Η Αγγλία, πολύ μακριά πλέον από το κραταιό παρελθόν της, στα πρώτα βήματα μιας νέας  πορείας προς το άγνωστο, υπό την αρχηγία ενός αμφιβόλου αντίληψης πρωθυπουργού και στη σκιά πλέον της πρώην αποικίας της, των ΗΠΑ, στέλνει τον Κάρολο, μια διακοσμητική γλάστρα ενός ξεπεσμένου θεσμού.

Η Γαλλία, έχοντας προσωρινά ηρεμήσει -λόγω πανδημίας- από τις μεγάλες ταραχές των κίτρινων γιλέκων, με τη φωτιά όμως πάντα να υποβόσκει, στέλνει την υπουργό της Άμυνας της, Φλ. Παρλί. Εκτιμώντας προφανώς την προτίμησή μας στα Γαλλικά αεροπλάνα και υπονοώντας πως ο πρόεδρος της, ο Μακρόν θα επισκεφτεί την Ελλάδα όταν και αν προτιμήσουμε και τις Γαλλικές φρεγάτες. Δε θα μπορούσε να σνομπάρει και να κακοκαρδίσει άλλωστε τον καλό πελάτη.

Από την άλλη μεριά, η Ρωσία στέλνει μεν τον φρέσκο φρέσκο πρωθυπουργό της, Μισούστιν, αλλά ο Πούτιν προτίμησε να μείνει σπίτι του. Άλλωστε, το «ξανθό γένος» που θα σώσει τους Έλληνες, θα παραμένει πάντα ένας ισχυρός εθνικός μύθος

Την ίδια στιγμή, το αμερικάνικο αντιτορπιλικό Αϊζενχάουερ καταπλέει στην αμερικάνικη βάση της Κρήτης, επιστρέφοντας από κοινές ναυτικές ασκήσεις με τον τουρκικό στόλο νότια του Καστελόριζου.

Θα μπορούσαν και οι ΗΠΑ να ήταν καλεσμένες στο προεδρικό μέγαρο και όχι μόνο στο Καστελλόριζο, αν δεν είχαν εμποδίσει οι Αγγλογάλλοι το 1822 την  προσπάθεια του προέδρου τους Μονρόε (αντίθετα με το «δόγμα» του  περί μη ανάμιξης σε ευρωπαϊκές υποθέσεις), να εγκαταστήσει νεώριο (=ναυτική βάση) στη Μήλο με τον απεσταλμένο του ναύαρχο Τζόουνς ή στην Πάρο με τον έτερο ναύαρχο Ρότζερς). Τελικά τους στόχους τους οι Αμερικανοί τους πέτυχαν με άλλους ανθρώπους και με άλλους τρόπους. Και μπορεί οι Αμερικανοί να μην εξασφάλισαν μια θέση στο σημερινό γεύμα του προεδρικού μεγάρου, δεν έχουν όμως κανένα παράπονο· βρίσκονται εκεί τις υπόλοιπες ημέρες. Ψυχή τε και σώματι

Κάτω από αυτές τις συνθήκες ετοιμάζεται να γιορτάσει - εν κενώ και απόντων των πολιτών - η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, την επέτειο της επανάστασης του 1821. Με πολύ στρατό για να φοβηθούν (;) οι γείτονες και πολύ αστυνομία για να φοβηθούν οι γηγενείς, η ελληνική κυβέρνηση θα γιορτάσει τα 200 χρόνια της ιδιόμορφης ανεξαρτησίας ενός κράτους, που στην πραγματικότητα ούτε ανεξάρτητο υπήρξε ποτέ, ούτε σοβαρό αλλά και ούτε δίκαιο απέναντι στους πολίτες του. Απέναντι σε αυτούς που μοχθούν και παλεύουν για να του επιτρέπεται από τους διεθνείς εταίρους και συμμάχους του,  να υπάρχει.

Πώς, αλήθεια,  να θεωρηθεί ανεξάρτητο ένα κράτος που επί  130 περίπου χρόνια σερνόταν  πίσω από το άρμα της Βρετανίας, μέχρι που η χρεοκοπούσα Βρετανία το παρέδωσε – με τα κλειδιά στο χέρι και με τις ευλογίες των Ελλήνων επιτετραμμένων της - στους Αμερικανούς ώστε να το καταστήσουν στρατιωτικό τους προγεφύρωμα; «Στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας» αναφώνησε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος απευθυνόμενος προς τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλητ, την ώρα που περνούσε μπροστά του ένα ελληνικό στρατιωτικό άγημα. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει πιο ντροπιαστική παραδοχή υποτέλειας.

Πώς να θεωρηθεί σοβαρό ένα κράτος που δεν μπόρεσε ποτέ ούτε να χαράξει μια συνεπή εξωτερική πολιτική ούτε να καταστρώσει έναν σοβαρό οικονομικό σχεδιασμό και είτε περιμένει την εύνοια των ισχυρών υποτιθέμενων φίλων του είτε προσπαθεί να κερδίζει χρόνο ύπαρξης ξεπουλώντας τη γη του, τα λιμάνια του, τα αεροδρόμιά του, όπως οι ξεπεσμένες αρχόντισσες εκποιούν τα ασημικά τους;

Πώς να θεωρηθεί δίκαιο ένα κράτος  που αδυνατεί - ή δεν ενδιαφέρεται - να εξασφαλίσει σε ολοένα και αυξανόμενο μέρος των πολιτών του, ούτε καν τα στοιχειώδη για μια αξιοπρεπή διαβίωση και η μόνη απάντηση που μπορεί να δίνει στις διαμαρτυρίες των πληττόμενων πολιτών είναι η  αστυνομική βαρβαρότητα και η καταστολή;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο χρόνος που πέρασε από το 1830, την υπογραφή του πρωτοκόλλου του Λονδίνου που μας έκανε «ανεξάρτητο κράτος», δεν ήταν αρκετός. Αυτό θα ίσχυε αν στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα είχε καλλιεργηθεί μία δημοκρατική παράδοση. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη ποτέ. Δημοκρατικές αναλαμπές υπήρξαν αλλά η εξάρτηση μας από τους «συμμάχους και εταίρους» και τους αχυρανθρώπους τους, δεν επέτρεψε να γεννηθεί δημοκρατική παράδοση, εμπεδωμένη στη συνείδηση των πολιτών. Δεν επέτρεψε τη γέννηση μίας δίκαιης κοινωνίας, που θα γινόταν θεμέλιο της προόδου.

Η πορεία της χώρας ήταν πάντα - ή σχεδόν πάντα - σε αντίθετη κατεύθυνση και πάντα κατέληγε σε σκοτάδι πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό.

Από όσα συμβαίνουν στη χώρα, η δημοκρατία μοιάζει να απομακρύνεται περαιτέρω και μαζί της και η ελπίδα για να γίνει η Ελλάδα ένα σύγχρονο, ανεξάρτητο, δημοκρατικό και φιλοπρόοδο κράτος των πολιτών του.

Ας αναλογιστούμε λοιπόν όλοι μαζί τα 200 χρόνια, ο καθένας όπως πιστεύει,  άσχετα αν τελικά αναλογιζόμενοι την Ιστορία, η επέτειος αυτή μας γεμίζει μόνο απογοήτευση και φόβο, για το μέλλον που χτίζεται  σε ψεύτικα θεμέλια.

Όπως άλλωστε χτίστηκε και το παρόν.

[1] Από το βιβλίο του Δημήτρη Φωτιάδη  «Όθωνας, η μοναρχία»

Ακολουθεί το video αφιέρωμα της Attica Voice στην ημέρα. "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" - ένα ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη