Έχουμε πια χορτάσει από το σανό που ταΐζουν το πόπολο (δηλαδή όλους εμάς) οι διάφοροι ιθύνοντες υπουργείων, πολιτικά και διοικητικά στελέχη, όπως και οι διάφοροι κατά τόπους βλαχοδήμαρχοι, για την ανάπτυξη των "αναγκαίων υποδομών" που θα φέρουν τον "πολιτισμό και την ανάπτυξη" στη χώρα. Από τα οδικά συγκοινωνιακά έργα, τα σιδηροδρομικά, τα λιμάνια, τις τουριστικές υποδομές, τα κέντρα επεξεργασίας αποβλήτων μέχρι τις απαράδεκτες βιομηχανικού τύπου εγκαταστάσεις που εγκαθίστανται διάσπαρτες και χωρίς όρους στη χώρα, ακόμα και εντός οικιστικού ιστού, κοντά σε σχολεία, σπίτια, νοσοκομεία. Όλα δίχως μελέτες επιπτώσεων, αφού και αυτές που γίνονται, συντάσσονται πάντα με προσανατολισμό την προώθηση της "πρότασης"  του επισπεύδοντος. Μελέτες που εξαρχής απορρίπτουν πάντα τη "μηδενική λύση" δηλαδή την απόρριψη του τεχνικά προτεινόμενου έργου, λόγω της διαφαινόμενης πρόκλησης σοβαρών επιπτώσεων στο φυσικό περιβάλλον και πάντα συγκρίνουν την "προτεινόμενη εγκατάσταση" με μία ανορθόδοξη ή μία ακόμα εξόφθαλμα απαράδεκτη, μόνο και μόνο για να καταλήξουν πως η δήθεν μελετώμενη πρόταση είναι "θείο δώρο". Και αν κάποιες επιπτώσεις είναι προφανείς σε όλους, φροντίζουν να μη τις αναφέρουν καν στη σχετική "Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων". Στις σχεδόν μόνιμες επικλήσεις των επισπευδόντων ανήκει και η "απειλή" προστίμων από την υπερεθνική Ευρωπαϊκή .Ένωση. Εδώ όμως βρίσκεται και ο τραγέλαφος, όπως θα δούμε παρακάτω, σε σχετικό δημοσίευμα του Αθηναϊκού - Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Στην παραπομπή της Ελλάδας στο Δικαστήριο της EE για τη μη ορθή μεταφορά της οδηγίας για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε μεγάλα έργα υποδομής αποφάσισε την Παρασκευή (15/7) η Κομισιόν.

Ειδικότερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε αποστείλει στην Ελλάδα προειδοποιητική επιστολή τον Οκτώβριο του 2019 και, στη συνέχεια, αιτιολογημένη τον Δεκέμβριο του 2020. Παρά την κάποια πρόοδο, οι ελληνικές αρχές δεν έχουν αντιμετωπίσει πλήρως τις αιτιάσεις. Ως εκ τούτου, η Επιτροπή παραπέμπει την Ελλάδα στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι παραβάσεις της Ελλάδας

Η οδηγία για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε μεγάλα έργα υποδομής υποχρεώνει τα κράτη-μέλη να διενεργήσουν εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ορισμένα μεγάλα έργα υποδομής και σύμφωνα με την Επιτροπή, η ελληνική νομοθεσία δεν εφαρμόζει, για παράδειγμα, τις διατάξεις της οδηγίας για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε όλα τα έργα που εξυπηρετούν σκοπούς εθνικής άμυνας. Η οδηγία για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορίζει ότι η εν λόγω εξαίρεση μπορεί να χορηγείται μόνο σε κατά περίπτωση εξέταση του έργου και μόνο αν το κράτος-μέλος θεωρεί ότι η εφαρμογή της διαδικασίας για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων θα επηρέαζε αρνητικά τους σκοπούς άμυνας ή έκτακτων περιστατικών πολιτικής προστασίας.

Επιπλέον, σύμφωνα με την Επιτροπή, η ελληνική νομοθεσία δεν περιλαμβάνει ούτε νομική διάταξη που να υποχρεώνει τις ελληνικές αρχές να ενημερώνουν το κοινό για οποιαδήποτε απόφαση λαμβάνεται από άλλο κράτος μέλος σχετικά με έργα με διασυνοριακές επιπτώσεις στην ελληνική επικράτεια.

Τέλος, η ελληνική νομοθεσία δεν περιλαμβάνει ακόμη την υποχρέωση διενέργειας εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ορισμένα έργα, όπως εγκαταστάσεις επανεπεξεργασίας ακτινοβολημένων πυρηνικών καυσίμων ή τελική διάθεση ραδιενεργών αποβλήτων ή εσωτερικές πλωτές οδοί και λιμένες που επιτρέπουν τη διέλευση πλοίων άνω των 1 350 τόνων, σύμφωνα με το δημοσίευμα του ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Η καταστροφή της Χαμολιάς είχε έγκριση από "Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων"

Ποιος θα προστατέψει τελικά το φυσικό, αλλά και το ανθρωπογενές περιβάλλον;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, όσον αφορά την Ελλάδα, είναι: Μάλλον κανείς. Εφόσον όσοι ενδιαφέρονται  για τη ζημιά που ετοιμάζονται να προκαλέσουν κάθε φορά, υπουργεία, δήμοι, οργανισμοί, μελετητές και εργολάβοι, είναι ελάχιστοι και μάλιστα φιμώνονται από την επίπλαστη αυθεντία αυτών που εξετάζουν -δήθεν επιστημονικά- τις επιπτώσεις των έργων στο περιβάλλον (φυσικό και ανθρωπογενές),  οι ζημιές θα συνεχίσουν να γίνονται, εις βάρος του μέλλοντος του τόπου. Όσες φορές και να δικαστεί και να καταδικαστεί η χώρα για την αδιαφορία της στα μείζονα ζητήματα του περιβάλλοντος, πάντα οι αναπτυξιολάγνοι ψηφοθηρευτές θα κερδίζουν τον όχλο που δεν σκέπτεται παραπέρα από το που θα στείλει τα απόβλητα του ή που θα παρκάρει το αυτοκίνητο του. Και για τις διαρκείς καταδίκες της χώρας θα ευθύνονται πάντα "οι άλλοι", "οι ξένοι". οι "κουτόφραγκοι"

Ζούμε την αλλαγή και την εντροπική πορεία προς την υποβάθμιση του τόπου μας ως αδιάφοροι θεατές, αν όχι και θιασώτες, όπως είναι οι παρατρεχάμενοι του συστήματος της καταστροφής. Είμαστε αδιάφοροι (και θιασώτες της καταστροφής οι παρατρεχάμενοι) γιατί το τίμημα θα το πληρώσουν οι επόμενες γενιές, αφού στον δικό μας ορίζοντα ζωής, οι επιπτώσεις δεν θα έχουν κλιμακωθεί. Όπως στη βιομηχανική Γερμανία, που η κάλυψη τμημάτων και αποχέτευση αποβλήτων στα ποτάμια (με πρώτο τον Ρήνο) έμοιαζε ενδεδειγμένη λύση στα μεταπολεμικά χρόνια, αλλά μόλις 3 δεκαετίες μετά προκάλεσε την ανάπτυξη του μεγάλου πράσινου κινήματος, που απαίτησε και έχει μερικώς πετύχει την αντιστροφή των παρεμβάσεων αυτών, με μία αδιόρατη σχεδόν ελπίδα της φυσικής αποκατάστασης των πληγών που προκάλεσε η απερισκεψία και η βλακεία των προηγούμενων γενεών.

Στην Ελλάδα εμείς είμαστε οι "προηγούμενοι" και οι επόμενοι θα έχουν κάθε λόγο να μας καταριούνται για όλα αυτά που τους κλέβουμε σήμερα.

Ποιο πτώμα όμως νοιάζεται ή θα νοιαστεί στο μέλλον, αν θα τον καταριούνται οι επόμενες γενιές;  Ποιο πτώμα νοιάζεται ή θα νοιαστεί ποτέ για την καταστροφή που προκάλεσε πριν καταλήξει πτώμα;