Σε ανάρτησή του, ο γνωστός δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης σημειώνει με κόκκινο χρώμα τις χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης που ψήφισαν ενάντια στην αναθεώρηση των εμπορικών σχέσεων της Ένωσης με το Ισραήλ λόγω της Γάζας.

Στη συνέχεια, συγκρίνει το χάρτη αυτό με έναν άλλο χάρτη που σημειώνει τις χώρες του Άξονα (ναζιστική Γερμανία και συμμαχικές της χώρες) κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Το αποτέλεσμα της σύγκρισης είναι σοκαριστικό και δείχνει ότι ο Μητσοτάκης κάνει αυτό που δεν είχε τολμήσει ούτε ο δικτάτορας Μεταξάς, ο οποίος –ως πιο έξυπνος από το Μητσοτάκη – φαίνεται πως είχε συνυπολογίσει το κόστος των πιθανών επιλογών του

Ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας, άφρονας και αλαζόνας, ακολουθεί μια καταστροφική εξωτερική πολιτική, επιλέγοντας ως μοναδικό σχεδόν στρατηγικό του σύμμαχο το Ισραήλ και αδιαφορώντας παντελώς για τη γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα.

Λένε πως η Ιστορία εκδικείται. Και μαζί με το Ισραήλ, πολύ φοβάμαι πως θα εκδικηθεί και τους στενούς συμμάχους του. Και ένας από τους πιο στενούς συμμάχους του Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι η Ελλάδα.

Η Ελλάδα που κάποτε είχε παραδοσιακά φιλικούς δεσμούς με τους Άραβες, τις Βαλκανικές χώρες και τους Ρώσους και που η Δυτική Ευρώπη την υπολόγιζε.

Τώρα όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί. Η χώρα μας είναι ένας παρίας που όχι μόνο δεν την υπολογίζει κανείς, αλλά έχει καταφέρει να γίνει εχθρός με πολλές από τις παραπάνω χώρες χωρίς λόγο και αιτία.

Η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι αλλοπρόσαλλη και επικίνδυνη. Το τρελό άρμα του Μητσοτάκη με συνοδηγό τον Άδωνι Γεωργιάδη ακολουθεί επικίνδυνες διαδρομές, βάζοντας τη χώρα μας σε μεγάλες περιπέτειες και κάνοντας παράλληλα ένα μεγάλο μέρος του λαού της να ντρέπεται 

Την ώρα που η Ευρωπαϊκή ένωση αποφασίζει να εξετάσει (έστω αργά, έστω δειλά) μέτρα και κυρώσεις κατά του Ισραήλ, η Ελλάδα καταψηφίζει την απόφαση αυτή και κάνει το λαό της να ντρέπεται που εκπροσωπείται στους διεθνείς οργανισμούς από μια κυβέρνηση που στηρίζει το κράτος-δολοφόνο και κλείνει τα μάτια μπροστά στη συντελούμενη γενοκτονία

Πιο συγκεκριμένα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε χθες να επανεξετάσει την εκτεταμένη συμφωνία εμπορίου και συνεργασίας με το Ισραήλ, θεωρώντας ότι παραβιάζεται το άρθρο 2 της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ–Ισραήλ, το οποίο ορίζει ρητά ότι οι σχέσεις των δύο πλευρών «βασίζονται στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών αρχών, οι οποίες καθοδηγούν την εσωτερική και διεθνή πολιτική τους και αποτελούν ουσιώδες στοιχείο της παρούσας συμφωνίας»

Η πρόταση είχε κατατεθεί νωρίτερα μέσα στο Μάιο από τον Ολλανδό ΥΠΕΞ Κάσπαρ Βέλντκαμπ και την στήριξαν χθες 17 από τους 27 υπουργούς Εξωτερικών των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι χώρες που στήριξαν την πρόταση ήταν: Ολλανδία, Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ισπανία, Σουηδία, Αυστρία, Δανία, Εσθονία, Μάλτα, Πολωνία, Ρουμανία και Σλοβακία

Η Ελλάδα και η Κύπρος ντροπιαστικά καταψήφισαν την πρόταση και βρέθηκαν στο ίδιο μπλοκ με τις Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ιταλία και Λιθουανία που δήλωσαν αντίθετες

Τέλος, η Λετονία κράτησε ουδέτερη στάση.

Είναι πραγματικά λυπηρό και εξοργιστικό την ώρα που ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία τάσσεται στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού, η κυβέρνησή του να κρατά εντελώς αντίθετη στάση

Αυτή η αναντιστοιχία πρέπει να αναδειχθεί με τη συμμετοχή του ελληνικού λαού στα συλλαλητήρια που προγραμματίζονται και ίσως τα συλλαλητήρια να μην πρέπει να κατευθυνθούν προς την πρεσβεία του Ισραήλ, αλλά προς τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία και προσωπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και πρέπει να νιώσουν την πίεση

H RAF-WEST Journal, η no.2 εφημερίδα της ανατολικής Αττικής, στην προσπάθειά της να φτάσει στην κορυφή και να γίνει αυτή το nο.1, ξεκινάει τη μηνιαία ανασκόπηση των σημαντικότερων τοπικών, εθνικών και διεθνών ειδήσεων. Με την υπογραφή του έμπειρου και καταξιωμένου δημοσιογραφικού επιτελείου της RAF-WEST Journal, ο έμπειρος Δανός άνκορμαν Ari Ǿstergaard παρουσιάζει τις εξελίξεις στη Ραφ Τάουν, την Ελλάδα και όλο τον κόσμo

Το πανηγύρι της Eurovision έχει πολλές παραμέτρους που δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου. Δεν μας ενδιαφέρει αν είναι ένα κιτς καρναβάλι, δεν μας ενδιαφέρει αν το ένα τραγούδι είναι χειρότερο από το άλλο, δεν μας ενδιαφέρει αν προωθεί woke ατζέντες, όπως του καταλογίζουν από τα ακροδεξιά έδρανα

Εμείς θα σταθούμε μόνο στην ελληνική συμμετοχή και όχι στο τραγούδι αυτό καθεαυτό, αλλά σε αυτό που προσπάθησε να μας πείσει ότι αντιπροσωπεύει και να διεγείρει με τον τρόπο αυτό το εθνικό μας φαντασιακό. Για να αποδείξει για μια ακόμη φορά ότι η ελληνική κοινωνία πουλάει τσάμπα μαγκιά από τη μία και υποκρισία από την άλλη

Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα

Τζάμπα μαγκιά

Αρχικά, όταν παρουσιάστηκε στο ελληνικό κοινό το τραγούδι, μας είπαν πως είναι ένα μοιρολόι εμπνευσμένο από τη γενοκτονία των Ποντίων. Αργότερα όμως, όταν τα νέα έφτασαν στα αυτιά της Τουρκίας που διαμαρτυρήθηκε πως πρόκειται για πολιτικό τραγούδι και μόλις αντιληφθήκαμε πως υπήρχε περίπτωση να αποκλειστούμε γι αυτό το λόγο από το διαγωνισμό, ανακρούσαμε πρύμνα και κάναμε τον Κινέζο. Είπαμε πως το τραγούδι μιλά για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό γενικά και αόριστα, αποτυπώνοντας την οδύνη του αποχωρισμού και την πίκρα της ξενιτιάς, μέσα από τη μάνα που αποχωρίζεται από το παιδί της, το τζιβαέρι της

Παρεμπιμπτόντως η λέξη «τζιβαέρι» που ακούγεται πολλές φορές στο τραγούδι είναι τούρκικη λέξη που σημαίνει πολύτιμος λίθος ή κόσμημα, υποδηλώνοντας μεταφορικά κάτι πολύτιμο, όπως ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Ακόμη και ο Παύλος Μαρινάκης έσπευσε να καθησυχάσει τις τούρκικες ανησυχίες λέγοντας πως « Η διαδικασία επιλογής και υποβολής υποψηφιοτήτων (για τη Eurovision) δεν έχει να κάνει με πολιτικές σκοπιμότητες. Ήταν η ενισχυμένη ψήφος κοινού σε μία εντελώς μουσική διαδικασία και όχι σε πολιτικό διαγωνισμό. Οι στίχοι του τραγουδιού δεν έχουν καμία προσβλητική αναφορά έναντι οποιουδήποτε, ούτε κάνουν μνεία ιστορικών γεγονότων».

Μόλις λοιπόν μας πήρανε χαμπάρι, εμείς κάναμε άτακτη υποχώρηση. Γνωστή τακτική. Η  παροιμιώδης ελληνική γενναιότητα έγινε φύλλο και φτερό μπροστά στο φόβο του αποκλεισμού.

«Γενοκτονία των Ποντίων» και λεονταρισμοί για εσωτερική κατανάλωση προς τέρψιν των νοσταλγών της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, για όσους παριστάνουν ότι θρηνούν για χαμένες πατρίδες, αλλά δεν βλέπουν ότι η σημερινή πατρίδα δεν έχει μέλλον και οι άνθρωποί της υποφέρουν, ενώ οι νέοι – όσοι μπορούν τουλάχιστον- την εγκαταλείπουν μαζικά

Αυτά προς τα έξω. Προς τα μέσα  όμως «ξενιτιά και ξεριζωμός, χωρίς να γίνεται μνεία ιστορικών γεγονότων». Κάτι σαν το ανέκδοτο με το λαγό και το λιοντάρι για όποιον το ξέρει. Για όποιον δεν το ξέρει μπορεί να το διαβάσει  εδώ  σε μια κορυφαία ανάλυση της ελαφρότητας με την οποία ο νεοέλληνας πετάει κουβέντες στον αέρα χωρίς περισυλλογή και χωρίς καμία δέσμευση

Υποκρισία

Πάντως, είτε για «γενοκτονία των Ποντίων» μιλάει το τραγούδι είτε «για ξενιτιά και ξεριζωμό, γενικά και αόριστα» δεν γίνεται να μην πάει το μυαλό όποιου το τραγουδάει και όποιου παριστάνει ότι συμμερίζεται τον προβληματισμό του τραγουδιού, στη σύγχρονη γενοκτονία που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Γάζα και στον ξεριζωμό των Παλαιστινίων από την πατρογονική τους  γη

Και φυσικά δεν θα περιμέναμε από την Κλαυδία να φερθεί όπως η Μαρίνα Σάττι. Άλλωστε για να κάνει κανείς αυτό που έκανε η Μαρίνα – και μην το απαξιώνουν καθόλου οι απανταχού υπερεπαναστάτες, γιατί η Μαρίνα συγκέντρωσε πιο πολύ από όλους τους άλλους τα πυρά της Ισραηλινής αντιπροσωπείας – απαιτείται τσαγανό και αυτοπεποίθηση. Μια αυτοπεποίθηση που σε κάνει να μη λογαριάζεις τις πιθανές συνέπειες από έναν αποκλεισμό ή από μια χαμηλή κατάταξη στη βαθμολογία

Δεν περιμέναμε λοιπόν κάτι ηρωϊκό από την Κλαυδία. Ένα κορίτσι με μια καλή φωνή που πάλευε να αναδειχθεί μέσα από διάφορα talent show και που μέχρι τώρα τραγουδούσε σε νυχτερινά κέντρα άσματα λαϊκοπόπ υποκουλτούρας

Δεν περιμέναμε όμως και ότι θα φωτογραφιζόταν περιχαρής  ανάμεσα από Ισραηλινές δημοσιογράφους

Ποια γενοκτονία λοιπόν και ποια εθνική υπερηφάνεια; Για εθνική ντροπή θα έπρεπε να μιλάμε σήμερα.

Δεν είμαι σίγουρος για το ποια είναι η γνώμη του μέσου πολίτη για τα Εξάρχεια, αλλά μπορώ να φανταστώ πως ο μέσος πολίτης φαντάζεται πως τα Εξάρχεια είναι μια επικίνδυνη γειτονιά, μια πιάτσα ναρκωτικών και ένα στέκι εγκληματιών και πως πρέπει να προσέχεις μην τυχόν πέσει καμιά μολότοφ στο κεφάλι σου

Όποιος όμως έχει περπατήσει στα Εξάρχεια ξέρει πως όχι μόνο δεν είναι η πιο επικίνδυνη περιοχή, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Είναι μια από τις πιο ασφαλείς περιοχές του κέντρου της Αθήνας με πλήθος νέων να διασκεδάζουν στα μαγαζιά της μέχρι αργά. Και αν παρόλα αυτά σου τύχει η στραβή και χρειαστεί να φωνάξεις για βοήθεια, τα Εξάρχεια ίσως είναι η μόνη γειτονιά που θα βρεθούν στο δρόμο άνθρωποι για να σε βοηθήσουν

