπολέμησης χρόνιων παθογενειών και κατάφερε μέσα σε έξι χρόνια να σπάσει κάθε κοντέρ σε παράνομες δραστηριότητες;

Πιο σωστά όμως, πόσο θα αντέξει η ίδια η χώρα; Όπως όλα δείχνουν, η χώρα μας μπαίνει στο μικροσκόπιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για πλήθος άλλων περιπτώσεων και αναμένεται να χάσει και τα τελευταία ψήγματα εθνικής ανεξαρτησίας, αν υπάρχουν ακόμη τέτοια

Όσον αφορά δε στο πρόστιμο, τα 410 εκατομμύρια είναι μόνο η αρχή, καθώς αυτό το πρόστιμο αφορά μόνο στις χρονιές 2016 έως 2023, με το σημαντικά μεγαλύτερο μέρος να αφορά στην περίοδο 2019-2023. Έπονται οι χρονιές 2024 και 2025, όπου όλα δείχνουν ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει τελείως και έτσι το πρόστιμο πιθανότατα να φτάνει τα μερικά δις ευρώ, δημιουργώντας έναν πρόσθετο βραχνά στη Σισσύφεια προσπάθεια της Ελλάδας να καταφέρει να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της.

Ένα χρέος που καλό είναι να θυμίζουμε πως πριν από τα Μνημόνια το 2009 βρισκόταν στα  300 δις ευρώ, ενώ σήμερα, μετά από 15 ολόκληρα χρόνια λιτότητας και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε στα 370 δις, την ίδια στιγμή που η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων έχει μειωθεί δραματικά και το μέλλον της χώρας κάθε άλλο παρά ευοίωνο προοιωνίζεται

Και τα ερωτήματα συνεχίζονται:

Ποιος θα πληρώσει για το αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί μια κυβέρνηση όχι απλώς ανίκανη, αλλά που λειτουργεί στα πρότυπα μιας εγκληματικής οργάνωσης καθιστώντας συνένοχους και ομήρους της ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας;

Ποιος θα πληρώσει για τον εξευτελισμό και το διασυρμό της χώρας;

Και το πιο σημαντικό: 

Ποιος θα μπορέσει να διώξει αυτή την κυβέρνηση και με ποιον τρόπο;

Χωρίς καμία ντροπή, αυτή η κυβέρνηση μεταχειρίζεται το κράτος ως λάφυρο πολέμου και μοιράζει την περιουσία του στο στρατό της. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται να συμβεί τρομακτική κατάρρευση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί θα συνεχίσουν να τη στηρίζουν όσοι έφαγαν από αυτήν και όσοι ελπίζουν να φάνε ή να ξαναφάνε. Ίσως είναι η πρώτη φορά που τα ποσοστά ενός κόμματος αναδείξουν και το μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς στη χώρα μας

Το θέμα είναι το τι θα κάνουν από δω και πέρα όλοι οι υπόλοιποι. Είτε εκλογικά είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Η μεγάλη συγκέντρωση των Τεμπών μας δείχνει το δρόμο. Θα τον ακολουθήσουμε;

από τον IRafina-Dimotis

Και που τα είπε ο καθηγητής, εσείς οι Ραφηνιώτες, παρόντες στην εκδήλωση, τι καταλάβατε;

Ένα τίποτα, ως συνήθως

Πήγατε στην εκδήλωση. Καθίσατε, χειροκροτήσατε, ίσως και να συγκινηθήκατε με τις φωτογραφίες, τις μνήμες, τις αφηγήσεις. Αλλά  καταλάβατε τίποτα;

Γιατί, αν είχατε καταλάβει, δεν θα ήσασταν οι ίδιοι που επί χρόνια καταστρέφετε, αδιαφορείτε ή σιωπάτε για όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την πόλη.

Ο καθηγητής κ. Αντώνης Λαζαρής(https://tinyurl.com/4ru862hd)  μίλησε για τη Ραφήνα που δεν πρέπει να χαθεί. Για ανθρώπους που αγάπησαν τον τόπο. Για ιστορίες που τον διαμόρφωσαν. Για ένα λιμάνι που δεν είναι απλώς "χώρος", ψυχή, παρελθόν και ταυτότητα

Και εσείς, εκεί. Πολλοί από εσάς, με τη δημόσια εικόνα του «ενδιαφερόμενου πολίτη», αλλά με την πραγματική ταυτότητα του αδιάφορου ή του συνένοχου

Γιατί η ιστορία δεν τιμάται με χειροκροτήματα και λόγια, αλλά με στάση ζωής.

Τι να το κάνεις το “συγκινητικό ταξίδι στο παρελθόν”, όταν καθημερινά αφήνεις να βιάζεται το παρόν; Όταν αποδέχεσαι τα πάντα, όταν δεν αντιδράς, όταν δεν διεκδικείς τίποτα για αυτή τη Ραφήνα;

Η εκδήλωση δεν ήταν φιέστα. Ήταν προειδοποίηση

Αν δεν το καταλάβατε, τότε πήγατε άδικα. όχι γιατί δεν ήταν όμορφη η βραδιά – αλλά γιατί δεν άξιζε σε αυτή την ομιλία η δική σας αδιαφορία

H RAF-WEST Journal, η Νo2 εφημερίδα της ανατολικής Αττικής, παρουσιάζει την ανασκόπηση μηνός Ιουνίου. Με την υπογραφή του έμπειρου και καταξιωμένου δημοσιογραφικού επιτελείου της RAF-WEST Journal, ο διακεκριμένος άνκορμαν Ari Ǿstergaard παρουσιάζει τις εξελίξεις στον κόσμο, στην Ελλάδα και στην αγαπημένη μας Ραφ Τάουν

Ο Θάνος Πλεύρης σε διαδήλωση της Χρυσής Αυγής το 1996

Αν κάποιος πριν από μερικά χρόνια μας έλεγε ότι Υπουργός Μετανάστευσης θα ήταν ο Θάνος Πλεύρης θα βάζαμε τα γέλια. Τώρα όμως μπορούμε άνετα να βάλουμε τα κλάματα, γιατί αυτό που φανταζόμασταν ως γελοία πιθανότητα, συνέβη στην πραγματικότητα. Ο φανταστικός κόσμος του Orwell έχει πάρει σάρκα και οστά στην Ελλάδα του Μητσοτάκη και απειλεί να διαστρεβλώσει κάθε έννοια λογικής και ηθικής

Ο Πλεύρης λοιπόν διορίστηκε Υπουργός Μετανάστευσης. Ο τύπος που διακήρυσσε καταχειροκροτούμενος εν μέσω ακροδεξιού όχλου πως «Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται, εάν δεν υπάρχουν απώλειες. Και για να γίνω κατανοητός, εάν δεν υπάρχουν νεκροί, η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς». Και για όσους επιζήσουν, ο Θάνος Πλεύρης είχε την τελική  λύση που λίγο απέχει από την τελική λύση των ιδεολογικών του προπατόρων : “Όταν είναι εδώ δεν θα υπάρχουν κοινωνικές παροχές, δεν θα μπορούν να φάνε,  να πιούνε, δεν θα μπορούν να πας στο νοσοκομείο. […] Πρέπει να περνάνε χειρότερα από τις χώρες τους. Η κόλαση πρέπει να φαντάζει παράδεισος σε αυτό που θα ζουν εδώ!”

Αυτόν ακριβώς τον τύπο τοποθέτησε ο Μητσοτάκης στη θέση του Υπουργού Μετανάστευσης. Σαν να λέμε ότι στη θέση του τσοπάνη προσελήφθη ένας λύκος.

Είναι προφανές πλέον ότι το μόνο χαρτί που μπορεί να παίξει ο Μητσοτάκης για να κρατηθεί στην καρέκλα του, είναι το Μεταναστευτικό για να θολώσει τα νερά και να αποπροσανατολίσει τον κόσμο. Γιατί σε όλα έχει αποτύχει. Στην εξωτερική πολιτική, η Ελλάδα έχει καταντήσει ένας παρίας που εκλιπαρεί για προσοχή. Στην κοινωνική πολιτική, οι Έλληνες επιβιώνουν με μισθούς πείνας και επιδόματα φτώχειας. Στην οικονομική πολιτική, το χρέος, αυτό το χρέος που μας είχε οδηγήσει στ Μνημόνια, όλο και μεγαλώνει. Η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία απαξιώνονται και διαλύονται. Το μόνο που μένει στον Μητσοτάκη να κάνει, είναι να οχυρωθεί πίσω από την υποκίνηση των ταπεινών ενστίκτων μιας μεγάλης ομάδας της κοινωνίας μας, αυτής που βλέπει τον εχθρό στο πρόσωπο του φτωχού, κυνηγημένου ξένου, καθώς δεν μπορεί να δει παραπέρα

Και επειδή η ολοφάνερη ανοησία αυτού του τύπου, ίσως του δίνει κάποια ελαφρυντικά στην κρίση μας γι αυτόν, καλό είναι να θυμηθούμε πως μιλάμε για έναν τύπο που

• είναι υπέρ της θανατικής ποινής
• ζητάει δολοφονίες μεταναστών ή προσφύγων που περνούν τα σύνορα
• συμμετείχε σε πορείες της Χρυσής Αυγής φωνάζοντας “Τούρκοι-Μογγόλοι-Δολοφόνοι” και καίγοντας τουρκικές σημαίες
• χαιρετιζόταν εγκάρδια και συντροφικά με τον Κασιδιάρη
• αποκαλείε “φλώρους” τους φαντάρους που καταγγέλλουν καψόνια και τους κατηγορεί πως “κλαίνε σαν γυναικούλες”
• πιστεύει στη “φυλετική καθαρότητα”
• καθόλου δεν τον πείραξε το σύνθημα που φώναζε άγημα του Πολεμικού Ναυτικού: «Γαμιέται η Τουρκία». Όπως δήλωσε στο φιλόξενο τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ «Αύριο το πρωί θα έρθουν οι Belharra (σ.σ φρεγάτες), εγώ τέτοιους ναύτες θέλω να στελεχώσουν τις Belharra.  Όχι να λένε περνά, “περνά περνά η μέλισσα” και να τραγουδάνε το μικρό μου πόνι» είπε σε κάποιο σημείο της παρέμβασής του.

Αυτός είναι ο Θάνος Πλεύρης. Και γνωρίζουμε καλά πως ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις ιδέες του. Είναι όλα αυτά τα ανθρωπάκια που κοιτάζουν μόνο το τομάρι τους την ώρα που μπορεί να παριστάνουν και τους χριστιανούς και δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η ίδια η Δύση έχει διαλύσει τις χώρες των κυνηγημένων. Δεν απευθυνόμαστε σε αυτούς.

Οι υπόλοιποι ας δουν το βίντεο και ας φρίξουν

Αυτός ο Μητσοτάκης, αυτή η θλιβερή ορντινάντσα, αυτός ο περίγελος της Ευρώπης, αυτή η κακή αντιγραφή του Mr bean, έναν άνθρωπο δεν έχει δίπλα του;  Έναν σύμβουλο, για να του πει πως πρέπει να στέκεται; Πώς πρέπει να φέρεται, πώς πρέπει να μιλάει; Να του πει τι πρέπει να κάνει για να μη γελοιοποιεί μια ολόκληρη χώρα;

Σα σκυλάκι του καναπέ συμπεριφέρεται στο εξωτερικό. Ένα σκυλάκι που κουνάει την ουρά τους και χοροπηδάει από δω κι από κει, με τη γλώσσα έξω, για να κερδίσει την προσοχή και τα χάδια του αφεντικού του

Μόνο στο εσωτερικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης παριστάνει το άγριο μαντρόσκυλο που γαβγίζει και απειλεί. Γιατί νιώθει ότι τον παίρνει. Γιατί ποντάρει ακόμη στην ανυπαρξία αντιπολίτευσης, ικανής να τον απειλήσει

Δυστυχώς γι’ αυτόν όμως, έχουν μαζευτεί πάρα πολλά. Σκάνδαλο Novartis, παρακολουθήσεις Predator, αδιευκρίνιστα ποσά στους λογαριασμούς του Άδωνι Γεωργιάδη, σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ, Τέμπη, Πύλος, συμμαχία με τον γενοκτόνο Νετανιάχου. Ένα μόνο από αυτά, σε μια κανονική χώρα, θα ήταν ικανά να τον ρίξουν από την κυβέρνηση

Και όσο και αν η Ελλάδα δεν είναι μια κανονική χώρα, υπάρχουν και κάποια όρια. Πόσο μάλλον όταν σε κάποιες υποθέσεις έχει εμπλακεί και η ευρωπαϊκή εισαγγελία

Και όσο και αν υπάρχει πράγματι κενό στην αντιπολίτευση, δεν θα υπάρχει για πολύ. Η φύση απεχθάνεται το κενό και θα το γεμίσει

Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να κάνει πως δεν τρέχει τίποτα και πως ο ίδιος δε φέρει καμία ευθύνη για κανένα θέμα από όσα προκύπτουν. Όσο πιο πολύ επιμένει όμως, τόσο πιο βαρύγδουπη θα είναι η πτώση του

Την ώρα ακριβώς που γράφεται το κείμενο, μαθαίνουμε πως ένας υπουργός (ο Μάκης ο Σουγιάς) και τρεις υφυπουργοί της κυβέρνησης παραιτούνται λόγω της ανάμειξής τους στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Ένα σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται και ονόματα όπως ο "Χασάπης", ο "Φραπές" κλπ. Τύφλα να'χει η Καμόρα δηλαδή

Ευχόμαστε την παραίτηση και των υπολοίπων μελών της πιο διεφθαρμένης και ανίκανης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης

Ελπίζουμε μόνο αυτή η πτώση να συνοδευτεί από παραδειγματική τιμωρία αυτών που μετέτρεψαν μια κυβέρνηση σε εγκληματική οργάνωση. Και αυτό δε θα είναι καθόλου εύκολο. Από όσα αποκαλύπτονται από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, οι διεφθαρμένοι της κυβέρνησης δεν είναι ούτε δυο, ούτε τρεις ... ούτε καν χίλιοι δεκατρείς

Μια κραυγή απόγνωσης βγαίνει από τον συγγραφέα και μέλος στο «Επιμελητείον Περιβάλλοντος και Πολιτισμού Χίου», Γιάννη Μακριδάκη, με αφορμή την πυρκαγιά που κατέκαψε το 10% της επιφάνειας του νησιού

Όπως γράφει στην πρώτη ανάρτησή του που έγινε τη δεύτερη ημέρα της πυρκαγιάς

«Μη μου τηλεφωνείτε για την φωτιά. Δεν έχω ρεύμα, ούτε αποθέματα μπαταρίας και ψυχικής δύναμης.

Η Χίος καίγεται με οργανωμένο σχέδιο τρομοκρατικής επενδυτικής αναπτυξιολαγνείας. Όπως το 2012, ακριβώς μετά την επέλαση στο νησί των πολυεθνικών ενέργειας, έτσι και τώρα, ένα χρόνο μετά τις επενδυτικές κορώνες των εξορύξεων, η Χίος καίγεται για να γίνει πεδίο “ανάπτυξης”.

Οι πολιτικοί υπεύθυνοι των εμπρησμών, τοπικοί και κεντρικοί, είναι γνωστοί. Τους έχει ψηφίσει η κοινωνία.

Τώρα πήρε φωτιά και στην περιοχή που σχεδιάζονται οι εξορύξεις.

Αυτή είναι η πορεία όλης της Ελλάδας, με τις πολιτικές εκποίησης που ακολουθούνται.

