Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε τις ώρες που βρίσκεται σε εξέλιξη άλλη μία πυρκαγιά στην ανατολική Αττική και ειδικά στο πολύπαθο Πεντελικό βουνό το οποίο από το 1995 έχει καεί και ξανακαεί με 5 πυρκαγιές (1995,1998,2009,2018,2022) και πολύ πιθανό πλέον 6 (με τη φετινή) να έχουν διαστάσεις μεγάλης καταστροφής. Είναι σκέψεις που έρχονται αυτόματα στον νου όσω ανθρώπων έχουν ζήσει λίγο ή πολύ τις πυρκαγιές της τελευταίας δεκαπενταετίας η οποία χαρακτηρίστηκε από τα τραγικότερα περιστατικά που συνδέονται με τις δασικές πυρκαγιές της Πεντέλης. Δεν διεκδικεί δάφνες πραγματείας ούτε αποτελεί πλήρως στοιχειοθετημένη καταγραφή των γεγονότων αλλά συγκεντρώνει τις πολύ βασικές πληροφορίες γύρω από αυτά τα γεγονότα που ακόμα μία φορά εκτυλίσσονται στο ίδιο μέρος και με σχεδόν την ίδια πορεία,

Αρχικά, στον πίνακα που ακολουθεί μαζεύουμε πρόχειρα μεγάλες καταστροφές από δασικές πυρκαγιές και τα πρόσωπα που βρίσκονταν σε θέσεις ευθύνης τον καιρό της κάθε καταστροφής. Σε θέσεις υψηλής ευθύνης (πρωθυπουργοί) και θέσεις τοπικής διοικητικής ευθύνης (δήμαρχοι).

Εφόσον το επίκεντρο της ανάρτησης είναι η ανατολική Αττική και πιο συγκεκριμένα η Πεντέλη στα διοικητικά όρια της Ραφήνας (και του Πικέρμίου), δεν έχουν περιληφθεί στον παραπάνω  πίνακα τα παρακάτω:

οι πυρκαγιές του 2007  που σε εθνική κλίμακα κόστισαν τη ζωή σε 84 ανθρώπους (οι περισσότεροι στην Πελοπόννησο) και έκαψαν 2.700.000 στρέμματα

οι πυρκαγιές του 2018 στα Γεράνεια (Κινέτα), που έκαψαν 60.000 στρέμματα χωρίς όμως νεκρό, σε αντίθεση με τη σχεδόν ταυτόχρονη πυρκαγιά στο Μάτι, που είχε 104 νεκρούς σε 2 ώρες και μέσα σε 18.000 στρέμματα καμένης γης

και οι μεγάλες πυρκαγιές του 2021 με τρεις νεκρούς. Οι πυρκαγιές εκδηλώθηκαν στη Βόρεια Εύβοια (511.000 στρ) στην  Αρχαία Ολυμπία (150.000 στρ.), στην Ανατολική Μάνη  (101.000 στρ), στα Βίλια (94.600 στρ.),  στη Βαρυμπόμπη (83.774 στρ.) και  στο Σχίνο (69.600 στρ.) που έκαψαν  συνολικά 1.000.000 στρέμματα και μαζί με άλλες μικρότερες, έκαψαν 1.300.000  στρέμματα περίπου

Στις μεγάλες καταστροφές των τελευταίων 15 ετών στην ανατολική Αττική, 2 είναι τα ονόματα που εμφανίζονται συχνότερα σε θέσεις ευθύνης (2 φορές το καθένα). Ο Κ. Μητσοτάκης στη θέση ύψιστης ευθύνης, εκείνη του πρωθυπουργού της χώρας και του Ευ. Μπουρνούς, στη θέση του τοπικού υπεύθυνου (θέση δημάρχου). Μάλιστα παρά τις ευθύνες που συνεπάγονται οι «θέσεις ευθύνης» και οι δύο αρνούνται την ευθύνη τους! Στην Ελλάδα η ευθύνη είναι κάτι που ο νόμος, ο πολιτισμός και η συνείδηση μας το θεωρούν «λάστιχο». Εύκαμπτο και πάντα αορίστου μορφής.

Στον αριθμό των νεκρών, τα θλιβερά πρωτεία κατέχουν οι Ευ. Μπουρνούς και Αλ. Τσίπρας αφού είναι οι θεσμικοί παράγοντες που έχουν την ευθύνη τη χρονική στιγμή της φωτιάς στο Μάτι. Όλα όσα χρησιμοποιούνται για να διαχυθεί η ευθύνη προς τα κάτω ή προς κάθε άλλη κατεύθυνση, μοιάζουν με σενάριο κακής ποιότητας.

