Εικόνα πρώτη. Ιθάκη, τελευταίες ημέρες του Ιουλίου, στο μικρό λιμάνι των Φρικών. Η μικρή ξύλινη βάρκα των 70 χρόνων και βάλε, χρειάζεται να δέσει για λίγη ώρα στο μώλο του λιμανιού για κάποιες μικροεργασίες. Αριστερά της βρίσκεται πρυμοδετημένο ένα μεγάλο πολυτελές γιωτ. Στην πρύμη του, γύρω από ένα οβάλ τραπέζι, κάθεται μια παρέα από τριαντάρηδες, σαραντάρηδες το πολύ, Έλληνες. Ένας Ασιάτης τους σερβίρει και ένας άλλος, επίσης Ασιάτης, κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για τον απόπλου του σκάφους. Επί μισή ώρα, όση ώρα τουλάχιστον η βάρκα βρισκόταν δίπλα τους, μιλούν δυνατά χωρίς να λένε τίποτα. Ο τόνος της φωνής τους δεν είναι ευχάριστος. Μάλλον απωθητικός. Μιλάνε για κάποιους άλλους, που κάτι είπαν, κάπου πήγαν, κάτι έκαναν. Μέχρι εκεί. Κανένα ενδιαφέρον για ό,τι υπάρχει γύρω τους. Τα κινητά δεν ξεκολλούν από τα χέρια τους. Οι υπηρέτες συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Το σκάφος λύνει και φεύγει. Αυτοί εκεί, ατάραχοι. Σιγά-σιγά, ο ένας μετά τον άλλον, μηχανικά, αρχίζουν να προχωρούν προς το εσωτερικό του σκάφους

Εικόνα δεύτερη. Δεξιά της βάρκας έχει απομείνει ένα μεγάλο ιστιοπλοϊκό, πρυμοδετημένο και αυτό. Οι επιβαίνοντες είναι Γάλλοι, πενηντάρηδες και πάνω, ηλιοψημένοι, καλοδιατηρημένοι. Κινούνται άνετα μέσα και έξω από το σκάφος κάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες. Σε λίγο θα αποπλεύσουν και αυτοί. Παρόλα αυτά, δε χάνουν την ευκαιρία να παρατηρήσουν και να ρουφήξουν ό,τι υπάρχει γύρω τους. Η ξύλινη βάρκα τους κινεί την περιέργεια. Χαιρετούν τους ανθρώπους της βάρκας και τους κάνουν διακριτικές ερωτήσεις, με χαμόγελο και καλή διάθεση. Στο τέλος, λύνουν και αυτοί. Χαιρετούν και φεύγουν. Χαρούμενοι και πλήρεις

Εικόνα τρίτη. Η μικρή βάρκα λύνει τα σχοινιά και το λιμάνι των Φρικών μαζί με τους επιβλητικούς ορεινούς όγκους που βρίσκονται πίσω του, αρχίζει σιγά-σιγά να απομακρύνεται. Σε λίγο μια μικρή, μαγική παραλία έρχεται να την προϋπαντήσει