Τελειώσαμε»

Σε σημερινή του ανάρτηση ο Γιάννης Μακριδάκης κάνοντας το βαρύ απολογισμό της φωτιάς ζητά, τουλάχιστον ως ένδειξη σεβασμού στον τόπο και στην κοινωνία του, να ακυρωθεί ο διεθνής διαγωνισμός που έχει προκηρυχθεί ενάντια στην βούληση της τοπικής κοινωνίας και δίνει 64.000 στρέμματα περιοχής Natura του νησιού σε πολυεθνική για εξορύξεις καρκινογόνου αντιμονίου.

«Σας γράφω από το χωράφι. Έκανα κουράγιο μες στην θλίψη και το πένθος που ζούμε όλοι στο νησί, και ασπροχωμάτισα τους τελευταίους σκίνους. Ευτυχώς, είχα αρχίσει πολύ νωρίτερα την εργασία φέτος και μου είχε απομείνει μόνο αυτό το χωράφι όταν έπιασε η φωτιά. Αλλιώς δεν θα είχα κουράγιο να αρχίσω.

Σήμερα ξυπνήσαμε 4η μέρα πολέμου, με τα ελικόπτερα και τα καναντέρ από πάνω μας. Είναι όμως η πρώτη μέρα χωρίς ενεργό μέτωπο.

Στο νησί επικρατεί πολύ βαριά ατμόσφαιρα. Είμαστε όλοι καταρρακωμένοι από την συμφορά. Μαγαζιά εστίασης δεν άνοιξαν καθόλου δύο μέρες, διότι η ψυχολογία του κόσμου είναι στον πάτο, έτσι μου είπαν οι ιδιοκτήτες.

Η Χίος θρηνεί και ετοιμάζεται ψυχολογικά για τα επόμενα στάδια του πένθους και της συνέχισης της ζωής πάνω στο καρβουνιασμένο νησί και στα αγαπημένα βουνά και μονοπάτια που δεν υπάρχουν πια και δεν θα τα ξαναδούμε πράσινα όσο θα ζήσουμε.

Αυτή τη στιγμή, μια κυβέρνηση με αίσθημα ευθύνης και ένα Υπουργείο που λέγεται "Περιβάλλοντος" θα ακύρωναν, ως ένδειξη σεβασμού στον τόπο και στην κοινωνία του, τον διεθνή διαγωνισμό που έχουν προκηρύξει ενάντια στην βούληση της τοπικής κοινωνίας και δίνει 64.000 στρέμματα περιοχής Νατούρα του νησιού σε πολυεθνική για εξορύξεις καρκινογόνου αντιμονίου.

Αυτό πρέπει να γίνει αίτημα πανελλαδικό. Να ακυρωθεί ο διεθνής διαγωνισμός και κάθε σκέψη εξόρυξης αντιμονίου στη Χίο.

Ο δικηγόρος μας στο ΣτΕ, καθηγητής της Νομικής Αθηνών, Πάνος Λαζαράτος δημοσίευσε χθες τον χάρτη των πυρκαγιών και έγραψε την παρακάτω ανάρτηση:

"ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ : ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΩΡΑ

Αυτή η ματωμένη κουκκίδα επάνω αριστερά είναι η «συμβολική»,  όλως τυχαία φωτιά στον τόπο των εξορύξεων.

Στο γεωμετρικό κέντρο βάρους του ΠΟΛΥΓΩΝΟΥ των εξορύξεων.

Σαν να πήδηξε ένα κουκουνάρι κάποια χιλιόμετρα.

Η όλως παράνομη και αντιφατική παγκοσμίως ΠΡΩΤΗ προκήρυξη εξορύξεων θανατηφόρου   ΑΝΤΙΜΟΝΙΟΥ σε νησί , (και μάλιστα στο νησί της ΜΑΣΤΙΧΑΣ!) μέσα σε δάση και χωριά σε περιοχή NATURA  για 30 χρόνια(!) , που ούτως ή άλλως  μετά ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ θα ακυρωθεί από το ΣτΕ τον Οκτώβριο , πρέπει να ανακληθεί άμεσα από την Κυβέρνηση.

Εκθέτει ανεπανόρθωτα!

Ούτως ή άλλως ο διαγωνισμός έχει σταματήσει ήδη εδώ και 3 μήνες μεταξύ πρώτης και δεύτερης φάσεως,  μεταξύ άλλων και ΔΙΟΤΙ έχει γεμίσει παρατυπίες απροσμέτρητες και ανεκδιήγητες, σχεδόν «κωμικοτραγικές».

Το ξέρουν όλοι και στο Υπουργείο.

Όλοι όμως!

«Απόρρητα» δεδομένα (τα πλήρη δεδομένα ερεύνης) έχουν κυκλοφορήσει ήδη, αντίθετα με τα οριζόμενα στην προκήρυξη,  μεταξύ των τεσσάρων υποψηφίων, ο χώρος εξορύξεων έχει προσδιορισθεί αντιφατικά (ποικίλλει από 9 έως 63 τ.χλμ), δάση, χωριά, νερά, αιγιαλοί , ιαματικές πηγές, αρχαία και πλέον ΑΝΑΔΑΣΩΤΕΕΣ εκτάσεις βρίσκονται εντός του, ανακαλύπτεται ότι η περιοχή δεν είχε κριθεί απολύτως ώριμη προς εξόρυξη ήδη από την ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΝΙΑΤΗ και άλλα πολλά παραπλανητικά και πρόχειρα που αν συνεχιστούν θα γεννήσουν ανυπολόγιστες ΖΗΜΙΕΣ  και ΕΥΘΥΝΕΣ κάθε είδους.

Όλο αυτό είναι λάθος, σύσσωμη η ΧΙΟΣ το αποκρούει, και όσο με αφορά θα προσβάλω επίμονα  πράξεις (όσες και όποτε προκύψουν) μέχρι όλο αυτό να σταματήσει.

Όλο είναι πρόχειρο, παράνομο, επικίνδυνο , ανήθικο και τελικώς λάθος.

Ανάκληση λοιπόν τώρα.

Μια έμπρακτη «συγγνώμη»!

Αυτό θα ήταν νόμιμο, δίκαιο, στοιχειωδώς «εκτονωτικό», ηθικά ορθό, αλλά και πολιτικά αναγκαίο και ευφυές.

Άκρως."

Ας διαδώσουμε και ας κάνουμε πανελλαδικό το αίτημα της Χίου που ακόμη καπνίζει.

1. ΙΣΡΑΗΛ: To  Ισραήλ δεν ενοχλεί και μονίμως βρίσκεται σε άμυνα

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το Ισραήλ αποίκισε την Παλαιστίνη, η οποία πριν από 100 μόλις χρόνια κατοικείτο κατά 90% από Παλαιστίνιους και μόλις κατά 10% από Εβραίους. Το 1948, έτος ίδρυσης του Ισραήλ, ο εποικισμός από Εβραίους είχε φτάσει πλέον στο 40%. Το 1967 το Ισραήλ εισέβαλε στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και τα Υψίπεδα του Γκολάν. Στη συνέχεια, γέμισε τις περιοχές αυτές με ισραηλινούς οικισμούς και ένοπλους ισραηλινούς εποίκους με στόχο τη μονιμοποίηση της κατοχής

2. ΙΣΡΑΗΛ: Στη Γάζα δεν γίνεται γενοκτονία, αλλά επιχειρήσεις εναντίον της τρομοκρατικής οργάνωσης της Χαμάς

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Η Γάζα έχει ισοπεδωθεί, τα νοσοκομεία της έχουν καταστραφεί, δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι είναι εγκλωβισμένοι και λιμοκτονούν και 50.000 άμαχοι έχουν σκοτωθεί

3. ΙΣΡΑΗΛ: To Ιράν, μέσα σε λίγες εβδομάδες, θα έχει πυρηνικά όπλα

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Αυτό είναι κάτι που ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου ισχυρίζεται εδώ και τριάντα ολόκληρα χρόνια και ακόμη το ίδιο ποίημα λέει. Έχει καταντήσει ανέκδοτο

4. ΙΣΡΑΗΛ: Το Ιράν δεν συνεργάζεται με το Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ/IAEA)

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το Ιράν ανήκει στη Συμφωνία για την μη διάδοση των Πυρηνικών Όπλων. Το Ισραήλ δεν ανήκει.

