Μετά τη συμφορά και του φετινού καλοκαιριού μετράμε κοντά 3.000.000 στρέμματα καμένης γης, ως επί το πλείστο δασικής, μέσα στα μόλις 3 τελευταία χρόνια. Και αν θέλουμε να αποδώσουμε ευθύνες για την κακή μας μοίρα, έχουμε τον εύκολο εχθρό, άυλο και απροσδιόριστο αλλά και -για τους ίδιους λόγους- τρομακτικό, που αποκαλούμε κλιματική αλλαγή ή «κλιματική κρίση» ή ακόμα και «κακοτυχία», «συγκυρία». Έχουμε εσχάτως  και το ακόμα πιο συνωμοσιολογικό, αυτό του, υβριδικού πολέμου και άλλα εξίσου γελοία. Γιατί μόνο γελοίες μπορεί να είναι οι δικαιολογίες αυτές όταν ό,τι ζούμε γίνεται μέσα σε ένα περιβάλλον κακοδιοίκησης, κακοδιαχείρησης, προτεραιοποίησης των καλούμενων «στρατηγικών επιλογών για την οικονομία» και εν γένει σε ένα τοπίο που ακόμα και το φυσικό περιβάλλον ρευστοποιείται, για να γίνει καύσιμο μίας θνησιγενούς οικονομικής δραστηριότητας.

Δεν είναι μόνο τα καμένα δάση τα θύματα της ρευστοποίησης. Είναι και οι κατακρεουργημένες παραλίες, το ολοένα και πιο τσιμεντένιο αστικό τοπίο, οι σκληρές διευθετήσεις ρεμάτων και γενικότερα η μονότονη επιλογή των «γκρίζων λύσεων» της ανθρώπινης δραστηριότητας. Είναι μία κεντρική στρατηγική του ελληνικού κράτους το οποίο  δεν ντρέπεται να παριστάνει τη «βαρυπενθούσα χήρα» σε κάθε καταστροφή και είκοσι τέσσερεις ώρες μετά και πίσω από τους προβολείς, να εγκρίνει καταστροφικές επεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον. Το ίδιο περιβάλλον για το οποίο «σκούπιζε τα δάκρυα του» ο κροκόδειλος της εξουσίας. Νομοθετικής, εκτελεστικής αλλά και δικαστικής όπως έχει επανειλημμένα αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια. Εξουσία που όχι μόνο εγκρίνει και προωθεί την καταστροφή αλλά παράλληλα τη διαφημίζει,  την παρουσιάζει  ως «ανάπτυξη» και καμαρώνει χωρίς αιδώ,  αποδεικνύοντας πως πέρα από το όριο του τραγικού, αρχίζει το γελοίο.

Παράλληλα με τον «ενεργητικό βιασμό του φυσικού περιβάλλοντος, το ίδιο αυτό εξουσιαστικό σύμπλεγμα, φροντίζει να εξαφανίσει ό,τι προστατευτικό είχε απομείνει από την παλαιότερη νομοθεσία, με κύριους στόχους την προστατευτική νομοθεσία για τα δάση αλλά και το φυσικό περιβάλλον, που περιεχόταν σε νόμους όπως ο 998/79. Γενικά ο κροκόδειλος της εξουσίας που κλαίει μπροστά στις κάμερες (ή τάχα οργίζεται όπως πρόσφατα ο «υπουργός Κικίλιας») έχει ήδη ανοίξει το στόμα του και ετοιμάζεται να κατασπαράξει ό,τι απέμεινε από το Σύνταγμα του 1975 και τους νόμους για την προστασία της Φύσης που απέρρευσαν από αυτό. Και το κάνει χοντροκομμένα και με τον άθλιο τρόπο που χαρακτηρίζει τους κροκόδειλους. Από τη μία η εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων με αυθαιρετούχους, καταπατητές, ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, εργοστασίων ή βιομηχανικών ΑΠΕ και άλλα αδηφάγα και από την άλλη οι σχεδιασμοί «στο γόνατο» και πάντα στην υπηρεσία των «επενδυτών» δεν αφήνουν περιθώρια για να ελπίσουμε πως θα υπάρξει ποτέ αποκατάσταση της καταστροφής. Αντίθετα, η καταστροφή που έχει ξεκινήσει ήδη 30 χρόνια πριν, βρίσκεται σε εξέλιξη και μάλιστα τώρα αρχίζει η απόλυτη κορύφωση της. Τα τρία τελευταία χρόνια το κάνουν ξεκάθαρο αυτό.