Ο πρωταθλητής σε καμένες εκτάσεις δεν είναι δύσκολο να αναδειχθεί αφού με 2.700.000 στρέμματα και 84 νεκρούς το 2007, μαζί με το ολοκαύτωμα του 2009 στην Πεντέλη (πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής) τα νούμερα είναι αμείλικτα. Όμως από το 2010 μέχρι το 2018 -χρόνια της σκληρής ύφεσης-  παρατηρείται μείωση του αριθμού των δασικών πυρκαγιών και των καμένων εκτάσεων. Από το 2018, πρώτα με τα Γεράνεια και μέχρι το 2019, παρατηρείται αύξηση περιστατικών, καμένων στρεμμάτων και δυστυχώς νεκρών. Μόνο οι φωτιές σε Γεράνεια και Μάτι μετρούν συνολικά  80.000 στρέμματα και 104 νεκρούς. Ασύλληπτα μεγέθη. Από το 2019 και μετά, το πράγμα ξεφεύγει και κορυφώνεται το 2021. Μέχρι σήμερα, ο Κ. Μητσοτάκης φέρει τη θεσμική ευθύνη για τουλάχιστον άλλο 1,5 εκατομμύριο καμένων εκτάσεων που σίγουρα μετά τη φετινή πυρκαγιά (2024) στην ανατολική Αττική θα ξεπεραστεί κατά πολύ.

Σε επίπεδο διοικητικής ευθύνης, σε ό,τι αφορά στους πληγέντες δήμους, οι δήμοι Ραφήνας – Πικερμίου και Μαραθώνα, κατέχουν τις πιο μαύρες επιδόσεις. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί των θυμάτων και των καμένων εκτάσεων αλλά και η επανάληψη των καταστροφών μέσα σε μικρά διαστήματα από τα ίδια πρόσωπα. Εκεί μόνο μπορεί ο δήμος του Μαραθώνα να παραθέσει το επιχείρημα πως υπέστη ζημιές με δύο διαφορετικούς δημάρχους (Ηλ. Ψινάκη και Στ. Τσίρκα) τα τελευταία χρόνια και συνεπώς να διασκορπίσει τις θεσμικές ευθύνες των προσώπων μέχρι αυτές να χαθούν τελείως από τη μνήμη. Σε αντίθετη κατάσταση βρίσκεται ο δήμος Ραφήνας Πικερμίου, ο οποίος απέδειξε πως επιλέγει πάντα αυτόν που «δεν έχει καμία ευθύνη». Έτσι τουλάχιστον ισχυρίστηκε ο Ευ, Μπουρνούς, τόσο το 2018 όσο και το 2022, όντας εκλεγμένος σε δύο διαφορετικές θητείες. Εκεί όμως μπορεί να βασιστεί και να αποτινάξει τις ευθύνες του ισχυριζόμενος πως «οι πολίτες τον εμπιστεύονται» άσχετα αν είναι ο θεσμικός υπεύθυνος για ό,τι συνέβη στον δήμο του οποίου ήταν επικεφαλής. Αν τον εμπιστεύτηκαν, σίγουρα δεν θα είναι για τις επιδόσεις του σε θέματα πολιτικής προστασίας (ποιος ξεχνάει εκτός από τις πυρκαγιές και τα χιόνια του 2022; ). Αλλά το 2024 μία νέα δήμαρχος έχει πια τη θέση ευθύνης στον δήμο, Η Δήμητρα Τσεβά - Μήλα. Γιατί όμως προαισθανόμαστε όλοι πως μετά την πυρκαγιά που καίει από χθες και τον δήμο που διοικεί, θα αρνηθεί πως έχει οποιαδήποτε ευθύνη αφού αυτά είναι θέματα «υπουργείου πολιτικής προστασίας» ή οποιουδήποτε άλλου;

Σκέψεις και απορίες που γεννούν οι εξελίξεις. Οι καταστροφές που χτυπούν καθημερινά την πόρτα μας και τίποτα δεν δείχνει ικανό να τις αποτρέψει. Ούτε τα δήθεν προληπτικά μέτρα που λαμβάνονται ούτε η ακατάσχετη κενολογία αυτών που κατέχουν θέσεις ευθύνης χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει η λέξη ευθύνη. Απόδειξη πως την αρνούνται στην πρώτη περίπτωση που θα τους ζητηθεί ο λογαριασμός για όσα έπραξαν μέσα στα όρια ευθύνης τους. Υπάρχουν βέβαια  και αυτοί που έχουν πέσει στη χύτρα με το αθωωτικό φίλτρο εκ γενετής και ποτέ δεν φέρουν ευθύνη, ούτε και όταν αυτή είναι δομικό στοιχείο του θεσμικού τους ρόλου.

Ας ευχηθούμε να τελειώσει το γρηγορότερο ο εφιάλτης που ζώνει τη χώρα και περισσότερο την Αττική, κάθε καλοκαίρι και αυτές τις ώρες βρίσκεται σε εξέλιξη στα ανατολικά παράλια της, Μετά θα έχουμε όλον τον απαραίτητο χρόνο για να ξεχάσουμε και πάλι και να συνεχίσουμε να θεωρούμε εαυτούς αφυπνισμένους και ενεργούς πολίτες. Άλλωστε αυτό δεν κάνουμε τόσα χρόνια τώρα, σε κάθε μας πολιτική (υποτίθεται) πράξη;