Από την Αντιεθνικιστική/Αντιφασιστική Πρωτοβουλία στην Ανατολική Αττική μας εστάλη το παρακάτω κείμενο, με αφορμή την έξαρση φασιστικών επιθέσεων.

Το συνημμένο  pdf αρχείο είναι κείμενο που μοιράστηκε σε σχολεία της περιοχής ενάντια στις παρελάσεις.

ΜΗ ΣΙΩΠΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ!

Το τελευταίο διάστημα, παρατηρούμε ότι υπάρχει έξαρση των φασιστικών επιθέσεων. Αρχικά είδαμε την επίθεση σε φοιτητές/τριες, που μοίραζαν φυλλάδια για την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής έξω από το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στην Δυτική Θεσσαλονίκη. Στην συνέχεια, ενώ είχε καλεστεί αντιφασιστική συγκέντρωση με αφορμή το προηγούμενο περιστατικό, φασίστες μαθητές και εξωσχολικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ναζιστική φρασεολογία και χαιρετισμούς, επιτέθηκαν στους παρευρισκόμενους, ενώ κουβαλούσαν ξύλα, ρόπαλα, σιδερογροθιές, λοστάρια και μαχαίρια. Το γεγονός ότι είχαν 'εξοπλισμό' υποδεικνύει ότι υπήρχε οργάνωση μεταξύ του φασιστικού πυρήνα καθώς και συγκάλυψη από τη διεύθυνση του σχολείου (ενώ είχε χτυπηθεί ακόμα και μαθήτρια του σχολείου) και τα ΜΑΤ. Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική πορεία στη Σταυρούπολη στην οποία οι μπάτσοι αναίτια προσπάθησαν να την καταστείλουν, αφήνοντας ανενόχλητους τους φασίστες που κάναν δικιά τους συγκέντρωση. Άλλες επιθέσεις είδαμε στο Νέο Ηράκλειο από ομάδα φασιστών σε εκδήλωση που πραγματοποιούσε η ΚΕΕΡΦΑ, επίθεση με λοστούς σε μέλη της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη, σε φοιτήτρια που έκανε αφισοκόλληση στου Ζωγράφου και σε μετανάστες στην παλιά Κοκκινιά.

Αυτή η έξαρση των φασιστικών επιθέσεων δεν μας εκπλήσσει καθώς αποτελεί μία λογική συνέχεια της ύπαρξης του εθνικιστικού λόγου στη δημόσια σφαίρα. Από την επανεμφάνιση του ζητήματος του μακεδονικού το 2018, όπου το πατριωτικό αφήγημα μονοπωλούσε στο δημόσιο διάλογο, δίνοντας πάτημα σε εθνικιστικές/φασιστικές ομάδες να ξανακατέβουν οργανωμένα στο δρόμο, από την ακραία αντιμεταναστευτική πολιτική τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρωπαϊκής ένωσης και τις ρατσιστικές επιθέσεις κάθε είδους, μέχρι το αντιεμβολιαστικό κίνημα που πλαισιώθηκε από συνωμοσιολόγους, θρησκευτικές και εθνικιστικές ομάδες. Από τα παραπάνω δημιουργείται και ανανεώνεται ο εθνικός κορμός, ένα ανομοιογενές μείγμα ανθρώπων που χαμένο σε μια κοινωνική φαντασιακή συνθήκη της εθνικής ενότητας αδυνατεί να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά. Η απάτη της εθνικής ενότητας, ένα αφήγημα που προσπαθεί να μας πείσει ότι έχουμε τα ίδια συμφέρονταμε τα αφεντικά μας, τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους, με αυτούς δηλαδή που καθημερινά μας ρουφάνε τη ζωή, έρχεται να εμποδίσει την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης, των συλλογικών αγώνων και διεκδικήσεων. Για παράδειγμα το αντιεμβολιαστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ αιτήματα όπως η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας (πχ προσλήψεις ιατρονοσηλευτικού προσωπικού, επιτάξεις ιδιωτικών νοσοκομείων, δημιουργία και συντήρησηυποδομών), αιτήματα με ταξικό πρόσημο, αντιθέτως περιορίστηκε μόνο στο αίτημα της μη υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού.

