Η Ραφήνα βρίσκεται πλεόν σε αναμονή της δεύτερης φάσης «ανάπτυξης». Η επέκταση του λιμανιού της Ραφήνας και η απόδοση του παραλιακού μετώπου της πόλης από τον Οργανισμό Λιμένος στα αρπακτικά, είναι προ των πυλών. Ο νέος τύπος τουρισμού «υψηλού επιπέδου» έρχεται με τις ευλογίες και τη βοήθεια των δημοτικών αρχών αλλά και την ανοχή και την αδιαφορία των πολιτών που εξακολουθούν να πιστεύουν ακόμη στο αφήγημα της "ανάπτυξης", χωρίς να συνειδητοποιούν πως αυτός ο νέος τύπος τουρισμού θα είναι μια πόλη μέσα σε μια άλλη. Μια κοινωνία χωρίς ώσμωση με την κοινωνία που θα την φιλοξενεί και που δε θα προσφέρει σχεδόν τίποτα σε αυτήν, αλλοιώνοντας οριστικά και αμετάκλητα το τοπίο. Το κείμενο που ακολουθεί, όπως και οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν, είναι του Αλέξη Σταθόπουλου

Τέλη δεκαετίας '60, μπλέ λιμανάκι Ραφήνας. Όταν το νερό ήταν κοινόχρηστο από τον κοινοτικό κρουνό της περιοχής. Μετά ήρθε η τσιμεντοποίηση των βράχων στο λιμανάκι για να μπορεί ο λαός να κάνει τα μπάνια του, οι τσιμεντένιες σκάλες, τα τσιμεντένια σπίτια χωρίς κήπο και αισθητική, η άσφαλτος, οι ορδές λουόμενων με τα σκουπίδια τους και φυσικά η φωτιά που έκαψε το Μάτι που φαίνεται στο βάθος. Άντε, να παραχωρηθεί τώρα και σε κανέναν ιδιώτη να τελειώνουμε και με αυτό το κομμάτι της Αττικής.

Θέλουν όλοι σπίτι στην θάλασσα και η ακτογραμμή αλλοιώνεται ανεπανόρθωτα. Θέλουν όλοι σπίτι στο δάσος και στο τέλος μόνο μερικά πεύκα στους κήπους των σπιτιών θυμίζουν ότι κάποτε το μέρος ήταν δάσος. Όπως βλέπουμε, τα σπίτια που χτίζονται δεν είναι απλά σπιτάκια. Μεγάλη εδώ η ευθύνη του κράτους που δίνει υψηλούς συντελεστές δόμησης και που ανέχεται την αυθαίρετη δόμηση.