Το Ιράν έχει δεχτεί διεθνή έλεγχο στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Το Ισραήλ δεν δέχεται. 

Το Ιράν δεν έχει πυρηνικά όπλα. Το Ισραήλ έχει. Σύμφωνα με το Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας, το Ισραήλ έχει 90 πυρηνικές κεφαλές

5. ΙΣΡΑΗΛ: Το Ιράν αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το Ιράν δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε γειτονική του χώρα. Το Ισραήλ έχει.

Το Ιράν δεν έχει διαπράξει ποτέ δολοφονίες αξιωματούχων ξένων χωρών. Το Ισραήλ έχει.

Το Ιράν δεν έχει σκοτώσει 50.000 άμαχους, ούτε προσπαθεί να εξαφανίσει 2 εκατομμύρια ανθρώπους . Το Ισραήλ το κάνει στη Γάζα.

Το Ιράν έχει υποστηρίξει όλες τις αποφάσεις και όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Μέση Ανατολή, μαζί με την συντριπτική πλειοψηφία των κρατών όλου του κόσμου. Το Ισραήλ όχι.

6. ΙΣΡΑΗΛ: Το Ιράν ενισχύει τρομοκρατικές οργανώσεις που απειλούν την ασφάλεια του Ισραήλ, υποκινώντας proxy war, πόλεμο δηλαδή μέσω αντιπροσώπων

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Σε όλες αυτές τις διαλυμένες χώρες – διαλυμένες βέβαια από τη Δύση και το Ισραήλ – όλες οι γύρω χώρες κάποιον υποστηρίζουν. Όπως το Ιράν υποστηρίζει για παράδειγμα τη Χεζμπολάχ, έτσι και οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν τον ISIS στη Συρία και οι Ισραηλινοί υποστηρίζουν ένοπλες συμμορίες του ISIS που αντιμάχονται τη Χαμάς, κάτι που πριν από λίγες ημέρες παραδέχθηκε και ο Νετανιάχου, θεωρώντας το θεμιτό και φυσικό. 

7. ΙΣΡΑΗΛ: Το Ιράν χτυπάει αμάχους και νοσοκομεία

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Μιλάει το Ισραήλ που έχει σκοτώσει 50.000 άμαχους και έχει καταστρέψει όλα τα νοσοκομεία στη Γάζα. Το Ισραήλ επίσης πραγματοποιεί στοχευμένες δολοφονίες Ιρανών επιστημόνων, πράγμα ανήκουστο και όμως ανεκτό από τη διεθνή κοινότητα

8. ΙΣΡΑΗΛ: Το Ιράν είναι μια θεοκρατική χώρα, ενώ το Ισραήλ είναι μια δυτική κοσμική δημοκρατία

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το Ισραήλ κυβερνάται από έναν ακροδεξιό συνασπισμό που προσπαθεί να μετατρέψει το Ισραήλ σε μια θεοκρατική δικτατορία.  Τυπικά, το Ισραήλ δεν είναι ένα θρησκευτικό κράτος. Είναι, όμως, ένα βαθιά θρησκευόμενο κράτος, στο οποίο η θρησκευτική ηγεσία επηρεάζει εξωθεσμικά σε επικίνδυνο βαθμό. Όλα στο Ισραήλ περιστρέφονται γύρω από το Τορά, τις Γραφές που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή στο όρος Σινά και οι Ισραηλινοί δρουν θεωρώντας πως είναι ο περιούσιος λαός ενός Θεού

9. ΙΣΡΑΗΛ: Στο Ιράν δεν υπάρχει ελευθερία λόγου

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Το καθεστώς του Ιράν δεν είναι περισσότερο καταπιεστικό από το προηγούμενο δικτατορικό αμερικανόδουλο καθεστώς του Σάχη, ένα καθεστώς που θα ήθελε να επαναφέρει το Ισραήλ και οι Αμερικανοί και που είχαν επιβάλλει το 1953 οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι όταν ο προηγούμενος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός Μοχάμεντ Μοσαντέκ επιχείρησε να εθνικοποιήσει τα πετρέλαια του Ιράν

Από την άλλη μεριά, η ελευθερία λόγου έχει πάψει να υφίσταται και στο Ισραήλ

10. ΙΣΡΑΗΛ: Στο Ιράν οι γυναίκες καταπιέζονται

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Αυτό πάντως δεν μπορεί να αποτελεί λόγο για να κηρύσσεις τον πόλεμο σε ένα κράτος και να σκοτώνεις τους κατοίκους του, άντρες και γυναίκες. Και αν νομίζει το Ισραήλ πως έτσι πρέπει να κάνει, γιατί δεν κηρύσσει τον πόλεμο και στη Σαουδική Αραβία, όπου εκεί  τα πράγματα είναι απείρως δυσμενέστερα και για τις γυναίκες και για την ελευθερία του λόγου από ό,τι είναι στο Ιράν; Και σίγουρα οι κοινωνικές αντιλήψεις δεν αλλάζουν με ακραίες εξωτερικές παρεμβάσεις, αλλά με σταδιακή ωρίμανση της κοινωνίας. Όσοι έχουν μάτια βλέπουν πώς έχει εξελιχθεί η κατάσταση στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Εκεί όπου η Δύση προκάλεσε πτώση των καθεστώτων στο όνομα υποτίθεται της ελευθερίας και της δημοκρατίας και πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.

11. ΙΣΡΑΗΛ:  Όποιος υποστηρίζει το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν δική τους πατρίδα και όποιος καταγγέλλει τη γενοκτονία που γίνεται στη Γάζα είναι αντισημίτης

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: «Κάποτε, αντισημίτης ήταν αυτός που μισούσε τους Εβραίους. Σήμερα όμως, αντισημίτης είναι αυτός που μισείται από του Εβραίους» … Hajo Meyer (1924-2014), ένας  από τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος.

Συμπέρασμα: Too  much hypocrisy  που, όπως τραγουδάει ο αγαπημένος Manu Chao, can drive to calamity

To “Psycho killer” είναι ίσως το πιο γνωστό τραγούδι των Talking Heads και σίγουρα το πιο επιτυχημένο.

Οι στίχοι του "Psycho Killer" είναι ένας ποταμός σκέψεων που ξεχειλίζουν από το μυαλό ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου.

«I can't seem to face up to the facts / I'm tense and nervous and I Can't relax / I can't sleep 'cause my bed's on fire / Don't touch me I'm a real live wire»

Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε ως single τον Δεκέμβριο του 1977 και συνδέθηκε αμέσως στην ποπ κουλτούρα με τον κατά συρροή δολοφόνο Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς, γνωστό και ως «ο Γιος του Σαμ», ο οποίος διέπραξε μια σειρά δολοφονιών πριν συλληφθεί τον Αύγουστο του 1977

Παρόλο που το συγκρότημα επέμενε διαρκώς ότι το τραγούδι δεν είχε εμπνευστεί από τον «Son of Sam” , ο συγχρονισμός της κυκλοφορίας του τραγουδιού με τα συγκεκριμένα γεγονότα ήταν τέτοιος που - θέλοντας και μη - η σύνδεση δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε

Από τότε έχουν περάσει κοντά στα 50 χρόνια. Θυμηθήκαμε το τραγούδι αυτό κοιτάζοντας από τη μια τη φωτογραφία του υπουργού Εθνικής Ασφάλειας του Ισραήλ Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ και από την άλλη τη φωτογραφία του Βενιαμίν Νετανιάχου με τον Κυριάκο Μητσοτάκη 