Αυτά συμβαίνουν μόλις ένα χρόνο μετά από τη καταδίκη της Χρυσής Αυγής, όπου κρατικοί και άλλοι φορείς διατυμπάνιζαν ότι τελειώσαμε με τον φασισμό. Εμείς δεν είχαμε ποτέ τέτοιες αυταπάτες γιατί ξέρουμε ότι ο εθνικισμός και ο φασισμός είναι φαινόμενα με βαθιές ρίζες στην κοινωνία και δεν θα τελειώναμε μαζί τους με τη φυλάκιση 10 χρυσαυγιτών. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μαρτυρούν ότι ο φασισμός δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνει από τους κρατικούς μηχανισμούς. Από την πλευρά της δικαστικής εξουσίας, χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν,πρώτον, η περίπτωση της εισαγγελέως στη δίκη της Χρυσής Αυγής Αδαμαντίας Οικονόμου, η οποία πρότεινε την αθώωση της εγκληματικής οργάνωσης και λίγο καιρό αργότερα πήρε προαγωγή σε αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Δεύτερον οι αποφυλακίσεις τριών χρυσαυγιτών, ένας εκ των οποίων είναι ο Γιώργος Πατέλης, καταδικασμένος σε 10 χρόνια φυλάκισης, βασικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής, πυρηνάρχης του τμήματος της Νίκαιας που έλεγε ‘ότι κινείται, σφάζεται’, αναφερόμενος σε μετανάστριες και πρόσφυγες. Από την πλευρά των κατασταλτικών μηχανισμών, έχουμε δει φασιστικές επιθέσεις σε καταλήψεις με την κάλυψη της αστυνομίας( Libertaria και Σχολείο στη Θεσσαλονίκη), φασιστικά πογκρόμ απέναντι σε μετανάστ(ρι)ες σε συνεργασία με την αστυνομία ( Έβρος, Μυτιλήνη, Σάμος κλπ.) και τη ρατσιστική δολοφονία του δεκαοχτάχρονου Νίκου Σαμπάνη από μπάτσους της ομάδας ΔΙΑΣ στο Πέραμα. Επίσης δεν ξεχνάμε τις καταγγελίες των δικηγόρων Καμπαγιάννη και Παπαδάκη για την στάση της αστυνομίας στην δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών στους αιγύπτιους ψαράδες στο Πέραμα. Τέλος από την πλευρά της εκτελεστικής εξουσίας, παρατηρούμε οξυμένο εθνικιστικό λόγο (βλέπε δηλώσεις Συρίγου,Μπογδάνου), ρητορικές μίσους απέναντι στις μεταναστευτικές ροές, παράνομες επαναπροωθήσεις σε Έβρο και Αιγαίο, αναβάθμιση του φράχτη του Έβρου με υλικό τελευταίας τεχνολογίας, κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης με άθλιες συνθήκες διαβίωσης, πολεμικές-εξοπλιστικές δαπάνες εκατομμυρίων, αύξηση της στρατιωτικής θητείας , συνεχόμενη ενίσχυση των σωμάτων ασφαλείας ( τόσο με προσλήψεις μπάτσων όσο και με νέο/αναβαθμισμένο εξοπλισμό) και τέλος σφοδρή επίθεση στον κόσμο του αγώνα, σε φοιτήτριες, σε γιατρούς, σε εκπαιδευτικούς,σε συνδικαλιστές, σε ομάδες και συλλογικότητες. Αυτά τα γεγονότα υποδεικνύουν ότι το κράτος ακολουθεί πολιτικές, οι οποίες ταυτίζονται σε αρκετά σημεία με την ακροδεξιά/φασιστική ιδεολογία και επομένως δεν μπορεί να αποκοπεί από αυτήν, ούτε και να την καταδικάσει.

