Ποιος είναι αλήθεια αυτός ο κάτοικος της χώρας που αγνοεί πως τον κυβερνάει ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην προεκλογική εξαπάτηση και την εκμετάλλευση των αναγκών και των επιθυμιών των ψηφοφόρων;

Προσέξτε, η χρήση της λέξης «ψηφοφόρων» στην πιο πάνω πρόταση, αποσκοπεί στο να αποφευχθεί η σύνδεση του τρόπου ή των μέσων διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα, με τη λέξη «λαός» ως υποκείμενο ή ως μέρος του συνολικού παιχνιδιού. Είναι αδύνατο, ένας πραγματικός λαός να παίρνει μέρος πρόθυμα σε μία τέτοια κωμωδία. Είναι αδιανόητο να μην μπορεί να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του, σοβαρά και υπεύθυνα. Ένας λαός είναι συνειδητοποιημένος, άρα διαθέτει συνείδηση των αναγκών αλλά και των  δυνατοτήτων του. Ένας λαός βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, όχι για τον βιοπορισμό, αλλά για την πραγματική του επιβίωση ως πολιτικού υποκειμένου. Ένας λαός διαθέτει ενσυναίσθηση του πλησίον του, είτε αυτός είναι ένας άλλος λαός ή πρόκειται για έναν μόνο άνθρωπο. Και την εκφράζει στις επιλογές του.

Επειδή λοιπόν δυστυχώς, τα χαρακτηριστικά ενός λαού δεν περιγράφουν τη μάζα που θα προσέλθει στις κάλπες στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, η χρήση της λέξης «ψηφοφόροι» κρίνεται δοκιμότερη έναντι της χρήσης της λέξης «λαός». Ο λαός δεν ψηφίζει. Ο λαός ενεργεί, Δεν αναθέτει.

Ο λαός δρα και διεκδικεί. Οι ψηφοφόροι απλά αναθέτουν και επειδή το σύστημα είναι χτισμένο πάνω τους και πάνω στην ιδιαίτερη και ευμετάβλητη ψυχολογία τους, αυτοί είναι που θα καθορίσουν τον επόμενο εκπρόσωπο των πιστωτών, δηλαδή της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης και της φιλόδοξης αλλά μικρού βεληνεκούς, Ευρωπαϊκής Ένωσης (das heißt Deutschland)

Από την δεκαετία του 1970 (που είναι και πιο άμεσα προσβάσιμη για τα κύτταρα μνήμης του γράφοντος) τα ψέματα έχουν καθορίσει το πολιτικό παιχνίδι. Οι ψηφοφόροι, προετοιμασμένοι κατάλληλα και από τα Μέσα διψούν πότε, για να βυθίσουν το Χόρα,

πότε, για να βγουν έξω  από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ,

πότε, να κατεβάσουν κάτω τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ,

Πότε, να τσαμπουκαλευτούν με τους «νταβατζήδες» της διαπλοκής, τρώγοντας κεμπάπ στο Μοναστηράκι.

Άλλες φορές προχωρούν βέβαιοι πως λεφτά υπάρχουν,

Άλλες φορές πάνε στο Ζάππειο κι αναζητούν τη χαμένη αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την αποκατάσταση των αδικιών,

Άλλες φορές αναζήτησαν στη Σαλονίκη το χαμένο της πρόγραμμα και στην απελπισία τους επέλεξαν να φάνε φρέσκο αέρα με σάλτσα ελπίδας, μάρκας «Αντίμετρα» της εταιρείας «Το παράλληλο Πρόγραμμα».

Οι ψηφοφόροι επιλέγουν, γιατί δεν σκέφτονται ούτε και φέρονται ως λαός και στο τέλος χάνουν και τα τελευταία που τους έμειναν, αφού ήδη έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους κάπου ανάμεσα σε Ζάππειο κι Θεσσαλονίκη.

Οι εκλογές έρχονται και πάλι και δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να το δηλώσει με σθένος. Αν δεν έχουμε κάτι πιο παράξενο από αυτά που ζούμε, μέχρι τον Μάιο του 2019 θα μας ζητήσουν να προσέλθουμε στην κάλπη και να τους ψηφίσουμε, επιβεβαιώνοντας δια της ψήφου μας, πως η δημοκρατία στον τόπο λειτουργεί. (Λειτουργεί; Αυτό είναι κάτι άλλο που ίσως να χρειαστεί να το σκεφτούμε πολλές φορές πριν πάμε -αν πάμε- να ψηφίσουμε.)

Όλοι ξέρουμε λοιπόν, πως το πολιτικό σύστημα -το οποίο όπως άλλωστε το έχουμε βιώσει- βασίζεται στην εξαπάτηση και την καλλιέργεια λογικοφανών ερεισμάτων για τη θεμελίωση της. Τα λογικοφανή ερείσματα είναι για εκείνους που αναζητούν θεμέλιο για την ελπίδα τους. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν ελπίζουν, αλλά είναι βέβαιοι για την εντιμότητα του αρχηγού και του κόμματος. Είναι σαν τους οπαδούς μιας θρησκείας που οι μεν αναζητούν την ιστορικότητα του εκφραστή του δόγματος και οι δε απλά πιστεύουν δίχως να ερευνούν.