«Psycho Killer(s) / Qu'est-ce que c'est / Fa fa fa fa, fa fa fa fa fa far better / Run run run run, run run run away, oh, oh, oh

Psycho Killer(s) / Qu'est-ce que c'est / Fa fa fa fa, fa fa fa fa fa far better / Run run run run, run run run away / Oh, oh, oh, ooh  …. Ay, ay, ay, ay, ay, ooh»

η φωτό είναι από την πρώτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Δάγλα "Η μέρα των φωταγωγών, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 1982"

«Είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω κάποιον να λέει “είμαι ποιητής”. Ίσως, μετά από σκληρές δεκαετίες, αίμα, δάκρυ, αμείλικτα χτυπήματα μπορέσει κάποιος να μπει σ’ αυτό το δρόμο. Και πάντα θα είναι ένας ελάσσων, ασκούμενος προφήτης, θα είναι ο έσχατος ασκητής που καίγονται τα σωθικά του στην έρημο της πόλης, σε δρόμους που δεν ξέρει πού οδηγούν… Χωρίς την ταπεινότητα έχει χάσει το στοίχημα, την ύπαρξή του. Ο χώρος του ποιητή δεν είναι τα φουαγιέ των κρατικών θεάτρων, τα σουαρέ των καθώς πρέπει κυριών, οι αυλές των αρχόντων. Οι πραγματικοί ποιητές είναι οικουμενικοί, δεν έχουν πατρίδα, εθνικότητα, χρώμα, τόπο και χρόνο […]. Ο ποιητής είναι χαμένος. Πάντα ψάχνει ένα καταφύγιο. Ένα ερημικό καφενείο. Μια καταστροφική σχέση. Έναν άγνωστο προορισμό. Δεν έχει τίποτα. Δεν θέλει να έχει τίποτα. Μόνο τις λέξεις του και τους δαίμονές του. Επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Στην αυτοεξορία του. Και φεύγει ξανά. […]. Ο ποιητής έχει την φυγή και την έκρηξη μέσα του. Την εξέγερση. Είναι από τη φύση του αναρχικός κι ανυπότακτος»

Ο Γιώργος Δάγλας είναι ποιητής. Από αυτούς ακριβώς τους ποιητές που περιγράφει παραπάνω. Αυτούς που μια φορά τους βρίσκεις και πολλές φορές τους χάνεις, όταν αποφασίζουν να καταφύγουν στην αυτοεξορία τους. Αυτούς, που το μόνο που έχουν, είναι οι λέξεις και οι δαίμονές τους.

Η Παντοφίλη Βαρβαρήγου, διδάκτωρ νεοελληνικής φιλολογίας του ΕΚΠΑ και συνταξιούχος εκπαιδευτικός, γράφει για τον συντοπίτη και φίλο της ποιητή και προσεγγίζει το έργο του Γιώργου Δάγλα μέσα από ποιήματα από την τελευταία ποιητική συλλογή του “Ταριχευτές πουλιών, Εκδόσεις Κύμα, 2020”

……………………………………………………………….

Γιώργος Δάγλας, «Ταριχευτές Πουλιών, Κύμα, Αθήνα 2020» ….. της Παντοφίλης Βαρβαρήγου

Αναζητώντας, ως Ιθακήσια, στοιχεία για να παρουσιάσω τον συμπατριώτη μου ποιητή Γιώργο Δάγλα, σταδιακά συνειδητοποιούσα ότι βρισκόμουν μπροστά σε μια αντίφαση: Από τη μια πλευρά, αισθανόμουν ότι εμείς γνωρίζουμε τον Γιώργη και λίγα πράγματα θα μπορούσαν να χωρέσουν σε μια βιογραφική, ας την ονομάσουμε, παρουσίαση. Είναι ο πατριώτης μας, ο παιδικός μας φίλος, ο φλογερός και, εν πολλοίς, οργισμένος ιδεολόγος έφηβος, είναι ο άνθρωπος ο οποίος στο ξεκίνημά του πέταξε από το παράθυρο τις ευκαιρίες που βρέθηκαν στον δρόμο του για μια «στρωμένη ζωή», είναι εν τέλει εκείνος, που άλλοτε τον βρίσκαμε δίπλα μας και άλλοτε τον χάναμε, πλάνητα, ταξιδευτή, μοναχικό, γράφοντα «γραφές» τις οποίες μάλλον αδυνατούσαμε να αξιολογήσουμε, θα έλεγα κιόλας, ενίοτε αρνούμασταν και να προσέξουμε…

Κι ενώ, λοιπόν, εμείς οι συμπατριώτες ψάχναμε τον Γιώργη, κάποιοι άλλοι, σ‘ αυτή την αέναη, απ’ ό,τι φαίνεται, περιπλάνησή του, ανακάλυπταν τον Γιώργο Δάγλα, τον ποιητή, και τον αναζητούσαν και τον ρωτούσαν και τον προσκαλούσαν και μιλούσαν κι έγραφαν γι’ αυτόν…

Έτσι, θα αναφέρω σταχυολογώντας, ο Γιώργος Δάγλας, ο ποιητής, με ποιήματα από το Μαύρο Χιόνι του, παρουσιάζεται στο περιοδικό Λόγου και Τέχνης Επτανησιακά (2014), με πρωτοβουλία του Φόρκυνα γίνεται στο Βαθύ της Ιθάκης, μια εκδήλωση προς χάριν του (χειμώνας 2015), δίνει συνέντευξη στον Νίκο Λέκκα για το περιοδικό επιλεγμένης λογοτεχνίας Φτερά Χήνας (2016), οι Καντάδες του μελοποιούνται και γίνονται ροκ και τζαζ μελωδίες από τον συνθέτη Βασίλη Λαγό (2016), περιλαμβάνεται ανάμεσα στους σύγχρονους Επτανήσιους ποιητές, τους οποίους τιμά η Ιόνιος Βιβλιοθήκη της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας (2017), μεταφράζεται στα αγγλικά  για το ηλεκτρονικό περιοδικό Diasporic Literature Spot από τον Κύπριο ποιητή Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη (2018), ο οποίος εντυπωσιασμένος τον αποκαλεί «τραγική φωνή», οι Ταριχευτές Πουλιών σχολιάζονται από τον Αναπληρωτή καθηγητή του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Πέτρο Στεφανέα στην Εφημερίδα των Συντακτών (2020), δίνει συνέντευξη στον γνωστό συγγραφέα και ερευνητή Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη για το ηλεκτρονικό περιοδικό Κόσκινο (2021), ενώ το (2022) συμμετέχει στον συλλογικό τόμο της Ελληνοεκδοτικής, με τίτλο Γενέθλια Πόλη –τον οποίο επιμελείται ο Ιντζέμπελης– ανάμεσα σε εξήντα πέντε ακόμα συγγραφείς και ποιητές, με ένα εξαιρετικό κείμενο που, βεβαίως, αναφέρεται στον γενέθλιο τόπο, στην κοινή πατρίδα, την Ιθάκη. 

