Το ερώτημα όμως θέλει απάντηση και όσο αυτή δεν έρχεται, αυτό επιμένει. Τι είν’ η πατρίδα; Ίσως η απάντηση κρύβεται στο φαινομενικά παράδοξο σύνθημα του μεγάλου διεθνιστή επαναστάτη Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: «Πατρίδα ή θάνατος». Του Αργεντίνου Τσε Γκεβάρα που έγινε παιδί της Κουβανικής Επανάστασης και που σκοτώθηκε πολεμώντας για την κοινωνική απελευθέρωση του Βολιβιανού λαού. «Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν»

Η πατρίδα, λοιπόν, δε βρίσκεται σε κάποιο DNA. Και η αγάπη για την πατρίδα δεν προϋποθέτει το μίσος για άλλους λαούς. Η πατρίδα βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά. Πατρίδα είναι ό,τι αγαπάμε. Πατρίδα είναι οι αιωνόβιες ελιές που ξεριζώνουν οι Ισραηλινές μπουλντόζες από τη γη της Παλαιστίνης, για να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τους ανθρώπους με τη γη τους. Πατρίδα είναι η γη που πατάμε, είναι ο ουρανός που αντικρίζουμε κάθε φορά που ξυπνάμε, είναι η θάλασσα, είναι τα βουνά, είναι τα ποτάμια, είναι τα δέντρα που φυτέψαμε, είναι τα παιδικά μας χρόνια, είναι οι αναμνήσεις μας, είναι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε.

Χρεώνεται στο Μαρξ το τσιτάτο πως «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Πράγματι δεν έχουν, όχι όμως γιατί δε θέλουν. Πιο σωστά, έχουν μόνο όση τους αφήνουν τα αρπακτικά. Στην πραγματικότητα, τα αρπακτικά είναι αυτά που δεν έχουν πατρίδα. Τα αρπακτικά και οι φασίστες. Γιατί απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μπορείς να αγαπάς. Τους ανθρώπους και τα δώρα που σου χαρίζει η φύση. Και τα αρπακτικά δεν ξέρουν ν'αγαπούν, ενώ οι φασίστες ξέρουν μόνο να μισούν. 

Αυτή τη στιγμή τα βλέμματά μας είναι στραμμένα στην Παλαιστίνη και στο μαρτυρικό αγώνα των Παλαιστινίων να έχουν τη δική τους πατρίδα. Αυτή τη στιγμή μετράμε τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η πολεμική μηχανή του Ισραήλ ενάντια στα περισσότερα από 4 εκατομμύρια Παλαιστινίων που ζουν κατεχόμενοι στην ίδια τους την πατρίδα.

Δεν ξεχνάμε πως οι ελληνικές κυβερνήσεις, εδώ και αρκετές δεκαετίες, εγκατέλειψαν το δίκιο του Παλαιστινιακού αγώνα και συντάχθηκαν με το στρατό κατοχής των Ισραηλινών, κάνοντας ευκαιριακές συμμαχίες μαζί του στο όνομα ενός δήθεν και αιματοβαμμένου εθνικού συμφέροντος.

Θυμώνουμε όταν βλέπουμε πως οι άρχοντές μας υποδέχονται με χαρές και πανηγύρια τους πρώτους Ισραηλινούς τουρίστες, την ώρα που ο στρατός τους σκοτώνει άμαχους και παιδιά στην Παλαιστίνη.

Αγανακτούμε όταν ακούμε για τους στενούς δεσμούς της χώρας μας με το κράτος του Ισραήλ και σίγουρα αισθανόμαστε πως φέρουμε ένα μέρος της ευθύνης για όσα συμβαίνουν σ’ αυτή την αιματοβαμμένη γωνιά του πλανήτη

Αισθανόμαστε ντροπή που η χώρα μας παριστάνει πως γιορτάζει τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της (άσχετα με το πώς την καταντήσαμε εμείς) και ούτε μια δήλωση στήριξης στους αγωνιζόμενους Παλαιστινίους δεν έχει την τόλμη ή την ευαισθησία να εκδώσει.

Αυτή τη στιγμή υψώνουμε την Παλαιστινιακή σημαία στην καρδιά μας και δεν κοιτάμε τι είναι η Χαμάς ή αν πίσω από τη Χαμάς κρύβεται ο Ερντογάν. Αυτές οι δικαιολογίες για την αποστασιοποίησή μας είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. 

Υψώνουμε την Παλαιστινιακή σημαία γιατί γνωρίζουμε καλά πως είναι πράξη ελευθερίας και χειραφέτησης. Το τι κοινωνία θα φτιάξουν οι Παλαιστίνιοι μόλις αποκτήσουν τη δική τους πατρίδα, είναι άλλο θέμα. Τουλάχιστον, θα τους έχει δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσουν