Πολύς λόγος έγινε τελευταία για το νέο λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως για το άστρο που υπάρχει μεν, είναι αόρατο δε. «Αυτό το αστέρι είναι για όλους», αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας στο βίντεο παρουσίασης του νέου σήματος του κόμματος.
«Ποιο άστρο;» αναρωτήθηκα. Παρατηρητικός φίλος με καθοδήγησε ώστε να μπορέσω να το διακρίνω. «Από το πάνω μέρος του αριστερού κομματιού του Ύψιλον», μου λέει, «τραβάς γραμμή και το ενώνεις με το πάνω και δεξιό μέρος του Σίγμα. Στη συνέχεια, από το κάτω δεξιά μέρος του Σίγμα τραβάς γραμμή και το ενώνεις με το χαμηλότερο σημείο του Ύψιλον». Πράγματι, μόλις έφερα τις γραμμές, το άστρο εμφανίστηκε μπροστά μου, ως δια μαγείας
«Είναι για έξυπνους αυτό το σήμα» σκέφτηκα, «δεν είναι για όλους». Ένας μάλιστα από τους πιο έξυπνους κατοίκους αυτής της χώρας, ο Κωνσταντίνος ο Μπόγδανος, ήταν από τους πρώτους που το είχε εντοπίσει. Δεν έχασε μάλιστα την ευκαιρία να το καταδικάσει λέγοντας : « Αν στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν για νέο σήμα τη σημαία του Βιετνάμ, δικαίωμά τους. Το ότι το νέο σήμα τους, όμως, είναι ίδιο και με εκείνο της 17 Νοέμβρη, κλείνοντας το μάτι σε δολοφόνους, δεν είναι ούτε αστείο, ούτε επιτρεπτό». Πάνω στη βιασύνη του βέβαια ο Κωνσταντίνος ο Μπόγδανος, ξέχασε να καταδικάσει τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για τα 50 και τα 27 αστέρια που έχουν πάνω στις σημαίες τους αντίστοιχα. Ξέχασε, επίσης, να καταδικάσει τη Heineken για το κόκκινο αστέρι της αλλά και όλα τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, μαζί με το άστρο της Βηθλεέμ
Αποτελεί ευτύχημα για το ΣΥΡΙΖΑ που οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι αυτού του διανοητικού ύψους. Αποτελεί δυστύχημα όμως για το λαό αυτής της χώρας – τουλάχιστον για αυτό το κομμάτι του που οραματίζεται την κοινωνική ισότητα – να υπάρχει στο τιμόνι της χώρας μια τόσο ανόητη, ανίκανη και αυταρχική κυβέρνηση και από την άλλη το κόμμα που θέλει να λέει πως ανήκει στη Ριζοσπαστική Αριστερά να μην κάνει τίποτα ριζοσπαστικό και τίποτα αριστερό, και να επιδίδεται σε φτηνά και κλισέ λεκτικά παιχνίδια εντυπώσεων στη Βουλή και στις συνεντεύξεις Τύπου. Να προσπαθεί να ισορροπήσει τις ετερόκλητες και τυχοδιωκτικές πολιτικές δυνάμεις που έχει μαζέψει από τα αζήτητα και να περιμένει να πέσει αυτή η άθλια κυβέρνηση σαν σάπιο φρούτο ώστε να έρθει αυτός στην εξουσία.
Αναρωτιόμαστε ποιος ακριβώς είναι ο στόχος της νέας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και ποιο είναι το όραμα που θα κάνει τον απογοητευμένο κόσμο να βγει από την παραίτηση και να συμμετάσχει; Να είναι μήπως καλύτερη κυβέρνηση από την κυβέρνηση του Mr Bean; Εύκολο, αλλά πολύ λίγο. Να είναι απλά λιγότεροι οι κρατούμενοι στα κολαστήρια της Μόρια; Να μας δέρνουν λιγότερο οι ΔΙΑΣ και τα ΜΑΤ; Δεν προκαλεί εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καρπώνεται τίποτα από τον άθλιο τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης των αχρήστων;
Αυτές τις στιγμές, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και δίνει συνέντευξη Τύπου. Αναπόφευκτα έρχεται στη θύμησή μας το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» και πως μόνο που δεν μας είπε ανόητους και αιθεροβάμμονες όσους πιστέψαμε σε αυτό. Δεν ξεχνούμε, επίσης, τα εγκαίνια του Μετρό Θεσσαλονίκης (!). Δεν ξεχνούμε το σχίσιμο των Μνημονίων, ούτε την εκδίωξη της τρόϊκας, ούτε το «Merkel, go back»
Τον βλέπουμε να μιλάει. Προτείνει έκτακτα μέτρα, απόλυτα κοστολογημένα όπως ισχυρίζεται. Είναι σφιγμένος και στομφώδης. Θέλει να δείξει άνετος και σίγουρος. Στην πραγματικότητα, είναι τραγικά στημένος και απόλυτα μέτριος. Έχει σταματήσει πλέον να πουλάει Αριστερά. Τώρα πουλάει υπευθυνότητα, προοδευτισμό και πατριωτισμό. Δύσκολα πείθει, όμως. Και το πιο τραγικό είναι πως αυτός ο άνθρωπος αποτελεί – όπως όλοι λένε - το δυνατό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι , λένε, το αστέρι του ΣΥΡΙΖΑ
Ναι, ξέρουμε πως θα σε λίγο θα γεμίσουν τις οθόνες των τηλεοράσεων και θα κατακλύσουν τα μάτια, τα αυτιά και τα μυαλά μας τα γελοία κυβερνητικά παπαγαλάκια με πρώτο και καλύτερο το Στέλιο Πέτσα. Θα βγουν με τις μάσκες με την ελληνική σημαία στη μούρη, υποκριτές όπως πάντα, και θα πούνε και αυτοί το δικό τους ποίημα, προσπαθώντας αυτοί, οι χειρότεροι, με ανόητα λογοπαίγνια να αποδομήσουν το λόγο του λίγου Αλέξη Τσίπρα. Δε μας ενδιαφέρει, δεν μπορεί να ετεροκαθοριζόμαστε
Είναι ξεπεσμός για τη δημοκρατία να πηγαίνει ο λαός στις κάλπες και να ψηφίζει κάποιον όχι γιατί πιστεύει πως είναι καλύτερος, αλλά για να μην εκλεγεί ο άλλος που θεωρεί πως είναι χειρότερος. Είναι κατάντια να ψηφίζει σκεφτόμενος όχι ποιος είναι ο καλύτερος αλλά ποιος είναι ο χειρότερος.
Και γι αυτή την κατάντια φταίμε όλοι, συμμέτοχοι και αμέτοχοι. Και πιο πολύ οι αμέτοχοι