Κάπως έτσι, λοιπόν, μ’ ετούτα και με τ’ άλλα και ανάμεσα σε πολλά, ο Γιώργος Δάγλας μέχρι στιγμής, έχει, επίσης, καταθέσει  στους αναγνώστες της ποίησης τέσσερις ποιητικές συλλογές: Μέρα Φωταγωγών, 1982 - Μαύρο Χιόνι, 1999 - Καντάδες για ένα δαίμονα, 2014 και Ταριχευτές Πουλιών, 2020. Και απ’ όσο δείχνουν τα πράγματα, απτόητος συνεχίζει, διατηρώντας στο ραδιόφωνο 2510 Radio εκπομπή στην οποία φιλοξενεί σύγχρονους/νες ποιητές και ποιήτριες…

Αυτή τη στιγμή δεν θα σχολιάσω επιδράσεις και ποιητικές καταβολές· θεωρώ ότι η ανίχνευση τέτοιων στοιχείων, ιδιαίτερα σ’ ετούτη την εποχή με τις τρομακτικές δυνατότητες επικοινωνίας, επιρροών και αλληλεπιδράσεων είναι εξαιρετικά δύσκολη και προϋποθέτει άλλου είδους προσέγγιση και ερευνητική διαδικασία. Θα σταθώ στους Ταριχευτές Πουλιών και θα σχολιάσω κατ’ επιλογήν λίγα από τα ποιήματα της συλλογής, επιχειρώντας να δώσω το στίγμα τους, με αρωγό στην προσπάθεια τον λόγο του ποιητή, όπου υπάρχει

Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι οι τίτλοι είναι ένα πολύ σημαντικό παρακειμενικό στοιχείο και αντικατοπτρίζει πνεύμα και ουσία του περιεχομένου, θα επιχειρήσω – αφού σχολιάσω τον τίτλο– να ανιχνεύσω το νήμα του και το μήνυμά του στον ποιητικό λόγο που ακολουθεί. Ο έμπειρος Ιντζέμπελης, στην συνέντευξη που προαναφέρθηκε, ρωτάει σχετικά με την επιλογή του τίτλου και από την απάντηση μαθαίνουμε ένα πολύ ενδιαφέρον φιλολογικό στοιχείο· ότι ο αρχικός τίτλος της συλλογής ήταν «Ενεργά Ηφαίστεια», προκειμένου έτσι να καταδείξει ο ποιητής πόσο εκρηκτική μπορεί να γίνει η ποίηση. «Τελικά», συνεχίζει,  «κατέληξα στους Ταριχευτές Πουλιών βλέποντας να περιορίζονται οι ελευθερίες, να καταστρατηγούνται τα δικαιώματα, να “λιγοστεύει” ο αέρας. Και βέβαια γιατί τα πουλιά πετούν ελεύθερα […]». Να, λοιπόν, πώς προκύπτει η λέξη «ταριχευτές» στον τίτλο· «ταριχεύω» σημαίνει «εμποδίζω τη σήψη, βαλσαμώνω» και ταριχευτές είναι οι ειδικοί που διατηρούν το σώμα ως είχε, αλλά νεκρό, χωρίς ζωή, χωρίς βούληση, χωρίς αισθήσεις. Να, λοιπόν, κι ένα μήνυμα διαμαρτυρίας και ανυπακοής από τον τίτλο ακόμα: οι ταριχευτές καιροφυλακτούν, Επαγρυπνείτε!

Με βάση αυτό το κριτήριο, θα επιχειρήσω να σκεφτώ διαβαίνοντας μέσα από την ποίηση του Γ. Δ. στην τελευταία του ποιητική συλλογή.

Σε ανύποπτο χρόνο, ζήτησα από το Γ. Δ. να χαρακτηρίσει τα ποιήματά του. «Μικρές ιστορίες», μου είπε, «καθημερινές σκηνές, τροφή για σκέψη…». Μια τέτοια μικρή, καθημερινή ιστορία, ακύρωσης όμως και ανικανοποίητης επιθυμίας είναι το πρώτο ποίημα αυτής της συλλογής, «Ο καθρέφτης»

Σε λίγο θα έγραφε ένα γράμμα.

Θα το περίμεναν.

Έπρεπε να το δώσει στο λιμάνι.

Μα όλο κάποιος

χτυπούσε την πόρτα-του,

για μια ασήμαντη δουλεια,

να τον βοηθήσει σ’ ένα μερεμέτι,

να παίξουν τάβλι στο καφενείο,

να του θυμίσει ένα παλιό έρωτα.

Όλο και κάποιος του ανέβαλε το ταξίδι.

Τοποθετημένο χρονικά στο παρελθόν, όπως ο συνήθης χρόνος της αφήγησης παρουσιάζει λιτά μια εικόνα καθημερινότητας που δεν έχει εξάρσεις. Έχει όμως σύμβολα· ένα παράθυρο, που ορίζει το «μέσα» και το «έξω», έχει τη θάλασσα, που παραπέμπει στο όνειρο της φυγής, της απομάκρυνσης και του ταξιδιού, έχει πολύ συγκεκριμένα όργανα ναυτιλίας –πυξίδα, χάρτη, εξάντα– δηλωτικά επιδίωξης συγκεκριμένου ταξιδιωτικού στόχου και προορισμού, έχει έναν καθρέφτη –πίσω από το ποιητικό υποκείμενο, καθόλου τυχαία– ουσιαστικό το οποίο αποτελεί, επίσης, τον τίτλο του ποιήματος και οι τίτλοι είπαμε πως έχουν τη βαρύτητά τους. Ένα σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Γ. Δ. είναι η συχνή χρήση του ρηματικού τύπου θα + παρατατικός: «Σε λίγο θα έγραφε ένα γράμμα. Θα το περίμεναν». Είναι ο τύπος ο οποίος δηλώνει την ανεκπλήρωτη επιθυμία και η χρήση του, εδώ, στο πρώτο ποίημα της συλλογής εισάγει το θέμα της αναβολής, του απροσδόκητου προσκόμματος, του αθέλητα ανολοκλήρωτου στόχου, της έντονης επιθυμίας για ένα σκοπό, εν προκειμένω το ταξίδι, που τελικά ακυρούται. «Όλο και κάποιος του ανέβαλε το ταξίδι», καταλήγει το ποίημα…

Ήρωες και ποιητικά υποκείμενα του Γ. Δ. είναι οι αποσυνάγωγοι, οι τρελοί, οι περιθωριακοί, οι αλαφροΐσκιωτοι, οι καταραμένοι, όσοι κρατούν στην ψυχή τους ένα είδος βαθιάς και αλύτρωτης γνησιότητας που ο κόσμος αυτός δεν τους επιτρέπει να εκφράσουν. Δεν έχουν πολλές επιλογές προκειμένου να εκφραστούν· είτε θα «δραπετεύσουν», ποικιλοτρόπως, από τον δρόμο τον ευρέως και κοινωνικά αποδεκτό, της τάξης, της λογικής, της ένταξης… είτε ο κόσμος θ’ αλλάξει. Το δεύτερο είναι, συνήθως, ανεκπλήρωτο… απομένει το τραχύ μονοπάτι της διαφυγής… Ένας ήρωας τέτοιος, ένας «δραπέτης» αυτού του κόσμου, δεσπόζει ευθύς εξ αρχής, στον τίτλο του ποιήματος «Ο τρελός ταχυδρόμος»

Κατά καιρούς

-καιρούς, που μόνο το κύμα

ακούγονταν να χτυπάει με μανία τα βράχια-

περνούσε από την ερημιά μας

ο τρελός ταχυδρόμος.

Ανέμιζε ψηλά έναν κίτρινο φάκελο

και ούρλιαζε στον άνεμο

στον βόρειο άνεμο ούρλιαζε,

ονόματα, χρονολογίες,

άδειες εισόδου σε ψυχιατρεία, φυλακές

στρατόπεδα, πρακτικά ανακρίσεων,

δηλώσεις μετανοίας, πιστοποιητικά φρονημάτων.

Έσκυβε το κεφάλι,

έβαζε ξανά το φάκελο στην τσάντα 

κι έφευγε ήρεμος.

Τότε άναβε ξαφνικά ο ξεχασμένος φάρος,

χιλιάδες πλοία γέμιζαν το πέλαγος

μ’ όλα τα φώτα αναμμένα

και τα κύματα χάιδευαν στοργικά τα βράχια.