Το κράτος -κροκόδειλος κλαίει σε εθνικό δίκτυο. Κλαίει και υπόσχεται πως θα αποκαταστήσει τις καταστροφές. Το έχει ξανακάνει. Ποιος δεν θυμάται το 2007 όταν ο Καραμανλής επαναλάμβανε μονότονα το «Όπου δάσος πάλι δάσος». Ποιος δεν θυμάται και το ότι πέρα από κάτι «κηποτεχνικά» που έγιναν στην αρχαία Ολυμπία και κάτι μικροαναδασώσεις σε παλαιότερα καμένα, τίποτα άλλο και ουσιαστικό  δεν έγινε. Αλλά ούτε και οι προσχηματικές αναδασώσεις είναι το θέμα αφού συνήθως αυτές γίνονται βεβιασμένα και για διαφημιστικούς λόγους. Όπως πέρυσι ο δήμαρχος της Ραφήνας πήγε και έκανε «δενδροφυτεύσεις» και «σβωλορίψεις»(!!!!) στα φρεσκοκαμένα του ανατολικού Πεντελικού, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στα καμένα εδάφη και προωθώντας έτσι την περαιτέρω διάβρωση τους. Το θέμα λοιπόν είναι η φυσική αναδάσωση, η βλάστηση των σπόρων που βρίσκονται στο έδαφος και η αναβλάστηση των ζωντανών  πρέμνων ή των ριζών, για τα είδη που έχουν αυτή την ικανότητα. Ακολουθεί υποχρεωτικά η απόλυτη προστασία τους από τον άνθρωπο και τις εντεταλμένες γι’ αυτό υπηρεσίες του.  Αλλά ακόμα και αν το καμένο δάσος ξαναγεννηθεί, πως θα προστατευτεί από υπηρεσίες που είναι μεν εντεταλμένες αλλά όχι στελεχωμένες;

Γι’ αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό πως ό,τι κάηκε χάθηκε ανεπιστρεπτί. Με δασική υπηρεσία «φάντασμα» που δεν έχει ούτε ανθρώπους ούτε μέσα για να προστατέψει το δάσος που αναγεννιέται, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξει δάσος. Οι πιέσεις είναι αφόρητες. Είτε παράνομες, από καταπατητές, εκχερσωτές που λειτουργούν ως άτομα ή ως οικοδομικοί συνεταιρισμοί, είτε «νόμιμες» όπως απεδείχθη από τις «οικιστικές πυκνώσεις» (sic) και κυρίως με το «νέο δάσος» του Μπένου στην Εύβοια που αποσκοπούσε σε εγκατάσταση νέων χρήσεων με τη συνέργεια ανυστερόβουλων(;;; ) «μεγάλων χορηγών». Αλλά και σε μικρότερη κλίμακα, με την προώθηση «Ειδικών Πολεοδομικών» στην Αττική. Στο Μάτι και σε γειτονικές του περιοχές. Και όλα αυτά με την έγκριση ή την ανοχή μίας δασικής υπηρεσίας «μαριονέτα», εξαρτημένης, υποστελεχωμένης και γι’ αυτό ανίκανης πια να δράσει και να υπερασπιστεί το καμένο δάσος. Παρηκμασμένης και οδηγούμενης σταθερά στην απαξίωση* και τον θάνατο (την κατάργηση, για να μη γινόμαστε μακάβριοι).

Η ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει τις επιλογές της και μέσα σε αυτές δεν βρίσκεται ούτε το δάσος ούτε το φυσικό περιβάλλον γενικότερα. Αυτά είναι τα αναλώσιμα για μία αδιέξοδη πορεία προς την καταστροφή των πολλών στο όνομα του κέρδους των ολίγων και εκλεκτών της. Κάθε μέρα το αποδεικνύει άλλωστε στην πράξη και όσα λόγια και αν εκφωνήσει από το auto-cue ο κυβερνητικός κροκόδειλος, θα είναι για να πείσει τους ευκολόπιστους πως «το δάσος ξαναγίνεται».

Όπως ξαναδασώθηκε η Πεντέλη, ο Υμηττός και τόσα άλλα -κάποτε υπέροχα- βουνά.

_

*Ενδεικτική ήταν η έλλειψη κάθε αντίδρασης το 2018, όταν μετά την φονική πυρκαγιά στο Μάτι, τη Νταού,τον Βουτζά, το Κόκκινο Λιμανάκι, αλαλάζοντα πλήθη είχαν ξεχυθεί με πριόνια εξαπολύοντας πογκρόμ κατά των πεύκων. Λες και τα δέντρα ήταν υπεύθυνα για την καταστροφή. Έκοβαν ζωντανά και καμένα αδιακρίτως χωρίς καμία επίπληξη έστω. Σήμερα η έρημος που απλώνεται στην περιοχή είναι αδιάψευστος μάρτυρας πως το φυσικό περιβάλλον απειλείται κυρίως από τον άνθρωπο που ακόμα και μετά την πυρκαγιά και την ολοκλήρωση της καταστροφής που προκαλεί, θα έρθει ο ανθρωπος να ολοκληρώσει το έγκλημα