Και αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που προσπαθούν τα Μέσα Εξημέρωσης να σε πείσουν πως είναι αλήτες, επικίνδυνοι, μπαχαλάκηδες, κλπ κλπ

Στην πραγματικότητα, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, ο πιο μεγάλος κίνδυνος για όποιον συχνάζει στα Εξάρχεια είναι η ίδια η Αστυνομία. Οι μπάτσοι για την ακρίβεια. Αυτοί που θα παρελάσουν προκλητικά ανάμεσα σε παρέες, περιμένοντας μια πρόκληση, μια αφορμή για να κάνουν την περιοχή μπάχαλο. Για να πετάξουν δακρυγόνα, να βρίσουν, να χτυπήσουν, να συλλάβουν και να βασανίσουν αυτούς στους οποίους έχουν περάσει χειροπέδες

Ένα  τέτοιο περιστατικό συνέβη χθες στα Εξάρχεια, όπου αστυνομικές δυνάμεις των ΜΑΤ τρομοκράτησαν και έδειραν τυχαίους πολίτες και θαμώνες καταστημάτων και βανδάλισαν καταστήματα

«Η Αστυνομία είναι για να προστατεύει, όχι για να φοβάμαι από αυτούς», λέει ο ιδιοκτήτης μιας καφετέριας, αναφερόμενος στα χθεσινά επεισόδια

«Εχθές το βράδυ έγινε μία καταδρομή από την ομάδα με τα μηχανάκια, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ δεν ξέρω πώς λέγονται. Μπήκαν μέσα στο μαγαζί, έσπασαν το μισό για να μπορέσουν να συλλάβουν κάποια άτομα σύμφωνα με τα δικά τους δεδομένα

Χτυπάγανε και σπάγανε όλο το μαγαζί, το μαγαζί ήταν συντρίμμια, μου δημιούργησαν μια ζημιά αρκετά μεγάλη, τους έδειξα ότι είμαι ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, δεν τους ένοιαζε καν. Με απείλησαν κιόλας ότι θα πάω κι εγώ μέσα».

 Όπως εξήγησε μιλώντας στο MEGA, δεν είναι η πρώτη φορά που το κατάστημά του, όπως και αρκετά άλλα στη περιοχή, γίνεται στόχος της Αστυνομίας

 «Παλεύουμε για ένα μεροκάματο, δεν είμαστε επιχειρήσεις τρελές. Γίνεται συνέχεια αυτό το πράγμα, δεν είναι πρώτη φορά, έρχεται η Αστυνομία και μας διαλύει το κατάστημα».

«Η Αστυνομία είναι για να προστατεύει, όχι για να φοβάμαι από αυτούς», καταλήγει

Η ανεξέλεγκτη δράση της Αστυνομίας στην περιοχή των Εξαρχείων έχει δημιουργήσει ανασφάλεια σε καταστηματάρχες και φόβο στους κατοίκους, οι οποίοι ζητούν να μπει ένα τέλος στα φαινόμενα της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.

Όπως δήλωσε στο MEGA ένας μάρτυρας των επεισοδίων: «Το ζούμε κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Δεν μπορούμε να πάμε στη δουλειά μας. Φοβόμαστε. Μπαίνουν στα μαγαζιά, τραμπουκίζουν τον κόσμο, βαράνε καρέκλες, πετάνε δακρυγόνα μέσα στο μαγαζί».

Η ίδια η αστυνομία υποστηρίζει πως προσπαθούσε να συλλάβει αγνώστους που είχαν πετάξει προηγουμένως βόμβες μολότοφ στη διασταύρωση των οδών Διδότου και Χ. Τρικούπη. Και στην προσπάθεια αυτή, η αστυνομία θεώρησε πως έχει το δικαίωμα να βανδαλίζει περιουσίες, να τραμπουκίζει και να ξυλοκοπεί θαμώνες καταστημάτων και να κάνει γυαλιά-καρφιά τα μαγαζιά της περιοχής

Ήδη έχουν κυκλοφορήσει πολλά βίντεο που επαληθεύουν τη βάρβαρη και εγκληματική συμπεριφορά της Αστυνομίας

Τα Εξάρχεια τελούν υπό μία ιδιότυπη κατοχή από μονάδες της αστυνομίας που προστατεύουν ποιον άραγε (;) και την ίδια στιγμή η Μαφία του οργανωμένου εγκλήματος αλωνίζει σε όλη την Αττική

Είναι προφανές ότι στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η Μαφία. Δεν απειλείται από αυτήν. Από τη νεολαία που δεν είναι διατεθειμένη να σκύψει το κεφάλι κινδυνεύει και εκεί ρίχνει όλο το βάρος της καταστολής

Πηγές

https://www.in.gr/2025/05/18/greece/eksarxeia-erxetai-astynomia-kai-mas-dialyei-katastima-eisvoli-mat-kai-delta-se-magazia/

https://www.politic.gr/ellada/exarcheia-sfodri-astynomiki-epicheirisi-odigei-se-katastrofi-katastimaton-martyries-katastimatarchi/

https://www.koutipandoras.gr/article/astynomiki-tromokratia-sta-exarcheia-via-choris-elegcho-apo-tin-eisvoli-mat-mesa-se-magazia-apistefta-vinteo/

Σύμφωνα με το νέο ευρωπαϊκό κανονισμό για την αποκατάσταση της φύσης (Nature Restoration Regulation), σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να καθαριστούν συνολικά 25.000 χλμ. ποταμών μέχρι το 2030, με ό,τι αναλογεί σε κάθε χώρα-μέλος. Τον Σεπτέμβριο του 2026 η Ελλάδα θα πρέπει να καταθέσει το πρώτο σχέδιο για τις παρεμβάσεις της έως το 2030.

Ενώ το χρονικό πλαίσιο είναι ασφυκτικό, η Ελλάδα όχι μόνο δεν ανοίγει ποτάμια και ρέματα, αλλά συνεχίζει να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση αγνοώντας προκλητικά τις οδηγίες και επιμένοντας σε πρακτικές του προηγούμενου αιώνα. Πρακτικές που έχουν βλάψει και συνεχίζουν να βλάπτουν ανεπανόρθωτα το φυσικό περιβάλλον

Τρανταχτό παράδειγμα είναι αυτό που συμβαίνει στο Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, όπου αυτή τη στιγμή καταστρέφεται ένα ποτάμι και κατασκευάζεται στη θέση του ένας νέος Κηφισός.