Μ’ ένα ουρλιαχτό που η έντασή του συνοδεύεται ακόμα κι από την ίδια τη φύση –«μόνο το κύμα ακούγονταν να χτυπάει με μανία τα βράχια»– ο τρελός ταχυδρόμος, παντέρμος ο ίδιος, αλλά και μέσα στη δική μας ερημιά, ξεσπάει απελευθερώνοντας βίαια στις ριπές του ανέμου –και όχι οποιουδήποτε αλλά του βόρειου– όλο το περιεχόμενο εκείνου του κίτρινου φακέλου που του ρήμαξε τη ζωή: «ονόματα, χρονολογίες, άδειες εισόδου σε ψυχιατρεία, φυλακές, στρατόπεδα, πρακτικά ανακρίσεων, δηλώσεις μετανοίας, πιστοποιητικά φρονημάτων» ό,τι δηλαδή μαρτυράει τον κακοτράχαλο δρόμο του, το βάσανο, το μαρτύριο της ψυχής και του σώματός του, ό,τι, επιτέλους, δηλώνει την πικρή του ταυτότητα. Κι έπειτα, έφευγε ήρεμος, με το φάκελο τακτοποιημένο στην τσάντα του, ενώ η φύση και πάλι ακολουθεί την ψυχική του κατάσταση: «Τότε άναβε ξαφνικά ο ξεχασμένος φάρος, / χιλιάδες πλοία γέμιζαν το πέλαγος / μ’ όλα τους τα φώτα αναμμένα / και τα κύματα χάιδευαν στοργικά τα βράχια». Η ένταση, το ξέσπασμα, το φρικτό ουρλιαχτό, ο παγωμένος βοριάς, η μανιασμένη θάλασσα υποχωρούν και προκρίνονται οι εικόνες χιλιάδων φωτισμένων πλοίων, ο ξεχασμένος φάρος –σηματοδότης σωτηρίας και ασφάλειας στα πέλαγα– έρχεται στο προσκήνιο, ενώ τα κύματα γλύφουν, χαϊδεύουν τρυφερά τα βράχια… πόση παράδοξη νοσταλγία και τόνος απροσδόκητα λυρικός…

Ένα ποίημα της συλλογής, το οποίο αντικατοπτρίζει απόλυτα την άποψη του Γ. Δ. για τη μοίρα των ομοτέχνων του, είναι εκείνο με τον απολύτως δηλωτικό τίτλο «Ποιητές»

Ξαφνικά,

μάθαμε πως θα ‘ρθουν από άλλο δρόμο.

Από το μεγάλο πλακόστρωτο

με τις στολισμένες άμαξες

συνοδεία οργάνων και χορευτριών.

Τους ακολουθούν κόλακες

και ιερείς με χρυσοποίκιλτα άμφια.

Κι εμείς

που αιώνες περιμέναμε

στα σκοτεινά στενά

και στις ταβέρνες

με τους φτωχούς τροβαδούρους

κοιταχτήκαμε σιωπηλά

και φοβισμένα.

“Δεν μπορεί”  “Αποκλείεται”

είπαν κάποιοι.

Δεν είναι ποιητές

αυτοί που έρχονται

Μοιάζει επίσης με μια μικρή ιστορία που είναι οργανωμένη αντιθετικά, σε δύο ενότητες με ρήματα α’ πληθυντικού προσώπου, δηλωτικού της ταύτισης του ποιητικού υποκειμένου με το περιεχόμενο. Στην πρώτη ενότητα με το ρήμα «μάθαμε» εισάγεται η πληροφορία πως οι ποιητές «θα ‘ρθουν από το μεγάλο πλακόστρωτο» με εντυπωσιακή συνοδεία, άμαξες στολισμένες, όργανα, χορεύτριες, ιερείς με «χρυσοποίκιλτα άμφια». Κάπως «πομπώδης» περιγράφεται αυτή η πομπή, με σίγουρα και μεγαλόστομα μέλη, γεμάτα αυτοπεποίθηση και αέρα εξουσίας, ασφαλώς αποδεκτά από φορείς και θεσμούς. Η μοίρα όμως της ποίησης έρχεται από άλλο δρόμο... Έτσι, στη δεύτερη ενότητα δηλώνεται ο τρόπος που ο απλός, ο καθημερινός, ο βασανισμένος άνθρωπος, εμείς δηλαδή, περιμένει τον ποιητή με τον λυτρωτικό του λόγο, να φωτίσει, να διεκδικήσει, να προστατέψει, να απελευθερώσει. Αυτός, λοιπόν, ο λόγος δεν φτάνει στον άνθρωπο μέσα από  μεγάλα πλακόστρωτα και πολύβουες συνοδείες. Αυτός ο λόγος δημιουργείται αργά και φτάνει αργά, γιατί προϋποθέτει τη βάσανο της κάθαρσης, της αποποίησης κάθε εκζήτησης, της τελικής απογύμνωσης του ασκητή, της ταύτισής του με το μαρτύριο του ανθρώπου αλλά και με την παιδική αθωότητα, ενώ κάποιοι διψασμένοι τον περιμένουν αιώνες για να δροσιστούν.

Ας δούμε τώρα πώς, απολύτως, αιτιολογείται η χρήση του α’ πληθυντικού προσώπου, της ταύτισης δηλαδή του ποιητή με το περιεχόμενο του ποιήματος, μέσα από τον ίδιο το λόγο του, στη συνέντευξή του στον Νίκο Λέκκα: Λέει ο Γ. Δ.: «Είμαι πολύ επιφυλακτικός όταν ακούω κάποιον να λέει “είμαι ποιητής”. Ίσως, μετά από σκληρές δεκαετίες, αίμα, δάκρυ, αμείλικτα χτυπήματα μπορέσει κάποιος να μπει σ’ αυτό το δρόμο. Και πάντα θα είναι ένας ελάσσων, ασκούμενος προφήτης, θα είναι ο έσχατος ασκητής που καίγονται τα σωθικά του στην έρημο της πόλης, σε δρόμους που δεν ξέρει που οδηγούν… Χωρίς την ταπεινότητα έχει χάσει το στοίχημα, την ύπαρξή του. Ο χώρος του ποιητή δεν είναι τα φουαγιέ των κρατικών θεάτρων, τα σουαρέ των καθώς πρέπει κυριών, οι αυλές των αρχόντων. Οι πραγματικοί ποιητές είναι οικουμενικοί, δεν έχουν πατρίδα, εθνικότητα, χρώμα, τόπο και χρόνο […]. Ο ποιητής είναι χαμένος. Πάντα ψάχνει ένα καταφύγιο. Ένα ερημικό καφενείο. Μια καταστροφική σχέση. Έναν άγνωστο προορισμό. Δεν έχει τίποτα. Δεν θέλει να έχει τίποτα. Μόνο τις λέξεις του και τους δαίμονές του. Επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Στην αυτοεξορία του. Και φεύγει ξανά. […]. Ο ποιητής έχει την φυγή και την έκρηξη μέσα του. Την εξέγερση. Είναι από τη φύση του αναρχικός κι ανυπότακτος ».

Αυτό το νήμα του μοναχικού ασκητή, του ποιητή, που ούτε έχει ούτε θέλει να έχει οτιδήποτε, εκφράζεται στο ποίημα «Δήλος»

Είσαι πιο όμορφη τώρα

που δεν έχεις τίποτα.

Σαν αρχαία πόλη.

Και είναι τα δύο μάτια-σου

παράθυρα ανοιχτά στην άγρια θάλασσα.

Και εγώ,

που εφτά φορές τον κόσμο γύρισα,

φύλακας τώρα στο έρημο νησί της Δήλου

σώματα ερειπωμένα αφουγκράζομαι

κι ούτε τίποτα έχω.

Μόνο ναυάγια

κάτω από σάπια παράθυρα ψαρεύω.