Φυσικά το κράτος δεν θέλει να έρχονται στο προσκήνιο όλα τα παραπάνω και επιλέγει μέσω των βασικών εκφραστών του, τα ΜΜΕ, να μιλήσει για τη θεωρία των δύο άκρων και να καταδικάσει τη βία από όπου και αν προέρχεται, την ίδια στιγμή που κλείνει το μάτι στις φασιστικές επιθέσεις και συγκεντρώσεις, που αγνοεί και σιγοντάρει την δράση φασιστικών ομάδων. Με αυτή τη θεωρία λοιπόν το κράτος επιχειρεί να ταυτίσει, να εξισώσει, στα μυαλά της κοινωνίας, τους φασίστες με το ανταγωνιστικό κίνημα, με στόχο να αποπολιτικοποιήσει τον λόγο και τη δράση μας και επομένως να θωρακιστεί και το ίδιο. Για αυτό ο φασισμός , ενώ παρουσιάζεται ως άκρο από το υπάρχον σύστημα, είναι στη πραγματικότητα το μακρύ χέρι του καπιταλιστικού έθνους-κράτους. Ιστορικά, έχουμε δει πολλές φορές ένα καπιταλιστικό κράτος να επικαλείται τον φασισμό όταν η οικονομική ελίτ του νιώθει να απειλείται λόγω κοινωνικών συνθηκών. Προκειμένου να υπερασπιστεί τασυμφέροντά της δημιουργεί φασιστικά, χουντικά καθεστώτα ή αξιοποιεί τους φασίστες εναντίον των επαναστατικών κινημάτων στο εσωτερικό της χώρας. Για να μην πάμε μακριά, παραδείγματα είναι η χούντα στην Ελλάδα το 1967 και η άνοδος της Χρυσής Αυγής την περίοδο των μνημονίων, η Β. Ιταλία το 1919-1920, το στρατιωτικό πραξικόπημα του Φράνκο στην Ισπανία το 1939.

Μέσα σε μία κρίση λοιπόν του συστήματος, κρίση οικονομική, υγειονομική, περιβαλλοντική, μπορούν να βρεθούν οι συνθήκες εκείνες που θα οξύνουν τον εθνικιστικό λόγο και την άνοδο ενός ακροδεξιού/φασιστικού μορφώματος. Εμείς, που για τους παραπάνω λόγους δεν περιμένουμε να τσακίσει κάποιος άλλος το φασισμό, πέρα από το αντιφασιστικό κίνημα, θεωρούμε καθήκον μας να είμαστε στο δρόμο ενάντια σε όποια φασιστική ομάδα εμφανίζεται. Να μην επιτρέψει ο καθένας και η καθεμία μας να εδραιωθούν κοινωνικά, να μην τους επιτρέψουμε να σπείρουν την ρητορική του μίσους. Το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να δείξει τα αντανακλαστικά του και να μην τους δώσουμε ούτε σπιθαμή γης. Να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας στις γειτονιές μας, στις σχολές, στα σχολεία και στους χώρους εργασίας. Δεν θα ξεχάσουμε τον Παύλο, τον Λουκμάν, τον/ην Ζακ/ιε, όλα τα θύματα της φασιστικής βίας. Για αυτό θα είμαστε στο δρόμο. Εκεί που ο φασισμός τσακίζεται πραγματικά.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ, Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΊΖΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αντιεθνικιστική/Αντιφασιστική Πρωτοβουλία στην Ανατολική Αττική

επικοινωνία:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οκτώβριος 2021

Συνημμένο το κείμενο που μοιράστηκε στα σχολεία  Καρναβάλι_εθνικής_περηφάνειας_και_μιλιταρισμού.pdf