Έτσι λοιπόν οι ψηφοφόροι, αδιακρίτως κόμματος, διαιρούνται:

Α. στα  λεγόμενα κομματόσκυλα, που ως τέτοια και αφού διατηρούν σταθερά από το κόμμα  στέγη, τροφή, νερό, είναι πάντα πιστά στα αφεντικά τους και

Β. στους αφελείς που πιστεύουν γιατί κυρίως θέλουν και έχουν ανάγκη να πιστέψουν, πως το κόμμα τους είναι  ο καλύτερος πλασιέ των ευρωπαϊκών και παγκοσμίων αφεντικών. Μάλιστα όσο πιο καλοί πλασιέ είναι τόσο πιο αδέσμευτοι εμφανίζονται. Τα αφεντιά τους λοιπόν, σύμφωνα με αυτά που πιστεύουν οι ψηφοφόροι αυτοί, θα τους εξασφαλίσουν αυτά τα ολίγα απαραίτητα για την δική τους ευδαιμονία.

Οι δύο παραπάνω  κατηγορίες αποτελούν το σώμα των ψηφοφόρων. Δηλαδή αυτών που ένα μέρος τους, η μεταξύ τους πλειοψηφία, διαμορφωμένη κατά τον τρόπο που ορίζει και ένας κατάλληλα προσαρμοσμένος εκλογικός νόμος, θα γίνει ο εκτελεστικός βραχίονας των θελημάτων της τραπεζοκρατικά ηγεμονευόμενης υπερδύναμης και της μικρότερης ευρωπαίας αδελφής της.

Με λίγα λόγια: Ένα κλάσμα πληθυσμού, ψηφίζει υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών που αποτελείται από

-διαμορφωτές γνώμης -ΜΜΕ,

-εγχώρια και διεθνής πολιτική και η πανταχού παρούσα γραφειοκρατία της,

-ρύθμιση ροής των διαθέσιμων πόρων ώστε να τροφοδοτηθεί αποτελεσματικά η πολιτική χειραγώγηση,

-διαφήμιση,

-εκμετάλλευση ακραίων περιστατικών όπως τραγωδίες, συμφορές,

-αθλητικά επιτεύγματα, καθώς και ότι άλλο προκύψει

αποφασίζει τον τρόπο εφαρμογής των πιο σκληρών και ανελέητων πολιτικών για τους μικρούς, στον τόπο.

Ακόμα μια φορά τους βλέπουμε και τους ακούμε να «μονομαχούν» να συνδιαλέγονται και να αντιπαρατίθενται αναμασώντας τα ίδια πράγματα. Διαφωνούν για να πείσουν πως είναι διαφορετικοί αλλά είναι τόσο ίδιοι που η προσπάθεια τους να πείσουν για το αντίθετο, προκαλεί γέλιο και πέφτει στο κενό. Δεν αντέχει ούτε σε λογική αλλά ούτε και σε συναισθηματική αντιπαράθεση

 Έρχονται και οι τοπικές εκλογές, Προσοχή. Δεν πρόκειται για αυτοδιοικητικές εκλογές, τουλάχιστον έτσι όπως ήταν μέχρι σήμερα. Η απλή αναλογική, αν εφαρμοστεί υπόσχεται την ανατροπή του στυγνού εξουσιαστικού μορφώματος που αποτελούν οι δήμοι και οι περιφέρειες σήμερα, όπου οι πλειοψηφίες που αποτελούνται συνήθως από άβουλα, άφωνα όντα,  δυναστεύουν τόπους ολόκληρους. Δεν είναι άγνωστη η εικόνα δημοτικών ή περιφερειακών «συμβούλων» να συμπεριφέρονται ως χηνάρια την ώρα της απόφασης, κουνώντας τα φτεράκια τους και υπερθεματίζοντας στην τοποθέτηση του αρχηγού, γιατί «έτσι τους είπε» και δίχως να έχουν τα ίδια τα καημένα, γνώμη.

Υπό την πρϋπόθεση λοιπόν της εφαρμογήε της απλής αναλογικής που είναι πράγματι ένα πολιτικό θαύμα για τη χώρα αυτή, οι τοπικές εκλογές αποτελούν πράγματι πεδίο έκφρασης της αυθεντικής λαϊκής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως η λαϊκή βούληση μένει ανεπηρέαστη από «δωράκια» των νομέων της εξουσίας προς το πόπολο, ή από ρουσφέτια, ή από συγγένειες, αλλά η απλή και άδολη αναλογική επιτρέπει τέλος πάντων την ελεύθερη έκφραση και συμμετοχή στις αποφάσεις, ακόμα και εκείνων που ελέγχουν τις εξουσίες και  οι εξουσίες τους φοβούνται. Είναι ένα επίτευγμα η ενίσχυση της αντιπροσωπευτικότητας επιτέλους στα δομές τοπικής διοίκησης.

Είναι κορυφαία δημοκρατική επιλογή η υποχώρηση της φενάκης της «κυβερνησιμότητας» η οποία τελικά είναι προϊόν και επιλογή χηναρίων και όχι ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο πως την κυβερνησιμότητα επιλέγουν οι διάφοροι επαγγελματίες αστέρες της πολιτικής (λέγε με Καμίνη ή Πατούλη επί παραδείγματι), αφού αυτή τους εξυπηρετεί στα σχέδια τους. Την ίδια ώρα  καταδικάζει  τους δημότες των δήμων που τους επέλεξαν, στο να υποστούν τη ματαιοδοξία και την κενότητα των συνήθως αλαζόνων και εγωπαθών αυτών, δήθεν «αυτοδιοικητικών».