Το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας είναι ένα από τα ελάχιστα φυσικά ποτάμια που έχουν απομείνει πλέον στην Αττική. Αποτελεί ένα σημαντικό οικοσύστημα, με υγροτόπους και πλημμυρικά πεδία, που προστατεύεται από διεθνείς συμβάσεις και εθνική νομοθεσία

Ένα από τα φυσικά πλημμυρικά πεδία του Μεγάλου Ρέματος βρίσκεται στον κάμπο των Σπάτων, στην περιοχή της Πετρέζας, σε μια έκταση περίπου 20.000 στρεμμάτων, όπου η φύση εδώ και πολλά χρόνια, έχει βρει την ισορροπία της.

Πολλαπλές κοίτες αναπτύσσονται όταν αυξάνεται η παροχή του Μεγάλου Ρέματος, "ξεδιψώντας" τα αμπέλια που βρίσκονται εκεί. Αυτή η εκατοντάδων χρόνων φυσική διαδικασία υπερχείλισης του ποταμού, προστατεύει όλες τις περιοχές που βρίσκονται στα κατάντη του πολύτιμου αυτού κάμπου.

Να σημειωθεί επίσης ότι στην Πετρέζα σχηματίζονται σημαντικοί υγρότοποι υψηλής οικολογικής αξίας. Η Πετρέζα και οι υγροβιότοποι της, έκαναν τη Ραφήνα και τις γύρω περιοχές κατοικήσιμες προστατεύοντάς τις από πλημμύρες

Αυτό το φυσικό πλημμυρικό πεδίο, αυτή η ασπίδα προστασίας καταργείται στο όνομα μάλιστα της αντιπλημμυρικής προστασίας (!), προκαλώντας ανησυχία σε όσους γνωρίζουν ότι οι λύσεις που είναι βασισμένες στη φύση (nature based solutions), είναι αυτές που μειώνουν πραγματικά τον πλημμυρικό κίνδυνο, σε συνδυασμό με έργα ορεινής υδρονομίας. Ο σεβασμός της διαδρομής του νερού, η διατήρηση της σύνδεσής του με τα φυσικά πλημμυρικά πεδία και η ελεύθερη ροή των ποταμών είναι πλέον τα ζητούμενα.

Στο πλαίσιο αυτών των ανησυχιών, έχει κατατεθεί υπόμνημα στο Υπουργείο Υποδομών στις 6/3/2024 από τον κ. Ηλία Ταρναρά, Πολιτικό Μηχανικό και Μελετητή Υδραυλικών Έργων, επισημαίνοντας τις αρνητικές επιπτώσεις στην αντιπλημμυρική προστασία, λόγω της κατάργησης της φυσικής πλημμυρικής ζώνης της Πετρέζας. Από τους υδραυλικούς υπολογισμούς του αποδεικνύεται ότι, λόγω των έργων στην περιοχή Πετρέζα, θα αυξηθεί σημαντικά η πλημμυρική παροχή στις κατάντη δομημένες περιοχές.

Σεβόμαστε τη μνήμη των ποταμών

Σεβόμαστε τη φυσική πλημμυρική ζώνη

Σεβόμαστε το μέλλον μας

Η AtticaVoice-Εδώ είναι Αττική σας καλεί να υπογράψετε εδώ το αίτημα για την αναθεώρηση του εν λόγω σχεδίου και τη διατήρηση της Πετρέζας ως φυσικό πλημμυρικό πεδίο του Μεγάλου Ρέματος. Ένα αίτημα το οποίο θα παρουσιαστεί στη Συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής  

Λίγες ημέρες απομένουν μέχρι το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Οι αποστολές των χωρών βρίσκονται εδώ και αρκετές ημέρες στη Βασιλεία της Ελβετίας όπου θα διεξαχθεί ο διαγωνισμός και ήδη είχαμε τις πρώτες αποδοκιμασίες για τη συμμετοχή του Ισραήλ

Πιο συγκεκριμένα, κατά την παρουσίαση της Ισραηλινής αποστολής στο κοινό κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης που πραγματοποιήθηκε έξω από το δημαρχείο της πόλης, δεκάδες διαδηλωτές διαμαρτυρήθηκαν υψώνοντας παλαιστινιακές σημαίες και πανό που έγραφαν «Όσο τραγουδάμε, η Γάζα καίγεται».

Εν τω μεταξύ, παράλληλα με τις ζωντανές αντιδράσεις διεξάγεται και μία ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών στο Avaaz που καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεόρασης (EBU) να απαγορεύσει έστω και την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή του Ισραήλ στο διαγωνισμό

Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι αυτή η έκκληση θα εισακουστεί, όμως είναι σημαντικό να καταγραφεί ένας πολύ υψηλός αριθμός αιτούντων. Ήδη έχουν συγκεντρωθεί περί τις 300.000 υπογραφές και η συλλογή συνεχίζεται

Ακολουθεί το κείμενο προς υπογραφή και το link για την ψηφοφορία εδώ

Προς την Ευρωπαϊκή Ένωση Ραδιοτηλεόρασης:

«Ως πολίτες από όλο τον κόσμο, σας καλούμε να αναστείλετε τη συμμετοχή του Ισραήλ από το διαγωνισμό της Eurovision έως ότου η κυβέρνησή του τερματίσει τις επιθέσεις κατά αμάχων στη Γάζα και συμμορφωθεί πλήρως με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο».

Τα παιδιά στη Γάζα πεθαίνουν από την πείνα. Τώρα, Ισραηλινοί αξιωματούχοι θέλουν να καταλάβουν όλη τη Γάζα, εκτοπίζοντας εκατομμύρια. Ωστόσο, η Eurovision ετοιμάζεται να δώσει στο Ισραήλ ένα παγκόσμιο βήμα προβολής

Η Ρωσία αποκλείστηκε από τη Eurovision μια μέρα μετά την εισβολή στην Ουκρανία, όμως η συμμετοχή του Ισραήλ συνεχίζεται παρά τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει στη Γάζα. Τώρα χώρες όπως η Ισπανία, η Ισλανδία και η Σλοβενία ​​εναντιώνονται σε αυτή την υποκρισία – και δεν είναι μόνες. Καλλιτέχνες, ραδιοτηλεοπτικοί φορείς και χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μιλούν ανοιχτά.

Έχουμε μόνο λίγες ημέρες για να κάνουμε τις φωνές μας αδύνατο να αγνοηθούν. Λάβετε μέρος στο κάλεσμα για απαγόρευση του Ισραήλ από το διαγωνισμό της Eurovision όσο συνεχίζονται οι επιθέσεις του. Προσθέστε το όνομά σας τώρα και διαδώστε το μήνυμα!

Οι παραλίες της Ραφήνας δεν είναι πολλές. Ήδη από τη δεκαετία του 1980, η Ραφήνα έχει θυσιάσει  δύο παραλίες χάριν της επέκτασης του λιμανιού και της κατασκευής πάρκινγκ σε αυτό. Τώρα σχεδιάζεται νέα επέκταση του λιμανιού, για την ακρίβεια γιγάντωση. Οι εναπομείνασες παραλίες της Ραφήνας κινδυνεύουν άμεσα από αυτό το σχέδιο. Ειδικά οι περίφημες Μαρίκες, που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο αριθμό λουομένων και έχουν χαρακτηριστεί ως προστατευόμενος υγρότοπος

Για του λόγου το αληθές, ας διαβάσουμε το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του tvxs σχετικά  με την εξαφάνιση μιας αμμώδους παραλίας στα Χανιά και τη μετατροπή της σε βραχώδη. Μια εξαφάνιση που οφείλεται σε έργα που γίνονται στο γειτονικό λιμάνι του Πλατανιά. Όπως δήλωσε ο δήμαρχος Χανίων, η χωροθέτηση και η κατασκευή του λιμενίσκου του Πλατανιά προκαλεί μια διαρκώς αυξανόμενη υποβάθμιση της ποιότητας των παραλιών

Το ενδεχόμενο να συμβεί κάτι τέτοιο και στη Ραφήνα το έχουν άραγε σκεφτεί οι δημοτικές αρχές; Η Ραφήνα δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει και άλλες παραλίες

Ας διαβάσουμε όμως το σχετικό άρθρο του tvxs.gr

Για την εξαφάνιση της παραλίας Αγία Μαρίνα στα Χανιά, προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας πολίτες, φορείς και επιχειρηματίες εξαιτίας των έργων στο λιμάνι του Πλατανιά που κατάφεραν να εξαφανίσουν μία ολόκληρη παραλία.

Βάσει του ρεπορτάζ της ιστοσελίδας zarpanews, η παραλία μετετράπη σε βραχώδη ενώ το ζήτημα τέθηκε στην σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του δημάρχου Χανίων, Παναγιώτης Σημανδηράκη, δεδομένων των περιβαλλοντικών και οικονομικών επιπτώσεων. Αίτημα της προσφυγής δε, είναι να ακυρωθούν οι αδειοδοτήσεις του λιμανιού και να ληφθούν υπόψη τα πραγματικά δεδομένα, καθώς και να προχωρήσει άμεσα η συνολική μελέτη για την προστασία του παραλιακού μετώπου.

Ο τεράστιος όγκος άμμου που έχει χαθεί, συνιστά πρόβλημα και για τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, καθώς η Αγία Μαρίνα χαρακτηρίζεται πλέον ως «βραχώδης παραλία».

«Αφετηρία αυτής της διάβρωσης είναι η κατασκευή του λιμενίσκου του Πλατανιά. Αυτό το οποίο διαπιστώνουμε χρόνο με τον χρόνο είναι μια συνολική υποβάθμιση της ποιότητας των παραλιών που φτάνει πλέον σε ένα επικίνδυνο όριο. Είναι πλέον δεκάδες τα ατυχήματα των επισκεπτών, οι οποίοι δεν μπορούν πλέον να κάνουν χρήση του αιγιαλού τουλάχιστον όχι έτσι όπως τον γνωρίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Η χωροθέτηση και η κατασκευή του λιμανιού έχει επιφέρει την πολύ μεγάλη καταστροφή ανατολικά. Αυτό άλλωστε επισημαίνεται και στην έρευνα του ΕΛΚΕΘΕ», αναφέρει χαρακτηριστικά ο δήμαρχος Χανίων, Παναγιώτης Σημανδηράκης.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το λιμάνι δουλεύει σαν αμμοπαγίδα. Δεν αφήνει την άμμο από τον ποταμό Ιάρδανο να κατεβαίνει στην παραλία με αποτέλεσμα να την έχει καταστρέψει και γι’ αυτό αναγκαστήκαμε να προσφύγουμε στο συμβούλιο της Επικρατείας», τόνισε από πλευράς του, μετά το τέλος της σύσκεψης, ο Κωνσταντίνος Σταματάκης, εκπρόσωπος συλλογικότητας πολιτών αλλά και επιθεωρητής για τις γαλάζιες σημαίες.

Ο Νίκος Μπελαβίλας γράφει για την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με τα όρια των οικισμών -μια απόφαση που προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων από όλο σχεδόν το επίσημο πολιτικό φάσμα της χώρας- και ερωτά: Θα τελειώσουμε επιτέλους με τα όρια και τους όρους «λάστιχο» της δόμησης, αλλά και με την απαράδεκτη εκτός σχεδίου δόμηση; Θα τελειώσουμε επιτέλους με την αυθαιρεσία κάθε τοπικού παράγοντα που λειτουργεί με πελατειακή λογική;

Μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση του καθηγητή πολεοδομίας και ιστορίας της πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο που τολμά να μιλήσει θαρραλέα και χωρίς να χαϊδεύει αυτιά βάζοντας τα πράγματα σε μια λογική σειρά, όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε πολιτισμένη χώρα 

Ακολουθεί η ανάρτηση:

Υπάρχει μία πόλη, ένας οικισμός. Εκεί χτίζουμε πυκνά κτίρια σε οικοδομικά τετράγωνα, προβλέποντας να αφήσουμε χώρους – γεωμετρικά ικανούς και σε κατάλληλες διατάξεις – ώστε να διαμορφωθούν οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα, αλλά και οι απαραίτητες κοινωνικές υποδομές: ένα σχολείο, ένα γυμναστήριο ή ένα μικρό γήπεδο, ένα κέντρο υγείας.

