“Σύντροφε ντ΄ Αλέμα, πες κάτι αριστερό ”

Με αυτή τη φράση ο πρωταγωνιστής σε ταινία του ιταλού σκηνοθέτη Νάνι Μορέτι απευθύνεται στον τότε γραμματέα του αριστερού κόμματος PD Μάσιμο ντ’ Αλέμα. Μια φράση που συμπυκνώνει τη ματαίωση της ιταλικής – και όχι μόνο - Αριστεράς

Αυτή η φράση περιγράφει αυτό που συμβαίνει επί δεκαετίες στην Ευρώπη και αποτελεί μία από τις αιτίες της διάλυσης της συνοχής των κοινωνιών της. Είδαμε τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα πού κατέληξαν. Είδαμε τους άλλοτε ριζοσπάστες Πράσινους πώς έχουν μετατραπεί σε κακέκτυπο του παλιού εαυτού τους. Είδαμε το δικό μας ΣΥΡΙΖΑ που από ριζοσπαστικό (sic) αριστερό κόμμα αρχών αρκείται από την κυβερνητική πλέον θέση του στο ρόλο μιας πιο σύγχρονης (;) Δεξιάς

Η μετατόπιση αυτή προκαλεί ένα αναπόφευκτο πολιτικό ντόμινο, καθώς οι δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ σχηματισμοί προσπαθώντας να βρουν ζωτικό χώρο προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν, παρασύρονται προς τα δεξιά.

Το Κέντρο πηγαίνει προς τα δεξιά, η Νέα Δημοκρατία προς την ακροδεξιά. Μόνο η Ακροδεξιά παραμένει στη θέση της. Πού να πάει άλλωστε; Πιο πέρα δεν έχει.

Κρίμα για το Κέντρο που, πέρα από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις του παρελθόντος, επιβεβαιώνει τα λόγια του Βασίλη Ραφαηλίδη πως «κουνιέται συνέχεια σαν εκκρεμές μια προς τα δεξιά, μια προς τα αριστερά για να ισορροπεί τελικά πάντα απ’ τα δεξιά»

Κρίμα για τη Νέα Δημοκρατία που χαϊδεύει τα αυτιά του πιο συντηρητικού, καθυστερημένου και οπισθοδρομικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και φλερτάρει επικίνδυνα με τον εθνικισμό, το θρησκευτικό φανατισμό, την ομοφοβία και το ρατσισμό

Κρίμα και για την Αριστερά, που οι προσπάθειές της μοιάζουν με αυτές του Σίσσυφου. Μόλις φτάνει στην πηγή, δίνει μία και τα γκρεμίζει είτε με την ανικανότητα της ηγεσίας της είτε συμβιβαζόμενη και παύοντας να είναι αριστερά

Κρίμα και για όλους εμάς που καθόμαστε και λέμε τον πόνο μας στο πληκτρολόγιο, μένοντας απλοί παρατηρητές του εκφυλισμού και ξεπεσμού της πολιτικής ζωής