Το προφανές και απόλυτα λογικό είναι το ότι η κεντρική εξουσία μαγειρεύει  μία εκ νέου βολική για εκλογική χρήση, ανακατανομή των ψηφοφόρων και δεν επιδιώκει καμία αναβάθμιση της λειτουργικότητας των διαφόρων βαθμίδων τοπικής αυτοδιοίκησης.

Αυτό αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα και τη βούληση της εξουσίας, που θέτει μία δημοτική ενότητα του Πεντελικού όρους, ήτοι το Πικέρμι, σε ασύμμετρη συνύπαρξη (και όχι συμβίωση) με έναν παραθαλάσσιο δήμο, οποίος κινείται και ζει γύρω από ένα μεγάλο λιμάνι, το οποίο πρόκειται να μεγεθυνθεί ακόμα περισσότερο, σύμφωνα με το προκριθέν master plan του,

Είναι αυτονόητο πως οι ανάγκες της καθημερινότητας στο Πικέρμι δε συνάδουν με τις αντίστοιχες της Ραφήνας. Με τον καιρό όμως, βρέθηκε ένας κοινός βηματισμός και παρά το ότι η παράδοξη αυτή εναρμόνιση ήταν πάντα εις βάρος του μικρού (του Πικερμίου), η καλή θέληση νίκησε και σε γενικές γραμμές επετεύχθη μία ισορροπία.

Οι κάτοικοι του Πικερμίου (τουλάχιστον οι αποσυνδεδεμένοι από τα μικροσυμφέροντα και τα ρουσφέτια κάθε είδους), γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει να σε ενσωματώνουν σε μεγάλο δήμο, προκειμένου να μην έχεις φωνή. Προκειμένου να λειτουργείς ως φιμωμένος ψηφοφόρος, βολικός για κάθε χρήση για τους δημάρχους – κυβερνήτες.

Επίσης, το ότι το Πικέρμι έχει γίνει μπαλάκι μεταξύ των ανταγωνιζομένων (σύμφωνα με τις φήμες) δήμων, δεν είναι και το καλύτερο για τους κατοίκους του. Σίγουρα δε, δεν αποτελεί μήλο της Έριδος, αφού το μήλο της απαίσιας θεάς, ήταν επιθυμητό και σύμβολο κάλλους. Εδώ η κόντρα δεν έχει να κάνει με το κάλλος ή με την αισθητική, αλλά μόνο με τις ψήφους που διαθέτει η μικρή αυτή δημοτική ενότητα του Πεντελικού.

Οι κάτοικοι του Πικερμίου τελικά, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι σημαίνει να σε «μετακινούν» στην αγκαλιά του μεγαλύτερου δήμου, αλλά και το τι σημαίνει κατάργηση της βούλησης τους,  ηθικά συμπαραστέκονται στην αγωνία των συνδημοτών της Ραφήνας.

Κατά τα υπόλοιπα, το Πικέρμι δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα από τις σχεδιαζόμενες αλλαγές, αλλά ούτε και να χάσει, δεδομένου πως η βούληση των κατοίκων του πάντα επισκιάζεται από τη βούληση των κατοίκων της Ραφήνας ή του μεγαλύτερου δήμου που ενδεχομένως θα το εντάξουν.

Με λίγα λόγια, για το Πικέρμι ισχύει το «τι Πλαστήρας τι Παπάγος» στην προκειμένη περίπτωση, αφού ένας τόπος, μία δημοτική ενότητα που η φύση την ενέταξε στην αγκαλιά της Πεντέλης, ο άνθρωπος το αποκόβει και το εντάσσει στα παράλια του Ευβοϊκού ή στον κάμπο των Σπάτων ή όπου αλλού το ρίξει η διεστραμμένη έμπνευση των σχεδιαστών του Κλεισθένη 2 ή 3 ή 100