Όταν η πόλη μεγαλώνει – ή όταν εμείς επιθυμούμε να την επεκτείνουμε, όπως ονομάζεται στην πολεοδομία – επιλέγουμε μια κατάλληλη έκταση: που δεν είναι δάσος, ούτε αρχαιολογικός χώρος, ούτε αιγιαλός, ούτε ρέμα ή ποτάμι. Και σε αυτή την έκταση σχεδιάζουμε τις νέες συνοικίες και στη συνέχεια επιτρέπουμε την οικοδόμηση, παράλληλα ή, ακόμη καλύτερα, αφού ετοιμαστούν οι υποδομές.

Αυτός είναι ο κανόνας σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Αυτή είναι η λογική. Αυτή η πρακτική εφαρμόστηκε σπάνια – ή και καθόλου – στις ελληνικές πόλεις μέχρι τη Μεταπολίτευση. Οι πόλεις πρώτα επεκτείνονταν με καταπατήσεις και άναρχη δόμηση· ύστερα ερχόταν το κράτος, κατόπιν πολιτικών πιέσεων, να νομιμοποιήσει κάποιο πρόχειρο τοπογραφικό σχέδιο (αν υπήρχε και αυτό), φτιαγμένο από τον μεσίτη που «έκοβε» και πουλούσε τα οικόπεδα.

Έξω από τις πόλεις, στους μικρούς οικισμούς, διαμορφώθηκε μια αντίστοιχη παράδοση που διήρκεσε δεκαετίες. Χάρη σε διατάγματα της εποχής του Αντώνη Τρίτση – ο οποίος επιχείρησε να επιβάλει ένα καθεστώς ελέγχου – θεσπίστηκε ένα μεταβατικό πλαίσιο για τις επεκτάσεις: μια ακτίνα γύρω από κάθε οικισμό, κυρίως αγροτικό, μέσα στην οποία μπορούσε να επιτραπεί λελογισμένη δόμηση. Όμως αυτή την ακτίνα την όριζε κατά το δοκούν και χωρίς αντικειμενικά κριτήρια – ο εκάστοτε νομάρχης. Θεσπίζονταν όροι δόμησης και «παρεκκλίσεις», ώστε να μπορεί κανείς να χτίζει σχεδόν ελεύθερα.

Έτσι, και σε αυτή την περίπτωση, η παρέκκλιση, η εξαίρεση, έγινε κανόνας. Η ύπαιθρος κτιζόταν σιγά-σιγά: με μονοπάτια αντί για δρόμους, χωρίς κανέναν δημόσιο χώρο, χωρίς καμία υποδομή. Οι νομάρχες, επιρρεπείς στις πιέσεις και χωρίς υποχρέωση να πολεοδομήσουν συστηματικά, όριζαν αυθαίρετα μία περιμετρική γραμμή και ο οικισμός διπλασιαζόταν ή τριπλασιαζόταν μέσα σε λίγο καιρό. Παράλληλα, στήθηκε μία τεράστια κτηματομεσιτική οικονομία πάνω στην παραδοχή της αέναης επέκτασης των οικισμών – κυρίως σε παραθεριστικές ζώνες αλλά και σε προάστια της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης.

Επειδή στην Ελλάδα τόσο οι πλούσιοι όσο και οι φτωχοί έχουν – από διαφορετικές αφετηρίες – το «δικαίωμα» να αυθαιρετούν και να λεηλατούν τη δημόσια γη και την ύπαιθρο, φτάσαμε στο σημερινό χάος. Από τη μία, η Μύκονος και η Πεντέλη, με τεράστιους οικισμούς επαύλεων στο πουθενά· από την άλλη, οι επίσης τεράστιοι οικισμοί λαϊκής δεύτερης κατοικίας – χωρίς ούτε μία υποτυπώδη υποδομή – στον νότιο Ευβοϊκό, στη Σαλαμίνα, στα Γεράνεια, στην ακτή του Κορινθιακού.

Σήμερα, σχεδόν ολόκληρο το επίσημο πολιτικό φάσμα της χώρας καταγγέλλει το Συμβούλιο της Επικρατείας, επειδή με την πρόσφατη απόφασή του επιχείρησε να βάλει σε τάξη αυτό το καταστροφικό χάος. Όχι απαγορεύοντας τις επεκτάσεις των οικισμών, αλλά καθορίζοντας πως αυτές θα γίνονται στο εξής με πολεοδομικούς κανόνες – όχι τυχαία, ούτε με χαριστικές ρυθμίσεις, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα.

Έτσι φτάνουμε σε μια διακομματική αντίδραση, η οποία – στο όνομα «του λαού» – διεκδικεί το δικαίωμα στη δόμηση όπου μας αρέσει: ένα δικαίωμα που επιβιώνει επί δύο αιώνες, από την εποχή του Όθωνα, και που συνοψίζεται σε μια σταθερή επιλογή: τον προσδιορισμό της γης – δημόσιας ή ιδιωτικής, αγροτικής, δασικής, ορεινής, παράκτιας, παραλίμνιας – ως λάφυρου προς λεηλασία. Δικαίωμα και προνόμιο για τον «επενδυτή» που θέλει να χτίσει γιγαντιαία ξενοδοχεία, για τον παίκτη του χρηματιστηρίου που αναζητά βίλα με πισίνες στην καλντέρα της Σαντορίνης, στα παρθένα ακρωτήρια της Σερίφου ή μέσα στο δάσος της Χαλκιδικής, για τον εργολάβο που τεμαχίζει και οικοδομεί, για τον μετανάστη του ’50 που γύρευε ένα κεραμίδι για την οικογένειά του στο Πέραμα, αλλά και για τον εργαζόμενο παραθεριστή του ’90 που ήθελε ένα σπιτάκι για τα Σαββατοκύριακα δίπλα στη θάλασσα στη Λούτσα.

Η υπόθεση αυτή δεν είναι μοναδική. Είναι ένα από τα κεφάλαια του μεγάλου βιβλίου της ελληνικής ημιτελούς πολεοδομικής παράδοσης. Μαζί με την επί δύο αιώνες απουσία κτηματολογίου και δασικών χαρτών, μαζί με την αδιανόητη εφαρμογή της εκτός σχεδίου δόμησης σε όλη την επικράτεια.