«Είσαι πιο όμορφη τώρα που δεν έχεις τίποτα. Σαν αρχαία πόλη». Η έναρξη μ’ ένα ρήμα δεύτερου ενικού προσώπου είναι πάντα ισχυρή, γιατί προκαλεί στον αναγνώστη ταυτίσεις, η παρομοίωση, απ΄ την άλλη πλευρά, λιτή και σίγουρη, αρχικά ξενίζει. Είναι ακριβέστατη όμως και συγκλονιστική, καθώς παραπέμπει στην απόλυτη απογύμνωση από κάθε τι υλικό, κάθε θορυβώδες στοιχείο της «συνάφειας του κόσμου», κάθε τι που αποσπά και αποπροσανατολίζει από την ομορφιά της ερημιάς. Η Δήλος δεν είναι τυχαία εδώ. Είναι άδεια, είναι παντέρμη, αλλά λουσμένη στο εκτυφλωτικό Απολλώνιο φως, από το οποίο ο προφήτης-ποιητής θα αντλήσει σταγόνα σταγόνα τη δυνατότητα να καταβυθιστεί στα άδυτα του ανθρώπου, να αισθανθεί την οδύνη του και τη μοναξιά του για να μπορέσει να τις εκφράσει. Γι’ αυτό ακριβώς στο δεύτερο μέρος του ποιήματος τα ψέματα τελειώνουν, ο ποιητής δεν κρύβεται, το ρηματικό πρόσωπο μετατοπίζεται και από δεύτερο γίνεται πρώτο. «Κι εγώ / που εφτά φορές τον κόσμο γύρισα / φύλακας τώρα στο έρημο νησί της Δήλου / σώματα ερειπωμένα αφουγκράζομαι / κι ούτε τίποτα έχω. / Μόνο ναυάγια κάτω από σάπια παράθυρα ψαρεύω». Ο φύλακας αυτής της εκτυφλωτικής ερημιάς, πλήρης πλέον εικόνων και αναμνήσεων –τρόπαια της διείσδυσής του στα ανοιχτά παράθυρα της ύπαρξης με θέα την άγρια θάλασσα– ψαρεύει ναυάγια, πολύτιμα όμως, γιατί αυτά ακριβώς τα ναυάγια, αυτός ο βαθύς, αμετάκλητος ανθρώπινος πόνος είναι το στοιχείο που τον καθιστά ποιητή, ικανό ν’ αποτυπώσει «τα πάθια και τους καημούς του κόσμου», κατά τον μέγιστο Παπαδιαμάντη. Από την ψυχρή και ενίοτε βαρετή φιλολογική σκοπιά, θα προσθέσω ότι ισχυρά στοιχεία της συγκρότησης του ποιήματος και καταλυτικά ως προς την εντύπωση που προκαλούν στον αναγνώστη είναι η εναλλαγή του ρηματικού προσώπου, οι παρομοιώσεις, αλλά και η ανακατάταξη της σύνταξης της πρότασης, η τοποθέτηση δηλαδή του ρήματος στο τέλος της, η οποία είναι συχνή στην ποίηση του Γ. Δ.  προσδίδοντας επίταση αλλά και αρμονία.

Ένα ακόμα στοιχείο της ποίησης του Γ.Δ. είναι η σύνδεση που επιχειρεί ανάμεσα στη δυστοπική, τη δυσβάχταχτη πραγματικότητα και τους αλαφροΐσκιωτους ήρωές του με την παιδική αθωότητα. Δεν είμαι σίγουρη αν, απαραίτητα, η σύνδεση αυτή είναι ιδιότυπη. Μάλλον δεν είναι. Ίσως μάλιστα ορισμένες φορές να συνιστά την αναμενόμενη προϋπόθεση εκείνης της αλύτρωτης γνησιότητας, που οι καταραμένοι φυλάσσουν στα έγκατα της ψυχής τους. Ένα τέτοιο ποίημα, στο οποίο φανερώνεται αυτή η πτυχή είναι εκείνο όπου ο Γ. Δ. χαράσσει, με στίχους, εικόνες επιθυμητού αποχαιρετισμού, κατά την αναχώρησή του από τον μάταιο κόσμο μας. Με κυρίαρχο το πρώτο ενικό πρόσωπο και χρόνο μέλλοντα γράφει:

Όταν φύγω

για τα επουράνια,

μια παιδική παράσταση

θα κλείνει την αυλαία της,

ένας αργοπορημένος επιβάτης

θα τρέχει να προλάβει

το τελευταίο λεωφορείο,

και μισότρελοι ποιητές

θα με θάβουν

στο βάθος μιας παλιάς ταβέρνας.

Όταν φύγω

ένας πικρός κλόουν

θα υποκλίνεται

στη μέση του τσίρκου

και τα παιδιά

θα χειροκροτούν ενθουσιασμένα.

Το τέλος μιας γνήσιας ποιητικής ζωής, κατά τα πρότυπα του Γ. Δ., κειμενικά σηματοδοτείται από το τέλος μιας παιδικής παράστασης, από έναν αργοπορημένο που τρέχει, γιατί συνειδητοποιεί ότι το λεωφορείο προς τη λύτρωση αναχωρεί και –αλλοίμονο– είναι το τελευταίο, από τον ενταφιασμό του ποιητή που οι μισότρελοι ομότεχνοι οργανώνουν και συντελείται όχι σ’ ένα νεκροταφείο –όπως θα ήταν τυπικό και αναμενόμενο– αλλά σε μια παλιά ταβέρνα, εκεί που οι φτωχοί τροβαδούροι άλλου ποιήματος –«Οι Ποιητές» –  συνήθως περιμένουν τους γνήσιους ποιητές να φτάσουν, ολοκληρώνοντας την πορεία και τον προορισμό τους σ’ αυτή τη ζωή. Ένας κλόουν με έναν απόηχο πίκρας θα υποκλίνεται, έχοντας και ο ίδιος δώσει την τελική  παράστασή του στη σκηνή του τσίρκου, ενώ την υπόκλισή του θα συνοδεύουν τα ενθουσιώδη παιδικά χειροκροτήματα. Πόσες εικόνες αλλεπάλληλες, πόση πίκρα ματαίωσης, πόση ανάκληση αθωότητας την ύστατη ώρα, σαν τη μόνη αποσκευή… Και ποιος δε θα ‘θελε ένα τέτοιο ξόδι… σαν «ένα μακρινό ταξίδι», όπως αποτυπώνεται στο ποίημα «Σύρος» (18), «χωρίς αποσκευές και πυξίδα. Λίγα κιτρινισμένα χαρτιά κι ένα παιδικό παιχνίδι στις λυπημένες τσέπες μου». Το μόνο που μένει, σημαδεύει εν ζωή και συνοδεύει αβίαστα και χωρίς τέλος εις το επέκεινα... Ποιο είναι αυτό; Είπαμε… η παιδική μας μνήμη, η καλά κρυμμένη παιδική μας αθωότητα…

Διεισδυτικός, λοιπόν, ο Γιώργος Δάγλας, άκρως ευαίσθητος, πονεμένος, μνήμων, προδομένος, ακράδαντα κι αμετανόητα στο πλευρό των ηττημένων, γι’ αυτό ηττημένος και ο ίδιος, μα ταυτόχρονα κυρίαρχος, όσο διατηρεί την επίγνωση της ήττας και τη δύναμη της οργής. Έχει το χάρισμα να γίνεται η σάρκα εκ της σαρκός μας, να είναι, στον πυρήνα του, ό,τι συνθέτει το κύτταρο όλων μας. Έχουμε όλοι μας μερίδιο στη διαμόρφωση του ποιητικού του λόγου και αυτό μας επιστρέφει, γιατί μόνο, έτσι –όντας δικός μας δηλαδή– μπορεί  με λέξεις ανεπιτήδευτες, αστόλιστες, ακραία καθημερινές να ανοίγει ρωγμές στην ψυχή μας, να προκαλεί ταυτίσεις, να μας προσκαλεί στη δική του μέθεξη και να μας συγκινεί. Απλά, λαϊκά και κυρίως θιακά, δηλαδή όπως η ντοπιολαλιά μας το λέει, ο Γιώργος Δάγλας έχει βρει το πόνο μας, το σφυγμό μας… Με τα δικά του λόγια: «Θα κατέβεις κάτω… Να νοιώσεις την αγωνία και την ανάσα των ανθρώπων. Να μπεις μέσα τους και να γίνεις η φωνή τους. Να πάρεις το συναίσθημα, την οργή, το παράπονο και να το κάνεις τραγούδι».