Για να μη μελαγχολήσουμε, ας σκεφτούμε λίγο τα θετικά τα οποία πιστώνονται στις προηγούμενες κυβερνήσεις, τις προ του Μνημονίου, σε αυτές του ΣΥΡΙΖΑ του 2015-2019 και στις τωρινές της ΝΔ όσο και αν η διατύπωση ξενίζει: το κτηματολόγιο, όπως και οι δασικοί χάρτες, προχωρούν. Με αργούς ρυθμούς, αλλά προχωρούν. Και δεν πρέπει να σταματήσουν με κανέναν τρόπο. Το αρχαιολογικό κτηματολόγιο έχει ολοκληρωθεί, όπως και η περίφημη χάραξη των αιγιαλών που εκκρεμούσε γενιές και γενιές. Για πρώτη φορά από την εποχή της πολεοδομικής ανασυγκρότησης, της ΕΠΑ του 1983, εκπονούνται μαζικά πολεοδομικά σχέδια που θα καλύψουν το σύνολο του αστικού και εξωαστικού χώρου της Ελλάδας.

Ο έλεγχος των ορίων των οικισμών που ζητά το ΣτΕ είναι αντικείμενο αυτού του σχεδιασμού – και μόνο αυτού. Εκεί οφείλει να υπάρξει η δημόσια διαβούλευση: της αυτοδιοίκησης, των κατοίκων, της αγοράς. Εκεί πρέπει να γίνει ο διάλογος και να ληφθούν οι αποφάσεις για το ως πού και πώς αντέχει να επεκταθεί ένα χωριό, μία κωμόπολη, μία πόλη. Για το πόσο θα χτίσουμε από την ύπαιθρο, πόσες γεωργικές, δασικές ή ορεινές εκτάσεις θα κρατήσουμε ανέγγιχτες.

Ίσως είναι η στιγμή – χάρη και στην ευτυχή επιμονή του Συμβουλίου της Επικρατείας – να τελειώνουμε όχι μόνο με τα όρια και τους όρους «λάστιχο» της δόμησης, αλλά και με την απαράδεκτη εκτός σχεδίου δόμηση.

Τα θαλάσσια λιβάδια Ποσειδωνίας δεν είναι φύκια, όπως συνηθίζουμε λανθασμένα να τα αποκαλούμε. Η Ποσειδωνία (Posidonia oceanica) είναι ένα αγγειόσπερμο φυτό και άρα ανώτερο από τα φύκη. Έχει ρίζες, άνθη, καρπούς, και μακριά φύλλα σαν κορδέλες και είναι ένα φυτό αντίστοιχο με αυτά της στεριάς απ’ όπου και προέρχεται άλλωστε, όταν πριν από 70 με 100 εκατομμύρια χρόνια, ανθισμένοι χερσαίοι πρόγονοί της αποίκησαν το βυθό των θαλασσών δημιουργώντας ένα νέο μοναδικό θαλάσσιο οικοσύστημα

Η Ποσειδωνία αποτελείται από ρίζες (μήκους έως 70 cm), οριζόντιους μίσχους που ονομάζονται ριζώματα, φύλλα (περίπου 1 cm πλάτος και έως 80 cm μήκος), διακριτά πράσινα άνθη και καρπούς που μοιάζουν με ελιές.

Όπως χαρακτηριστικά λέγεται, αν το δέντρο της ελιάς είναι το σύμβολο της ηπειρωτικής Μεσογείου, η Ποσειδωνία αποτελεί σύμβολο της υποθαλάσσιας Μεσογείου, καθώς είναι ενδημικό φυτό της μεσογειακής λεκάνης, δεν συναντάται δηλαδή πουθενά αλλού στον κόσμο

Τα λιβάδια Ποσειδωνίας αποτελούν βασικό βιότοπο για διάφορα θαλάσσια είδη. Περισσότερα από 50 είδη ψαριών ζουν στα λιβάδια της, ενώ είναι καταφύγιο και τόπος αναπαραγωγής για περισσότερα από 400 είδη φυτών και 1.000 είδη ζώων.

Αποτελούν επίσης έναν πραγματικό οικολογικό θησαυρό καθώς, όπως τα δάση της ξηράς, έτσι και η Ποσειδωνία παράγει άφθονο οξυγόνο. Έχει υπολογιστεί πως ένα τετραγωνικό μέτρο λιβαδιού Ποσειδωνίας παράγει έως και 14 λίτρα οξυγόνου την ημέρα. Παράλληλα, η Ποσειδωνία είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στην απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα από τον αέρα και στη μετατροπή του σε φυτική οργανική ύλη, καθώς μπορεί να δεσμεύει 5 έως 8 φορές περισσότερο άνθρακα από ότι ένα τροπικό δάσος!

Δυστυχώς, η Ποσειδωνία κινδυνεύει από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις, κυρίως λόγω της ανεξέλεγκτης αγκυροβολίας σκαφών αλλά και λόγω συγκεκριμένων καταστροφικών πρακτικών αλιείας και εντατικής ιχθυοκαλλιέργειας κοντά σε λιβάδια Ποσειδωνίας. Η έκτασή τους στη Μεσόγειο έχει ήδη μειωθεί τουλάχιστον κατά 34% κάνοντας επιτακτική την ανάγκη για τη φύτευση υποβρύχιων κήπων. Ένα τέτοιο πρόγραμμα ήδη έχει ξεκινήσει και στο πλαίσιο αυτό βρίσκεται και η έκκληση από το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» προς τους πολίτες να βοηθήσουν στην καταγραφή των ακτών που έχουν κατακλυστεί αυτή την περίοδο από καρπούς Ποσειδωνίας

Ας μάθουμε λοιπόν να σεβόμαστε και να προστατεύουμε αυτό το πολύτιμο δώρο της φύσης

Ακολουθεί η ανακοίνωση του Ινστιτούτου «Αρχιπέλαγος»

Τις τελευταίες ημέρες, πολίτες και φορείς από πολλές παράκτιες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως στο Ιόνιο, μας ενημερώνουν ότι παρατηρούν μεγάλες συγκεντρώσεις καρπών Ποσειδωνίας στις ακτές. Αυτό το σπάνιο φαινόμενο, που καταγράφεται κάθε λίγα χρόνια, αξίζει την προσοχή μας, καθώς αποτελεί σπάνια ευκαιρία για μελέτη και δράση, αλλά και για να καλύψουμε κάποια από τα πολλά κενά γνώσης που σχετίζονται με την καρποφορία των θαλάσσιων λιβαδιών Ποσειδωνίας. Οι προηγούμενες αντίστοιχες καταγραφές μας ήταν την άνοιξη του 2023 και την άνοιξη του 2013.

Η μεγάλη συγκέντρωση καρπών Ποσειδωνίας στις ακτές, είναι αποτέλεσμα της ανθοφορίας του προηγούμενου φθινοπώρου. Η καρποφορία της Ποσειδωνίας είναι σπάνια, καθώς εξαρτάται από έναν συνδυασμό ευνοϊκών περιβαλλοντικών συνθηκών. Τα θαλάσσια λιβάδια Ποσειδωνίας αποτελούν ένα πραγματικά ξεχωριστό φυτό της θάλασσας. Δεν είναι φύκος, είναι ένα ανώτερο φυτό, αντίστοιχο με αυτά της στεριάς απ’ όπου και προέρχεται άλλωστε. Ανθοφορεί και καρποφορεί, σχηματίζει βαθύ ρίζωμα και σε αυτό βασίζεται η παραγωγικότητα, αλλά και η καθαρότητα των θαλασσών μας.

Την προηγούμενη φορά που παρατηρήθηκε ανάλογη συγκέντρωση καρπών στις ακτές, οι ερευνητές παράκτιας οικολογίας του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας "Αρχιπέλαγος" συγκέντρωσαν από διάφορα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, περισσότερους από 12.000 καρπούς και σπόρους που χρησιμοποιήσαμε σε πειραματικούς υποβρύχιους κήπους. Δεδομένης της ιδιομορφίας και της δυσκολίας αυτού του εγχειρήματος, έχουν γίνει πολύ λίγες αντίστοιχες προσπάθειες επαναφύτευσης Ποσειδωνίας παγκοσμίως. Για τη φύτευση των υποβρύχιων κήπων απαιτείται προετοιμασία των καρπών, τόσο στο εργαστήριο όσο και μέσα στη θάλασσα και έπειτα φύτευση σε θαλάσσιο ίζημα με συγκεκριμένη περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά. Απαιτείται συγκεκριμένο βάθος, ούτε σε πολύ ρηχά αλλά ούτε και σε πολύ βαθιά νερά, ενώ απαραίτητη είναι και η μακροπρόθεσμη φροντίδα των κήπων για τα επόμενα χρόνια με σχετικές εργασίες από δύτες μερικές φορές κάθε μήνα, καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.

Δεδομένης της μεγάλης δυσκολίας του εγχειρήματος φύτευσης υποβρύχιων κήπων, αξίζει να τονιστεί ότι σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για δράση περιβαλλοντικού greenwashing, ένα άλλο “φαινόμενο” που δυστυχώς είναι αυξανόμενο στη χώρα μας (και όχι μόνο) και πρέπει και θα μας απασχολήσει σοβαρά στο επόμενο χρονικό διάστημα.

Λιβάδια Ποσειδωνίας - Σύμμαχος μας στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής

Πρέπει να θυμίσουμε για άλλη μία φορά ότι τα λιβάδια Ποσειδωνίας είναι ένας πολύτιμος σύμμαχός μας που μπορεί να περιορίσει ή και να ανατρέψει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Μπορούν να απορροφήσουν έως και 35 φορές περισσότερο άνθρακα, σε σύγκριση με τα τροπικά δάση. Στα θαλάσσια λιβάδια βασίζεται και η παραγωγικότητα των θαλασσών μας και της αλιείας, καθώς εκεί ζουν περισσότερα από 300 είδη φυκών και πάνω από 1000 είδη θαλάσσιων ζώων.

Η έκταση τους στη Μεσόγειο έχει ήδη μειωθεί τουλάχιστον κατά 34% κυρίως λόγω της ανεξέλεγκτης αγκυροβολίας που αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, καθώς επίσης και λόγω συγκεκριμένων καταστροφικών πρακτικών αλιείας και εντατικής ιχθυοκαλλιέργειας κοντά σε λιβάδια Ποσειδωνίας. Η καταστροφή ενός λιβαδιού Ποσειδωνίας συνεπάγεται τον αφανισμό ενός ολόκληρου οικοσυστήματος, αλλά και την εκ νέου απελευθέρωση όλης της ποσότητας μπλε άνθρακα που αποθηκεύεται σε αυτά επί αιώνες.

Για να κατανοήσουμε την έκταση της καταστροφής που προκαλείται από την ανεξέλεγκτη αγκυροβολία των σκαφών αναψυχής, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο πλαίσιο μιας πολυετούς έρευνας, κοντά σε μία μόνο από τις περιοχές έντονης αγκυροβόλησης, οι δύτες του Ινστιτούτου Αρχιπέλαγος συνέλεξαν τους θερινούς μήνες ανά μία ώρα περίπου 500 θραύσματα από κατεστραμμένα ριζώματα Ποσειδωνίας.

Σε μία εποχή όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα καταστρέφει τον ένα φυσικό πόρο μετά τον άλλο, ενώ συνεχίζουμε να δημιουργούμε όλο και περισσότερα προβλήματα αντί να τα επιλύουμε, στο Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος θεωρούμε ότι είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη, μετά από την αναγνώριση και την καταγραφή του κάθε προβλήματος, να περνάμε στην επίλυση ή έστω στην αντιμετώπισή τους με τεκμηριωμένη γνώση και πρακτικές λύσεις.

Στείλτε μας τις Kαταγραφές σας

Στην Ελλάδα όπου η ακτογραμμή ξεπερνάει σε έκταση τα 18,000 χιλιόμετρα, η συμβολή όλων είναι ανεκτίμητη για την παρακολούθηση της έκτασης του φαινομένου της καρποφορίας των λιβαδιών Ποσειδωνίας.

Εάν βρεθείτε σε ακτές ή παραλίες, παρατηρήστε με προσοχή και στείλτε στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. μία φωτογραφία από σπόρους ή καρπούς που τυχόν εντοπίσετε, αναφέροντας την περιοχή και την ημερομηνία της παρατήρησης.

Η φωτογραφία θα πρέπει, εφόσον είναι δυνατόν, να περιλαμβάνει αντικείμενο αναφοράς για μέγεθος (π.χ. το χέρι σας) και πληροφορίες για την τοποθεσία και την ημερομηνία παρατήρησης.

Πηγές

https://www.facebook.com/Archipelago.gr

https://www.act4posidonia.eu/gr/why-act/what-is-posidonia

https://www.wwf.gr/ti_kanoume/fysh/thalassa/poseidonia/